Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Ο Χρήστος Λεοντής για το "Πρωινό άστρο" του Γιάννη Ρίτσου




Ο Ρίτσος αποτέλεσε για μένα, αλλά και για ολόκληρη τη γενιά μου, τον φωτοδότη ήλιο, που η ποίησή του τροφοδότησε με το φως της, τον στοχασμό της, τον αγώνα, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, την ευαισθησία και την τρυφερότητα, όλους εμάς, ή εν πάσει περιπτώσει, όσους από εμάς, θέλαμε και πιστεύαμε στην αλλαγή του κόσμου με άλλα χαρακτηριστικά. Την ποίησή του θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς σαν «ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα!» όπως λέει ο ίδιος στο ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ.

Όσο ο χρόνος κυλάει, όλο και περισσότερο αναδεικνύονται και αναβλύζουν οι αρετές αυτές που σήμερα ιδιαίτερα τείνουν να καταβαραθρωθούν…

Το ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ είχε τραβήξει την προσοχή μου πολλά χρόνια πριν. Με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την γέννηση του ποιητή (1909) ήρθε η στιγμή και της δικής μου συνεισφοράς σ’ αυτή την επέτειο, που αποτελεί και την πιο πρόσφατη συνθετική εργασία μου.

Ο ποιητής εδώ μέσα από το φίλτρο του νέου πατέρα περνάει όλη την τρυφερότητα και την πληρότητα, τη χαρά και την ελπίδα του κάθε καινούριου που γεννιέται, που έρχεται να αναζωογονήσει και να συμπληρώσει το παλιό μέσα από την αγάπη και την ανθρωπιά που εδώ τις αισθάνεται κανείς σε όλο τους το μεγαλείο.

«Που γύριζες κοριτσάκι πριν έρθεις
εκεί που σμίγει η αγάπη της μητέρας και του πατέρα…»

και παρακάτω:

«Που γύριζες κοριτσάκι πριν έρθεις
εκεί που σμίγει η αγάπη των ανθρώπων είν’ η πατρίδα σου…»

Ο Ρίτσος μέσα από το ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ εκφράζεται σαν ένας σύγχρονος Διόνυσος που φτάνει μέχρι και στον παραλογισμό.

«Ήθελα κάτι να σου πω, ξέχασα και σένα, ξέχασα και μένα».

Φαντάζεται κανείς την εικόνα ενός ανθρώπου που χορεύει ξέφρενα κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο, κατακόκκινος, ξεμαλλιασμένος και έμπλεος από εκείνη τη μελαγχολία της χαράς και της αγωνίας παράλληλα για τον κόσμο που θα υποδεχτεί αυτή την καινούρια ζωή, την καινούρια ύπαρξη.

Την ίδια στιγμή όμως δείχνει και την πορεία της καινούριας ζωής.

«Γιατί δεν είναι κοριτσάκι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει
είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου…
Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά που δίνεις…»

Μεγάλη τύχη για ένα λαό που από τα σπλάχνα του γεννιούνται τέτοιοι ποιητές. Και ο Ελληνικός λαός έχει πολλούς! Άπειρους… Αυτούς χρειάζεται ΤΩΡΑ.

Αθήνα, 16 Ιουνίου 2011
ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: