Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Για τον όρο "έντεχνο"

Με τις ταπεινές τους δυνατότητες, τα Μουσικά Προάστια επιθυμούν να ανοίξουν έναν πλατύ διάλογο γύρω από τη χρησιμότητα και τη σκοπιμότητα του όρου "έντεχνο τραγούδι". Το ζήτημα είναι αρκετά σοβαρό, καθότι ολοένα και περισσότερα έργα και δημιουργοί αυτο-τοποθετούνται σε αυτή την κατηγορία, σε αντιπαραβολή με άλλες κατηγορίες όπως ποπ, ροκ, λαϊκό, ελαφρο-λαϊκό, σκυλάδικο, κλπ. Τι σημαίνει αλήθεια ο όρος "έντεχνο"; Τι ιδιαίτερα στοιχεία υποδηλώνει; Δικαιολογείται η χρήση του σήμερα; Εάν ναι, τι είναι αυτό που το καθιστά εν-τεχνο, δηλαδή ως κάτι που φέρει την τέχνη, που βρίσκεται μέσα σε αυτή; Εάν όχι, ποιες σκοπιμότητες υποδηλώνει η τόσο διαδεδομένη χρήση του;

Η άποψή μας εν συντομία. Ως "έντεχνο τραγούδι" ιστορικά ονομάστηκε εκείνο το σώμα της ελληνικής μουσικής που, με αφετηρία τη δεκαετία του '60, συνδύασε σύνθετες μουσικές φόρμες με τον λόγο ελλήνων αλλά και ξένων ποιητών. Κατά μία έννοια λοιπόν: έντεχνο = μουσική τέχνη + ποιητική τέχνη. Μουσικά, το "έντεχνο" ενσωμάτωσε δημιουργικά τη λαϊκή μουσική παράδοση και το Ρεμπέτικο, αλλά υπήρξε ανοιχτό στην επιλεκτική προσέγγιση κλασσικών και σύγχρονων μουσικών ρευμάτων. Στιχουργικά, το "έντεχνο" εμπνεύστηκε από την εγχώρια ποιητική παραγωγή που μπορεί να υπερηφανεύεται για τα δύο βραβεία Νόμπελ και τα δύο βραβεία Λένιν που έλαβε εκείνη την εποχή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησε και τον λόγο ξένων ποιητών, όπως ο Λόρκα, ο Νερούδα, ο Μπρεχτ, ο Χικμέτ κ.α. Οι αρχικοί εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος υπήρξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις, με άξιους συνεχιστές δημιουργούς όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, ο Δήμος Μούτσης, ο Μάνος Λοΐζος, ο Σταύρος Ξαρχάκος, η ιδιάζουσα - μουσικά και στιχουργικά - περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου, και άλλοι. Το ρεύμα αυτό κορυφώνεται τη δεκαετία του '70, αλλά σημαντικά έργα του εμφανίζονται και τη δεκαετία του '80. Αυτή - επιγραμματικά και απλουστευτικά για τις ανάγκες της συζήτησης - είναι η μία εκδοχή του τι σηματοδοτεί ο όρος "έντεχνο".

Όμως, κατ' άλλους, ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σήμερα για να καταδείξει το έργο καλλιτεχνών που κινούνται στα πλαίσια ενός "ποιοτικού" τραγουδιού (ορισμένου από ποιον; με ποια κριτήρια;). Έτσι, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο έχει εγγραφεί το σύγχρονο (τονίζουμε, σύγχρονο, όχι του '70 ή του '80) έργο τόσο ετερογενών καλλιτεχνών όπως η Πρωτοψάλτη, η Αρβανιτάκη, η Γαλάνη, η Τσανακλίδου, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Μητροπάνος, ο Μάλαμας, ο Θ. Παπακωνσταντίνου, ο Δεληβοριάς, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, οι Αδερφοί Κατσιμίχα, ο Ιωαννίδης, ο Τσακνής, ο Μαχαιρίτσας, οι Πυξ Λαξ, μέχρι και ο Χατζηγιάννης, ως "έντεχνο". Και αυτός ο χαρακτηρισμός αποδίδεται πλέον σε τραγουδιστές, δηλαδή εκτελεστές, ανεξάρτητα από το έργο τους, το περιεχόμενο και τον δημιουργό του. Το πρόβλημα είναι πραγματικό. Από τη μία, ένας όρος που δεν έχει συγκεκριμένη, διακριτή περιγραφική χρήση είναι ένας άχρηστος όρος. Ακόμα χειρότερα, ένας όρος που αυθαίρετα θέτει οτιδήποτε πέρα από αυτό σε μία υποδυέστερη θέση (έντεχνο # άτεχνο) είναι ένας μη αντικειμενικός όρος. Από την άλλη, πως θα περιγραφούν τα τραγούδια των σύγχρονων τραγουδοποιών και τραγουδιστών που δεν εντάσσονται ούτε στο ροκ-ποπ, αλλά ούτε και στο λαϊκό και ελαφρο-λαϊκό;

Τελειώνουμε με τα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου, από το CD του Ποίηση με μουσική (ΕΜΙ, 1997) όπου ο Κώστας Θωμαΐδης ερμηνεύει την ποίηση των Κωνσταντίνου Καβάφη και Χριστόφορου Λιοντάκη σε μουσική του Μικρούτσικου. Λέει λοιπόν ο Θ.Μ.:

Πρέπει κάποτε οι μουσικολόγοι να διορθώσουν τους παρωχημένους όρους "σοβαρό", "ελαφρό", "έντεχνο" -λες και το άλλο είναι άτεχνο- "κλασικό" κτλ. Μέχρι τότε εμείς θα χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους για να συνεννοούμαστε.

Μουσικολόγους στα Μουσικά Προάστια δεν διαθέτουμε, αλλά ότι μπορούμε να διορθώσουμε, θα το κάνουμε με ευχαρίστηση, χωρίς να χάσουμε τη δυνατότητα να συνεννοούμαστε. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τις απόψεις σας, ως προς τη χρησιμότητα και το περιεχόμενο του όρου "έντεχνο τραγούδι", πέρα από την κατοχυρωμένη ιστορική χρήση που περιγράψαμε.
ηρ.οικ.

15 σχόλια:

Athanassios είπε...

Χαιρετώ και συγχαίρω ταυτόχρονα για το ενδιαφέρον ιστολόγιο.
Ο όρος "έντεχνο" κατά τη γνώμη μου πρέπει να παραμείνει στην ιστορική του διάσταση, γιατί σήμερα δεν έχει καμιά αντίστοιχη σημασία.
Το να χαρακτηρίζουμε τραγουδιστές, έντεχνους (αυτόματα τους αντιδιαστέλλουμε με άτεχνους), δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Οι τραγουδιστές είναι κατά κανόνα σήμερα "εταιρικά προϊόντα", δεν δημιουργούν, παρά αναζητούν απεγνωσμένα να καπηλευθούν κάποια σημαντική δημιουργία, με μόνο σκοπό να προβληθούν ή για τους παλιότερους να μείνουν στην επικαιρίτητα πάση θυσία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
Το τραγούδι δεν παράγεται στα σύγχρονα και πανάκριβα στούντιο των εταιριών κι ούτε βέβαια στις καλοκαιρινές συναυλίες των τραγουδιστών,που μόνο σκοπό έχουν να τα κονομάνε για να μη δουλεύουν σε μαγαζιά το χειμώνα.
Το έντεχνο στην ιστορική του μορφή το παρήγαγαν άνθρωποι με ανησυχίες, αφομοίωσαν "μουσικά ρεύματα" και τάσεις, πειραματίστηκαν,έφαγαν τα μούτρα τους πολλές φορές και προπαντός δεν είχαν αμιγώς οικονομικό κίνητρο.
Σήμερα οι προϋποθέσεις αυτές έχουν εκλείψει, οπότε νομίζω άστοχα χρησιμοποιείται ο όρος, με σκοπό να χαρακτηρίσει οποιοδήποτε είδος τραγουδιού. Υπάρχει μόνο "ελληνικό τραγούδι" και μπορεί να διαχωριστεί σε καλό και κακό, όχι έντεχνο και άτεχνο.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο παιδιά για το άρθρο. Δυστυχώς η ετικέτα "έντεχνο" χρησιμοποιείται από τη μουσική βιομηχανία για ο,τιδήποτε δεν είναι εξώφθαλμα εμπορικό, λαϊκο-ποπ κλπ. με σκοπό να πιάσει τον αντίστοιχο τομέα της αγοράς. Νομίζω ότι απαιτείται μια ευρύτερη αναθεώρηση της κατηγοριοποίησης των ειδών μουσικής πέρα από τις επιταγές της οποιασδήποτε μεταπρατικής αντίληψης για τη μουσική. Και σίγουρα ο όρος "έντεχνο" υποδηλώνει την ύπαρξη του αντίθετου, του "άτεχνου", γεγονός που από μόνο του τον καθιστά δυσλειτουργικό. Αλλά, όπως είπα, υπάρχει και βασιλεύει ένα ψευδο-δίλημμα που στην ουσία αποτελεί τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

an205 είπε...

ΟΚ "ΕΝΤΕΧΝΟ"...
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ "ΕΙΔΗ" Α-ΤΕΧΝΑ ΕΙΝΑΙ;;;
ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 2 ΕΙΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ:
ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ....

nicon είπε...

Προσυπογράφω!

Ανώνυμος είπε...

Ας μη μείνουμε μόνο στην ετυμολογία της λέξης "έντεχνο". Σαφώς και ετυμολογικά είναι αδόκιμη, αλλά με κάποιο τρόπο πρέπει να ξεχωρίζουν τα ποιοτικά από το σωρό. Ούτε είναι όλοι οι τραγουδιστές εταιρικά προϊόντα, με την έννοια του "θα τον/την ακούσετε θέλετε δε θέλετε, γιατί έτσι θέλουμε εμείς". Στο κάτω κάτω υπήρξαν και παραδείγματα εταιρειών (βλ. η Lyra επί Πατσιφά, αλλά και αργότερα)που πραγματικά προωθούσαν το καλό και ποιοτικό τραγούδι, ανεξάρτητα αν αυτό πούλαγε ή όχι. Το "ποιοτικό" είναι, νομίζω, σε τελική ανάλυση το ζητούμενο. Μπορεί να υπάρξει καλό και κακό "έντεχνο", όπως και καλό και κακό "εμπορικό", χωρίς κατ' ανάγκην να αποκλείει η ποιότητα το εμπορικόν του πράγματος. Δείτε π.χ. τις πωλήσεις του "Ανεμοδείκτη" του Αλκ. Ιωαννίδη (αν δεν απατώμαι 3 φορές πλατινένιος!). Πάντως, πιστεύω πως έχουν ευθύνη και οι ερμηνευτές του έντεχνου που κι οι ίδιοι για να μη χαρακτηριστούν εμπορικοί, πολλές φορές καταφεύγουν σε ελιτίστικες επιλογές, μη συναισθανόμενοι ίσως τη βαρύτητα και του δικού τους ρόλου, αλλά και την ευθύνη τους για ένα ποιοτικό τραγούδι που να μπορεί να είναι και "λαϊκό" (με την πραγματική του έννοια).

Μουσικά Προάστια είπε...

Athanassie, Exit, An205, Nikon, Nikos, έστω και καθυστερημένα ευχαριστούμε για τις παρεμβάσεις και τις παρατηρήσεις.

Παρά τις διαφοροποιήσεις, μπορούμε να καταλήξουμε στο ότι η χρήση του όρου "έντεχνο" απαιτεί πολλή προσοχή, δεν είναι πάντοτε αθώα, και πρέπει να επιβεβαιώνεται στην πράξη από το τελικό, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα!

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Με εξωφρενική καθυστέρηση (τώρα διάβασα πρώτη φορά αυτό το ποστ) ήθελα να πω ότι ακόμα και εκείνο το τραγούδι του '60 και του '70 για το οποίο πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος, δεν δικαιολογεί αυτόν τον χαρακτηρισμό. Π.χ. τι το τόσο φοβερό έχει το "Ένα Το Χελιδόνι"; Πρόκειται για ένα απλό τραγούδι που απλώς ηχογραφήθηκε με συμφωνική ορχήστρα. Μουσικά, είναι ελάχιστα "εκλεπτυσμένο" σε σχέση με άλλα τραγούδια, του Σαββόπουλου ας πούμε.

South Of The River είπε...

Ετεροχρονισμένα όσο ποτέ ε; Λοιπόν, ένα παράδειγμα: Υπόγεια Ρεύματα, Ο μάγος κοιτάζει την πόλη (πρώτος δίσκος):

"Σαν φως", πολύ καλό καθαρό ροκ τραγούδι, στα πλαίσια της αναγέννησής του.

"Κινέζικο πορτρέτο", απίστευτο blues rock, και με απίστευτο στίχο.

"Κοιτάς μακριά", ο Αλκίνοος πρέπει να έσκασε από ζήλια...

"Μ΄ αρέσει να μη λέω πολλά", με απήχηση που δεν είχαν ούτε οι Πυξ Λαξ (οι οποίοι τι είπαμε ότι είναι;;;)

"Πολιτεύεσαι", καυστικός πολιτικός στίχος, με ειρωνικά κιθαριστικά ριφς...

"Βροχή" σε ποίηση Μπόρχες

"Ανδρείκελα" σε ποίηση Καρυωτάκη

Τελικά πού "κατατάσσονται"; Είναι ροκ; Είναι εντεχνο-ροκ αφού καθιερώθηκαν με το "Μ'αρέσει να μη λέω πολλά"; Και το καλύτερο ελληνικό σύγχρονο blues rock, τι θα γίνει; Και γιατί να μην είναι "έντεχνοι" αφού μελοποιούν ποίηση; Επειδή έχουν δυο κιθάρες παραπάνω;

Κατ'εμέ, έντεχνος δεν είναι κάποιος επειδή μελοποιεί ποίηση και παίζει πιάνο, ροκ δεν είναι επειδή έχει ηλεκτρικές κιθάρες και σύνθια (αν είναι δυνατόν, κιθάρες έχει και ο Χατζηγιάννης), λαϊκός δεν είναι αυτός που έχει μπαγλαμά (βλ. Αγγελάκα).

Τις ταμπέλες αυτές τις βάζουν (βάζουμε) για μια γρήγορη (και συνήθως άστοχη) κατηγοριοποίηση βάσει του ήχου, ποτέ του στίχου, και βάσει των συνεργασιών, γιατί θέλουμε να ξέρουμε στη συνείδησή μας ότι κάποιος ανήκει κάπου. Αλλιώς έχουμε πρόβλημα!

Το κακό είναι ότι αυτή η ταμπελοποίηση έχει περάσει και στους δημιουργούς (ιδίως τους άπειρους και πιο "αδύναμους", και όχι ας πούμε περιπτώσεις όπως του μεγάλου έντεχνου Λοΐζου που έγραψε απ' τα μεγαλύτερα ζεϊμπεκικα).

Ας τους αφήσουν (αφήσουμε) να δημιουργήσουν όπως τους βγαίνει, και όχι όπως θα ικανοποιούσε εμάς να μην συγχιζόμαστε και "χάνουμε τη σειρά μας". Ο δημιουργός έχει χρέος να συγχίζει και να χαλάει σειρές και πλαίσια!

Νίκος Φραγκάκης είπε...

Περισσότερο συμφωνώ με τον South Of The River.

Σίγουρα το έντεχνο είναι μια ετικέτα την οποία χρησιμοποιούν πολλοί γιατί ακούγεται όμορφα στα αφτιά μας. Θα έλεγα ότι είναι καλύτερα να χρησιμοποιούμε την έννοια "ποιοτικό" για κάτι που θεωρούμε ποιοτικό και όχι το παρεξηγημένο και αμφισβητούμενο "έντεχνο".

Από την άλλη, μπορεί ό,τι δεν αυτοαποκαλείται έντεχνο να μην είναι άτεχνο, αλλά σίγουρα υπάρχει άτεχνο είδος μουσικής ή καλύτερα τραγουδιών. Οποιαδήποτε μελωδία και οποιοδήποτε στιχάκι είναι τέχνη; τότε είμαστε όλοι καλλιτέχνες. Και ποιος θα αποφασίσει αν κάτι είναι τέχνη; ας αποφασίσει ο καθένας μόνος του. ένας εύκολος τρόπος είναι να κρίνουμε ένα έργο από το πόσο εύκολα θα το σκεφτόμασταν και θα το υλοποιούσαμε εμείς και από το πόσο βοήθησε στην εξέλιξη της προσωπικότητας μας. με λίγα λόγια αν "μας λέει κάτι καινούργιο". Όταν για παράδειγμα ένα τραγούδι λέει: "Σήμερα βρέχει και περπατώντας βρέχομαι και αν δεν περπατούσα δε θα βρεχόμουνα" δε μου λέει κάτι, δε με αγγίζει κάπου άρα για μένα είναι άτεχνο ναι. Το ίδιο ισχύει με τη μουσική. Αν κάποιος επαναλάβει το ίδιο μοτίβο με άλλα χίλια πεντακόσια τραγούδια με τη διαφορά ότι αντί για βιολί σκέφτηκε να βάλει φλάουτο δε λέει κάτι.. Όπως είπα και προηγουμένως, τα πάντα είναι θέμα γούστου. αν όμως το γούστο κάποιου λέει ότι όλα είναι ωραία και ότι ακούει τα πάντα, συγγνώμη αλλά κάτι δεν πάει καλά με το γούστο του.

Το έντεχνο όπως και να το κάνουμε είναι παρωχημένος όρος, οπότε όποιος και να το χρησιμοποιεί πλέον στις μέρες μας, πρέπει να μας κάνει το ίδιο. Αν θέλουμε οποσδήποτε να κατηγοριοποιήσουμε ένα τραγούδι ή ένα μουσικό σχήμα καλύτερα να το κάνουμε περιγραφικά. πχ: "ηλεκτρικός ήχος με στίχους αρκετά στοχαστικούς και ενορχήσρτωση αρκετά ασυνήθιστη σε σχέση με τα εμπορικά πρότυπα της εποχής"

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα συζήτησης και πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις ως τώρα.

Μουσικά Προάστια είπε...

Νίκο, πολύ κατατοπιστική και ενδιαφέρουσα η άποψή σου, καταγράφεται στον διάλογο. Δυστυχώς, το γούστο έχει τόσες πηγές διαμόρφωσης και συναρτάται από τόσους συλλογικούς παράγοντες ώστε κάθε προσπάθεια ορισμού της τέχνης και του έντεχνου με βάση το γούστο να κινδυνεύει να ερμηνευθεί είτε ως βαθιά υποκειμενική, είτε ως βαθιά ελιτίστικη. Ποιανού το γούστο είναι κριτήριο για την αξιολόγηση της τέχνης;

Η πρόταση σου για αντικατάσταση του όρου "έντεχνου" με τον όρο "ποιοτικό" είναι μια ενδιαφέρουσα διέξοδος, αλλά θα πρέπει να βρούμε και τρόπο τεχνικού ορισμού του ρεύματος του τραγουδιού που σήμερα ονομάζουμε έντεχνο.

Πέτρος Βένερης είπε...

Και μένα το "Σήμερα βρέχει και περπατώντας βρέχομαι και αν δεν περπατούσα δε θα βρεχόμουνα" δε μου λέει τίποτα, χωρια που δεν έχει και ομοιοκαταληξία για να γίνει τραγούδι.
Το "Πήρα τη στράτα κι έρχομαι, μεσ' στη βροχή και βρέχομαι" και η συνέχειά του μου λένε μια ιστορία και μου δημιουργούν ένα συναίσθημα. Και σε όλους πιστεύω, γι' αυτό και η επιτυχία του τραγουδιού του Τσιτσάνη. Νομίζω ότι μπορεί να μπει στις κατηγορίες, έντεχνο (με τη σημερινή έννοια του έντεχνου), ρεμπέτικο, ζεϊμπέκικο.

Κατά τη γνώμη μου στη κατηγορία έντεχνο μπορούν να μπουν με αντικειμενικά κριτήρια, τα τραγούδια που δεν έχουν ένα ρυθμό όπως τα περισσότερα, αλλά περισσότερους ρυθμούς από έναν ή κάποια τμήματά τους έχουν μέρος του μέτρου που επικρατεί στο τραγούδι. Ένα καλό παράδειγμα για το έντεχνο είναι το πολύ όμορφο τραγούδι Ρόζα που ερμηνεύει ο Μητροπάνος σε μουσική Μικρούτσικου και στίχους Αλκαίου, που έχει εναλλαγές στο ρυθμό 9/8.
Άλλο ένα παράδειγμα, κλασσικό νομίζω είναι το "Μη κλαις" σε μουσική του Ανδριανόπουλου και στίχους Μπουρμπούλη. Ξεκινάει με ρυθμό 3/4 στην εισαγωγή και στο κουπλέ, ενώ στο ρεφραίν γυρίζει σε 9/8 πολύ όμορφα. Δε μπορείς να το κατατάξεις σε άλλη κατηγορία από πλευράς ρυθμού τουλάχιστον, παρά μόνο σε έντεχνο.

Unknown είπε...

Έντεχνο είναι όρος για την Ελληνική μουσική και βασικό στοιχείο είναι η ποίηση στον στοίχο και τα κλασσικά όργανα όπως κλασσική κιθάρα κοντραμπάσο βιολί κτλ.Κάποια τραγουδια είναι καθαρά έντεχνα άλλα ειναι και παντρέματα με κάτι άλλο όπως ρεμπέτικο και ροκ.Δεν υπάρχουν καλλητέχνες έντεχνοι και μονο,εχουνκάνει και άλλα πραγματα.Υπαρχουν μόνο έντεχνα τραγούδια.Δεν είναι κακό πάντως να ορίζεται κάτι έντεχνο όπωσ δεν είναι κακό να ορίζεται κάτι λαικό.Λαικό σημαίνει πάλι αυτό που ακούει ο λαός αλλά χαρακτιρίζει συγκεκριμένει μουσική.Τέλος οσο αφορά για χρήματα και σκοπιμότητες ο όρος έντεχνο χρησιμοποιήθηκε και γι αυτό αλλά κυρίως διαφημίζοντας τραγουδιστες οπως ο Νταλάρας και ο Χατζηγιάννης,εκει ακριβώς εννοούν ποιοτικα καλύτερα τραγούδια για να προσελκήσουν πελατία.Πέρα απο όλα αυτά για "μενα" όταν μιλάω για έντεχνο το εκπροσωπουν άτομα που δεν ενδοιαφέρονται να πλουτίσουν απο αυτό αλλά να βγάλουν αυτο που έχουν στην ψυχή τους χωρις να βγάλουν ένα χιτ κάτι αρεστό αλλά κάτι που δυσκολεύεσαι να συνηθισεις να ακούς.Αυτό σχετίζεται και με την τέχνη για πολλους,γιατί τέχνη ειναι να ξεγυμνώνεις την ψυχή σου χάρη της αλήθειας που πιστεύεις.Να λες την γνώμη σου χωρίς να αναζητείς να γίνεις διάσημος αλλά για την αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Αν και άργησα ν'αντιληφθώ την ύπαρξη του άνωθεν άρθρου,,πάραυτα επικροτώ την προσέγγιση προς το θέμα μιας και υπάρχει καταιγισμός δηλώσεων,εκφράσεων προς υποστήριξη ενός κατα τ'άλλα μουσικού ιδιώματος το οποίο πλέον τιτλοφορείται..

Όπως εκφράστηκε ένας φίλος μου σχετικά με το "έντεχνο" αναφορικά
με το οποίο συμφωνώ μιας και η άποψη ότι αν δεν σ'αρέσει το εν λόγω είδος έχεις καταστεί ως πνευματικά ρηχός και ανώριμος έχει διασπαρθεί και λαμβάνει ιδεολογικές διαστάσεις.

Συνήθως,το εν λόγω μουσικό ρεύμα έχει συνδυαστεί κυρίως με οπαδούς αριστερών αντιλήψεων (πολλές φορές και δεξιών σοφιστικέ) καθώς και με κοπέλες ελλειματικών ορμονικών εγχύσεων και κολπικής υδαρότητας,καθώς και άντρες με υπερβολικά ανεπτυγμένο το ένστικτο της ανέρευσης πνευματικής βρώσης που τους χαρακτηρίζει μια απλοικότητα και ρετρο-σύνη που είναι απόλυτα αποξενωτική προς άλλους μη φίλους αυτης της σκεπτικιστικής γραμμής.(αστείζομαι)

Τα δικά μου γούστα,ως επίλογος,κυμαίνονται στο ευγενές άθλημα του Heavy Metal καθώς και ορισμένες εγχώριες μπάντες που 'ροκάρουν' κατά καιρούς....

Κατάργηση του όρου έντεχνο!Αν αυτό χαρακτηρίζεται ως τέχνη μεταξύ άλλων τότε διαπράττουν μέσω μιας αυτόκλησης,έγκλημα ενάντια στη μουσική ανάπτυξη και επιβίωση..

nemesic είπε...

Εξαφανίστηκε η φράση που είπε ένας φίλος μου λόγω κάποιον παρενθέσεων που έβαλα.Ήταν '' το έντεχνο είναι ένας πακτωλός από ασυναρτησίες καθώς και μια grunge-οειδής κατατονικότητα που δεν υποφέρεται''.

Ευχαριστώ

--Αντί ανωνυμίας--Αχιλλέας

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ είπε...

καλημέρα,
σήμερα έψαχνα να βρω τι σημαίνει έντεχνο τραγούδι, γιατί παρά τις γνώσεις μου στην μουσική και τον στίχο και στο τραγούδι γενικά, δεν μπόρεσα να αιτιολογήσω αυτό τον όρο, που προέκυψε πονηρά τα τελευταία χρόνια.
Θεωρώ τον χαρακτηρισμό "έντεχνο" πως είναιπλαστός, χωρίς καμία βάση και πιστεύω πως μπήκε στην μουσική μας, ως όρος υποτιθέμενης αλλαγής ή και διαφορετκότητας των νέων συνθετών, που όμως, αν και κλείνουν τα μάτια, θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους μια συνέχεια της Ελληνικής, Λαϊκής, ελαφράς και ελαφρολαϊκής μουσικής.
Τίποτε δεν άλλαξε στο τραγούδι μας, μόνο τα μέσα, ήχος, ενορχηστρώσεις και τίποτε άλλο.
Μια συνεχής αντιγραφή από διάφορους καλούς , για τους πολλούς, συνθέτες, αλλά γι' αυτούς που ξέρουν καλή μουσική, δεν νομίζω πως είναι κάτι ξεχωριστό. Κάπου -κάπου βέβαια, υπάρχουν καλά τραγούδια, όμως κανένας δεν ξεφεύγει, από την μίμηση, την μερική αντιγραφή και λοιπά άλλα ατοπήματα. Όλοι γίνονται συνθέτες, αν διαθέτουν κάποια χρήματα, γνωριμίες, και κάποιο σχετικό θράσος. Αν και σε αυτά μην νομίζετε πως διαφοροποιήθηκαν και πολύ οι συνθήκες.
Εξαιρετικό το άρθρο σας δίνει την απάντηση.
Γιάννης Ανδρεόπουλος
blogs.musicheaven.gr/adreo