Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Το καλύτερο Δίφωνο των τελευταίων ετών στα περίπτερα





Η κυκλοφορία του νέου τεύχους του Διφώνου συμπίπει με πολλά μικρά και μεγάλα γεγονότα. Μικρό γεγονός: ξετρύπωσα σε ένα παλαιοβιβλοπωλείο στα Εξάρχεια δυο ντουζίνες παλιά τεύχη του περιοδικού που δεν είχα. Εξώφυλλα, ονόματα, υπογραφές, δίσκοι, αναδρομές, αρώματα από το παρελθόν, όλα να εντάσσονται - στο μυαλό μου; στην πραγματικότητα; - στο αίτημα ενός νέου ελληνικού τραγουδιού. Αλλά, από την άλλη, και να επισκιάζονται ενίοτε από μονομέρειες, δημόσιες σχέσεις, υποκειμενισμούς. Το κολύμπι στα παλιά τεύχη ενός περιοδικού σου επιτρέπει να συλλάβεις τη δική σου μικρότητα, τη φθορά του χρόνου, τους πρωτοπόρους που άνοιξαν δρόμους, τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων, την ιερότητα κάποιων άλλων. Πάνω απ' όλα όμως, ένα τέτοιο ταξίδι σε φέρνει αντιμέτωπο με τη δική σου στάση απέναντι στα πράγματα, με τη δική σου ευθύνη, αλλά και με την ιστορικότητα ενός περιοδικού που σημάδεψε και σημαδεύει τα ελληνικά μουσικά πράγματα. Αντιμέτωπο, ίσως, και με ό,τι συνθέτει τη δική του εν δυνάμει μελλοντική απουσία.

Μεγάλο γεγονός: η κρίση χτυπάει την πόρτα μας, και μαζί και την πόρτα εφημερίδων, περιοδικών, του πολιτισμού, της πολυτέλειας ή της ανάγκης της τέχνης. Τελευταία απώλεια αυτής της κρίσης το κλείσιμο του περιοδικού Όασις, μίας πραγματικά σημαντικής όσο και βραχύβιας εκδοτικής πρωτοβουλίας που προσέφερε καλές υπηρεσίες στην υπόθεση του λαϊκού τραγουδιού. Αλλά για το κεφάλαιο "Όασις" θα τα πούμε σε επόμενη ανάρτηση. Ας αρκεστούμε τώρα στην απαίτηση να μην χάσει κανένας συνάδελφος τη δουλειά του, αλλά να απορροφηθεί σε άλλες θέσεις του ομίλου που εξέδιδε το περιοδικό.

Είναι άγνωστο κατά πόσο η κρίση χτυπάει και την πόρτα του Διφώνου. Πάντως, τεύχη όπως αυτό που μόλις κυκλοφόρησε (τ. 172) όχι μόνο απομακρύνουν το οποιοδήποτε αρνητικό ενδεχόμενο, αλλά και δείχνουν το δρόμο για ένα ακόμα πλουσιότερο, ακόμα πιο επίκαιρο και πιο απαραίτητο εργαλείο στα χέρια κάθε μουσικόφιλου. Σε μία εποχή αποπροσανατολισμού και απαξίωσης των πάντων, η ύλη του νέου Διφώνου, τα πρόσωπα που φιγουράρουν στις σελίδες του, η συνολική άποψη, δείχνουν ότι το στοίχημα της ποιότητας και της βιωσιμότητας μπορεί να κερδηθεί.

Για την ποιότητα η εικόνα είναι μάλλον ξεκάθαρη: αφιέρωμα στην πανκ μουσική (Γιαννέλης), συνέντευξη εξωφύλλου με τον μύθο Βασίλη Παπακωνσταντίνου (Πελεβάνη), μουσική περιήγηση στη Νότια Αφρική (Παπαμακάριος), παρουσίαση των καλοκαιρινών φεστιβάλ παγκόσμιας μουσικής στην Ευρώπη (Λασκαρίδου), συνεντεύξεις με εμβληματικές φιγούρες όπως ο Γιώργος Σταυριανός (Βάκης) και ο Οδυσσέας Ιωάννου (Αραβανής) αλλά και με νέες ελπιδοφόρες δυνάμεις όπως ο Αλέξανδρος Εμανουηλίδης & η Μαρία Παπαγεωργίου (Μιχαήλ) και ο Λεωνίδας Μαριδάκης (Μιχαήλ), αναπόφευκτες βουτιές στο "εναλλακτικό" με τον Μιχάλη Δέλτα (Αγοραστός) και το The Boy (Μποσκοΐτης), μία αποκαλυπτική αναφορά στο κλασικό πρόσωπο του Αλκίνοου Ιωαννίδη (Μαλανδρενιώτη), περιεκτική παρουσίαση της διαδρομής του Νίκου Παπάζογλου (Πετρίδης), αναδρομή στις μουσικές για τον Αριστοφάνη (της αφεντιάς μου), και άλλα πολλά.

Για τη βιωσιμότητα δεν μπορεί κανείς να έχει άποψη. Είναι όμως απίθανο αυτός ο πλούτος της ύλης ενός από τα καλύτερα τεύχη του Διφώνου να μην εκτιμηθεί από τους λάτρεις της καλής μουσικής. Πόσο μάλλον που συνοδεύεται από δύο κορυφαία cd έντεχνου ελληνικού τραγουδιού:






Στο πρώτο cd, ο Γιάννης Πετρίδης παρουσιάζει ένα πειστικό best of του Νίκου Παπάζογλου, ενός τραγουδοποιού που σημάδεψε την εξέλιξη του έντεχνου τραγουδιού - ακόμα και πηγαίνοντας κόντρα στο εκάστοτε ρεύμα αυτού του τραγουδιού - εισάγοντας το περίφημο "είδος μεικτό και νόμιμο", μία ιδιοφυή συνέργεια λαϊκών, παραδοσιακών και ροκ στοιχείων.








Στο έτερο cd, ο Αντώνης Μποσκοΐτης ταξιδεύει στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και σε ό,τι ωραίο αυτή γέννησε στο νεότερο ελληνικό τραγούδι. Μαζί με τον απαραίτητο Θεοδωράκη, ακούμε τις προσεγγίσεις σημαντικών συνθετών όπως ο Δήμος Μούτσης, ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ο Ηλίας Ανδριόπουλος, αλλά και νεότερων τραγουδοποιών όπως ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης.

Ηθικό δίδαγμα: το περιοδικό - παρά τις αντιφάσεις και τα πισωγυρίσματα - φαίνεται ότι δεν ξεχνά τους συστατικούς όρους της ύπαρξής του και επιμένει σε ό,τι υπηρετεί με συνέπεια εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Έναν τακτικό αναγνώστη και άτακτο συντάκτη του, αυτή η παρατήρηση δεν μπορεί παρά να τον οπλίζει με ικανοποίηση, αλλά και πείσμα για την έκβαση των τωρινών και μελλοντικών διακυβευμάτων. ηρ.οικ.

6 σχόλια:

dimitris είπε...

Γεια σας σας βρηκα απο την ιστοσελιδα καραβακι, δυστυχως εχθες ειχαμε ''προσπαθεια'' συνελευσης, για να παμε για εκλογες, τριτη στην σειρα προσπαθεια- επηεα-οποτε ειχαμε χρονο για πολυ μπουρου- μπουρου, τα στατιστικα για τις πωλησεις τον μηνα μαη ειναι απογοητευτικα για ολο το φασμα του τυπου, μεχρι τον σεπτεμβρη θα εχουμε χασει την δουλεια μας κοσμος και ντουνιας, μονο οσοι εκδοτες το κανουν απο μερακι και δεν τους ενδιαφερει το παραμικρο κερδος θα βγαζουν ωραια εντυπα, αλλα η πλειοψηφια των εργολαβων,αλεξιπτωτιστων, αρπαχτες κανουν και αηδιες βγαζουν στην αγορα, οποτε...

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Κάνατε όλοι το κειμενάκι σας κι εγώ έμεινα απλά να προσυπογράψω τα ήδη ειπωμένα. :)

Ηρακλή σε χαιρετώ. Ο Αριστοφάνης δεν θα πεθάνει ποτέ, θα θάψει την ανθρωπότητα και ύστερα θα βάλει τα γέλια.

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Λοιπόν άκου να δεις τώρα, γιατί ο συνειρμός άργησε να έρθει πολύ (αλλά τελικά ήρθε) και είμαι σχεδόν συγκινημένος (αναμνήσεις).

Πριν κάμποσα χρόνια, όταν ήμουν στο Λύκειο, αποφασίσαμε (ως φιλότεχνοι και δραστήριοι νέοι) να ανεβάσουμε μια παράσταση στο πλαίσιο των μαθητικών εκδηλώσεων. Γυρεύοντας έργο καταλήξαμε στους Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Κωστή Κολώτα. Ωστόσο, δεν πήραμε έτοιμες μουσικές, αλλά κάποια παιδιά διάβασαν το μεταφρασμένο κείμενο και συνέθεσαν δικές τους μελωδίες πάνω στον Αριστοφάνη (εντάξει, μη φανταστείς Κραουνάκη, παιδιά ήμασταν). Έτσι λοιπόν ηχογραφήσαμε ένα cd το οποίο κυκλοφόρησε μεταξύ των ανθρώπων του σχολείου, αλλά και όσων παραβρέθηκαν στην παράσταση. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο κοινό δύο φορές (πρωί-βράδυ) στο Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο Λεμεσού, τον Μάιο του 2004.

Bonus info: Ένας από τους συνθέτες και ερμηνευτές ήταν και ο Σταύρος Μιχαλακάκος, νικητής του x-factor της χρονιάς που πέρασε. Εγώ υπήρξα υπεύθυνος ήχου και μέλος της χορωδίας.

Μουσικά Προάστια είπε...

Δημήτρης:
Δυστυχώς τα πράγματα είναι όπως τα λες. Το ένα μέτρο ακυρώνει το άλλο, η λιτότητα φέρνει ύφεση, και η οικονομία βυθίζεται στο αδιέξοδο. Στείλε μου στο email περισσότερες πληροφορίες για την ΕΠΗΕΑ αν θες.

Χρήστος:
Καλά, και μου το λες τώρα ότι υπάρχει η συγκεκριμένη μουσική πάνω στον Αριστοφάνη, που δημοσιεύτηκε το άρθρο; Πριν έπρεπε να μου το πεις !!! :)

Κι εγώ ευχαριστήθηκα Εμμανουηλίδη-Παπαγεωργίου και Μαριδάκη, ελπιδοφόροι οι δίσκοι και οι κουβέντες τους μαζί σου.

Όσο για το κειμενάκι, όπως κρίνουμε τα στραβά, πρέπει να επικροτούμε και τα ίσια. Και το τελευταίο τεύχος είναι πράγματι δυνατό.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλημέρα Ηρακλή! Είμαι αναγνώστης του Διφώνου εδώ και χρόνια και θα συνεχίσω να το αγοράζω και να το διαβάζω για όσο υπάρχει - ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα. Δεν μπορώ όμως να κλείσω τα μάτια στα λάθη που έχουν γίνει και που τώρα τα λούζεται ο ευρύτερος χώρος αυτού που βλακωδώς εξακολουθεί να ονομάζεται "έντεχνο" τραγούδι. Για να μιλήσω μόνο για τα πρόσφατα, αλήθεια, για ποιο λόγο ακριβώς έγινε εξώφυλλο ο Χατζηγιάννης; Και γιατί να είναι στο εξώφυλλο τώρα ο Παπακωνσταντίνου; Έβγαλε κάποιον καλό δίσκο και δεν το πήρα είδηση; Θα μου πεις πρέπει να ύπάρξουν και πωλήσεις αλλά μήπως, λέω εγώ τώρα, πρέπει κανείς να πάρει και κανά ρίσκο; Δεν ξέρω...

Μουσικά Προάστια είπε...

Γεια σου Μιχάλη,
με ρίσκο ή χωρίς ρίσκο, με Χατζηγιάννη ή χωρίς Χατζηγιάννη, η κρίση έχει χτυπήσει για τα καλά την τσέπη και την αγοραστική δύναμη όλων.
Όσο για τα λάθη, αυτά που λες να είσαι σίγουρος ότι τα έχουν επισημάνει και άλλοι που βρίσκονται μέσα στο περιοδικό. Αλλά καθρέφτης του τραγουδιού και του κοινού του είναι και το Δίφωνο, και αναπόφευκτα φορέας των ίδιων αντιφάσεων, των ίδων συγχύσεων. Πάντως, εγώ προτιμώ να δω το μισογεμάτο ποτήρι, ότι δηλαδή και αξιόλογα πρόσωπα φιλοξενούνται εκεί, και κάποια μουσικά θέματα που δεν βρίσκονται αλλού, και - επιτέλους - δύο άριστα cd ελληνικής μουσικής.