Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (6)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"
Επεισόδιο 6ο

Παρασκευη 19/2/010

Το να μην μπορω να παιξω το τριτο κοντσερτο του Rachmaninoff ειναι βεβαια κατι το φυσικο και το αναμενομενο, γιατι ουδεποτε απεκτησα –ουτε επιχειρησα αλλωστε να αποκτησω- μια τετοια πιανιστικη τεχνικη που απαιτει απειρες ωρες δουλειας. Αρα, δεν θα ειχε νοημα ουτε να ζηλευω, ουτε να εντυπωσιαζομαι, οπως δεν ζηλευω ενα χορευτη και δεν εντυπωσιαζομαι απο εναν ακροβατη. Το να μη μπορω ομως να καταλαβω ουτε καν τι γραφει η παρτιτουρα του πιανου θα αποτελουσε αισχος. Προς στιγμη λοιπον βρεθηκα σ’ αυτη την παραλογη θεση, του να βλεπω νοτες στο πενταγραμμο και να μην καταλαβαινω σε τι αντιστοιχουν !  Γιατι ειχα κατεβασει απο το Internet την παρτιτουρα και προσπαθουσα να την παρακολουθησω και δεν τα καταφερνα.  Μετα –ευτυχως- καταλαβα πως τουτο δεν οφειλονταν σε καποια εγγενη δικηα μου ηλιθιοτητα ή οριακη μουσικη αγγραμματωσυνη αλλα, απλουστατα, στο οτι η παρτιτουρα που ειχα κατεβασει ηταν γραμμενη οντως απο καποιον ηλιθιο και μουσικα αγγραμματο. Ο ανθρωπος ειχε χωρισει, αγνωστο γιατι, τις νοτες στο πενταγραμμο με τετοιο παραλογο τροπο που ηταν αδυνατον να καταλαβει ο οποιοσδηποτε τι λενε. Μετα, οταν κατεβασα την κανονικη παρτιτουρα του εργου απο ενα αλλο site, διαπιστωσα πως το εργο ειναι μεν πιανιστικα πανδυσκολο, δεν ειναι ομως διολου ακαταληπτο. Η γραφη του πιανου καταγραφει τους ιδιαιτερους σωματικους αυτοματισμους του συνθετη, τους οποιους ειναι βεβαια παρα πολυ δυσκολο να τους “φορεσει” κανεις στο δικο του νευρολογικο συστημα εαν δεν εχει υποστει προηγουμενως την καταλληλη γυμναστικη, δεν ειναι ομως και κατι αδυνατον, οπως αποδεικνυεται απο τις απειρες εκτελεσεις αυτου του εργου, απο απειρους ερμηνευτες. Εγω φυσικα δεν θα μπορουσα ποτε να πετυχω κατι τετοιο, αλλα σε τελευταια αναλυση, οσο κι’ αν θα μου αρεσε κατι τετοιο, η σολιστικη δεξιοτεχνια δεν αποτελεσε ποτε τη δικηα μου δουλεια, οπως δεν ειναι δουλεια ενος θεατρικου συγγραφεα ή ενος σκηνοθετη να παιζει ο ιδιος τους θεατρικους ρολους που επιννοει και συντονιζει.
Δυστυχως, λογω της αρχικης μου τσαντιλας, μολις βρηκα την κανονικη version του εργου, πεταξα στα σκουπιδια αυτη την παραλογη παρτιτουρα, ενω θα αξιζε να την κρατησω, ως ενα χαρακτηριστικο δειγμα παραμορφωτικης χρησης των κωδικων. Φαντασου, ειναι σαν να εχεις μπροστα σου το εξης : “Δ  υστ  υχω σπε  τα ξ  αστας κουπ  ιδ ιααυτ ητη νπαραλο γηπαρτ ιτουρ α” και να αναρρωτιεσαι τι συμβαινει και δεν καταλαβαινεις την γλωσσα σου. 
Σκεφτομαι πως με τη χρηση των συμβολικων κωδικων ισχυει κατι αναλογο μ’ αυτο που ισχυει προκειμενου για την εργονομια. Οπως θα ηταν δυσκολο, εως αδυνατον, να χειριστει κανεις εργαλεια και μηχανηματα που ειναι σχεδιασμενα με λαθος τροπο (εχουν π.χ πολυ μικρες ή πολυ μεγαλες λαβες, εχουν χειριστηρια σε παραλογα σημεια που δεν τα φτανουν τα χερια, κλπ) ετσι ειναι δυσκολο, εως αδυνατον, να μεταδοθουν νοηματα μεσω κακοσχεδιασμενων κωδικων. Αυτο το συνειδητοποιουμε συχνα οταν βρισκομαστε αντιμετωποι π.χ με θεωρητικα κειμενα ή εγχειριδια, τα οποια αναπτυσσουν με στριφνο τροπο νοηματα που θα μπορουσαν να διατυπωθουν απλουστερα. Ενα μεγαλο μερος της αποτυχιας της εκπαιδευτικης διαδικασιας οφειλεται σε τετοιες λανθασμενες, ατεχνες ή στριφνες χρησεις της γλωσσας, που υποκρυπτουν αγγραμματωσυνη, ελλειψη ευφυϊας, ή και ξιπασια και ταση εντυπωσιασμου (μεσω του περιτυλιγματος που επαληθευει και τονιζει κοινωνικους ρολους και διακρισεις). Μια χαρακτηριστικη περιπτωση λανθασμενης χρησης του κωδικα ειχα αντιμετωπισει στο παρελθον με διαφορα manuals γιαπωνεζικων synthesizers, τα οποια αναμασουσαν τα αυτονοητα και απεκρυπταν τα καιρια (αφιερωναν π.χ ολοκληρες παραγραφους για να σου εξηγησουν πως βαζεις στο ρευμα το μηχανημα (!) και εξηγουσαν στην σελιδα 139 πως μπορεις να το κουρδισεις). Θυμαμαι επισης την περιπτωση των “Elements de Semiologie” του Barthes που, για να καταλαβω τι εννουσαν, χρειαστηκε να διαβασω το κειμενο στα αγγλικα, γιατι στα γαλλικα το νοημα κρυβονταν πισω απο διαφορες γλωσσικες πιρουεττες του συγγραφεα.
Μπορει λοιπον να μιλησει κανεις για μορφες σωστης συμβολικης εργονομιας, που αντιστοιχουν σε φυσικες λειτουργιες του εγκεφαλου και για μορφες λανθασμενης συμβολικης εργονομιας, που δεν ευνοουν, ή καταστρατηγουν φυσικες αντιληπτικες προδιαθεσεις. Ιστορικα αυτο το διαπιστωνει κανεις στην σταδιακη εξελιξη της γραφης. Η μεταβαση απο τα ιδεογραμματα στην φωνολογικη γραφη π.χ αποτελεσε ενα τεραστιο διανοητικο, αλλα και εργονομικο αλμα. Ενα επομενο εργονομικο και διανοητικο αλμα αποτελεσε η μεταβαση απο την συνεχη γραφη στη γραφη οπου επιννοηθηκε ο χωρισμος των λεξεων με αποστασεις αναμεσα τους. Στα μαθηματικα επισης υπηρξε το εργονομικο και διανοητικο αλμα απο τα ρωμαϊκα στα αραβικα νουμερα. (Φαντασου π.χ να χρειαζονταν να κανεις πραξεις του τυπου XXVIII + LXXIII !).

Σε οτι αφορα βεβαια στην ξιπασια και στην ταση εντυπωσιασμου και αποκλεισμου, μεσω μιας σκοπιμα στριφνης χρησης του κωδικα, υπαρχουν τα κλασσικα παραδειγματα της avant-garde, κι’ ιδιαιτερα της μουσικης avant-garde, οπου η ξιπασσια πηγαινε χερι με χερι με την ανοησια και την αγγραμματωσυνη.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Συνέντευξη με τη Βικτώρια Ταγκούλη





Βικτώρια Ταγκούλη:


«Υπάρχει φως, ακόμα και σήμερα»





Τη συνέντευξη έλαβαν η Ιωάννα Λέκκα και ο Ηρακλής Οικονόμου
(Δημοσιεύτηκε στον ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ, τ. 42, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2011)


Την γνωρίσαμε ως μία έντονα θεατρική ερμηνεύτρια και performer μέσα στην ομάδα Σπείρα-Σπείρα αλλά και αλλού. Με το δίσκο «α», πρόπερσι, η κριτική την κατέταξε αμέσως στις ανερχόμενες, λυρικές δυνάμεις της γυναικείας ερμηνείας. Με την φετινή «φωτο.βόλτα», σε μουσική Χρίστου Θεοδώρου και στίχους Διαμαντή Γκιζιώτη, η ίδια επιβεβαιώνει την ερμηνευτική της ευχέρεια και πολυμορφία. Η Βικτωρία Ταγκούλη!


«Φωτοβόλτα»: τι επιδιώξατε καταρχήν να εκφράσετε με το νέο σας δίσκο;

Θα μιλήσω και εκ μέρους του συνθέτη και στιχουργού. Επιδιώξαμε να έχουμε ενιαίο στίχο, ενιαία μουσική, και να υπηρετήσουμε μία ενιαία αισθητική παρά τη διαφορετικότητα των επιμέρους ειδών και ύφους. Στο τέλος θέλαμε να δίνουν μία αίσθηση ενότητας.


Πάντως, στο δίσκο ακούσαμε από jazz μέχρι σκληρό ροκ και από έντεχνο μέχρι μινιμαλισμό. Αυτό δεν ενέχει τον κίνδυνο έλλειψης μιας ενιαίας ταυτότητας;

Παρά την πολυμορφία των τραγουδιών, βρήκαμε τι ενώνει τα τραγούδια και τo προβάλλαμε. Τέτοια στοιχεία είναι η φωνή μου, αλλά και η ενορχήστρωση που έγινε από τον ίδιο ενορχηστρωτή. Δεν είναι τραγούδια ατάκτως βαλμένα, υπάρχει μία ενιαία άποψη, ένα «πίσω κείμενο». Ήταν ανάγκη και του Χρίστου (σ.σ.: Θεοδώρου), και του Διαμαντή (σ.σ.: Γκιζιώτη), και δική μου να πειραματιστούμε με διαφορετικά πράγματα. Δεν τοποθετώ τον εαυτό μου σε μία κατηγορία. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα κάνω όλα εξίσου καλά, αλλά ότι η πολυμορφία είναι στοιχείο της καλλιτεχνικής μου προσωπικότητας.

Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνεύτρια. Μα καλά, δεν ξέρετε ότι ζούμε στην εποχή των τραγουδοποιών;

Πιστεύω πάρα πολύ στον συνδυασμό συνθέτη στιχουργού και ερμηνευτή. Χαίρομαι ιδιαίτερα που, ενώ ζούμε στην εποχή των τραγουδοποιών, έχει αρχίσει και επανέρχεται στα μουσικά πράγματά αυτή η φόρμα μιας και στο παρελθόν έχει δώσει αριστουργήματα.

Εσείς τι έχετε βρει στη συνεργασία σας με τον Χρίστο Θεοδώρου;

Βασικά έχουμε την ίδια αισθητική. Καλλιτεχνικά πηγαίνουμε παράλληλα, θέλουμε να πούμε τα ίδια πράγματα. Με ενδιαφέρει η μουσική του, τον ενδιαφέρει η φωνή μου. Έχουμε κοινούς στόχους, έχουμε βρει κοινούς κώδικες και εκφράζεται ο ένας μέσα από τον άλλον. Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, δεν θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Ένας ερμηνευτής έχει ανάγκη σταθερότητας ως προς τους δημιουργούς. Έτσι κερδίζει μία εμβάθυνση, κερδίζει το προσωπικό του στίγμα.

Σε σχέση με το «α», ποια είναι τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που κομίζει η «φωτο.βόλτα» στη δισκογραφία σας;

Το «α» ήταν μία συλλογή κομματιών που είχα ερμηνεύσει σε θεατρικές παραστάσεις ή ήταν γραμμένα για άλλο σκοπό και είχαμε την ανάγκη να αποτυπωθούν δισκογραφικά. Η «φωτο.βόλτα» όμως είναι στην πραγματικότητα η πρώτη μου ενιαία δουλειά γιατί τα τραγούδια γράφτηκαν συγκεκριμένα για το δίσκο, δεν συμπεριλήφθηκαν στο δίσκο αργότερα.
Όλα τα τραγούδια είναι σε πρώτο ενικό, εκτός από δύο που είναι σε δεύτερο ενικό. Ο πληθυντικός αριθμός που είναι;

Ο Διαμαντής Γκιζιώτης καταθέτει στη «φωτο.βόλτα» την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Από μέρους του, υπήρχε στο μυαλό του η ιδέα ότι αυτά τα τραγούδια θα τραγουδηθούν από μένα. Και ο ενικός, ίσως, σχετίζεται με το γεγονός αυτό. Ίσως, πάλι, να είναι και τυχαίο.

Την ενορχήστρωση υπογράφει ο Sam Marlieri. Η παράδοση της ενορχήστρωσης σε έναν καλλιτέχνη του εξωτερικού υποδηλώνει και μία κοσμοπολίτικη διάθεση της ομάδας;

Ναι, ισχύει αυτό. Η ελληνικότητα υπάρχει στις μελωδίες του Χρίστου Θεοδώρου, αλλά ο ίδιος ήθελε τα κομμάτια να ενορχηστρωθούν από έναν άνθρωπο που δεν έχει σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, μουσικά. Θέλαμε ο ήχος να ανοιχτεί, να φύγει από τα ελληνικά σύνορα.

Έχετε κι εσείς βγει από το σχολείο της Σπείρα-Σπείρα. Τι στο καλό γινόταν και γίνεται εκεί πέρα;

Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ εκεί ήταν το πάντρεμα της μουσικής με το θέατρο. Ουσιαστικά, άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο μέσα από τη Σπείρα-Σπείρα, και αυτό είναι ένα πολύ γερό απόκτημα. Σπούδαζα ήδη στο πανεπιστήμιο, στο τμήμα μουσικών επιστημών, αγαπούσα το θέατρο, αλλά δεν με ενδιέφερε να γίνω ηθοποιός. Όμως, μέσα από την ομάδα γνώρισα κάτι πολύ όμορφο και αποκόμισα μία εμπειρία ως προς το πώς στήνεται μία παράσταση και πώς παντρεύεται η μουσική με το λόγο. Εξάλλου, η φωνή και η κίνηση είναι βασικά εργαλεία για τον ερμηνευτή· πρέπει να έχει μία θεατρικότητα.
Ο Κραουνάκης, εκτός από αναγνωρισμένος συνθέτης, είναι άραγε και καλός δάσκαλος; Τι αποκομίσατε εσείς;

Έχει ένα φοβερό χάρισμα να σου βγάζει ό,τι καλύτερο έχεις. Μου έδωσε εφόδια, ερμηνευτικά και θεατρικά, που θα τα κουβαλώ για χρόνια. Αγαπάει πάρα πολύ το θέατρο, και έχει ένα μαγικό τρόπο να κάνει τους άλλους να λάμπουν πάνω στη σκηνή. Και σε ενθαρρύνει να κάνεις το ελάττωμά σου προτέρημα, να δημιουργήσεις. Λίγοι άνθρωποι το έχουν αυτό, και δεν σχετίζεται με την αναγνωρισμένη συνθετική του ικανότητα.


Ποιες φιγούρες έχουν επηρεάσει την ερμηνευτική σας παιδεία;

Από μικρή άκουγα πολύ την Βίκυ Μοσχολιού. Όμως, αυτή που με άγγιξε περισσότερο είναι η Φλέρυ Νταντωνάκη· υπήρξε μεγάλη επιρροή για μένα. Θαυμάζω πολύ το ήθος της την ώρα που τραγουδάει, την προσέγγισή της στη μουσική και στην τέχνη.
Παλιά υπήρχε η περίφημη «επετηρίδα» στο Υπουργείο Παιδείας. Στο ελληνικό τραγούδι έχετε συναντήσει κάποιου είδους επετηρίδα;

Εμείς έχουμε πετύχει μία περίοδο της δισκογραφία πάρα πολύ δύσκολη. Δεν υπάρχουν άνθρωποι να ποντάρουν πάνω σου, να επενδύσουν στις δυνατότητές σου. Κανένας δεν πληρώνει πλέον μία παραγωγή. Πρέπει να έχεις χρήματα στην άκρη για να την κάνεις, κι αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα, δεν μπορείς να εκδώσεις τη δουλειά σου.
Το διαδίκτυο αλλάζει κάτι στην εξίσωση;

Το διαδίκτυο έχει ανέβει πάρα πολύ. Η θετική πλευρά του είναι ότι δίνει τη δυνατότητα να προβάλλεις τη δουλειά σου σε ένα ευρύ κοινό, όμως υπάρχει ο κίνδυνος να μην εκτιμά ο δέκτης τη δουλειά που κρύβεται πίσω από το έργο. Όταν με ένα «κλικ» κάνω download, δεν μπορώ να καταλάβω ότι γι’ αυτό το τραγούδι έχει δουλέψει ένας στιχουργός, ένας συνθέτης, πολλοί μουσικοί, και ένας ερμηνευτής. Το τραγούδι είναι σαν ένα κουλούρι, θέλει υλικά, θέλει δουλειά. Και η εύκολη δυνατότητα να κατεβάζεις τραγούδια ευτελίζει το προϊόν. Εντάξει, ο ερμηνευτής και ο μουσικός μπορούν να ζήσουν από τα live. Ο στιχουργός και ο συνθέτης πώς θα ζήσουν;







Έχει δυσκολευτεί η καριέρα σας από την αδυναμία ένταξής σας σε μία «ταμπέλα», σε ένα μόνο ύφος; Σας έχει τύχει, π.χ., να δυσαρεστείται ένας εταιρειάρχης επειδή δεν μπορεί να κατατάξει το δουλειά σας;

Στην εταιρεία δεν μου είπαν ποτέ κάτι τέτοιο. Γενικά, πάντως, δεν πιστεύω στις ταμπέλες. Για μένα μετράει ό,τι αγγίζει την ψυχή μου, ό,τι κι αν είναι αυτό. Ακούς ένα τραγούδι· σε ανατριχιάζει; Σε συγκινεί; Σε κάνει να γελάς; Γιατί να του βάλεις ταμπέλα; Και γιατί να μου απαγορέψει κάποιος σήμερα να θέλω να τραγουδήσω αυτό, και αύριο κάτι άλλο; Αλλά με οτιδήποτε καταπιάνεσαι, πρέπει να το υπηρετείς με ειλικρίνεια, με αφοσίωση και με αλήθεια. Να μην προσπαθείς να καταπιάνεσαι με κάτι που δεν είσαι. Οτιδήποτε είναι ψεύτικο, είναι και απωθητικό.

Στο βιογραφικό σας ξεχωρίζουν οι πλούσιες μουσικές σπουδές. Τι σας προσέφερε η τυπική μουσική εκπαίδευση;

Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω, το έκανα για να έχω μουσική κατάρτιση. Στο τραγούδι, αν δεν ασχοληθείς με την όπερα ή το μιούζικαλ, υπάρχει μία φαινομενική ευκολία· παίρνεις ένα μικρόφωνο και τραγουδάς. Αυτό όμως δεν ισχύει. Δεν ήθελα να είμαι μία τραγουδίστρια που δεν ξέρει να διαβάζει μία παρτιτούρα. Ήθελα να ξέρω μουσική, γιατί θεωρώ ότι το όργανό μου είναι η φωνή μου, όπως το όργανο ενός πιανίστα είναι το πιάνο. Οι σπουδές σου δίνουν την τεχνική κατάρτιση να αντιμετωπίζεις δυσκολίες πάνω στη δουλειά: η σκόνη, η κούραση, ένα κρύωμα. Δεν πρέπει όμως να είναι τροχοπέδη· δεν πρέπει να είσαι δέσμιος των σπουδών. Η δουλειά μου ξεκίνησε όταν τελείωσα τις σπουδές. Όταν πήρα και το πτυχίο στο πανεπιστήμιο, είπα: «ό,τι έμαθες, ξέχασέ το. Άρχισε να ζεις την τέχνη σου».

Πώς ορίζετε την επιτυχία;

Θέλω να μην αναγκαστώ να κάνω εκπτώσεις. Ευτυχώς, μέχρι τώρα έχω καταφέρει να ζω από τη δουλειά μου. Θέλω να εκφράσω τον εαυτό μου και να βρω ανταπόκριση σε αυτό που θέλω να πω. Δεν μετράει η επιτυχία, η πορεία μετράει. Επιτυχία είναι να πετυχαίνω τους στόχους που βάζω κάθε χρόνο σε σχέση με τον προηγούμενο. Αν ήθελα την εύκολη επιτυχία, θα διάλεγα άλλο δρόμο.
Σας ενοχλεί κάτι στα ελληνικά μουσικά πράγματα;

Με ενοχλεί που δεν έχουμε μάθει να ακούμε μουσική. Για έναν καλλιτέχνη που κάνει κάτι ιδιαίτερο, κάτι ιδιόμορφο, το κοινό είναι πιο περιορισμένο σε σχέση με το εξωτερικό. Εδώ στην Ελλάδα, το ιδιαίτερο και το διαφορετικό δεν αγκαλιάζεται εύκολα. Υπάρχει ένα είδος μουσικού συντηρητισμού.

Και ως προς τη μουσική παιδεία στην Ελλάδα;

Το πρόβλημα ξεκινάει από τα ωδεία. Αν εξαιρέσουμε το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, δεν έχουμε ένα κρατικό ωδείο. Στην Τουρκία υπάρχουν ως και ακαδημίες μουσικής. Εδώ δεν υπάρχει ένας χώρος για να σπουδάσεις μουσική χωρίς να πληρώσεις μια περιουσία. Στα ωδεία έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Δεν μπορεί να παίρνει κάποιος δίπλωμα από ωδείο και να είναι φάλτσος. Και αυτός μετά θα διδάξει, θα καταστρέψει άλλους ανθρώπους, θα τους πάρει στο λαιμό του. Εγώ υπήρξα τυχερή. Πήγα σε ένα καταπληκτικό ωδείο και εκεί αγάπησα τη μουσική, στο Ωδείο Kodaly. Υπήρξα και μέλος της παιδικής χορωδίας του, κάνουν απίστευτη δουλειά. Ο Μιχάλης Πατσέας και ο Βαλεντίνος Πατρικίδης είναι δάσκαλοι με «Δ» κεφαλαίο. Υπήρξαν μέντορες για μένα. Προηγουμένως, πήγαινα σε άλλο ωδείο, και είχα σκεφτεί να τα παρατήσω…
Αντλώντας από τον «Ακάλυπτο», το ωραιότερο, ίσως, τραγούδι του δίσκου, σε ποιον ακάλυπτο βρίσκεται η δική σας αυλή; Ποιο είναι το φωτεινό σας καταφύγιο;

Μου αρέσει πολύ να πίνω καφέ μόνη μου το πρωί. Απολαμβάνω μία ώρα την ημέρα που είναι δική μου. Αυτό είναι το καταφύγιό μου. Παρεπιπτόντως, σε αυτό το τραγούδι με εκφράζει πολύ ο στίχος «Να ξυπνούσα το πρωί / νεογέννητο παιδί». Ο «Ακάλυπτος» είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου· με εκφράζει απόλυτα.
Μέσα σε μία Ελλάδα που από τη φαντασίωση της Ολυμπιάδας κατέληξε στην χρεωκοπία, πόσο εύκολη είναι η διατήρηση αυτής της παιδικότητας και της αθωότητας;

Υπήρξε μία ουτοπική κατάσταση, νομίζαμε ότι είχαμε κάποια πράγματα τα οποία δεν τα είχαμε. Και λίγο βολευτήκαμε σε αυτό. Αλλά θέλουν και να φοβόμαστε, γιατί τον φοβισμένο άνθρωπο τον κάνεις ό,τι θέλεις. Ο άλλος σου λέει: «γιατί να αντιδράσω; Κι αν χάσω κι αυτά που έχω;». Γίνεται ένας φαύλος κύκλος, και καταντάς να δέχεσαι οτιδήποτε σου βάζουν στο κεφάλι. Πάντως, η τέχνη έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε δύσκολους καιρούς. Η τέχνη αγγίζει την ψυχή και την καλλιεργεί και η καλλιέργεια φέρνει αφύπνιση. Είχαμε εστιάσει στην ατομικότητα χωρίς να κοιτάμε το διπλανό, χωρίς να κοιτάμε την ουσία των πραγμάτων. Θα αναγκαστούμε, όμως, να ανακαλύψουμε τη συλλογικότητα. Υπάρχει φως ακόμα και σήμερα, σε μία σκοτεινή εποχή. Έχω βιώσει σαν άνθρωπος πολλές δυσκολίες στη ζωή μου. Μόνο ο θάνατος δεν έχει επιστροφή. Οτιδήποτε άλλο έχει ελπίδα. Μπορεί να μην έχουμε χρήματα, μπορεί να μας λείψουν τα αυτοκίνητα. Έτσι όμως, μπορεί και να έρθουμε πιο κοντά σαν άνθρωποι. Η ελπίδα είναι να έρθουμε κοντά ο ένας με τον άλλον.

Οι επόμενες «φωτο.βόλτες» σας πού θέλετε να σας πάνε;

Με το που εκδοθεί μια δουλειά, αρχίζεις να σκέφτεσαι την επόμενη. Συζητάμε ήδη τα μελλοντικά μας σχέδια με τους ίδιους συντελεστές. Θέλω να έχω τη δυνατότητα να τραγουδάω, να κάνω συναυλίες και να επικοινωνώ με τον κόσμο.




Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Άγια νύχτα



Τότε ήταν ο Νίξον και το Βιετνάμ, τώρα η Λιβυή, το Ιράκ και ο οικονομικός πόλεμος του κεφαλαίου εναντίον του ανθρώπου και της φύσης. Η ιστορία γνωστή: η Δύση και οι τράπεζες να κερδάνε, και οι άλλοι να πάνε να g@Μ#%*Y>!  Ποτέ δεν αλλάζουν οι ειδήσεις, παρά μόνο τα ονόματα χωρών και πολιορκητών. Ευτυχώς που η γάτα μου με ένα αγριεμένο σάλτο έκανε θρύψαλα την τηλεόραση, και έτσι ξέμεινα μια και καλή από τις τηλεοπτικές άγιες νύχτες της φετινής εορταστικής ειδησεογραφίας. Η "άγια νύχτα" από τους Simon και Garfunkel σε μία συγκλονιστική σύλληψη.
ηρ.οικ.

Pay Me My Money Down (2012 Greek Edition)


Pay Me My Money Down (2012 Greek Edition)

Βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα, στη Βόρεια Αμερική, και πιο συγκεκριμένα στα νησιά της Τζόρτζια: εκεί, μαύροι απελεύθεροι σκλάβοι, φορτοεκφορτωτές πλοίων, είχαν συχνά να υποστούν την κυνική εξαπάτηση πονηρών καπετάνιων που, αφού εκμεταλλεύονταν τη δουλειά των φορτοεκφορτωτών, σάλπαραν μέσα στη νύχτα για να αποφύγουν να τους πληρώσουν.


Τότε, πριν από την καθιέρωση της μισθωτής εργασίας και την άνοδο του εργατικού κινήματος, οι πρόγονοί μας αυτοί ελάχιστα μέσα είχαν στη διάθεσή τους για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους: ούτε εργατική νομοθεσία, ούτε συνδικάτα, ούτε κράτος πρόνοιας που θα έσπευδε να επανορθώσει τις αδικίες σε βάρος τους. Τις περισσότερες φορές έλυναν τους λογαριασμούς τους με το «έτσι θέλω», αφήνοντας συγχρόνως ως παρακαταθήκη των διαμαρτυριών τους τραγούδια βγαλμένα κατευθείαν από την αφρικανική καταγωγή τους, χρησιμοποιώντας τα ίδια τα σώματά τους ως μουσικά όργανα. Όντας αποκομμένοι από το χωνευτήρι της αμερικανικής ενδοχώρας, οι απελεύθεροι της Τζόρτζια είχαν διατηρήσει έντονη τη λαϊκή παράδοση των σκλάβων προγόνων τους.

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, σε μια γωνιά του προηγμένου καπιταλιστικού κόσμου, και πιο συγκεκριμένα στη μνημονιακή Ελλάδα: εδώ, συνάδελφοι κάθε λογής, εξειδικευμένοι στη δουλειά τους, έχουν συχνά να υποστούν την κυνική εξαπάτηση πονηρών εργοδοτών που, αφού εκμεταλλευτούν τη δουλειά των συναδέλφων, καταφεύγουν σε χίλια δύο τεχνάσματα για να αποφύγουν να τους πληρώσουν.

