Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Η Μελίνα στη Βικτώρια πριν το τέλος




Με τη "Μελίνα" του Γιώργου Τεντζεράκη και τις συγκεκριμένες πηγές έμπνευσης του τραγουδιού θυμήθηκα χρόνια περασμένα! Τότε που ξυπνούσα με "Διαίρεση" και κοιμόμουν με "Χορεύω", με το ενδιάμεσο χρόνο να ορίζεται πάντα από κάποιο τραγούδι του Βασίλη - "ζούμε για να σ' ακούμε" - Παπακωνσταντίνου. Πόσο ξεπερασμένα ακούγονται όλα αυτά σήμερα, και πόσο έντονα όμως αφορούσαν κάποιους, κάπου, κάποτε. Αλλά γιατί μου τα θύμισε όλα αυτά το συγκεκριμένο τραγούδι; Μήπως επειδή εδώ συμμετέχει ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου;

Όχι, δεν είναι η φωνή του Παπακωνσταντίνου που μου ξύπνησε τις αναμνήσεις. Εξάλλου, έχω ακούσει δεκάδες άλλα τραγούδια με τη φωνή του Β.Π. που σε τίποτα και με τίποτα δεν θυμίζουν τα χρυσά 1980s. Εδώ δεν είναι θέμα ερμηνείας, αλλά μουσικής. Είναι η μελωδία του Τεντζεράκη η αφορμή, η οποία σε δύο γυρίσματα θυμίζει κάπως έντονα τις μουσικές του Παπακωνσταντίνου στη "Βικτώρια" και του Lucio Battisti στο "Πριν το τέλος".

Μπορεί και να έχω λάθος, να είμαι τελείως φάουλ. Όμως στο 0.53 ακούω "Όχι δεν είναι ανασφάλεια αυτό" και θυμάμαι "Στη λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια". Και στο 1.22 το ηχείο παίζει "Σε μια βιτρίνα σ' έχω Μελίνα / που φροντίζω να μη σπάσει και χαθώ" και γύρω αντηχεί "Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ / κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω".

Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό, του εύχομαι ό,τι καλύτερο στην καριέρα του, και δεν υπονοώ φυσικά τίποτε μεμπτό ή κακοπροαίρετο, απλές μελωδικές ομοιότητες επισημαίνονται εδώ. Ίσως να πρέπει ο Τεντζεράκης να αφομοιώσει καλύτερα τις καλλιτεχνικές του επιρροές, ή ίσως απλά εγώ πρέπει να επισκεφτώ Ω.Ρ.Λ. Όλα παίζουν, αλλά ειλικρινά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι βαθύτερο. Μήπως έχουμε φτάσει στο σημείο όπου τα είπαμε όλα; Μήπως τα τραγουδήσαμε όλα, τα γράψαμε όλα, τα μελοποιήσαμε όλα, με όλους τους τρόπους και σε όλους τους δρόμους, σε όλες τις εκδοχές; Μήπως τελικά η παλίρροια αυτού του μαγικού ρεύματος που ονομάσαμε νέο ελληνικό τραγούδι έχει πλέον οδηγήσει στον κορεσμό; Και, μήπως ο λόγος που τα μεγαλύτερα κεφάλια του έντεχνου παράγουν αντι-μουσική στα τελευταία έργα τους είναι αυτός ακριβώς ο κορεσμός; Προσοχή: αντι-μουσική δεν σημαίνει κακή μουσική, σημαίνει άρνηση της μουσικής, στις καθιερωμένες τουλάχιστον φόρμες της. Μήπως η ποσοτική συσσώρευση μεγάλων τραγουδιών οδήγησε στην ποιοτική μεταβολή από την ανάποδη; Μήπως η στατιστική περιέχει το μυστικό για την τωρινή, κακιά μοίρα μας; Μήπως είναι καιρός να συμβιβαστούμε με το αμείλικτο αλλά και τόσο φυσιολογικό και υγιές τέλος;
ηρ.οικ.

7 σχόλια:

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

True.

Αλλά ο ίδιος ο Β.Π δεν πήρε χαμπάρι τίποτα;

BOSKO είπε...

Σίγουρα πήρε χαμπάρι ο Β.Π. και γι' αυτό άλλωστε αποδέχτηκε την καλλιτεχνική πρόταση του νέου τραγουδοποιού. Με λίγα λόγια, τι καλύτερο από μιαν άμεση σύνδεση με τα ένδοξα 80s; και μεταξύ μας, το τραγούδι ως rock μπαλάντα είναι συμπαθέστατο. Όχι, βέβαια, τόσο πετυχημένο- κατά την ταπεινή μου άποψη- με το "Σαν των ματιών σου τις βαφές" του Μίλτου Πασχαλίδη πού 'χε τραγουδήσει ο Β.Π.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλημέρες στην ομοίγυρη! Πράγματι, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι προφανής φόρος τιμής στο ρεπερτόριο του Παπακωνσταντίνου των '80s. Νομίζω, όμως, Ηρακλή ότι τα ερωτήματα που θέτεις στη συνέχεια δεν έχουν σε καμία περίπτωση θετική απάντηση. Το ελληνικό τραγούδι έχει ακόμα να δώσει πολλά, απλά δεν μπορούμε αυτά να τα περιμένουμε εδώ και τώρα και σίγουρα όχι από τους "κορεσμένους" δημιουργούς...

Μουσικά Προάστια είπε...

Καλημέρα! Φόρο τιμής, κανένα πρόβλημα, αλλά όχι και για πάνω από τρία μέτρα.

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Είναι φόρος αναδρομικός στο πλαίσιο του μεσοπρόθεμου.

Δαμιανός Πάντας είπε...

Αγαπητέ BOSCO,επειδή γνωρίζω την αγάπη σας για τη μουσική,αν και δεν έτυχε να γνωριστούμε ποτέ προσωπικά,μιας κι αναφέρατε το τραγούδι "Σαν των ματιών σου τις βαφές",εαν το ακούσετε με προσοχή θα παρατηρήσετε πως είναι "δανεισμένο" από το μοτίβο της "Φανής" του Β.Καζούλη.Αρμονικά είναι αυτούσιο και μελωδικά,μετά τις πρώτες νότες που είναι ολόιδιες,η μελωδική γραμμή κινείται σαν μια μικρή παραλλαγή του μοτίβου της Φανής.Ψάξτε το...
Και μιας κι αναφερόμαστε στον Μ.Πασχαλίδη,ακόμα πιο ξεκάθαρα κι αυτούσια έχει "δανειστεί" το ρεφρέν απο το "Φιλαράκι" της Βόσσου για το ρεφραίν στο τραγούδι του "Κακές συνήθειες."
Δυστυχώς,βρύθει ο (μουσικός) τόπος από αντιγραφές κι αντιγραφείς...

Δαμιανός Πάντας είπε...

Μια σημαντική διόρθωση.Το τραγούδι στο οποίο αναφερόμουν δεν είναι το "Σαν των ματιών σου τις βαφές" αλλά τα "Μπλουζ της άγριας νιότης".Ζητώ συγνώμη για το λάθος μου λόγω βιασύνης και προς αποκατάσταση της αλήθειας.