"Να τα πούμε με το όνομά τους όμως. Ελληνική δισκογραφία σήμερα είναι δύο πράγματα: τα cd που κυκλοφορούν μπιτ παρά για τους δημιουργούς οι εφημερίδες και οι εταιρείες που πλέον είναι σαν την ελληνική αριστερά: ένα είναι το κόμμα. Μια είναι η εταιρεία, ένας είναι ο πρόεδρος με πολλούς επί της γης προφήτες για να προλαβαίνει τα είδη του τραγουδιού που είναι πολλά. Ο μέγας τζόγος γίνεται με τους παλιούς και τους σίγουρους βεβαίως. Εκει θα γινονται τα μεγάλα συμβολαια και θα ρέει το χρημα φαντάζομαι. Ως και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου είδα να μετακινείται που από… κτίσεώς του ανήκε στη Μινος -αντε και στην ΕΜΙ. Φοβερά πράγματα. Λοιπόν το δια ταύτα για τους νέους που προαναφέραμε είναι: θλιβερά τραγούδια, επαρκής τραγουδίστρια και δεν θυμάμαι τι άλλο απεχθές. Δεν αρκούσε ένα απλό: δε γουστάρω βρε αδελφέ δε μ αρέσουνε δεν τα βγάζω, έπρεπε να τσακίσει και τα φτερά των παιδιών. Αλλά να δείτε που τα φτερά δεν θα τσακίσουν τόσο εύκολα. Κι όταν η Ιστορία κύριε Γιωργίκα μου θα θυμάται εσάς με πολλά ερωτηματικά τα οποία ενδέχεται να εχουν απαντηθεί ως τότε, θα λέει Αλέξανδρος Εμμανουηλιδης και Μαρία Παπαγεωργίου και…. και… και ονοματα άλλων νέων σημερα παιδιών και θα γλυκαίνει το στόμα της από τα ωραία τραγούδια που θα καταφέρουν κάποτε να βρουν το δρόμο τους"
[...]
Στέλλα Βλαχογιάννη
"Ιατρείον Ασμάτων", 30 Απριλίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου