Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσάκη


Το ζητούμενο του ανθρώπου

Γιάννης Κιουρτσάκης

Εκδόσεις Πατάκη

Η πρωτόγνωρη κρίση που πλήττει την Ελλάδα είναι απλώς οικονομική και πολιτική; Η χρεοκοπία των πολιτικών μας βαραίνει αποκλειστικά εκείνους ή και την κοινωνία μας; Ο ασύδοτος και αυτοκαταστροφικός Νεοέλληνας που μας αρέσει να τον ελεεινολογούμε δεν είναι τάχα ένας από εμάς; Αλλά δεν είναι εξίσου μια καρικατούρα του άπληστου καταναλωτικού ανθρώπου των καιρών μας; Το μοντέλο στρεβλής «ανάπτυξης» που ακολούθησε μεταπολεμικά η χώρα μας μπορούσε να είναι διαφορετικό σε μιαν Ευρώπη η οποία, έχοντας ως πρωταρχικό στόχο την οικονομική μεγέθυνση, έχανε λίγο λίγο το νόημα της ίδιας της ύπαρξής της; Και δίχως κοινό νόημα, πώς να κάνουμε πολιτική; Πώς να μην είναι μέτριοι οι ηγέτες που παράγουμε κατ’ εικόνα μας;
Αυτά τα ερωτήματα –και πολλά ακόμα– διατυπώνει ο Γιάννης Κιουρτσάκης στο παρόν λογοτεχνικό δοκίμιο, που γίνονται όλο και πιο δραματικά και αγωνιώδη, καθώς περνάμε από τα χρόνια της ευημερίας (όπου ξεκινάει το βιβλίο) στα χρόνια της κατάρρευσης και στο σημερινό αδιέξοδο. Ερωτήματα που συγκλίνουν τελικά σε ένα: μήπως αυτή η κρίση που σφίγγει τώρα τη θηλιά της γύρω από την Ευρώπη και τον κόσμο είναι πρώτα απ’ όλα ανθρωπολογική; Κρίση ενός ολόκληρου πολιτισμού, κρίση του ανθρώπου, που, μαζί με τον τρόπο της ζωής μας, κλονίζει όλα τα καθιερωμένα πρότυπα, όλα μας τα διανοητικά σχήματα, όλες μας τις θεωρίες και τις βεβαιότητες, υποχρεώνοντάς μας να κοιτάξουμε τα πάντα από την αρχή.
Ατενίζοντας την καυτή επικαιρότητα στον ορίζοντα του μεγάλου χρόνου, ο συγγραφέας στοχάζεται πώς θα μπορούσαμε να ξανακερδίσουμε το χαμένο νόημα και καλεί τον αναγνώστη να αναρωτηθεί μαζί του: αν κατορθώναμε να καταλάβουμε αληθινά ότι αυτή η κρίση είμαστε όλοι εμείς, δεν θα αρχίζαμε σιγά σιγά να νοιώθουμε πώς και η λύση μπορεί να είμαστε εμείς; Και τότε, μέσ’ από τον ζόφο της απόγνωσης, δε θα χάραζε μια αχνή ελπίδα; Το ζητούμενο του ανθρώπου;
Ο Γιάννης Κιουρτσάκης γεννήθηκε το 1941 στην Αθήνα. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1979 με το δοκίμιο «Ελληνισμός και Δύση στο στοχασμό του Σεφέρη». Έχει αφιερωθεί σ’ ένα έργο εν προόδω –μελέτη του πολιτισμού, μυθιστόρημα, λογοτεχνικό δοκίμιο– που επιχειρεί να φωτίσει τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη, του εγώ με τον άλλον, της παράδοσης με τη δημιουργία, του χθες με το σήμερα και του αύριο του κόσμου μας. Το βιβλίο του «Σαν μυθιστόρημα», που έχει ήδη εκδοθεί στα ιταλικά, κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη Γαλλία, όπου γνωρίζει θερμή υποδοχή και αποσπά εγκωμιαστικές κριτικές από τα λογοτεχνικά περιοδικά και τον παρισινό τύπο.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Η μοναδική κυρία Γιώτα Νέγκα




Παρασκευή βράδυ στο Acro της Ιεράς Οδού, μετά από ευγενική πρόσκληση του "Μετρονόμου" και του πάντα αεικίνητου εκδότη του. Η όρεξη για χορό και τραγούδι ελάχιστη - αλλά είπαμε: δεν κατάφεραν και δεν θα καταφέρουν να μας κλέψουν τη μουσική. Το σχήμα δικαιολογημένα γεννά υψηλές προσδοκίες: Ελένη Βιτάλη, Τάκης Σούκας, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μελίνα Ασλανίδου, και last but not least, η Γιώτα Νέγκα.

Δύο λόγια, μόνο, για την τελευταία: κλέβει την παράσταση. Οι κινήσεις της, το καθόλου στημένο στήσιμό της, και φυσικά η φωνή και οι ερμηνείες της είναι αυτά που μου κόλλησαν στο μυαλό από μία σε γενικές γραμμές αξιόλογη μουσική παράσταση. Λαϊκή τραγουδίστρια με τα όλα της, χωρίς πολύ μπλα-μπλα, χωρίς να καλοπιάνει και χωρίς να χαϊδεύει κανέναν. Παρόλο που η φωνή της βρίσκεται σε διάσταση με έναν χώρο υπερβολικά μεγάλης κλίμακας, όπως το Acro, τo μοναδικό δείγμα τρυφερότητας και παραπόνου που αυτή η φωνή περικλείει καταφέρνει και εκφράζεται, και διαχέεται στο χώρο.

Αν είχε εμφανιστεί 20-30 χρόνια πριν (ξέρετε, τότε που γράφονταν ακόμη τραγούδια), σήμερα όχι μόνο θα μιλούσαμε αλλά και θα παραμιλούσαμε για πάρτη της. Αλλά και σήμερα, με μόλις τρεις προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό της και κάμποσες συμμετοχές, η Γιώτα Νέγκα είναι μία από τις εκλεκτές γυναικείες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, κι ας μην έχει τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση ούτε τα πολλά, ούτε τα πολύ μεγάλα τραγούδια. Διόρθωση: έχει τραγουδήσει η Νέγκα μεγάλα τραγούδια, σαν την "Αλήθεια" του Κορακάκη και τα "Μάτια κλειστά" του Καλαντζόπουλου, αλλά σε συχνότητα και ποσότητα σαφώς μικρότερη του μεγέθους της φωνής της. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι συναυλίες, και τα λαϊκά πάλκα, και η τηλεόραση, και μπορούμε να την απολαμβάνουμε σε επανεκτελέσεις λαϊκών επιτυχιών του παρελθόντος. Ένα είναι σίγουρο: τα καλύτερα είναι μπροστά για την κυρία Γιώτα Νέγκα. Της τα χρωστάνε, και μας τα χρωστά. Α, και να μην ξεχάσω. Αν βρείτε το χρόνο και τη διάθεση, περάστε μια βόλτα από την Ιερά Οδό, και ακούστε την να τα σπάει στη ζωντανή εκδοχή του "Θερμοσίφωνα". Άλλο ένα από τα μεγάλα τραγούδια που λέγαμε.

ηρ.οικ.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Βιτάλη, Ανδρέατος, Ασλανίδου, Νέγκα, Σούκας στο Acro



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«Εγώ είμαι τραγουδίστρια δημοτικολαϊκή»…. Αυτά τα λόγια θα κάνει πράξη το φετινό χειμώνα στο «ACRO» της Ιεράς Οδού η μοναδική Ελένη Βιτάλη, που έχει σκοπό να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά στη νυχτερινή Αθήνα. Μαζί της ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Μελίνα Ασλανίδου, η Γιώτα Νέγκα, η Βαλερία Κουρούπη και η Μυρτώ Ναούμ.
Μια συντροφιά που μαζί με την Ελένη θα μας ταξιδεύει, αυτό το χειμώνα, με μια μουσική παράσταση που στη συνέχεια της θα μεταμορφώνεται σε λαϊκό πάλκο! Βράδια γεμάτα μουσικές, τραγούδια και κέφι! Ιδιαίτερη στιγμή η επανεμφάνιση του μεγάλου λαϊκού μας συνθέτη Τάκη Σούκα και κορύφωση της παράστασης το αφιέρωμα στις μεγάλες του επιτυχίες («Η ταχεία», «Βάρα μου το ντέφι», «Ανοίχτε τα τρελάδικα», «Βροχή τα παράπονα», «Άσε με να λέω»). Την ενορχήστρωση του προγράμματος επιμελείται ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης.


Η Ελένη Βιτάλη στο «ACRO»
Mαζί της οι: Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μελίνα Ασλανίδου, Γιώτα Νέγκα, Βαλερία Κουρούπη και η Μυρτώ Ναούμ.
Ειδική συμμετοχή : Tάκης Σούκας.

Έναρξη : Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (4)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω" 
Επεισόδιο  4ο

Παρασκευη 29/1/2010
 
Eκτος απο τις περιπτωσεις οπου ο θανατος επερχεται ακαριαια, απο συγκοπη, ανευρισμα, ή κατραπακια καποιου ειδους, σε ολες τις αλλες περιπτωσεις υποθετω πως η αναγγελια του ερχεται παντα ως μια εκπληξη. Υποθετω πως, οσο κι’ αν το εχει σκεφτει κανεις, ποτε δεν ειναι απολυτως προετοιμασμενος να δεχτει την καταδικαστικη διαγνωση. Και μιλαω βεβαια για τις περιπτωσεις οπου η συνειδηση εξακολουθει να βρισκεται σε εγρηγορση κι’ οχι για τις περιπτωσεις καποιου υπερηλικα π.χ που πασχει απο ανια, που πεφτει σταδιακα σε κωματωδη κατασταση, που επιβιωνει επι μεγαλο χρονικο διαστημα σε καποια υπνοβατικη  αισθηση της πραγματικοτητας, μεχρι να καταρρευσει ο οργανισμος και να πεθανει. Εχω σκεφτει αρκετες φορες πως μια καλη περιγραφη του πως προσλαμβανεις τον θανατο ειναι πως σου χτυπαει την πορτα ενω εσυ βιαζεσαι για να προλαβεις ενα επειγον ραντεβου στο οποιο εχεις ηδη καθυστερησει. Και τη στιγμη που ετοιμαζεσαι να ανοιξεις την πορτα για να βγεις απο το σπιτι σου, εκεινη ακριβως τη στιγμη σου ερχεται η κατραπακια του πρωτου συμπτωματος, της αδιαθεσιας, της καρδιακης κρισης, κλπ. Κι’ η πρωτη σου αντιδραση ειναι κυριως μια ανησυχια μηπως και χασεις το ραντεβου, ενω ηδη το παιγνιδι εχει παιχτει σε βαρος σου, αλλα δεν το ξερεις ακομα.
 
Κι’ υστερα τα σεναρια μπορει να ποικιλλουν. Εαν μεν η σωματικη καταρρευση ειναι ακαριαια, τοτε ισως δεν προλαβαινεις να πολυσκεφτεις, γιατι αποκτουν προτεραιοτητα τα σωματικα συμπτωματα –ο πονος, οι ζαλαδες, η εξαντληση, κλπ- κι’ η προσπαθεια αντιμετωπισης τους. Εαν παλι η καταρρευση ειναι πιο αργη ή, εαν ερχεται κατα κυμματα, τοτε μπορει στα διαλειμματα να προλαβαινει να λειτουργησει το προληπτικο αγχος, η ελπιδα πως ισως προκειται για λαθος, πως ισως υπαρχει θεραπεια, κλπ, κι’ οι διαδοχικες διαψευσεις. Εαν παλι τα πρωτα συμπτωματα δεν συνοδευονται απο καμμια καταρρευση αλλα ειναι στιγμαια, τοτε σιγουρα αποκτα προτεραιοτητα η αισθηση της δυσπιστιας, του “δεν ειναι δυνατον να εχει συμβει σε μενα αυτο”, κλπ.  Πολλα μπορουν να λεχθουν –και εχουν αλλωστε λεχθει, γραφτει, κινηματογραφηθει, κλπ- πανω στα πιθανα σεναρια.

Στο τελος βεβαια πεθαινεις.
Αλλο :  Ενα μεγαλο, το μεγαλυτερο ή και το συντριπτικα μεγαλυτερο κομματι της ζωης μας καταναλωνεται σε δραστηριοτητες και σε σκεψεις που δεν καταγραφονται στη μνημη ως “σημαντικες”, γιατι λειτουργουν ως παραγεμισμα ή ως φοντο της καθημερινοτητας, γι’ αυτο και ξεχνιουνται. Οι απειρες φορες που βρισκεσαι στο δρομο περιμενοντας να αναψει το πρασινο φαναρι για να ξεκινησεις, οι απειρες φορες που εχεις παει στο περιπτερο, στον μπακαλη, στο κρεοπωλειο. Οι απειρες φορες που εχεις διασταυρωθει με γνωστους ή με αγνωστους ανθρωπους, οι απειρες φορες που εχεις συνομιλησει με καποιους απ’ αυτους, στο δρομο, σε καποιο μπαρ, στο τηλεφωνο, κλπ. Ολα αυτα καλυπτουν το μεγαλυτερο μερος της συνειδητης σου ζωης κι’ ομως, λειτουργουν ως στοιχεια μιας υπνοβατικης πραγματικοτητας που εγραφεται και σβυνεται διαρκως στην περιοχη της RAM. Aλλα τουτο ισχυει και για δραστηριοτητες ή σκεψεις που οταν τις κανεις  τις κρινεις ως σημαντικες. Δραστηριοτητες που οδηγουν στην επιλυση καποιων “καιριων” προβληματων (εισπραξη χρηματων που τα χρειαζεσαι επειγοντως, ολοκληρωση καποιων ενεργειων για την αγορα καποιου σπιτιου, επισκεψεις σε γιατρους ή σε νοσοκομεια, επιλυση καποιων οικογενειακων θεματων, κλπ), απο τα οποια, αφου τα “επιλυσεις”, θυμασαι μονο το αποτελεσμα ενω ξεχνας, σε διαφορους βαθμους, τα διαδοχικα σταδια που σε οδηγησαν στην “επιλυση” τους. Η ακομα, δραστηριοτητες με περισσοτερο “πνευματικο περιεχομενο” οπως οι προεργασιες για τη συνθεση ενος μουσικου κομματιου, για τη συγγραφη ενος βιβλιου, κλπ, οι οποιες οδηγουν τελικα στην καταθεση καποιο “εργου” που μπορεις να το επιδειξεις και σε τριτους. Και σε τετοιες περιπτωσεις αυτο που θυμασαι εκ των υστερων ειναι ως επι το πλειστον το ιδιο το εργο, ενω ολες οι απειρες στιγμες της προεργασιας, του μοχθου, των πισογυρισματων, κλπ, τεινουν να συγχεονται στη μνημη σου (εκτος απο τις περιπτωσεις οπου κρατουσες π.χ ενα ειδος ημερολογιου της προεργασιας, οπως ειχα κανει εγω προκειμενου για την “Σκοτεινη Πραξη”, το “Αmor”, κλπ).
 
Καθως διαβαζα σημερα καποιες σημειωσεις του πατερα μου –τις ειχα απο καιρο στον σκληρο δισκο, αλλα σημερα καταφερα να μετατρεψω τα fonds ορισμενων απ’ αυτες και μπορεσα να τις διαβασω-  συνειδητοποιησα πως οταν τις εγραφε ειχε την εντυπωση πως κανει κατι το σημαντικο. Την ιδια ακριβως εντυπωση που εχω εγω π.χ τη στιγμη αυτη που γραφω τουτες τις σημειωσεις. Ποσες απειρες ωρες δεν εχω αφιερωσει, απο την ηλικια των 13-14 χρονων μεχρι σημερα που ειμαι 62, σε τουτη τη δραστηριοτητα, που καλυπτει ισως το μεγαλυτερο μερος της συνειδητης μου ζωης; Εγω βεβαια ανεπτυξα απο πολυ νεαρη ηλικια αυτη τη μανια του προσωπικου ημερολογιου, ενω ο πατερας μου εγραφε πολυ πιο σποραδικα, εστιαζοντας κυριως σε προεργασιες σεναριων ή  μεταφρασεων, σε αποσπασματικες σημειωσεις ιστορικου περιεχομενου, κλπ. Οταν ομως ασχολιωτανε κι’ αυτος με τουτη τη δουλεια καλυπτε ενα σημαντικο κομματι της δικηας του συνειδητης ζωης. Εγω εχω στα χερια μου γραφτα του που χρονολουνται απο την εποχη που αρχισε να ασχολειται με το computer, ισως ομως να υπαρχουν πολλα αλλα σε χειρογραφη μορφη.
 
Και κατι ακομα, που σηκωνει πολυ σκεψη :  Τα “προφητικα ονειρα”, οι “διαισθησεις”, οι “προβλεψεις” κι’ ολα οσα ανηκουν γενικωτερα στην ακαθοριστη και –προς το παρον- υποτιμημενη περιοχη των λεγομενων “παραψυχολογικων” φαινομενων.  Ολος αυτος το τομεας κρινεται –προς το παρον- ως αφερεγγυος, ως μη- επιστημονικος. Ωστοσο, ενα μερος του ειναι υπαρκτο κι’ ισως καποτε αναπτυχθουν μορφες επιστημονικης γνωσης που θα τον περιλαβουν. Το τι θεωρειται σε καθε ιστορικη περιοδο ως “επιστημη” διαφερει. Καποτε θεωρουσαν ως “επιστημη” της ιατρικης την αναμασηση κειμενων του Γαληνου. Καποτε θεωρουσαν ως “επιστημη” την θεολογια (!) ή και την φιλοσοφια. Σημερα θεωρουν ακομα ως “επιστημη” διαφορες αυτιστικες ασυναρτησιες διαφορων“ψυχολογων”, “ψυχαναλυτων” ή  και “οικονομολογων”.
Ενα θεμα που σηκωνει πραγματι πολυ σκεψη, αλλα θα διακοψω τωρα γιατι πρεπει να ετοιμασω το μεσημεριανο μου φαγητο !

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Άνοιξε ...Μέγαρο να διαβώ!



Στις 15 Φεβρουαρίου 2011, η Φωτεινή Δάρρα τραγούδησε τον έρωτα στη συναυλία "Μια νύχτα μόνο", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Στις 5 Απριλίου 2011, η Φωτεινή Δάρρα τραγούδησε αγαπημένα τραγούδια στη συναυλία "Φωνές που ζουν μες στην ψυχή μας", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Στις 26 Νοεμβρίου 2011, η Φωτεινή Δάρρα θα τραγουδήσει Καβάφη και Όρνιθες στη συναυλία "Χατζιδάκις - Παπαδημητρίου x 2", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Στις 29 Νοεμβρίου 2011, η Φωτεινή Δάρρα θα τραγουδήσει Καβάφη στη συναυλία "Χατζιδάκις - Παπαδημητρίου x 2", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

και βέβαια, εύλογη η απορία. Τέσσερις συναυλίες μέσα σε ένα χρόνο στο Μέγαρο Μουσικής, όταν δεκάδες εξίσου καταξιωμένες και ταλαντούχες τραγουδίστριες περιμένουν την επετηρίδα για να εμφανιστούν εκεί, δεν είναι κατιτίς too much; Και έχοντας ήδη εμφανιστεί και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στις 17 Νοεμβρίου 2008, ερμηνεύοντας Δημήτρη Παπαδημητρίου; Και έχοντας ξαναεμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 10 Οκτωβρίου 2010, πάλι σε συναυλία του Δημήτρη Παπαδημητρίου; Με ποια λογική δεσμεύονται πολυμελείς κρατικές ορχήστρες και κρατικά χρηματοδοτούμενοι συναυλιακοί χώροι με τέτοια συχνότητα από ένα και μόνο καλλιτεχνικό σχήμα; Άξιες θαυμασμού και επαίνων οι φιλανθρωπικές αναζητήσεις του διδύμου Παπαδημητρίου-Δάρρα, δε λέω, αλλά δεν υπάρχει άλλος χώρος για να τις εκφράσουν εκτός από το Μέγαρο; Η απάντηση είναι απλή: υπάρχει! Και είναι βεβαίως το ...Ηρώδειο.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 2008, η Φωτεινή Δάρρα τραγούδησε ποίηση Καβάφη-Σεφέρη μελοποιημένη από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, στο Ηρώδειο.
Στις 19 Ιουνίου 2009, η Φωτεινή Δάρρα τραγούδησε τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου στη συναυλία "Όσο υπάρχουν Αχαιοί", στο Ηρώδειο.
Στις 3 Οκτωβρίου 2011, η Φωτεινή Δάρρα τραγούδησε τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου στη συναυλία "Τα τραγούδια μου", στο Ηρώδειο.

Καλωσήρθατε στην ελληνική κρατική (ή μήπως φεουδαρχική; ή ολιγαρχική;) πολιτιστική πολιτική. Όσο υπάρχουν Αχαιοί...
ηρ.οικ.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Οι Encardia στην Αυλαία




Κάθε Πέμπτη του Δεκέμβρη και παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Στην μουσική σκηνή "Αυλαία"
Αγ. Όρους 15 και Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός

Ο Θέμος Σκανδάμης στο @Ρουφ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

O Θέμος Σκανδάμης γράφει τραγούδια και τα τραγουδά από παιδί. Επιθυμεί να τα ακούν και να τα τραγουδούν και οι άλλοι από το 2006. Από τότε έχει κάνει συναυλίες σε πολλούς διαφορετικούς χώρους και με πολλά διαφορετικά σχήματα και έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους σε στίχους και μουσική δική του. Το «Μακροβούτι» (Καθρέφτης 2008) και το «Η Μάρθα Φριντζήλα τραγουδά Θέμο Σκανδάμη» (Μικρός Ήρως 2011).
Μαζί με τη σταθερή του συνεργάτιδα Σταυρούλα Παυλίκου στο φλάουτο και το τραγούδι και τον πολύτιμο Δημήτρη Κουφογιώργο στο μαντολίνο την κιθάρα και το μπουζούκι, επιλέγουν από αυτά τα τραγούδια και τα παρουσιάζουν με ακουστικό ήχο και προσωπικό ύφος συνδυάζοντάς τα με αγαπημένα ακούσματα από τον Βαμβακάρη τονΤσιτσάνη και τον Χατζιδάκι μέχρι τα τραγούδια της  λατινικής Αμερικής και τη Nina Simone.
Τρίτη 15, 22 και 29 Νοέμβρη στις 22.30
@Ρουφ (Κωνσταντινουπόλεως 10 κ Ανδρονίκου 18 Γκάζι)
είσοδος: 6 ευρώ

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Το πάρτυ της "Λεύγας"


Με την ευκαιρία της έκδοσης της 4ης λεύγας (κυκλοφόρησε σήμερα), προέκυψε πάρτυ!
Η συντακτική ομάδα του περιοδικού "ΛΕΥΓΑ" μας περιμένει όλες και όλους
το Σάββατο 19 Νοεμβρίου, μετά τις 22:00,
στο Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 15, Εξάρχεια

Η Μαρία Λούκα στο @Ρουφ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μαρία Λούκα - Χρυσόστομος Καραντωνίου
Η νεαρά ξεχωριστή τραγουδοποιός και ο εξαιρετικός κλασσικός κιθαρίστας και συνθέτης ενώνουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους επί σκηνής. Η ατμόσφαιρα αποπνέει την θέρμη του παλιού καφέ αμάν, τη δύναμη ενός πορτογαλικού fado, τη φρεσκάδα μιας νέας πρότασης συνδυασμένη με τη νοσταλγία τραγουδιών από άλλες εποχές, πιο αθώες. Μέσα σε όλο το θόρυβο, μια ήρεμη δύναμη βγάζει στην επιφάνεια την αλήθεια της μουσικής και ξορκίζει κάθε πρόβλημα όπως έκανε πάντα η φυλή μας μέσα από τη μουσική και το γλέντι.
Ένα πρόγραμμα βασισμένο στο προσωπικό ρεπερτόριο της Μαρίας Λούκα από τους δίσκους ''Καλημέρα'' και ''Ιστορίες'' η οποία έχει μοιραστεί  τη σκηνή με καλλιτέχνες όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, η Ελένη Βιτάλη, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Νίκος Μαμαγκάκης. Τραγούδια αγαπημένα, σε έναν τόπο όπου τα παραδοσιακά συναντούν τις Τρύπες και η Buika συναντά τον Τσιτσάνη. Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά; Το αίσθημα. Εκεί ακριβώς είναι που συναντιέται και η Μαρία με τον συνθέτη Xρυσόστομος Καραντωνίου. Ο επί χρόνια συνεργάτης του Νίκου Μαμαγκάκη και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, κλασσικός κιθαρίστας και συνθέτης, αναδεικνύει τη λαμπερή πλευρά πολυ τραγουδισμένων κομματιών που βρίσκονται βαθειά μέσα μας. Τραγούδια γνωστά και ριζωμένα καθώς και αυτά που έφτιαξε ο ίδιος στον δίσκο του ''Ποτάμι ο καιρός''. Κλασσική κιθάρα, ακουστικό μπάσο και πνευστά μας μεταφέρουν σε ένα χώρο μυστηριακό, έντονο, όπου μπορείς να ανασάνεις, να αισθανθείς και να τραγουδήσεις.
Nέι-κρουστά: Νίκος Παραουλάκης
Ακουστικό Μπάσο: Παναγιώτης Μπουραζάνης
Μόνο για τρεις Κυριακές 13, 20 και 27 Νοεμβρίου στο @ΡΟΥΦ
Κωσταντινουπόλεως 10 και Ανδρονίκου 18, Γκάζι
Τιμή εισόδου: 5 Ευρώ
Έναρξη: 22:30
Τηλ.επικοινωνίας: 210-3837191

Ο e-Ορφέας στο Γυάλινο





Τετάρτη 30 Νοεμβρίου
ΑΣΠΑΣΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ «Ειπωμένα και ανείπωτα»
Special guest: Παντελής Θαλασσινός
Μετά από χρόνια , επιτυχημένων συνεργασιών και συμμετοχών, στο πλάι σπουδαίων δημιουργών της Ελληνικής μουσικής σκηνής, η Ασπασία Στρατηγού πραγματοποιεί μια παράσταση όπου, συνταξιδεύουν τα καινούρια τραγούδια της, από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο «Τα έργα της καρδιάς»(ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ/2011), αλλά και παλιά κομμάτια από την Ελληνική δισκογραφία, όλα παιγμένα και ενορχηστρωμένα με φαντασία και εκρηκτική διάθεση. Μαζί της ο Θοδωρής Μέρμηγκας στο τραγούδι, o Νίκος Μέρμηγκας στο πολίτικο λαούτο και στο μπουζούκι, ο Βασίλης Κετεντζόγλου στην κλασική κιθάρα, ο Νίκος Γύρας στο κόντρα μπάσο και ο Δημήτρης Εμμανουήλ στα κρουστά. Στη σκηνή θα βρεθεί καλεσμένος ο σπουδαίος τραγουδοποιός Παντελής Θαλασσινός.


Τρίτη 6 και 13 Δεκεμβρίου
ΣΜΥΡΝΗ - ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ
«Σμυρνέικο Ρεμπέτικο & Tango – Βίοι Παράλληλοι»
Δυο  μεγάλα λιμάνια - κέντρα επικοινωνίας. Δυο κοσμοπολίτικες Μητροπόλεις, κοιτίδες μείξης λαϊκών πολιτισμικών στοιχείων,  διαμόρφωσης,  γέννησης και δημιουργίας νέων μουσικών ιδιωμάτων (τύπων) της εποχής του Μεσοπόλεμου ,  που έγιναν ο κορμός  εθνικών μουσικών. Δύο πόνοι, δυο καημοί  -  έρωτες  κι  ελπίδες. Το πρόγραμμα ΣΜΥΡΝΑΙΙΚΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ & ΤANGO - Bίοι Παράλληλοι επικεντρώνεται στην κλασσική εποχή αυτών των μουσικών ειδών και περιλαμβάνει τραγούδια του Σμυρναίικου Ρεμπέτικου και του Tango της δεκαετίας 1922 -1933 με το αυτό θεματικό αντικείμενο, που μεταφέρουν στις συνθήκες ζωής της εποχής εκείνης: Ερμηνεύουν ο Κώστας Καλαφάτης - Σμυρναίικο Ρεμπέτικο –και ο Αργεντινός Bruno Dandό.  Παίζουν οι μουσικοί : Ηρακλής Βαβάτσικας  – Μπαντονεόν / Yπεύθυνος Ορχήστρας, Τζέϊμι Σμιθ - Βιολί, Θανάσης Σοφράς – Μπάσο & Βασίλης Κετεντζόγλου -  Κιθάρα.

Τετάρτη 7 και 14 Δεκεμβρίου
ΕΥΑ ΚΑΝΕΛΛΗ«Η Εύα Κανέλλη σε γυναικεία κλασικά λαϊκά»
Η Εύα Κανέλλη – μια , μεγάλης αξίας, λαϊκή φωνή, με γερές ρίζες από το παρελθόν του λαϊκού μας τραγουδιού – μας παρουσιάζει, με την φωνητική κι ερμηνευτική δεινότητά της, τα καλύτερα από τα κλασικά γυναικεία λαϊκά τραγούδια. Ξεκινώντας από την Ρόζα Εσκενάζυ και φτάνοντας ως τη Χαρούλα Αλεξίου, κάνει στάσεις, σε γυναικείες λαϊκές φωνές και τραγούδια, που άφησαν εποχή και θεωρούνται κλασικά. Παράλληλα, βέβαια, τους βάζει τη δική της ισχυρότατη προσωπική λαϊκή σφραγίδα, κάνοντάς τα να μας αφορούν και σήμερα.



Τετάρτη 21 & 28/12
ΣΑΒΒΕΡΙΑ ΜΑΡΓΙΟΛΑ & ΑΜΑΛΙΑ ΤΑΤΣΗ«Εντεχνολαϊκοί διάλογοι»
Δυο νέες όμορφες φωνές και παρουσίες, δυο ελπιδοφόρες τραγουδίστριες, η Σαββέρια Μαργιολά κι η Αμαλία Τάτση συναντιόνται και συνδιαλέγονται μουσικά κι ερμηνευτικά. Η Σαββέρια Μαργιολά, μια φωνή με γνήσια λαϊκά ηχοχρώματα τραγουδάει λαϊκά κι η Αμαλία Τάτση, μια έντεχνη λυρική φωνή τραγουδά έντεχνα. Αλλά κι οι δυο μαζί δοκιμάζουν, μέσα από τραγούδια και ντουέτα, να μας παρουσιάσουν τους αρμούς που ενώνουν το λαϊκό και το έντεχνο στο εντεχνολαϊκό.

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου
ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ
Μια νέα γενιά μουσικών, τραγουδοποιών και τραγουδιστών, που αναζητά το δρόμο για τη δισκογραφία, κι ο «ΟΡΦΕΑΣ» τους δίνει το βήμα να παρουσιάσουν δείγμα της δουλειάς τους, μαζεύονται για μια πλουραλιστική μουσική γιορτή, που θα την χαρακτηρίζει το νεανικό σφρίγος, κέφι κι η αισιοδοξία. Ελάτε προπαραμονή του νέου χρόνου να διασκεδάσετε με την μουσική παρέα του «ΟΡΦΕΑ».


Τιμή εισιτηρίου για όλες τις παραστάσεις του Ορφέα είναι 15 euro (περιλαμβάνει το πρώτο ποτό).
Ώρα έναρξης: 22.00.
Γυάλινο Up Stage
Λεωφ. Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη – Τηλ. κρατήσεων 210 9315600

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Τόλμη & Τριφωνία στο Cabaret Voltaire



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
"The Bold and the Musicfull"
(Τόλμη και Τριφωνία)
Σαν παράσταση να το φανταστείς...
Τρεις πρωταγωνιστές κι ένα ατίθασο πιάνο σε ρόλους εναλλασσόμενους.
Ετερόκλητα μουσικά είδη μπλέκονται σ' ένα παζλ για δυνατούς λύτες.


Τραγούδι : Αμέρισσα Φτούλη
Δήμητρα Φλούδα
Μιχάλης Δελαβίνιας
Πιάνο - ενορχηστρώσεις : Μιχάλης Γκαρτζόπουλος

Παραγωγή - Επιμέλεια Προγράμματος : Μιχάλης Δελαβίνιας
Στον ήχο ο Σπύρος Δημοσθενιάδης
18,26 Νοεμβρίου & 3 Δεκεμβρίου, στις 10 μ.μ

στο Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, Κεραμεικός
Είσοδος: 12 ευρώ (στην τιμή περιλαμβάνεται κρασί, μπύρα ή ρακί).

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Κυκλοφόρησε η "Αντιπαροχή"




Με πολύ χαρά μάθαμε ότι είναι πλέον έτοιμος ο καινούργιος δίσκος του Σπύρου Κουρκουνάκη με τίτλο ''Αντιπαροχή'', σε στίχους του Γιάννη Σαμπά, του Ηλία Κατσούλη και του Αντώνη Παπαϊωάννου. Τραγουδάει ο επί 8 και πλέον συναπτά έτη συνεργάτης του συνθέτη, Κώστας Μάντζιος. Το δίσκο μπορούμε αρχικά να τον προμηθευτούμε χωρίς κάποια χρηματική καταβολή  - αυτό για λίγο καιρό -  από την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου και από τα εξής σημεία: α) το παλαιοδισκοπωλείο ''Μικρός Ερωτικός'', Καλλιδρομίου 30 και Ζωοδόχου Πηγής, β) το μουσικό κατάστημα "Music Corner'', Πανεπιστημίου και Εμμ. Μπενάκη και γ) στη διεύθυνση Εμμ. Μπενάκη 38, 6ος όροφος. Όλα αυτά τα σημεία είναι στο κέντρο της Αθήνας, όπου λίγο-πολύ όλοι οι Αθηναίοι κάποια στιγμή με κάποια αφορμή βρισκόμαστε. Ας ενημερώσουμε και όσους θα ενδιαφέρονταν και θα ήθελαν να έχουν το συγκεκριμένο δίσκο.
Χίλια μπράβο αξίζουν στον Κουρκουνάκη και στην ομάδα του, που σε δύσκολους καιρούς επιμένει να δημιουργεί αλλά και να καθιστά τη δημιουργία του προσιτή στον κόσμο.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Ο Σωτήρης Κακίσης για τον Νίκο Χουλιαρά



Νίκος Χουλιαράς (ΑΝΤίΠΑΡΟΣ, φωτό ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ)



Μια λέξη πριν, δυο λέξεις μετά

(υποσημειώσεις στο λογοτεχνικό έργο του Νίκου Χουλιαρά)

του Σωτήρη Κακίση

Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να μιλήσω για το λογοτεχνικό έργο του Νίκου Χουλιαρά φιλολογικά, πηγαίνοντας μάλιστα από εποχή σ’ εποχή, από έργο σε έργο, από βιβλίο σε βιβλίο, ακολουθώντας την πορεία του επακριβώς. (Για να είμαι ειλικρινής, η σκέψη αυτή πέρασε από το μυαλό μου στην κηδεία ενός άλλου αγαπημένου μου, του Γιάννη του Βαρβέρη φέτος, δεν ξέρω γιατί ακριβώς, ίσως και κόντρα στο συναίσθημα, κόντρα στα δυνατά αισθήματα της φιλίας, της αδελφικής μου εδώ και χρόνια φιλίας και με τους δύο τους, με τον Νίκο μου και τον Γιάννη μου).

Άλλαξα σχεδόν αμέσως απόφαση. Γιατί έξω από την εκκλησία, στη Σκουφά το φως ήταν πάλι πολύ, η ζωή πάλι πλήρης, με τον θάνατο αγκαλιά της πάντα σαν άτακτο παιδάκι. Όμως: τα γραπτά του Νίκου Χουλιαρά, όλα του τα γραπτά, από την ποίηση όλα ξεκινημένα και προς την ποίηση πάντα συνεχίζοντας, πορεία και της δικής του ζωής ακριβέστατη δηλώνουν, σημαδεύουν εντυπωσιακά, σημαίνουν. Πορεία αντίστοιχη, λεπτομερή, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, την κάθε του σκέψη, την κάθε της καρδιάς του τάση εικονογραφούν, αποδίδουν, απεικονίζουν.

Από ’δώ, λοιπόν, να πω, από το πιο απλό και ειλικρινές για όλον τον κόσμο συμπέρασμα ν’ αρχίσω: από το πόσο σαν ζωγραφική είναι η πεζογραφία του Χουλιαρά, όπου οι λέξεις χρώματα, οι φράσεις σχέδια, τα διηγήματα εικόνες, τα μυθιστορήματά του πίνακες εν κινήσει, εν ζωή, καθ’ οδόν πάντοτε, διαρκώς εν προόδω.

Ο τρόπος του Χουλιαρά δηλαδή παραμένει κοινός και στο εδώ χαρτί, αλλά και στης μουσικής του βέβαια τους δρόμους, παντού, μια κι ο ίδιος είναι, ήταν πάντα ο δημιουργός από τα έργα πίσω, ο πότε ζωγράφος, ο πότε συγγραφέας, ο πότε μουσικός. Ο ίδιος ποιητής. Κι ο ίδιος το ίδιο άλλωστε μού ’λεγε σ’ έναν από τους αρκετούς δημόσιους διάλογους μας, τον τελευταίο, όχι και τόσον καιρό πριν:

«…-Εγώ, τι να σας πω; Κάθε καλοκαίρι, που κάθομαι εδώ ή στην Αντίπαρο, και δεν ζωγραφίζω ή δεν γράφω, δεν ξέρω πια τι είμαι, ποιος είμαι ακριβώς. ‘Η μάλλον σαν να ’μαι κάπου μέσα μου συνεχιστής του μαγαζιού του πατέρα μου στα Γιάννενα, κι ας μην έχω πάει καθόλου, κι ας μην υπάρχει πια το μαγαζί, ούτε τα υφάσματα, ούτε τίποτα, εδώ και πολλά χρόνια. Θέλω να πω, δεν σκέφτομαι αν είμαι ζωγράφος ή συγγραφέας, ή τι. Δεν σκέφτομαι τέτοια καθόλου. Ό,τι τύχει κάθομαι κι είμαι.

-Μα η ζωγραφική έστω δεν πρέπει να έχει συνέχεια ...συνέχεια, να μη σας αφήνει ούτε για μια στιγμή;

-Μπα. Εγώ νοιώθω σαν να μ’ έχει κάποιος κουρδίσει κάποτε, και να μ’ έχει ρυθμίσει ν’ ανοίγω πόρτες δωματίων, που άλλου η πόρτα γράφει επάνω ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, και του άλλου άλλα. Αλλά κι ίδια σαν νά ’ναι όλα, κι η ζωγραφική, κι η μουσική, κι η λογοτεχνία. Το ίδιο πράγμα εγώ τα νοιώθω όλα. Κι επειδή είμαι άνθρωπος που σκέφτομαι, τις πιο πολλές φορές μάλιστα χωρίς να χρειάζεται, ξαναμπαίνω στο κάθε τι, και ζωγραφίζω ή γράφω. Και μου λένε μετά οι άλλοι πως είμαι το ένα ή το άλλο. Αλλά εγώ ίδια όλ’ αυτά με τη ζωή τα βρίσκω, με ή χωρίς ονόματα να τα λένε.

-Ίδιες είναι οι λέξεις με τα χρώματα;

-Ίδιες. Απλώς μιλάνε άλλη γλώσσα. Κι είναι μόνο άλλος ο κώδικας της ζωγραφικής κι άλλος της λογοτεχνίας. Από μέσα όμως είναι όσο δεν φαντάζεστε ίδιες.

-Το φαντάζομαι. Και η μουσική υποψιάζομαι.

-Ναι. Και κατόπιν τούτου, μπορώ να σας δηλώσω πως κατά βάθος είμαι χαρούμενος! Γιατί, κατ’ αρχήν, δεν περιμένω όπως τόσος κόσμος να μου συμβεί κάτι για να νοιώσω καλά. Κι όλη αυτή την ιστορία με την ευτυχία, που την αναμασάνε οι πάντες, «-Η Ευτυχία!» κι «-Ευτυχία!», ποια ευτυχία; Γιατί, ντε και καλά ευτυχία; Εγώ αντιλέγω: Μελαγχολία! Η μελαγχολία είναι, ας πούμε, και πιο ενδιαφέρουσα, και, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να βρεθείς έτσι και με κάναν άνθρωπο της προκοπής. Πάμε να την ξεχάσουμε αυτή τη λέξη κι αυτή την κατάσταση οι Έλληνες»...


Νίκος Χουλιαράς, Σωτήρης Κακίσης (ΑΘήΝΑ, οδός ΣΕΜέΛΗΣ, φωτό ΤΖίΜΗΣ ΠΑΝΟύΣΗΣ)


Ναι. Μελαγχολία. Για να πάμε και πιο μέσα από την τέχνη, στην ουσία της κάθε της τέχνης αρετής: στο σκοτεινό εκείνο εργαστήριο του νου (όπως πάλι εκείνος θα ξανάλεγε, όπως ίσως οδήγησε το χέρι μου εδώ), όπου η καρδιά ανεβαίνει κάθε τρις και λίγο για να δει κι αυτή έξω από το μυαλό, λίγη παρέα να κάνουνε οι δυο τους, χωρίς ανάγκες τότε και υπερβολές, χωρίς του κόσμου του έξω την σχεδόν άρρωστη πια συνάφεια, χωρίς πολλά-πολλά. 

Πρωτοδιάβασα του Χουλιαρά τα διηγήματα, των περιθωριακών στα Γιάννενα ψυχών του, του Δημητράκη Μαντζαρόπουλου και του Απόστολου του Βούρμπιανή του, στη δεκαετία του ’70 την απελεύθερη από πολλά, κι ένοιωσα την ανάγκη την πρώτη μου ποιητική συλλογή, «Τα Σύρματα», μόνο σ’ εκείνον τότε να τη στείλω και στον Νίκο Εγγονόπουλο, πουθενά αλλού. Γιατί ποίηση σε κάθε του παράγραφο ο Χουλιαράς ήξερε από πάντα πώς σε σωστές δόσεις να περιέχει, να φυσάει σαν γυαλί υπέροχο, διάφανο κι εύθραυστο κι εναέριο, υπερπολύτιμο έτσι επιπλέον, τις ταπεινές ζωές μαγικά να μεταμορφώνει, να εξαγνίζει, να ανυψώνει, να σώζει. Δεύτερη επί της Γης έτσι παρουσία να τους χαρίζει, κατάφωτους πια αυτός αλλού να τους οδηγεί.

Ο Λούσιας ύστερα: πάλι γύρω εκεί, πάλι παντού να υπάρχει, παιδιού τώρα το βλέμμα έκπληκτο διαρκώς, ο Λούσιας που όλο σκέφτεται, που όλο πιστεύει, που σε τίποτα δεν μπορεί να πιστέψει. Από βαθιά μέσα του μεγάλη πια κι απελπισμένη άρνηση, ο ίδιος ο συγγραφέας με απορία, με κάθε τι για τον πολύ κόσμο φυσικό, με τον κόσμον όλο αντίθετος, αντίστοιχα σκληρός. Και πάλι οι λέξεις του ήρωά του της πιο λιτής ζωγραφικής, του πιο αθώου κι υπερβατικού μόνον έτσι σχεδίου. ( Ο Μάνος Χατζιδάκις ούτε τότε δεν έκανε πίσω: η τελευταία ίσως στο Τρίτο του Πρόγραμμα τολμηρή του απόφαση, ο Λούσιας. Αυτός, το παιδί αυτό πάλι, να τραβήξει την αυλαία κι εκείνης της μέτριας πάλι ελευθερίας των γύρω τους αιώνια μικρών, ο Λούσιας να πει με τον τρόπο του τις τελευταίες ουσιαστικά -για όποιον καταλαβαίνει- επαναστατικές κουβέντες).

Κι οι τίτλοι του Χουλιαρά: υποδειγματικοί όλοι: σαν στην πιο καλή περίοδο του αμερικάνικου κινηματογράφου ο κάθε του τίτλος, ταυτόχρονα χαράκωμα στο μέλλον ποιητικό, αλλά και σαφής, σαφέστατος, όπως κάθε φορά αρμόζει του έργου του περίληψη λακωνική, ταυτόχρονα χυμώδης, πένθιμη αλλά και ηρωική: «Το Χιόνι που Ήξερα». «Ζωή την Άλλη Φορά». «Το Άλλο Μισό». «Στο Σπίτι του Εχθρού Μου». «Το Εργαστήριο του Ύπνου». «Νερό στο Πρόσωπο». Κι οι υπότιτλοί του στα βιβλία του μέσα, σε κάθε του κεφάλαιο, σε κάθε διήγημά του χωριστά, το ίδιο και καλύτεροι, σαν γιορτή, της φωτιάς της μέσα του πυροτεχνήματα προς όλους τρυφερά, σαγηνευτικά, ανεπανάληπτα.

Ξαναλέω εδώ: γιατί ό,τι καλό πώς να μιλήσει κανείς, και γιατί; Ποια ανάγκη τα ποιήματα από το δρόμο να τα ξαναφέρνει στο σπίτι μέσα κανείς, γιατί εγώ τώρα κι όχι πάντα ο ίδιος ο Χουλιαράς, όπως είναι παντού στην κάθε μορφή της τέχνης του προς όλους προσωπικός, ιδανικός κι ολόγυμνος; Τι να πει κανείς θέλω να πω στον Πούσκιν, στον Τσέχωφ, στον Τζόυς, στον Παπαδιαμάντη νέο, ξένο, άχρηστο, βαρύ;

Ο Χουλιαράς είναι παντού Χουλιαράς. Θα τον βρείτε στα κείμενά του όλα –μια γι’ αυτά τώρα εγώ έτσι παρανομώ- να χαμογελάει γλυκά, με το μάτι του πάντα μαζί τους έτοιμο να παίξει, σαν μικρό παιδί, Λούσιας ο Νίκος αυτοπροσώπως ταπεινώτατα, πάνω απ’ όλα και απ’ όλους μας του χρόνου επανεφευρέτης, ποιημάτων και εικόνων μάστορας γιαννιώτης μυθικός, άχρονος και την ίδια στιγμή του καιρού του συνοδοιπόρος πιστός.

Πέρα, άρα, από των γραμμάτων την επικράτεια, άλλα δεν θέλω να γράψω, ίσως και πιο πολλά είπα απ’ όσα ήθελα εδώ να πω: κρίμα που ο χρόνος για όλους μας λίγος, μικρός, κι η ζωή αυτή τη φορά απρόοπτη, με όλους μας για να τη ζήσουμε απροετοίμαστους. Αλλά καθόλου κρίμα όλα τα τόσο πολλά σαν του Χουλιαρά, προς κάθε της όψη στραμμένα, προς τόσων σημείων της απαντήσεις επάξιες, τιμητικές. Καθόλου κρίμα όταν ένας σαν τον Νίκο Χουλιαρά, τελευταίος αλλά και πρώτος ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο Μοϊκανός, τόσα πρόλαβε να δει, να καθορίσει, να επανασυστήσει.

Κι αν μου επιτρέπεται ακόμα μία παράβαση εδώ, ας ξαναπώ εκείνα τα δυο λόγια στο σπίτι του φίλου μου όπως παλιά, εδώ που ξαναβρέθηκα απόψε συγκινημένος, να, σαν πρόποση μεταχρονολογημένη στο γλέντι της ζωής μας το ώς εδώ, ή σαν όπως στις επιστημονικές δημοσιεύσεις δύο παράγραφοι στο τέλος του κειμένου η ουσία, ξαναλέγοντας ίσως ό,τι ξαναπροσπάθησα να πω:

«…Δεν του φτάνει όντως μια ζωή. Αν ο Νίκος Χουλιαράς δεν είναι ο τελευταίος Έλληνας, οπωσδήποτε είναι ο τελευταίος Ολόκληρος Έλληνας, ο τελευταίος Ολόκληρος δημιουργός, άνθρωπος, εδώ γύρω, πάντα πρώτος σε όλα, και στις τέχνες και στα γράμματα, αλλά και στ’ άρματα, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αδιαπραγμάτευτή του στάση, για να μείνει πάντα Αυτός που είναι: προσωπικότητα, όπως λένε οι του νέου κόσμου κινηματογραφιστές, μεγαλύτερη απ’ τη ζωή, όχι όμως σε καμιά οθόνη, αλλά εν ζωή, γκροπλάν πολλαπλών όψεων, συνέχεια της ψυχής του μπροστά μας διαρκώς. Και το σπίτι του Χουλιαρά, του φίλου μου, έχει καρδιά πολλή μέσα του, καρδιά εδώ κι Ολόκληρη. Όχι κατά έσχατα επιδημικά κρούσματα, και στη ζωή και στην τέχνη, μισή εδώ κι η άλλη μισή στην Κίνα δήθεν...»

Σωτήρης Κακίσης, 
στην Αντίπαρο με Πανσέληνο, 15 Ιουλίου 2011.




Νίκος Χουλιαράς (ΑΝΤίΠΑΡΟΣ, 2007, Φωτό ΣΩΤήΡΗΣ ΚΑΚίΣΗΣ)



(ΤΟ ΚΕίΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΩΤήΡΗ ΚΑΚίΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚό έΡΓΟ ΤΟΥ ΝίΚΟΥ ΧΟΥΛΙΑΡά, ΑΠό ΤΟΝ ΚΑΤάΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚήΣ ΤΟΥ έΚΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΓΚΑΙΝΙάΖΕΤΑΙ ΑύΡΙΟ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕίΟ ΜΠΕΝάΚΗ, ΔΗΜΟΣΙΕύΕΤΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΣΙΚά ΠΡΟάΣΤΙΑ ΜΕ ΤΗΝ άΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤήΡΗ ΚΑΚίΣΗ)