Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Σαββόπουλος, ξερονήσια, και πεθαμένη αριστερά




ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ, ΞΕΡΟΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

«ΠΑΡΑΚΜΑΖΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΣΑΠΙΖΟΥΜΕ»



Έχουμε και λέμε:
«Βέβαια υπάρχει φόβος, διότι έχουμε ολόκληρες συρράξεις, έχουμε εμπρησμούς, έχουμε δολοφονίες, κι αυτό σχεδόν καθημερινά. Επομένως, εγώ θα έλεγα ότι πρέπει να κηρυχθεί το κέντρο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και με τις πρόνοιες που δίνει το Σύνταγμα, πρώτον: να απομακρυνθούν όλοι οι λαθρομετανάστες από το κέντρο της Αθήνας και να πάνε - ας το βρουν οι πολιτικοί, τι τους πληρώνουμε; - εγώ θα έλεγα να τους πηγαίνανε σε αραιοκατοικημένα νησιά του Αιγαίου, έτσι, όπου κατοικείται ένα μικρό μόνο μέρος του νησιού, το υπόλοιπο είναι ελεύθερο, εκεί λοιπόν να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν εκεί με τη βοήθεια του ΟΗΕ - γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε - και με τη βοήθεια της Ελλάδος, έως ότου αποφασίσει και μπορέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να φτιάξει μια πολιτική πάνω στο θέμα των μεταναστών. Δεν μπορεί η Αθήνα να είναι η χωματερή όλων αυτών των ανθρώπων. Ένα είναι αυτό. Το άλλο είναι ότι όλες οι πολιτείες στις πλατείες τους δείχνουν το πρόσωπό τους. Η Αθήνα στις πλατείες της δείχνει την πληγή της. Ας καθαρίσουμε λοιπόν αυτή την πληγή. Έχουμε τους τοξικομανείς. Πρέπει να μεταφερθούν, δεν ξέρω πάλι που - ας το βρουν οι πολιτικοί μας - σε μέρος όπου δεν θα είναι εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων».

Τάδε έφη Διονύσης Σαββόπουλος, την 19η Μαΐου 2011. "Αίσχος! Απαράδεκτος! Φρίττω!" Κάπως έτσι δεν νοιώσατε ακούγοντάς τον; Οι γραμμές που ακολουθούν θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ή μάλλον, ότι ο λόγος ανησυχίας είναι παντελώς άσχετος με ό,τι λέει ο Σαββόπουλος, και απόλυτα σχετικός με ό,τι δεν λένε όσοι θα έπρεπε να ομιλούν αντ’ αυτού. Ποιοι θα έπρεπε να ομιλούν αντί του Σαββόπουλου; Μάλλον αυτό που ορίζω ως πεθαμένη αριστερά, δηλαδή το σύνολο του οργανωμένου κομματικού δυναμικού στα αριστερά του πολιτικού μας συστήματος. Ισχυρίζομαι, λοιπόν, στις γραμμές που ακολουθούν ότι το ζήτημα δεν είναι οι φωνές του Σαββόπουλου, αλλά οι σιωπές των άλλων.

Τι έχει να προτείνει η πεθαμένη αριστερά; Διαβάζω από παρέμβαση του δημοτικού συνδυασμού του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας: "ΟΧΙ στις απελάσεις. ΟΧΙ στο φράχτη του Έβρου. ΟΧΙ στη δημοτική αστυνομία και στις κοινές περιπολίες". Και αναρωτιέται κανείς: «ΟΚ, συμφωνώ και επαυξάνω. Σε θετική βάση, όμως, τι έχεις να προτείνεις; Ποιο είναι το ‘ΝΑΙ’ σου;» Το ΚΚΕ έχει ένα «ΝΑΙ»: να προωθούνται οι μετανάστες σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά, αφού είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ΚΚΕ - ορθά, αν θέλετε -, πώς στο καλό θα προωθούνται εκεί οι μετανάστες όταν αυτό γίνει κυβέρνηση; Με τραμπολίνο; Κατά καιρούς έχουν ακουστεί κι άλλες φωνές που ζητούν ανοιχτά σύνορα, νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών, και πάει λέγοντας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Είναι απλό: η πεθαμένη Αριστερά δεν έχει να πει τίποτε το ουσιώδες για το μεταναστευτικό.

Υπάρχει λόγος σοβαρός γι’ αυτό. Ότι το ίδιο το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται. Ναι, υπάρχουν κι αυτά! Κοντεύουμε να το ξεχάσουμε, ζώντας στην εποχή της τεχνολογικής παντοδυναμίας και του προβλέψιμου: υπάρχουν και άλυτα προβλήματα. Και το ζήτημα της μετανάστευσης, ειδικά στην ελληνική περίπτωση και στις κοινωνικο-οικονομικές και γεωγραφικές της σταθερές , είναι ένα άλυτο πρόβλημα. Η ρίζα του έγκειται στην ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος, στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο - στοιχεία εγγενή του παγκοσμίου μας συστήματος - και στις διαλυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που καταστρέφουν ιστορικές ισορροπίες αιώνων, ξεσκίζοντας κυριολεκτικά τους τοπικούς κοινωνικούς και παραγωγικούς ιστούς. Εφόσον όμως είναι αδύνατον να αλλαχθούν ταυτόχρονα τα πράγματα σε Ιράκ, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Σομαλία, και πάει λέγοντας - εδώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα στην Ελλάδα, στη Σομαλία θα τα αλλάξουμε; - είναι προφανές ότι δεν μπορούν να μεταβληθούν εν μία νυκτί και οι λόγοι που αναπαράγουν τη "λαθρο"μετανάστευση. Πόσο μάλλον τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός, η βασικότερη αιτία της τωρινής εξαθλίωσης, διαγράφηκε μια και καλή από το λεξικό της πεθαμένης αριστεράς. Δεν μπορείς να επιλύσεις κάτι που δεν μπορείς να κατανοήσεις.

Το πρόβλημα με την πεθαμένη αριστερά δεν είναι όμως ότι δεν μιλά για το μεταναστευτικό, αλλά ότι δεν μιλά για τίποτε, σε σχέση τουλάχιστον με την καινούργια κοινωνία που θέλει να φτιάξει. Δεν θέλει - ή δεν μπορεί - να μας δώσει ούτε ένα ψήγμα των νέων κοινωνικών σχέσεων που ευαγγελίζεται. Ξέρει ότι είμαστε βολεμένοι, και δεν θέλει να μας ξεβολέψει. Ξέρει, π.χ., ότι δεν μπορείς να διαγράψεις το χρέος και την ίδια στιγμή να εισάγεις 300.000 νέα αυτοκίνητα το χρόνο, αλλά δεν θέλει να το επισημάνει γιατί έτσι θα δυσαρεστήσει το αυτοκινητομανές ακροατήριό της. Ξέρει επίσης ότι η διέξοδος από την τωρινή τραγωδία του μνημονίου περνά μέσα από μία επίπονη παραγωγική ανασυγκρότηση που θα απαιτήσει θυσίες, ενίσχυση των κεφαλαιουχικών αγαθών έναντι των καταναλωτικών, και εν γένει περιορισμό του μανιώδους καταναλωτισμού μας. Το ξέρει αλλά δεν λέει μιλιά γι’ αυτό, γιατί ο καταναλωτικός ύπνος μας τη βολεύει περισσότερο από το όποιο δυσάρεστο ξύπνημα.

Και όσο κι αν σας ακούγεται τρομακτικό, ναι, είναι αλήθεια: μία άλλη κοινωνία θα χρειαστεί να σχεδιάσει εκ νέου τον παραγωγικό της ιστό, και ίσως χρειαστεί να δώσει κίνητρα σε ανθρώπους να μετακινηθούν κοντύτερα στη διαθέσιμη εργασία τους, κοντύτερα στην επαρχία, κοντύτερα ακόμα και σε κάποια «αραιοκατοικημένα» νησιά. Ωχ, βλέπω ήδη μπροστά μου τις λέξεις «γκουλάγκ», «Στάλιν», «Χίτλερ», «στρατόπεδα συγκέντρωσης», και πάει λέγοντας. Ψυχραιμία! Δεν μιλάω για γκουλάγκ, αλλά για την ελάχιστη ανάγκη ανακατανομής του παραγωγικού συντελεστή που ακούει στο όνομα «εργασία» εκεί όπου υπάρχει η μέγιστη ανάγκη παρουσίας του. Ανακατανομή μη βίαιη, απόλυτα δημοκρατική, απόλυτα εθελοντική, και με κίνητρα, όχι με βούρδουλα. Και να σας πω ένα δυσάρεστο μυστικό; Σοσιαλισμό δεν φτιάχνεις χωρίς μία τέτοια ανακατανομή, διότι αυτή η ανακατανομή είναι προϋπόθεση της σχεδιασμένης παραγωγής και οικονομίας. Σοσιαλισμό δεν φτιάχνεις με γκέτο και πόλεις των πέντε εκατομμυρίων ψυχών, και έρημα χωράφια, και άδεια χωριά. Αυτά φτιάχνουν μόνο διαστροφές, όπως αυτές που γνωρίσαμε στις χώρες του υπαρκτού. Θα σας το έλεγε και η πεθαμένη αριστερά αυτό, αν δεν φοβόταν ότι θα κατηγορηθεί για αυταρχισμό και φασισμό κλπ. Κι αν δεν φοβόταν να αφήσει τα «ΟΧΙ» της και να επεξεργασθεί κάποιο, επιτέλους, «ΝΑΙ».

Πρόσφατα υπήρξε και ένα «ΝΑΙ» εκ μέρους της πεθαμένης αριστεράς. Ποιο ήταν αυτό; Να βάλουμε τους μετανάστες στα πανεπιστήμια· όχι ως φοιτητές, όμως, αλλά ως καταυλιστές. Η είσοδος των 300 μεταναστών στη Νομική ήταν η επιβεβαίωση του αδιεξόδου της πεθαμένης αριστεράς. Αφού δεν έχουμε τι να πούμε, ας κάνουμε έναν ακτιβισμό και ας καούμε ωσάν σε νέο Αρκάδι. Η απλή ένσταση, ότι δεν γίνεται να γεμίσουν πανεπιστήμια, νοσοκομεία και βρεφονηπιακοί σταθμοί με διανυκτερεύοντες μετανάστες διότι αυτά τα κτίρια δεν χρησιμεύουν ως καταλύματα αλλά υπηρετούν άλλους κοινωνικούς σκοπούς έγινε δεκτή από την πεθαμένη αριστερά με καταγγελίες για φασισμό, ρατσισμό κλπ. Και την ίδια στιγμή, ο κρατικός μηχανισμός - καλά, αυτός κάνει τη δουλειά του - έστησε ένα γαϊτανάκι δικαστικών διώξεων εναντίον των ανθρώπων που συμμετείχαν σ' αυτήν την πρωτοβουλία, διώξεις απολύτως καταδικαστέες και απαράδεκτες.

Έχω παρευρεθεί σε μια ντουζίνα αντιρατσιστικά φεστιβάλ και σε άλλες τόσες διαδηλώσεις υπέρ των μεταναστών. Κανείς δεν μπορεί να πει κακιά κουβέντα για τον τόσο φωτισμένο κόσμο που δουλεύει για τους μετανάστες και μαζί με τους μετανάστες, προσπαθώντας να δώσει διέξοδο στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Και τέτοιες καταστροφικές επιλογές, όπως η απόφαση εισόδου εκατοντάδων ανθρώπων σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και η άσκηση «αγωνιστικής» πολιτικής στην καμπούρα του ασύλου - αλλά και της ίδιας της λογικής - σκιάζει άδικα όλους όσοι αγωνίζονται για να μετριάσουν τα δεινά αυτών των βασανισμένων ανθρώπων. Όσο όμως ο καθένας δεν διαχωρίζει τη θέση του, η μπάλα των ατυχών επιλογών θα παίρνει τους πάντες.

Και κατά μία έννοια, είναι αναπόφευκτο η μπάλα να παίρνει τους πάντες. Περάστε μέρα μεσημέρι από το Πολυτεχνείο και δείτε τα σηκωμένα μανίκια και τις σύριγγες να κρέμονται από τα χέρια. Αλήθεια, το φοιτητικό κίνημα, γιατί δεν περιφρουρεί το άσυλό του; Γιατί δεν παίρνει στο κυνήγι τους εμπόρους ναρκωτικών, που μπροστά στα μάτια όλων των φοιτητοπατέρων πηγαίνουν στην Τοσίτσα αδειάζοντας το βρώμικο, δολοφονικό τους φορτίο σε δεκάδες τελειωμένους ανθρώπους; Δεν είδα ποτέ μία αριστερή νεολαία να νοιαστεί για δαύτους, κι ας είναι δίπλα τα τραπεζάκια με τις αφίσες. Γιατί; Γιατί κυριολεκτικά, το πρόβλημα της κοινωνικής υποβάθμισης ελάχιστα μας άγγιξε και μας αγγίζει. Δεν είναι ότι φοβόμαστε τους ναρκω-εμπόρους στην Τοσίτσα και γι’ αυτό δεν τους κυνηγάμε· είναι ότι βαθιά μέσα μας, μπορεί και να μη μας ενοχλούνε πια.

Ας είμαστε ειλικρινείς: την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών όπως και την τοξικομανία - τα δύο ζητήματα που θίγει ο Σαββόπουλος - ένα μεγάλο μέρος της πεθαμένης αριστεράς τα είδε ως cult χαρακτηριστικά μιας νέας πολύπολιτισμικότητας και μιας νέας εποχής φιλελεύθερων δικαιωμάτων. Ουδέποτε νοιαστήκαμε για τα κυκλώματα που λυμαίνονται τους μετανάστες. Ουδέποτε πήγαμε, εμείς οι μεγάλοι καραμπινάτοι ελευθερωτές, να απελευθερώσουμε τις μετανάστριες με τα παρακρατημένα διαβατήρια από τα μπουρδέλα και από το πεζοδρόμιο· ήταν όλα κομμάτι ενός πολυπολιτισμικού κουβαριού, μιας θαυμαστής παγκοσμιοποίησης κι ενός ακόμα πιο θαυμαστού φιλελεύθερου δικαιώματος στη διαφορετικότητα. Μυρωδιά δεν πήραμε ότι αυτή η δήθεν διαφορετικότητα ήταν στην πραγματικότητα μια δραματική ομοιότητα της εκμετάλλευσης. Κάποιοι ξεποδαριάστηκαν στα φεστιβάλ της δήθεν αντιαπαγόρευσης, διότι στην ουσία μας δεν είμαστε επαναστάτες αλλά φιλελεύθεροι· θέλουμε να επιλέγουμε, να μην μας απαγορεύουν, και άσε τους άλλους να κουρεύονται.
Και εκτός από φιλελεύθεροι, είμαστε και μεταμοντέρνοι, με όλες τις τραγικές συνέπειες που η νόσος του μεταμοντερνισμού επιφέρει στην κατανόηση της πραγματικότητας. Δεν μας αφορά η πραγματικότητα, αλλά το πώς αρθρώνεται αυτή η πραγματικότητα στο επίπεδο του λόγου, των λέξεων και της αισθητικής Δεν μας αφορά η εξαθλίωση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, δεν μας αφορά η απύθμενη βία που ξαμολιέται μπροστά στα μάτια μας, μας αφορά όμως ο λόγος του Σαββόπουλου. Και το τραγελαφικό είναι ότι αυτός ο λόγος, όσο αυταρχικός κι αν ακούγεται, συνομιλεί με την πραγματικότητα της βίας και της εξαθλίωσης πολύ περισσότερο από την μεταμοντέρνα κριτική εναντίον του.

Και έτσι, μπορεί και αλωνίζει ο Καρατζαφέρης και η Χρυσή Αυγή. Πατώντας σε μία πεθαμένη αριστερά που έχει παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στα κομματικά της γραφεία και την πρόωρα θολωμένη μεταμοντέρνα αισιοδοξία της. Το καλύτερο που έχει να κάνει αυτή είναι να αφουγκραστεί τον Σαββόπουλο: «έχει ξεφύγει το πράγμα, πώς το λένε;» Και έχει ξεφύγει όχι αναφορικά με τους μετανάστες και τους τοξικομανείς, αλλά αναφορικά με κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Αυτή τη στιγμή μεταβαίνουμε στην περίοδο της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και ο Τσίπρας ζητάει ευρω-ομόλογα… Χτίζονται τα νέα Κολοσσαία και εμείς κάνουμε παρτάκια και πίνουμε το ουισκάκι μας στην Κολοκοτρώνη και στον Ιανό, αναπολώντας τα παλιά ηρωικά χρόνια. Ο Νέρωνας έχει βγει έξω με το δαδί, και οι μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες κάνουν προσκοπικές βόλτες Ομόνοια-Σύνταγμα-Ομόνοια, φωνάζοντας από τα μικρόφωνα: «σύντροφοι, διαλυόμαστε ήσυχα και φεύγουμε γρήγορα από Θεμιστοκλέους. Γρήγορα, διαλυόμαστε γρήγορα!». Η ηττοπάθεια του ’89 κρατάει βαριά, ακόμα, τη σκιά της στα πράγματα και δεν επιτρέπει στην πεθαμένη αριστερά να δει τις τεράστιες δυνατότητες που απλώνονται μπροστά της. Έτσι, η απέραντη μοναξιά της έλλειψης κινήματος γίνεται ένας φαύλος κύκλος, από τον οποίος δεν ξεφεύγει κανείς.

Τούτη την ώρα, τώρα που μιλάμε, οι πλατείες θα έπρεπε να είναι γεμάτες με το νόημα που ’χει κάτι απ’ τις φωτιές. Θα έπρεπε να αναδεικνύουν τις νέες πρωτοπορίες, τις νέες συλλογικότητες. Αντίθετα, αναπαράγουν τα ίδια, γνωστά αδιέξοδα. Πριν σπεύσουμε να κατακεραυνώσουμε το αδιέξοδο που ακούει στο όνομα Σαββόπουλος, ας κοιτάξουμε γύρω μας και εντός μας: στην εν μέρει τραγική παρουσία του Νιόνιου αντανακλάται μία ακόμα τραγικότερη απουσία, η δική μας. Ας διαφωνήσουμε λοιπόν με τον Σαββόπουλο και με τις μεθόδους του, αν έτσι μας αρέσει. Αλλά ας πούμε και κάτι άλλο, κάτι πρωτότυπο και δημιουργικό, για τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, ή για ό,τι και όποιον θέλετε. Πείτε κάτι θετικό· έστω κάτι, έστω για κάποιον.
ηρ.οικ.

ΥΓ (1): «Έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις / αν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις». Ιδιοφυές. Η ιστορία, πάντως, μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει μόνο μία επιλογή, ούτε μία μόνο δεδομένη απάντηση. Η καταστροφή του πλανήτη και το τέλος του ανθρώπου είναι όχι μόνο μία φυσικο-μαθηματική βεβαιότητα, αλλά και ένα άκρως πιθανό κοινωνιολογικό και ιστορικό ενδεχόμενο. Η επιθανάτια αγωνία του Σαββόπουλου μπορεί να οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια, μας αφορά όμως περισσότερο από τα χαμόγελα νιρβάνας των ηγετών μας.

ΥΓ (2): Όσοι προγλωσσικοί χρυσαυγίτες και άλλα φασιστοειδή κρο-μανιόν  χάρηκαν με τις δηλώσεις Σαββόπουλου, παρακαλούνται να φύγουν πρώτοι για τα «αραιοκατοικημένα νησιά» παρέα με τις τσάπες, τις αξίνες και τα στυλιάρια τους. Ας δώσουν κι αυτοί, μια φορά, το καλό παράδειγμα.

14 σχόλια:

gazakas είπε...

Με μόνη ένσταση στα περί της απεργίας πείνας, συμφωνώ με το κείμενό σου για άλλη μια φορά Ηρακλή. Να 'σαι καλά, γιατί δεν έχασε μόνο ο Σαββόπουλος το μέτρο χτες, αλλά και όσοι άρχισαν τα "φασίστας" και "ρατσιστής"...

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Μπράβο Ηρακλή! Πολύ δυνατό και καίριο το κείμενό σου! Επιτέλους, η Αριστερά πρέπει να ξυπνήσει...

maria nostra είπε...

Πώς μπορεί επιτέλους να ξυπνήσει η αριστερά; Ο ύπνος της κρατάει χρόνια κι έχει γίνει πια επικίνδυνος, έχεις δίκιο! Μπορούν άραγε κείμενα σαν αυτό εδώ να την ταρακουνήσουν;
Νάσαι καλά!

Κατερίνα Μαλακατέ είπε...

Εντυπωσιακό κείμενο που εκφράζει όλα αυτά που νιώθω σε μεγάλο βαθμό. Χρειαζόμαστε ένα ιδεολογικό υπόβαθρο για να μπορέσει να αρχίσει μια κάποια αλλαγή και δυστυχώς η αριστερά δεν μπορεί να το προσφέρει, αρκείται να χαιδεύει τα αυτιά μας. Εξαιρετικά τα ευχολόγια, αλλά μετά τί. Δεν ξέρω όντως αν λύνεται το μεταναστευτικό. Οργίστηκα με τον Σαββόπουλο, και γέλασα κάπως για την κατάντια. Κι ο όρος λαθρομετανάστης με εξοργίζει, δεν είναι "λαθρομετανάστες", είναι άνθρωποι, μη χάνουμε το μέτρο. Μα το πρόβλημα δεν παύει να υφίσταται, ας μην κολλάμε στους ορισμούς. Όταν εξωθείς τους ανθρώπους σε αυτή την εξαθλίωση δεν μπορούν παρά να δώσουν πίσω θυμό, πόνο, οργή και χάος. Η εξαθλίωση είναι το πρόβλημα, λοιπόν.

Υ.Γ. Το οτι κάποτε οι απόψεις μας θα συνέκκλιναν τόσο πολύ, ούτε που μπορούσα να το φανταστώ.

Μουσικά Προάστια είπε...

Αγαπητοί συν-προαστιακοί, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Κατερίνούλα, το ιδεολογικό υπόβαθρο της αλλαγής για μένα δεν έχει αλλάξει: παραμένει η άρση της ταξικής εκμετάλλευσης και η ατομική και συλλογική χειραφέτηση. Κι αν με ρωτάς, η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης και η επέλαση της βαρβαρότητας τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς, δικαιώνει τη μαρξιστική θεώρηση που συνδέεται διαλεκτικα με ένα τέτοιο υπόβαθρο. Αυτό που αλλάζει, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, είναι ο πολιτικός, κομματικός και θεσμικός φορέας της όποιας αλλαγής.

ένας στρατολάτης είπε...

Αγαπητέ Ηρακλή νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου τόσο έντονα. Όχι βέβαια για το Σαββόπουλο όσο για το ότι οι απαιτήσεις που έχουμε όλοι μας από τις οργανωμένες μορφές της αριστεράς δεν νομίζω πως πρέπει να μας κάνουν να τα ισοπεδώνουμε όλα. Τι θα πει "πεθαμένη αριστερά" Ηρακλή; Γιατί τη βολεύει ο καταναλωτικός ύπνος μας; (αυτή νομίζω πως ήταν η πιο σκληρή κουβέντα σου) Αλλά ακόμα και για το φούντωμα του ρατσισμού φταίει; Τι περιμένουμε, μια μειοψηφία που για πλήθος λόγων δεν μπορεί να πείσει, να πάρει τα όπλα και να θυσιαστεί ώστε να αποδείξει πως δεν αξίζει τους αφορισμούς που δέχεται από μέσα κι απ'έξω; Δεν ξέρω, ίσως είμαι εγώ πολύ ελαστικός, ίσως φταίει κι ώρα, ίσως που τυχαία λίγες ώρες νωρίτερα έκανα το συνήγορό της επ'αφορμή του δημοσιεύματος στην iskra. Tης "αριστεράς" εννοώ αν και ο όρος μου μοιάζει πολύ γενικός.

Μουσικά Προάστια είπε...

Αγαπητέ μου Στρατολάτη,
δεν είναι η αριστερά που τροφοδοτεί τον ρατσισμό, αλλά η απουσία της, η ανεπάρκειά της.

Το επίθετο "πεθαμένη" που σε ενόχλησε σαν όρος δεν είναι αφοριστικός αλλά επιστημονικός. Η ακμή και η παρακμή είναι στοιχεία τόσο του φυσικού όσο και του κοινωνικού κόσμου. Κανένα κόμμα δεν υπογράφει συμβόλαιο με την ιστορική συνάφεια. Αυτή τη στιγμή, όλες οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές στην ελληνική αριστερά αφορούν: 1) το 1917 (Λένιν, Τρότσκυ, Στάλιν), 2) το 1968 (διάσπαση, Μάης, ευρωκομμουνισμός) και 3) το 1989 (με το ελληνικό παράδοξο του Συνασπισμού και της συγκυβέρνησης). Δεν αφορούν τίποτε το ζωντανό, τίποτε το υπαρκτό και το συγκεκριμένο. Επίσης, κύριο μέλημα όλων των οργανώσεων είναι η αυτο-τροφοδότησή τους, η υλική τους επιβίωση, και όχι η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ανάλυση της ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ συγκυρίας με την παράλληλη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πρόταση διεξόδου. Μόνο όμως το τελευταίο θα κρίνει την επιβίωση ή μη του όποιου σχηματισμού, την όποια δηλαδή ζωντάνια του. Όσο αδυνατεί η αριστερά να αποτελέσει και να εκφράσει την πρωτοπορία, τόσο θα δικαιολογεί και το επίθετο που σε ενόχλησε.

Όσο για τον καταναλωτισμό, δεν εννοούσα ότι η αριστερά μας θέλει καταναλωτικά ζόμπι, αλλά ότι φοβάται να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο για να μην τρομάξουμε. Αλλά τώρα είναι η ώρα για να μας τρομάξει! Τώρα πρέπει να πει ρεαλιστικά στον κόσμο ότι η απεμπλοκή της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα θα απαιτήσει θυσίες, παραγωγική ανασυγκρότηση, περιορισμό κάποιων μορφών κατανάλωσης έναντι κάποιων άλλων (π.χ. όσων σχετίζονται με είδη πολυτελείας, εισαγωγές, κλπ). Τόσο απλά!

Δεν περιμένω από κανέναν να πάρει τα όπλα και να θυσιαστεί. Περιμένω συγκεκριμένη, ρεαλιστική, με το νι και με το σίγμα, πρόταση διεξόδου.

Πώς συνδέονται όλα αυτά με τον Σαββόπουλο; Το κείμενο υπονοεί ότι ως προς την ενδο-αστική βία και υποβάθμιση, η πρόταση του Σαββόπουλου είναι απείρως πιο συγκεκριμένη και σχετική από τα αερολογήματα και τον ακατάσχετο βερμπαλισμό που ακούμε εδώ και μία δεκαετία. Το κράτος θα έπρεπε να μεριμνήσει για δουλειά και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους εξαθλιωμένους αυτούς ανθρώπους. Και η δημιουργία νέων αυτοδιαχειριζόμενων οικιστικών και παραγωγικών μονάδων στην επαρχία, με μέριμνα για όλες τις παροχές που απαιτούνται για μία αξιοπρεπή διαβίωση, θα ήταν μία θαυμάσια λύση. Αυτό φαντάζομαι ότι εννοεί ο Σαββόπουλος. Αν πάλι εννοεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, τότε προφανώς και υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με την άποψή του.

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ απευθύνεται σε όλους τους κατοίκους του κέντρου και των συνοικιών της Αθήνας αλλά και όλης της Αττικής, γιατί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση εξαπλώνεται. Καλεί Έλληνες και μετανάστες να πάρουν κοινή θέση και να οργανώσουν κοινή πάλη απέναντι σε όλα τα κυκλώματα και μηχανισμούς εγκληματικής δράσης και ρατσιστικής βίας, στην πολιτική της κυβέρνησης και της δημοτικής αρχής που έχουν και την πρώτη ευθύνη.

Να διεκδικήσουν οργανωμένα και αποφασιστικά τη λήψη άμεσων μέτρων, στηριζόμενοι στη δράση των ταξικών συνδικάτων, φορέων και συλλόγων που έχουν ήδη αναπτύξει πρωτοπόρα δράση, για :

Αποφασιστική αντιμετώπιση των εγκληματικών κυκλωμάτων και των ρατσιστικών συμμοριών. Η παρουσία επαρκούς και ανάλογα εκπαιδευμένης αστυνομικής δύναμης να έχει μοναδικό σκοπό την περιφρούρηση και προστασία της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας όλων των κατοίκων, Ελλήνων και αλλοδαπών, και όχι την καταστολή και την τρομοκράτησή τους.

Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα και να διευκολυνθεί η μετακίνηση σε άλλες χώρες της ΕΕ για όλους τους εγκλωβισμένους μετανάστες που το επιθυμούν.

Να δημιουργηθούν ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς χώροι φιλοξενίας, με δωρεάν σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διερμηνεία και νομική βοήθεια για τους άστεγους μετανάστες.

Να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες, ειδικά όσοι ζουν κι εργάζονται χρόνια στη χώρα μας. Να δοθεί άσυλο ή επικουρική διεθνής προστασία στους πρόσφυγες, να αποδοθούν ισότιμα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα στους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Να κλείσουν τα κέντρα που χορηγούν το ναρκωτικό υποκατάστατο της μεθαδόνης, να στηριχθούν και να αναπτυχθούν τα κέντρα πρόληψης της τοξικοεξάρτησης και οι θεραπευτικές κοινότητες απεξάρτησης.

Να ματαιωθούν οι σχεδιασμοί παράδοσης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας στην εκμετάλλευση του μεγάλου κεφαλαίου. Να ληφθούν μέτρα στήριξης των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών εμπόρων και βιοτεχνών.

gazakas είπε...

Καλά είχες/-αμε καταλάβει, Ηρακλή!
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=277003

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Διαφωνώ με το κείμενό σου, μάλλον από τα θεμέλια: "την πεθαμένη αριστερά". Λίγο βερμπαλιστικό αυτό, τουλάχιστον, απαξιωτικό,ηδενιστκό, εύκολο. Φαντάζομαι επίσης πως η Αριστερα είναι πεθαμένη και γιατί δεν σου έστειλε τις λύσεις και σε άλλα προβλήματα: πχ πώς θα κυβερνήσει και πώς θα λύσει το πρόβλημα της Κρίσης, πως θα σώσει το Δημόσιο κάνοντας τους ανθρώπους του να δουλέψουν, αν θα καταργήσει το στρατό ή πώς θα μειώσει τις δαπάνες για εξοπλισμούς, αφού αλλοιώς θα μπουν ο Τούρκοι μέσα και άλλα τέτοια...).

