Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ο Νότης Μαυρουδής για τον Ηλία Κατσούλη (Μέρος Α')



ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ

(από τον Νότη Μαυρουδή)

Ο Ηλίας Κατσούλης ήταν ο τελευταίος μου συνεργάτης που μαζί φτιάξαμε τον πρόσφατο δίσκο με τον τίτλο Carte postale που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο (δηλαδή πριν από δύο μήνες). Έκτοτε, δεν γνωρίζω πόσους ακόμα δίσκους με στίχους του έχει γράψει, καθ’ ότι πολυγραφικότατος, πληθωρικός, καλοσυνάτος και ευγενής, δεν θέλει να χαλάει χατίρι σε κανέναν που τον πλησιάζει για να του ζητήσει στίχους του.

Τα βασικά χαρακτηριστικά λοιπόν του Ηλία είναι δύο: ένα αρνητικό και ένα θετικό.  Το αρνητικό είναι ότι γράφει πολύ. Το θετικό είναι πως ό,τι γράφει είναι πολύ καλό! Και τι κάνουμε τώρα στην περίπτωση αυτή; Μας αποστομώνει ο ποιητής κάθε φορά (πολύ συχνά) όταν βλέπουμε να βγαίνει ένας δίσκος καινούργιος με δικούς του στίχους ή με συμμετοχές του στα περισσότερα τραγούδια. Καλογραμμένα, και τη σχέση του λόγου σε άμεση επαφή με το τραγούδισμα και την αμεσότητα.

Από τους πνευματικούς ανθρώπους που από τη θέση του καθηγητή Σχολείου παρακολουθούσε τα ποιητικά και φιλολογικά κινήματα, καταγράφοντας μέσα του ολόκληρη την πνευματική ελληνική κοινότητα των γόνιμων περιόδων του 19ου και 20ου αιώνα. Άνθρωπος που κατάφερε να αφομοιώσει συγγραφείς, ποιητές, λογοτέχνες και να τα καταστήσει όλα αυτά ως μεγάλη δεξαμενή γνώσης και έμπνευσης.

Ο στιχουργικός του λόγος απτός, λιτός, καίριος, διαθέτει το χάρισμα να εννοεί  πολλά με λίγες λέξεις. Η τεχνική του με τη ρήμα είναι εντυπωσιακή και η διείσδυσή του στη φόρμα του τραγουδιού, καταλυτική. Τον παρακολουθούσα από το ξεκίνημά του και δεν είναι πολλά τα χρόνια που πέρασαν. Η δεκαετία του ’90 ήταν γι αυτόν μια δεκαετία «γνωριμίας» με το κοινό του και έδωσε τραγούδια με λαϊκό εύρος. Πολλοί νέοι τραγουδοποιοί είχαν την τύχη να φτιάξουν τις μουσικές τους πάνω στους στίχους του και πολλά από τα τραγούδια του έγιναν μοτίβο ευχάριστο στην κοινή ακουστική του τραγουδιού. Ό,τι έχει γράψει περιέχει μνήμες, ιστορία, κοινές αισθήσεις και κατέχει τα μυστικά εργαλεία της κατασκευής καλών και διαχρονικών τραγουδιών. Δεν είναι εύκολο αυτό σε μια εποχή που οι υπεραπλουστεύσεις και η ρηχότητα της στιχουργίας, παλεύουν άνισα με τα «μαλαματένια λόγια» των τραγουδιών της απέναντι όχθης...

Ο Η.Κ. ανήκει στην παρέα των στιχουργών εκείνων που χάραξαν πορείες για διαχρονικά τραγούδια. Μπήκε σε αυτή την παρέα όχι σε μικρή ηλικία. Περίμενε ως φαίνεται να ωριμάσει μέσα του αυτή η δύναμη που περιέχει ο λόγος του και η λογοπλαστική του ικανότητα. Θαυμαστής –όπως ο ίδιος λέει- των δημοτικών και των ρεμπέτικων τραγουδιών καθώς και των στιχουργών της δεκαετίας του ’60 που έφτιαξαν δρόμους με όραμα και προοπτική.

Το πάθος του για την ποίηση, το τραγούδι, και την ΑΕΚ, συνδυάζονται απόλυτα, γιατί, τις περισσότερες φορές η στενοχώρια και ο θυμός για τις περιπέτειες της ΑΕΚ, είναι μια καλή ώθηση για να γράψει στίχους με πάθος και μεράκι που θα τον βγάλουν από το ψυχικό αδιέξοδο.

Τέλος, θέλω να προσθέσω πως νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα στο δρόμο του και συνεργάστηκα μαζί του. Με ενέπλεξε σε έναν παράλληλο λυρισμό (εκτός από τον δικό μου) ανοίγοντας ίσως καινούργιους δρόμους στη δική μου ψυχή και στις δικές μου ονειροπολήσεις… Ήρθα κι εγώ εδώ, για να τον χαρώ μαζί με σας.

Νότης Μαυρουδής
(Αθήνα, 28/2/07, στον Ιανό)



(ευχαριστώ θερμά τον κ. Μαυρουδή για την παραχώρηση του κειμένου. ηρ.οικ.)

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Μια συνέντευξη της Mercedes Sosa




Μερσέντες Σόσα:

«Παίρνουμε τη ζωή πολύ στα αστεία»


(Μετάφραση: Ειρήνη Φιλιππίδου, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ)


Τον Οκτώβρη του 2009 «έφυγε» σε ηλικία 74 ετών η Μερσέντες Σόσα, η μεγαλύτερη φωνή της Λατινικής Αμερικής. Βασική πρωταγωνίστρια του ρεύματος του nueva cancion, του «νέου τραγουδιού», η «La Negra» έγινε σύμβολο του αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Τιμώντας τη μνήμη της, δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα από μια συνέντευξη που παραχώρησε στον Victor M. Amela και δημοσιεύτηκε στις 3 Ιουνίου 2005 στην ιστοσελίδα:





- Τι όμορφα που ακούγεται  το χωριό σας: Τουκουμάν…

Εκεί έζησα όλη μου την παιδική ηλικία. Είχα λίγα πράγματα, αλλά η αγάπη δεν μου έλειπε.

- Έχετε καλές αναμνήσεις;

Ναι. Τη μαμά μου να μας μαγειρεύει... δεν με άφηνε να μπαίνω στην κουζίνα!

- Γιατί όχι;

Γιατί ήθελε να έχω χρόνο για διάβασμα. Κι εγώ διάβαζα, διάβαζα τα πάντα!

- Πράξη αγάπης...

Ναι. Αλλά αν δεν είχα γίνει αυτό που είμαι, θα ήμουν όπως εκείνη: μια γυναίκα που μαγειρεύει και δίνει χαρά στα παιδιά της. Ήμουν ευχαριστημένη στο Τουκουμάν. Δεν ήθελα να φύγω από κει.

- Μετά ταξιδέψατε σε όλο τον κόσμο...

Ναι. Θυμάμαι μια φίλη που μου έλεγε: «Πεθαίνω να πάω στο Μπουένος Άιρες» και έμενε στο Τουκουμάν. Κι εγώ... Τ’ ορκίζομαι ότι δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου να πάω στην Ινδία ή στο Πεκίνο. Είναι κάτι που δεν το αναζητούσα. Τίποτε δεν αναζητούσα στη ζωή.

- Σας αποκαλούν «η φωνή της Αμερικής».

Τι υπερβολή... όσοι το λένε δεν ξέρουν τη Λατινική Αμερική. Είναι μια ήπειρος τεράστια, διάσπαρτη, ποικίλη. Έχει χίλιες φωνές, όχι μία.

- Μια ήπειρος τυραννισμένη από δικτατορίες, από ελλέιψεις...

Αναγκάστηκα να εξοριστώ  λόγω της στρατιωτικής δικτατορίας το 1978. Ήταν πολύ σκληρό για μένα. Φαινομενικά ήμουν καλά, γελούσα, έτρωγα με φίλους, αλλά....

-Πότε επιστρέψατε;

Το 1982 γύρισα για να τραγουδήσω, και ο στρατηγός Lacoste είπε: «ποιος επέτρεψε στη Mercedes Sosa να βρίσκεται στη χώρα μου;» Έφυγα γρήγορα και επέστρεψα το 1984 με τον Raul Alfonsin.

- Σας ικανοποίησε ο νόμος της «τελείας» (σ.σ.: παροχή αμνηστίας);

Με ικανοποίησε η απονομή δικαιοσύνης για τους στρατιωτικούς. Και η συγγνώμη του Menem μου φάνηκε παράλογη. Αλλά αυτοί οι στρατιωτικοί δεν μπορούν σήμερα να βγουν ήρεμα στο δρόμο.

-Όχι;

Ο Astiz, ο επονομαζόμενος «άγγελος του θανάτου», ήταν κάποια μέρα σ’ ένα μπαρ και αναγκάστηκε να φύγει γιατί τον κυνήγησε ο κόσμος. Αυτός ο άνθρωπος  διέισδυσε στις διαδηλώσεις που έκαναν οι μητέρες της Plaza del Mayo για να μάθει τα ονόματά τους.

- Ο Astiz είναι εκείνος με την νεανική όψη;

Ναι, αλλά γέρασε πολύ γρήγορα με μια όψη θλίψης και κακίας

- Έχετε κλάψει ποτέ ενώ τραγουδούσατε;

Μια φορά. Θανάσιμο σφάλμα. Έκανα το χειρότεο από τα λάθη που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης.

- Δεν καταλαβαίνω το γιατί.

Γιατί όταν ανεβαίνεις στη σκηνή οφείλεις να είσαι δυνατός, κυρίαρχος και όχι έρμαιο των συναισθημάτων σου. Τραγουδούσα το «Επιστρέφω στα 17» και σκεφτόμουν την εγγονή μου που την είχα αφήσει τριών χρόνων όταν εξορίστηκα. Εκείνη τη μέρα έκλεινε τα 17 και…

- Κλάψατε…

«Επιστρέφω στο να είμαι ξαφνικά τόσο εύθραυστη όσο ένα δευτερόλεπτο, επιστέφω στο να νιώθω βαθιά όπως ένα παιδί μπροστά στο θεό» λέει το τραγούδι. Ναι, έκλαψα. «Είναι μπλεγμένο, μπλεγμένο όπως ο κισσός στον τοίχο και μοιάζει, μοιάζει με τα βρύα στην πέτρα...»

- Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής σας;

Είχα κατάθλιψη τον περασμένο χρόνο. Για πέντε μήνες έκανα διαρκώς εμετό. Μέσα μου όλα ήταν μια πληγή. Ούτε το νερό δεν άντεχα… μια δίψα φοβερή.

- Πώς θεραπευτήκατε;

Η aloe vera γιάτρεψε την πληγή και οι αντικαταθλιπτικές ενέσεις μου έκαναν καλό. Τώρα παίρνω μικρές δόσεις. Πιστεύω πως βγήκαν όλα όσα είχα μέσα μου από τον πόνο της εξορίας.

- Δεν έχετε κουραστεί να τραγουδάτε, να γυρίζετε τον κόσμο;

Μετά από κάθε περιοδεία, εξαντλημένη, ήθελα να αποσυρθώ. Αλλά από τότε που βγήκα από την αρρώστεια...

- Την κατάθλιψη;

Ναι. Επειδή βρισκόμουν πέντε μήνες στο κρεβάτι, χωρίς να περπατάω και σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσα να ξανακάνω ποτέ κάτι, τώρα έχω τόσο μεγάλη αγάπη για τη ζωή!

- Χαίρομαι αφάνταστα.

Είναι τόσο σπουδαία η ζωή. Συνειδητοποίησα ότι την παίρνουμε πολύ στ’ αστεία.

- Ποια επιθυμία σας εκκρεμεί;

Να τραγουδήσω με τον Carlos Santana. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ.

- Για ποιο πράγμα είστε περήφανη;

Πού έχω υπάρξει τόσο ενεργή, πού είμαι πρέσβειρα της Unicef για τα παιδιά, που τραγουδάω γι’ αυτά. Μια δύσκολη παιδική ηλικία δημιουργεί άνδρες και γυναίκες απελπισμένους.

-Τελευταία ερώτηση δόνα Mercedes: υπάρχει κάτι  το οποίο σας έχει γίνει εμμονή αυτό τον καιρό;

O δίσκος “Misa Criolla” είναι αφιερωμένος στη μητέρα μου. Ξέρεις, εκείνη πεθαίνει…. Κι εγώ δεν είμαι εκεί. Θα φτάσω την Τρίτη στο Tucuman και δεν ξέρω αν θα είναι ζωντανή ή όχι.

- Κάντε κουράγιο.

Κάνω, αλλά μερικές φορές... Αυτή είναι η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Φεύγει κάποιος άνθρωπος από τους πιο σημαντικούς....

Μετάφραση-Επιμέλεια: Ειρήνη Φιλιππίδου.




Ο Τάσος Γιαννίκος στον Πυρήνα




ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ & ΟΙ ΖΝΤΟΥΠ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/2/2011

"ΠΥΡΗΝΑΣ"
ΔΙΟΧΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΡΑΓΟΥΜΗ 11

Ο ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ παρουσιάζει τραγούδια από την καινούρια του δισκογραφική δουλειά «ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΙ» μαζί και με άλλα αγαπημένα τραγούδια, από τον ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ και τους BEATLES, τις ΤΡΥΠΕΣ και την JANIS JOPLIN, το ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ και τον ΤΣΙΤΣΑΝΗ.

Μια βραδιά με ανατρεπτικές ιδέες και πολλές εκπλήξεις.

Τάσος Γιαννίκος : φωνή, κιθάρα
Δημήτρης Ουλής : φωνή, κιθάρα, ακορντεόν
Σοφία Σταυρουλάκη : φωνή, κρουστά
Σταμάτης Φουσέκης : φωνή, κοντραμπάσο
Ρόλη Γιαμοπούλου : φωνή, τύμπανα

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Χρήστος Μιχαήλ: Τρία έμμετρα ποιήματα


 (από τη συλλογή "Η καχυποψία ενός άλλοθι", εκδόσεις Τετράγωνο, Αθήνα, 2010)




Των μαγεμένων προσευχές

Τι να’ ναι αυτό που δεν τολμά ο χρόνος να το πάρει
αιώνες το παράτησε σ’ ετούτη εδώ τη γη
ξυπνάει τα χαράματα ο διάολος με καμάρι
και μπαινοβγαίνει στις ψυχές ώσπου να’ ρθει η αυγή.

Κουρελιασμένες μουσικές, ποιήματα τριμμένα
κυκλοφορούν αδιάκοπα χωρίς υποταγή
κάνουν να πουν το «σ’ αγαπώ» μα πέφτουν νικημένα
κι όταν τα μάτια ανοίγουνε αφήνουν μια κραυγή.

Στον φόβο και στον πειρασμό μας έμαθαν οι μοίρες
άλλοι να φεύγουν για τ’ αλλού και άλλοι να μεθούν
είναι μου λες που δεν ξεχνούν του πόλεμου οι χήρες
και με τον ήλιο ναυαγούν, με τ’ όνειρο πονούν.

Τι να’ ναι αυτό που δεν τολμά ο χρόνος να το πάρει;
Από νωρίς αρμένισες - στα μάτια ο κεραυνός.
Οι μαγεμένοι σαν παιδιά ξαπλώνουν στο χορτάρι
και προσευχές σκαλίζουνε ν’ ανοίξει ο ουρανός.
-----



Άλλοθι μιας ξένης αγκαλιάς

Όσοι τα βράδια πίνουνε με βουρκωμένα μάτια
είναι αυτοί που δε βαστούν ν’ αγγίξουν τη ζωή
αδειάζουν τα ποτήρια τους σε σκοτεινά δωμάτια
κι από το στέρνο τους γεννούν μι’ ασίγαστη βοή.

Όσοι τα βράδια κρύβονται σε κλειδωμένες πόρτες
σκεπάζουνε τα λάθη τους με κόλπα της αφής
τρελοί κι ανυποψίαστοι, θλιμμένοι μας συμπότες
αναμασούν τετράστιχα με νόμους ασαφείς.

Όσοι τα βράδια κυνηγούν βελούδινες υπάρξεις
ονείρατ’ ανεκπλήρωτα σ’ ευθεία διαδρομή
κυκλοφορούν ανάμεσα σε λόγους και σε πράξεις
κερνώντας μας ανώνυμα τη λάθος αφορμή.

Κι εμείς που χρόνια ξέρουμε πού βγάζουνε οι δρόμοι
αναζητούμε τ’ άλλοθι μιας ξένης αγκαλιάς
σαν ποιητές που κέρδισαν λίγη ζωή ακόμη
και την ξοδεύουν άπραγοι στον ίσκιο μιας φτελιάς.
-----



Το κορίτσι της Άνω Πόλης

Σε γέννησε ο άνεμος στη μήτρα της Σελήνης
κι ανάδοχός σου χρίστηκε του ουρανού η μπόρα
το λάδι μιας γριάς ελιάς σου ορίσανε να δίνεις
όπου οι στάλες της βροχής σφυροκοπούν την ώρα.

Κι εσύ μικρή σαν όνειρο που τρέχει όταν κοιμάμαι
αφήνοντας απόηχους τραυλούς και μαγεμένους
μοιράζεις ξόρκια σ’ όλα αυτά που τρέμω και φοβάμαι
για να μπορέσεις μια βραδιά να βρεις τους νικημένους...

...τους ποιητές που λήστεψαν εχθές την Άνω Πόλη
και ξέραναν τα σύννεφα και ήπιανε την μπόρα
αφήνοντας ως σύμβολο το μαύρο τους το βόλι
πυροβολώντας άξαφνα σ’ ό,τι έχτισες ως τώρα.

Κοιμήσου κόρη του Βοριά, του Φέγγους θυγατέρα
σε ζάλισαν τα όργανα, σε κούρασαν τα βράδια
λίγο κρασί στα μάτια σου και θα τα κάνω πέρα
τα όνειρα που στοίχειωσαν παλιά κρυφά μας χάδια.




Ο Χρήστος Α. Μιχαήλ γεννήθηκε στη Σαλαμίνα, τελείωσε το σχολείο στη Λεμεσό και σπούδασε Χρηματοοικονομική και Τραπεζική Διοικητική στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Σήμερα εργάζεται ως δημοσιογράφος σε μουσικά περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά. "Η καχυποψία ενός άλλοθι" είναι το πρώτο του βιβλίο.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Το Δίφωνο και οι Νόμοι του Μέρφυ



Το Δίφωνο και οι Νόμοι του Μέρφυ (ή όλα όσα θέλατε να μάθετε για τον μουσικο-δημοσιογραφικό καπιταλισμό και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε)

Αν διαλύσεις και ξαναφτιάξεις ένα πράγμα πολλές φορές, στο τέλος θα έχεις δύο πράγματα.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ RAP ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ

Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά στους παροικούντες τον ελληνικό μουσικό τύπο. Μία ωραία πρωία του Ιανουαρίου η ιδιοκτησία του Ομίλου Γιαννίκου αποφασίζει να κλείσει το Δίφωνο. Οι εργαζόμενοι αντιδρούν, έχοντας στο πλευρό τους πάμπολλους καλλιτέχνες και άλλους πολίτες. Στήνεται μία πρωτοφανής κινητοποίηση με εργαλεία το blogging και το facebook, έχοντας ως εμπροσθοφυλακή την κοινή και απλή πεποίθηση ότι είναι λάθος να απολύονται εργαζόμενοι, είναι λάθος να υπάρχει απλήρωτη εργασία, είναι λάθος να κλείνει ένας ιστορικός μουσικο-δημοσιογραφικός τίτλος όπως το Δίφωνο. Αυτό που στην αρχή φαινόταν μία τοσοδούλικη και διστακτική διαμαρτυρία, μεγαλώνει, επιβεβαιώνοντας τον ΝΟΜΟ ΤΟΥ RUCKERT: "Δεν υπάρχει τίποτα τόσο μικρό, που να μην μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις". Τελικά, η ιδιοκτησία υπαναχωρεί στην απόφασή της, αναγγέλει την εκ νέου έκδοση του Διφώνου, καταβάλλει τα δεδουλευμένα αλλά δεν ανακαλεί τις απολύσεις. Και κάπου εκεί, κάποιοι συντάκτες προσχωρούν στο νέο εγχείρημα, κάποιοι άλλοι επιλέγουν να διαπραγματευθούν, και οι υπόλοιποι τραβούν για άλλες πολιτείες. Το κειμενάκι αυτό έχει ένα μόνο σκοπό: να σημειώσει 2-3 πραγματάκια, ως εμπειρία, που μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάποιους, εντός και εκτός Διφώνου.

Χρήσιμη - και αξέχαστη - θα μου μείνει, ας πούμε, η "αλληλεγγύη" που επέδειξαν συνάδελφοι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε άλλα, όμορα μέσα. Ο κύριος Φώντας Τρούσας στο Δισκορυχείον, σε ένα κατά τα άλλα εξαιρετικό κείμενο, θεώρησε σωστό το τάιμιγκ του κλεισίματος για να ασκήσει κριτική σε κάποιες δηλώσεις συμπαράστασης - ή αλλιώς "κουταμάρες" - των καλλιτεχνών υπέρ των εργαζομένων. Ενώ ο κύριος Άρης Καραμπεάζης στο e-tetradio πανηγύρισε με καπνογόνα και σαμπάνιες το κλείσιμο του Διφώνου. Ο κύριος Δημήτρης Κανελλόπουλος, τέλος, πάλι στο e-tetradio, παρουσίασε σε αποκλειστικότητα δηλώσεις του ιδιοκτήτη του περιοδικού, δίχως να αναφέρει κουβέντα για τις απολύσεις. Ευτυχώς που το ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΟΥ MUNDER με είχε προϊδεάσει: "Για κάθε ένα '10' υπάρχουν δέκα '1' ".

Φανταστείτε να κλείσει το Τζαζ & Jazz και να βγαίνουν συνάδελφοι από άλλα μέσα και να επιχαίρουν ισχυριζόμενοι ότι το περιοδικό σπανίως έχει θέματα παρά μόνο συνεντεύξεις και δισκοπαρουσιάσεις ή ότι τα κείμενα είναι πολύ μικρά και οι φωτογραφίες τεράστιες, ή ότι εκ των πραγμάτων το περιοδικό οφείλει να διατηρεί στενές σχέσεις με δισκογραφικές και μάνατζερς ώστε να εξασφαλίζει τα cd και τις συνεντεύξεις. Ή φανταστείτε να κλείσει η Ελευθεροτυπία, να μείνει ο κύριος Κανελλόπουλος άνεργος, κι εγώ να γράφω το κοντό και το μακρύ μου για το κάκιστο επίπεδο της εφημερίδας-μαγαζάκι του ΠΑΣΟΚ, και για το πόσο θετικό είναι το κλείσιμό της. Ή ακόμα καλύτερα, φανταστείτε να πάρω συνέντευξη από την κυρία Τεγοπούλου, να την ρωτώ για τα μελλοντικά της σχέδια, και να μη δίνω δεκάρα τσακιστή για την απόλυση του κ. Κανελλόπουλου. Καλό; Πώς θα σας φαινόταν κύριοι συνάδελφοι αν αυτά τα ωραία τα έλεγαν κάποιοι την ημέρα της απόλυσής σας; Εδώ κοτζάμ Απογευματινή της "επάρατης Δεξιάς" έκλεισε, και όλοι ανεξαρτήτως κομματικών χρωμάτων εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους με τους εργαζομένους. Τι έπρεπε να πουν, δηλαδή; Ότι η εφημερίδα είναι δεκανίκι του Μητσοτάκη και καλώς έκλεισε; Έλεος... Στην κριτική, λοιπόν, λέμε ναι. Στο να κλωτσάς όμως το πτώμα για να βεβαιωθείς ότι πέθανε, λέμε όχι.

Είναι πάντως αλήθεια ότι η εμπειρία από την κινητοποίηση του Διφώνου παραξένεψε πολύ κόσμο, ο οποίος αντέδρασε με τη δύναμη της αδράνειας. Από που προέρχεται αυτή η δύναμη της αδράνειας; Ο σύγχρονος αστικός πολιτισμός χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο παράδοξο:

Από τη μία, ολοένα και περισσότεροι θεσμοί και πρακτικές της κοινωνίας εντάσσονται ολοένα και περισσότερο στον κριτικό έλεγχο των πολιτών, που συχνά καταλήγει στην πλήρη απονομιμοποίηση αυτών των θεσμών. Για πολύ κόσμο, ο παπάς δεν είναι πια ο σεβάσμιος γέροντας, αλλά το λαμόγιο που κλέβει το κράτος με το Βατοπέδιο. Ο αστυνομικός δεν είναι ο "κύριος χωροφύλαξ" της δεκαετίας του '50 αλλά μπάτσος, γουρούνι, και ενίοτε δολοφόνος. Η οικογένεια δεν είναι πλέον ο καθαγιασμένος θεσμός που μεγαλώνει γερά παιδιά, αλλά μία σύμβαση υπό προθεσμία, με το διαζύγιο και το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης να παραμονεύουν. Η ερωτική ζωή δεν κρύβεται πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά βγαίνει στα εξώφυλλα, γίνεται αίτημα και δικαίωμα στη διαφορετικότητα, διαδηλώνει σε παρελάσεις "υπερηφάνειας", μπουκάρει στις τηλεοράσεις και στο θεατρικό σανίδι. Συνολικά, μία ρητορική δικαιωμάτων και επιλογής περιβάλλει τον κυρίαρχο λόγο. Επιλέγουμε το φαί μας - βιολογικό κατά προτίμηση -, επιλέγουμε ως και το γονίδιο του παιδιού μας, επιλέγουμε τη φυλή των Αθηνών στην οποία ανήκουμε, επιλέγουμε τα τραγούδια του ipod μας, επιλέγουμε το free press στυλάκι μας. Η βούλησή μας αγγίζει όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, πλήν ενός, τουλάχιστον!

Ποιο είναι αυτό το πεδίο; Μα η εργασία, φυσικά! Ένα πέπλο σιωπής πλανάται πάνω από την εργασία, τον εργασιακό μας χώρο, τους όρους της εργασίας μας, τις σχέσεις με την εργοδοσία και τον συν-εργαζόμενο. Η εργασία είναι η δραστηριότητα του ανθρώπου για την οποία δεν επιτρέπεται κανείς να πει κουβέντα. Απλά και μόνο η αναφορά στο συνδικαλισμό, στη λέξη "σωματείο", στην εργατική νομοθεσία, στη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων, αρκεί για να θεωρηθεί κάποιος κατάλληλος για εγκλεισμό στο Δαφνί. Στο δημόσιο λόγο δεν υπάρχει χώρος για "επιλογή", όταν η συζήτηση πηγαίνει στα φυσιολογικά ερωτήματα: Για τι και για ποιόν δουλεύουμε; Υπό ποιούς όρους; Γιατί δεν ελέγχει ο εργαζόμενος το προϊόν της εργασίας του; Μας αρέσει η δουλειά μας; Είναι σωστές οι αμοιβές; Και τα λοιπά, και τα λοιπά... Όλα αυτά τα ζητήματα είναι απαγορευμένα. Ο μύθος του "τέλους της εργατικής τάξης" σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό της ανεργίας, των απολύσεων και της κρίσης έχει βάλει για τα καλά στα μυαλά των ανθρώπων την ιδέα ότι το βασίλειο της εργασίας ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκεται εκτός του ελέγχου των πολιτών, εκτός της σφαίρας της συλλογικής δράσης. Αυτή η πεποίθηση δεν είναι ουρανοκατέβατη, προφανώς, αλλά αποτέλεσμα συντονισμένης ιδεολογικής επίθεσης από την αστική τάξη, το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του. Η μόνη φορά που ίσως τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης ασχολούνται με τη σφαίρα της εργασίας είναι για να στηλιτεύσουν μια απεργία, τους δήθεν τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους, ή τους δήθεν ανεύθυνους εργαζόμενους που δεν γίνονται χαλί για να τους πατήσει ο κάθε - "μαζί τα φάγαμε" - Πάγκαλος ή ο κάθε εταιριάρχης.

Ένας επιπλέον παράγοντας αδράνειας είναι η κατεστημένη πίστη στην ατομική ιδιοκτησία ως παράγοντα δημιουργίας. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν παρέα με το θεμελιώδη μύθο της αστικής πολιτικής οικονομίας: ότι η με οικονομικούς όρους δημιουργία προϋποθέτει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Τόνοι μελάνι χύθηκαν υμνώντας την περίφημη "επιχειρηματικότητα", το επιχειρηματικό δαιμόνιο του μεμονωμένου παραγωγού, την καινοτομία που έρχεται μαζί με τον ιδιώτη. Το κλείσιμο του Διφώνου εν μία νυκτί θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσει πολύς κόσμος αυτά τα φιλελεύθερα καλαμπουράκια. Η ατομική ιδιοκτησία δεν δημιουργεί, μόνο, αλλά και καταστρέφει. Δεν ανοίγει μόνο τις επιχειρήσεις, αλλά τις κλείνει κιόλας. Δεν προσφέρει μόνο απασχόληση, αλλά και απολύσεις. Για την ακρίβεια, η οποιαδήποτε δημιουργία της ατομικής ιδιοκτησίας βασίζεται πλέον αυστηρά στην καταστροφή.

Η τωρινή κρίση, όμως, λειτουργεί πιο διαφωτιστικά κι από πέντε βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας. Έτσι, κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης ακούστηκαν από καλλιτέχνες απόψεις που πριν από μερικά μόλις χρόνια θα θεωρούνταν κάτι παραπάνω από γραφικές. Όπως, ότι ένα μέσο παραγωγής μπορεί να είναι αυτοδιαχειριζόμενο, από τους ίδιους τους εργαζόμενούς του. Ας μη γελιόμαστε. Μαζί με το δίδαγμα της καταστροφικότητας της ατομικής ιδιοκτησίας, γίνεται εμφανές πόσο αδύνατη είναι η δημιουργία νησίδων αυτοδιαχείρισης μέσα σε συνθήκες αναπτυγμένου καπιταλισμού. Σε αυτό συνηγορούν ένα σύστημα δικαίου κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ισχυρού, οι κεφαλαιακές ανάγκες μιας επιχείρησης στον σύγχρονο καπιταλισμό, οι επιταγές της "ελεύθερης" - μονοπωλιακής αγοράς, και προπαντός η ατομική ιδιοκτησία, αυτός ο ναός των ιερών και των οσίων που δεν πρέπει ποτέ και καθόλου να θίγεται στην τωρινή "φιλελεύθερη" κοινωνία μας (βοήθειά μας). Με άλλα λόγια, ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο: χωρίς την κατάλυση του αστικού κράτους και των νομικών, βαθιά ταξικών σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας που διέπουν την σφαίρα της παραγωγής, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε αυτοδιαχείριση, ούτε χειραφέτηση.

Πίσω στο θέμα μας. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες αδράνειας εμφανίστηκε η ανακοίνωση των εργαζομένων που δήλωνε ότι δεν θα ανεχόταν άλλο ένα κλείσιμο περιοδικού του Ομίλου Γιαννίκου στα μουλωχτά. Και εντός αυτής της αδράνειας άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες γενναίες δημόσιες καταθέσεις καλλιτεχνών, ακόμα και εκείνων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στεγάζονται επαγγελματικά στον Όμιλο.

Αλλά τελικά, γιατί έκλεισε το Δίφωνο; Μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Το Δίφωνο ίσως έκλεισε γιατί δεν πήγαινε καλά, γιατί οι επιλογές της ιδιοκτησίας - η οποία δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παρεμβαίνει στο έργο της διεύθυνσης - ήταν άλλα 'ντ' άλλων, γιατί η δισκογραφία έχει απαξιωθεί, γιατί τα έντυπα μέσα έχουν απαξιωθεί επίσης. Ίσως έκλεισε και γιατί στο τωρινό πνεύμα της παρακμής όλα μπορούν να κλείνουν και να ανοίγουν χωρίς να τρέχει και τίποτα, γιατί όλα και όλοι βρίσκονται υπό προθεσμία. Εκ των πραγμάτων, όμως, είναι πλέον σαφές ότι το Δίφωνο έκλεισε για να ξανανοίξει, χωρίς το βαρίδι τεσσάρων μισθωτών - οι μισθωτοί ως γνωστόν είναι βαρίδια για τα καπιταλιστικά κέρδη - και με χειρότερους όρους αμοιβής για τους συντάκτες. Στο χωριό μου, αυτό το λένε πάλη των τάξεων και απόσπαση υπεραξίας.

Η πάλη ανάμεσα σε δύο μέρη υπάρχει είτε το καταλαβαίνουν και τα δύο μέρη, είτε το καταλαβαίνει μόνο το ένα από τα δύο. Η πάλη είναι αντικειμενική, όπως αντικειμενική υπήρξε η προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων και δημιουργίας ψευδών διλημμάτων. Το κεφάλαιο έχει εξαπολύσει μία κατά μέτωπο επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας. Στιγμή αυτής της επίθεσης υπήρξε και το κλείσιμο του Διφώνου που υπηρέτησε την εκβιαστική λογική της εργοδοσίας. Θες Δίφωνο; Έλα με χειρότερους όρους απασχόλησης. Δεν θες; Πήγαινε στο καλό... Στον καπιταλισμό, ο κάτοχος του κεφαλαίου έχει και το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι, και όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Εκτός... εκτός κι αν μπροστά του βρει εργαζόμενους έτοιμους να αμφισβητήσουν αυτή τη λογική ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ. Αυτή τη φορά, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Και πώς να συμβεί, όταν ακόμα και άνθρωποι έμπειροι και ακέραιοι, που κουβαλούν χρόνια οργανωμένης ένταξης στην Αριστερά, έσπευσαν να διαπραγματευθούν τους δικούς τους ατομικούς όρους ένταξης; Σέβομαι τις επιλογές τους και τις ανάγκες τους. Εξάλλου, την επόμενη φορά θα είμαστε όλοι σοφότεροι και θα έχουμε κατά νου το ΝΟΜΟ ΤΟΥ VAN HERPEN: "Η λύση του προβλήματος ανάγεται στο να βρεις αυτούς που θα το λύσουν".

Σημαίνει αυτό ότι ο αγώνας των εργαζομένων του Διφώνου έγινε για ένα πουκάμισο αδειανό; Το αντίθετο. Πετύχαμε πολλά: λάβαμε τα δεδουλευμένα μας (διόλου αμελητέο, ρωτήστε και τους μεταφραστές στα Ελληνικά Γράμματα που από το Σεπτέμβρη του 2010 περιμένουμε να πληρωθούμε για δουλειές που ήδη παραδώσαμε), πιέσαμε την ιδιοκτησία να ξανανοίξει το περιοδικό, και προπαντός δείξαμε τις δυνατότητες αλλά και τα όρια μιας συλλογικής κινητοποίησης. Όλοι μας βγήκαμε από αυτήν την εμπειρία ωριμότεροι. Κάποιοι βγήκαν και απολυμένοι - μακάρι να απασχοληθούν σύντομα σε άλλα μέσα. Για όσα άλλα έλαβαν χώρα, δεν ξέρω / δεν απαντώ. Κουτσομπολιά, ξεκατινιάσματα και καυτές λεπτομέρειες δεν θα διαβάσετε. Δεν θα κάνουμε τη χάρη σε όσους θέλουν να επιβεβαιώνουν κάθε στιγμή το μάταιο της ενότητας των εργαζομένων, το μάταιο της συλλογικότητας.

Το μόνο δίδαγμα που θέλω να μοιραστώ με σένα, αγαπητή μου αναγνώστρια, είναι ότι την κρίσιμη στιγμή, όταν τέθηκε στους εργαζόμενους το δίλημμα "συλλογικό v. ατομικό" με τον αμεσότερο τρόπο, οι περισσότεροι διάλεξαν να κινηθούν ατομικά. Είναι γνωστή η ΒΑΣΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ YOUNG ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ: "Ο καθένας θέλει να ξεφλουδίζει τη δική του μπανάνα". Όμως, παραμένει εντυπωσιακή η ταχύτητα με την οποία το κάναμε: γιατί είναι πράγματι εντυπωσιακό τη μία μέρα να κουβεντιάζεις σε μία συνέλευση, και την επομένη να μαθαίνεις ότι οι μισοί βρίσκονται ήδη στο νέο Δίφωνο, ότι κάμποσοι άλλοι διαπραγματεύονται την επανεισδοχή τους, ότι άλλοι ετοιμάζονται για έξοδο, και όλα αυτά ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν απολυμένοι. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από αυτήν την ατομοκεντρική λογική, εφόσον ατομικά είχα επιλέξει να φύγω από το Δίφωνο πριν κλείσει και ατομικά επέμεινα στη συγκεκριμένη επιλογή και μετά το κλείσιμο. Και κάπως έτσι, ο NOMOΣ TOY HELGA πήγε περίπατο: "Πρώτα πες όχι και μετά διαπραγματεύσου".

Πέρα από αστεία, το μόνο γιατρικό στην επιβολή του ατομικού επί του συλλογικού είναι η ύπαρξη παγιωμένων συλλογικών θεσμών και διαδικασιών, που μόνο μία μόνιμη συλλογικότητα εργαζομένων μπορεί να προσφέρει. Αυτός ο κλήρος, της δημιουργίας σωματείου εργαζομένων στο περιοδικό Δίφωνο, πέφτει σε όσους παρέμειναν εκεί, αν και εφόσον το θελήσουν. Έχουν την πολύτιμη πείρα της κινητοποίησης. Αλλά προσοχή, γιατί σύμφωνα με το ΝΟΜΟ ΤΟΥ OLIVIER: "Πείρα είναι αυτό που δεν αποκτάς, παρά μόνο αφού δεν το χρειάζεσαι πια".

Εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο Δίφωνο και στους συντελεστές του. Κατά τα λοιπά, η ζωή συνεχίζεται. Ο Μέρφυ έχει ήδη δείξει τον δρόμο, με τον ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ: "Μείνε μέσα με τους απ' έξω". Μέσα, λοιπόν, στα πράγματα, μέσα και στην αγωνία για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά έξω από το Δίφωνο. Με τους απ' έξω.
Ηρακλής Οικονόμου

ΥΓ(1): Η παρουσία σε μία "μαύρη λίστα" λόγω συμμετοχής στην υποκίνηση - εδώ γελάνε - μιας κινητοποίησης είναι ένας τίτλος τιμής και ένα παράσημο που σπάνια αποδίδεται στη ζωή ενός ανθρώπου. Δεν ξέρω ποιον ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσω γι' αυτό το προνόμιο, πάντως τον ευχαριστώ. Καλό θα ήταν όμως να μη χαρεί πολύ, γιατί όπως λέει και η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΠΕΔΟΛΟΓΙΑ: "Αυτό που θα σε προωθήσει στο ένα επίπεδο, θα σε εξοντώσει σε κάποιο άλλο".

ΥΓ(2): Και βέβαια, ένα μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" στους καλλιτέχνες, στις οργανώσεις και στους απλούς πολίτες που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στον αγώνα των εργαζομένων του Διφώνου. Μακάρι όλοι να ξανασυναντηθούμε στα επόμενα. Χθες ήταν το Δίφωνο, αύριο θα είναι μία ολόκληρη κοινωνία. Ραντεβού στα επόμενα, λοιπόν. Γιατί όπως αναφέρει και ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ SNIDER: "Τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε ένα μόνο ταξίδι".

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Σωτήρης Κακίσης: "Μπιθικώτση Εγκώμιον"




Μπιθικώτση Εγκώμιον

Εγώ είμαι με τον Μπιθικώτση. Ξύπνησα νύχτα και μες στη σκέψη μου άναψαν φώτα. Και ξυπνάω ανελλιπώς τις νύχτες, και σβήνω τα άλλα φώτα, τα μικρά πράσινα ή κόκκινα φωτάκια που έχουνε χώσει στις πρίζες όσοι φοβούνται μη σηκωθούνε και σκοντάψουν.

Έγινε σίδερο βαρύ το χάδι, δυστυχώς, και οι κουβέντες πιο σίδερο, δυστυχώς, όσες παλιά χαϊδεύανε, όσες παλιές κουβέντες ακόμα κι όταν έφευγαν απ’ το στόμα μένανε επίσημες.

Σήμερα, κάποιος έριξε κάτι στο φαγητό σας και γι’ αυτό δεν μπορείτε να είσαστε αγνοί σαν τον Μπιθικώτση και τη Μοσχολιού, γι’ αυτό δεν μπορείτε ν’ αγαπήσετε όπως ο Μπιθικώτσης.

Κάποιος ρίχνει κάτι στο φαγητό σας, γιατί ποτό δεν πίνετε, και τραγουδάτε με τα χείλια κι όχι με την ψυχή.

Κάποιος ρίχνει κάτι στο φαγητό σας και σας τυφλώνει, σας κερδίζει, σας εξευτελίζει. Και δεν είναι καν ο Διάολος.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ, Τρόμος στο Κολλέγιο Νο 2, Ερατώ, Αθήνα, 1987, σελ. 123.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Questions from a worker who reads

Questions from a worker who reads


Who built Thebes of the seven gates?
In the books you will find the names of kings.
Did the kings haul up the lumps of rock?
And Babylon, many times demolished
Who raised it up so many times? In what houses
of gold-glittering Lima did the builders live?
Where, the evening that the Wall of China was finnished
Did the masons go? Great Rome
Is full of triumphal arches. Who erected them? Over whom
Did the Caesars triumph? Had Byzantium, much praised in song
Only palaces for its inhabitans? Even in fabled Atlantis
The night the ocean engulfed it
The drowning still bawled for their slaves.

The young Alexander conquered India.
Was he alone?
Caesar beat the Gauls.
Did he not have even a cook with him?

Philip of Spain wept when his armada
Went down. Was he the only one to weep?
Frederick the Second won the Seven Year's War. Who
Else won it?

Every page a victory.
Who cooked the feast for the victors?
Every ten years a great man?
Who paid the bill?

So many reports.
So many questions.
BERTOLT BRECHT

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

It is wrong to pretend...

It is wrong to pretend that human beings are unique, that they carry within them an irreplaceable individuality; as far as I was concerned, at any rate, I could not distinguish any trace of such an individuality. As often as not it is futile to wear yourself out trying to distinguish individual destinies and personalities. When all’s said and done, the idea of the uniqueness of the individual is nothing more than pompous absurdity. We remember our own lives, Schopenhauer wrote somewhere, a little better than a novel we once read. That’s about right: a little, no more.
Michel Houellebecq

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Ο επαναστατημένος άνθρωπος

Ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ο πιο ολοκληρωμένος τύπος ανθρώπου και ο πιο υγιής. Ο ιδιώτης, αντίθετα, που ομφαλοσκοπείται, πάσχει από νευρώσεις.
Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης)

είμαστε οι πράξεις μας και τίποτα παραπάνω

είμαστε οι πράξεις μας και τίποτα παραπάνω. Οι πράξεις μας είναι η έκφραση του ψυχισμού μας μέσα στις συγκυρίες της ζωής. Είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι οι προθέσεις μας ή τι νομίζουμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε.
Μιχάλης Ρέππας - Θανάσης Παπαθανασίου

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Silvio Rodriguez - Pequeña serenata diurna





Pequeña serenata diurna

Silvio Rodriguez


Vivo en un país libre
Cual solamente puede ser libre
En esta tierra, en este instante
Y soy feliz porque soy gigante.
Amo a una mujer clara
Que amo y me ama
Sin pedir nada
- o casi nada,
Que no es lo mismo
Pero es igual -.

Y si esto fuera poco,
Tengo mis cantos
Que poco a poco
Muelo y rehago
Habitando el tiempo,
Como le cuadra
A un hombre despierto.

Soy feliz,
Soy un hombre feliz,
Y quiero que me perdonen
Por este día
Los muertos de mi felicidad.

***

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΑ:
Ειρήνη Φιλιππίδου


Ζω σε μια ελεύθερη χώρα
Που ελεύθερη μπορεί να είναι μόνο
Σε αυτή τη γη, αυτή τη στιγμή
Και είμαι χαρούμενος γιατί είμαι ένας γίγαντας.
Αγαπώ μια γυναίκα καθάρια
την αγαπώ και μ 'αγαπά
χωρίς να ζητά τίποτα
- Ή σχεδόν τίποτα,
δεν είναι το ίδιο
Αλλά είναι ισάξιο -.

Και αν αυτό δεν είναι αρκετό,
Έχω τα τραγούδια μου
που σιγά σιγά
Αλέθω και ξανακάνω
μένοντας στο χρόνο
Όπως ταιριάζει
σ’ έναν άνθρωπο άγρυπνο


Είμαι ευτυχισμένος
Είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος
Και θέλω να με συγχωρέσουν
για τούτη τη μέρα
Οι νεκροί της ευτυχίας μου.

...But they didn't take the music

He was a magician with the harp. In the plains of Colombia there was no fiesta without him. For a fiesta to be a fiesta, Mese Figueredo had to be there, his dancing fingers brightening up the air and stirring the legs. One night, on some remote track, he was assaulted by thieves. Mese Figueredo was on his way to a wedding on muleback -he on one mule, the harp on another- when the thieves jumped on him and beat him senseless. The following day, someone found him. He was lying in the path, a filthy rag of mud and blood, more dead than alive.
And then the wretch said, with the remnants of a voice: "- They took the mules".
And he said: "- And they took the harp".
And he drew in breath and laughed, dribbling spittle and blood he laughed: "- But they didn't take the music".
Eduardo Galeano

The only people...

The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn, like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes ....
J. Kerouac

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Mea Culpa: Τα Παιδιά από την Πάτρα




Πριν από μήνες, σε ένα άρθρο-αφιέρωμα για τη δεκαετία του '80 στο Δίφωνο παρέλειψα την αναφορά στα "Παιδιά από την Πάτρα". Αν και ήταν πρώτοι-πρώτοι (και πώς να μην είναι, με τεράστιες επιτυχίες και αμέτρητες πωλήσεις) στην πρόχειρη λίστα με τα σημαντικότερα συγκροτήματα των ελληνικών eighties που είχα συντάξει, ο δαίμων του υπολογιστή μου χτύπησε για τα καλά. Και ο δαίμων έχει ένα στόχο: το κουμπί delete. Ευτυχώς, την παράλειψη αυτή μου τη θύμισε τηλεφωνικά ο Βαγγέλης Δεληκούρας, ψυχή του συγκροτήματος, σε ένα νυχτερινό τηλεφώνημα-έκπληξη πριν από καιρό. Στην ηλεκτρονική του εκδοχή στα "μουσικά προάστια", το άρθρο έχει φυσικά συμπληρωθεί (ΕΔΩ). Ζητώ όμως κι από εδώ συγνώμη από τα ιστορικά "Παιδιά από την Πάτρα" για αυτήν τη χαζή παράλειψη. Βέβαια, ακόμα κι αν τους ξέχασε ένα άρθρο, τους μνημονεύουν πανάξια ο κόσμος και η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, κι αυτό μετράει. Μόλις τελειώσει η αναμπουμπούλα του Διφώνου, θα επανέλθουμε εκτενέστερα. Μέχρι τότε ...πάμε μαέστρο! ηρ.οικ.

Δήλωση του Μάνου Ελευθερίου για το κλείσιμο του Διφώνου


Είναι αμαρτία που κλείνει ένα περιοδικό, το οποίο ασχολείται με την ελληνική μουσική. Και είναι αμαρτία που μένουν άνεργοι οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί. Το Δίφωνο έχει μια ιστορία· εκεί συμμετείχαν σπουδαίοι άνθρωποι, γράφτηκαν σοβαρά άρθρα και παρουσιάστηκαν σημαντικά ντοκουμέντα. Το περιοδικό έχει γίνει σημείο αναφοράς. Στο μέλλον, θα παραπέμπουμε στο Δίφωνο και στα άρθρα του, ακόμα και σε συνεντεύξεις του. Για αυτούς που θα έρθουν σε 30-40 χρόνια, αλλά ακόμα και για τους σύγχρονους, όλα αυτά τα ντοκουμέντα θα είναι σημεία αναφοράς. Οι συνεντεύξεις είναι μεγάλη υπόθεση· εκεί μπορείς να βρεις πράγματα που θα σου λύσουν απορίες και θα σου συμπληρώσουν κενά. Στο παρελθόν έτυχε να αρθρογραφήσω στο περιοδικό για ένα διάστημα. Από τότε, άλλαξαν πολλά, αλλά ένας βασικός κορμός ανθρώπων έμεινε ίδιος. Ένα τέτοιο περιοδικό πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει.
Μάνος Ελευθερίου