Φαντάζομαι πως η "ανένταχτη", μη οργανωμένη κομματικά Αριστερά γλύτωσε μάλλον το θάνατο, αφού δεν είναι οργανωμένη. Έ;

Μουσικά Προάστια είπε...

@ Γιώργος Κατσαμάκης:
Είδατε κάπου στο κείμενο μομφή για την κομματική οργάνωση εν γένει; Εντελώς αυθαίρετη η υπόθεσή και η φαντασία σας. Θεωρώ την οργάνωση θεμέλιο και προϋπόθεση κάθε πολιτικής δράσης. Μάλιστα, ένα αίτιο θανάτου των τρέχοντων κομματικών σχηματισμών της αριστεράς είναι η εντελώς προβληματική οργάνωσή τους: από τη μία έλλειψη καθοδήγησης, συνοχής και παραγοντισμός, από την άλλη αποπνικτικός συγκεντρωτισμός χωρίς το δημοκρατικό πρόσημο, και από την τρίτη κομματικές οργανώσεις σφραγίδες, γκρούπες, απομεινάρια παλαιότερων κρίσεων και διασπάσεων.

Όσο για τό πρώτο σκέλος του σχολίου σας, εννοείτε ότι η αριστερά δεν οφείλει να ορίζει από τώρα τις προγραμματικές κατευθύνσεις της δράσης της, ούτε να προβάλλει πτυχές της μελλοντικής κοινωνίας που θέλει να οικοδομήσει; Πρέπει μόνο να υπάρχει, έτσι, για να υπάρχει;

Όσο για την αποστροφή του λόγου σας για Τούρκους, εδώ πλέον η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αν ψάχνετε για μιλιταριστές, εθνικιστές και στρατόκαυλους, έτσι για να κάνετε την κριτική σας και να νοιώσετε καλύτερα, χτυπήστε αλλού. Εδώ στα Μ.Π. δεν έχουμε από αυτό το είδος.

Unknown είπε...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1950 ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ , ΤΟ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ , ΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ... ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΩΝ ΤΟΥ ΘΕΣΜΙΣΕΩΝ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ.ΠΑΡΑ ΑΓΩΝΙΖΟΤΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΝΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ
ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ.....

Riddle είπε...

Μέσα στο άρθρο σου είπες τη φράση που διαφοροποιεί την έντιμη και δημιουργική πολιτική από τις ανευθυνότητες του Σαββόπουλου. "να δώσει το κράτος κίνητρα" λες (κάπως έτσι τέλος πάντων, δεν κάνω ακριβές quotation). Συμφωνώ κι επαυξάνω. Κίνητρα αποκέντρωσης ουσιαστικά κι όχι μόνο για μετανάστες αλλά και για τους...ιθαγενείς! Αυτό είναι μια τεράστια βέβαια όπως καταλαβαίνεις διαφορά από το "πάρτους, τσουβάλιας' τους με το έτσι θέλω και άσε τους στα νησιά". Είναι η διαφορά της ελευθερίας. Αν και δυστυχώς με την κυβέρνηση του Καλλικράτη (συνώνυμο της συγκέντρωσης) δε βλέπω καμία δημιουργική πολιτική αποκέντρωσης στον ορίζοντα. Και αυτό με τη σειρά του όμως δε θα απαιτούσε κάποιου είδους νομιμοποίηση; Αυτή την πρόταση που δε τη θεωρείς μάλλον πρόταση γιατί την ξεπετάς σε μισή σειρά; Γιατί είναι πολύ απλή; Ή μήπως για το κλασικό "επιχείρημα" ότι η Ελλάδα και καλά δεν αντέχει; (μέγας γρίφος αυτό το "δεν αντέχει") Για να ξεκινάς να δίνεις κίνητρα στους μετανάστες και να τους "χρησιμποιείς" (χίλια συγγνώμη για τη λέξη) μέσα στον παραγωγικό ιστό, λογικά τους έχεις νομιμοποιήσει, σωστά;

Κατά τ' άλλα μπράβο για το άρθρο και συγγνώμη για την συνειρμική γραφή μου!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Δεν θα σχολιάσω τίποτε άλλο από την απάντησή σας, παρά μονάχα αυτό: φυσικά και δεν έψαχνα (εδώ)για μιλιταριστές, εθνικιστές και στρατόκαυλους. Μετέφερα στο σχόλιό μου κάποιες "συνήθεις" γενικά "κατηγορίες" στην Αριστερά. Τίποτε άλλο. Ήθελα να υπενθυμίσω για πόσα επικρίνεται- ισόποσα σχεδόν με αυτά που κρίνονται τα κυβερνητικά κόμματα.