Τώρα, μετά τη διάλυση της μισθωτής εργασίας και την παρακμή του εργατικού κινήματος, οι σύγχρονοί μας αυτοί ελάχιστα μέσα έχουν στη διάθεσή τους για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους: ούτε εργατική νομοθεσία (καταργήθηκε στην πράξη), ούτε συνδικάτα (τα πήρε μαζί της η κατάρρευση της εργατικής νομοθεσίας, η γραφειοκρατικοποίηση και η ενσωμάτωση των συνδικαλιστών), ούτε κράτος πρόνοιας (και τα τελευταία ίχνη του εξαφανίστηκαν χάριν της «ανάπτυξης» και της «επιχειρηματικής πρωτοβουλίας»). Το πώς λύνονται οι λογαριασμοί σήμερα, με εργοδότες που αντιμετωπίζουν τους «εσωτερικούς» εργαζόμενούς τους ως κορόιδα και τους «εξωτερικούς» ως (συμμέτοχους στα χρέη) «συνεργάτες-προμηθευτές», παραμένει συλλογικό μας ζητούμενο.

Ανακαλώντας τη χρονιά που τελειώνει και υποδεχόμενοι τη χρονιά που αρχίζει, επιστρέφουμε στον 19ο αιώνα, αυτό το τόσο σύγχρονο παρελθόν μας: αρκεί να κοιτάξουμε προς το μέρος των ολοένα περισσότερων απλήρωτων εργαζομένων (π.χ. του Alter ή της Ελευθεροτυπίας) και των αναρίθμητων συναδέλφων, μεταφραστών κι επιμελητών-διορθωτών, που αγωνίζονται για το αυτονόητο – να πληρώνονται για τη δουλειά τους. Κι έτσι ακούμε ξανά, σαν απολύτως συγκαιρινά μας, τα τραγούδια εκείνων των απελεύθερων σκλάβων, όπως μας τα μεταφέρει η λαϊκή παράδοση των ημερών μας: http://youtu.be/jjoRj6Dr37c

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά σε όλες και όλους μας!
Σύλλογος Μεταφραστών - Επιμελητών - Διορθωτών

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Και δε μπορούσε να είναι κι αλλιώς

- Μη φανταζόσαστε, έλεγε, πως στη Ρωσία είναι παράδεισος· το αντίθετο, είναι κόλαση. Και δε μπορούσε να είναι κι αλλιώς, ύστερα από μια τέτοια επανάσταση. Όμως εγώ, μας βεβαίωνε, είμαι με αυτή την κόλαση κι είμαι γι' αυτό το λόγο πιο κομμουνιστής από σας, γιατί εσείς είσαστε κομμουνιστές επειδή θεωρείτε τη ζωή στη Ρωσία παράδεισο.
...
- Μην πιστεύετε πως το πεντάχρονο σχέδιο θα κάνει παράδεισο τη Ρωσία. Αυτό πολύ καλά κάνουνε και το λεν, μα δε θα γίνει. Θα ακολουθήσουν κι άλλα πεντάχρονα σχέδια, κι άλλα κι άλλα... Και για να πραγματοποιηθεί ο κομμουνισμός, μπορεί να επακολουθήσουν κι άλλες επαναστάσεις!"
Ασημάκης Πανσέληνος, Τότε που ζούσαμε, Αθήνα, Κέδρος, 1987, σελ. 207-208.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Με τον τρόπο του E-tetradio

Πριν από λίγη ώρα μίλησα με την κ. Μ. Τεγ., ιδιοκτήτρια της Ελευθεροτυπίας, για την οποία πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες. Καταγράφω όσα από τη συζήτησή μας παρουσιάζουν κατά τη γνώμη μου ενδιαφέρον:
1) Μέσα στο επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει ξανά η Ελευθεροτυπία, αλλά σε αμιγώς ηλεκτρονική μορφή. Ένα καινούργιο site, ανανεωμένο, με συντάκτες και υπογραφές. Ένα ειδησεογραφικό portal που θα καλύπτει την ελληνική -κυρίως- αλλά και την ξένη ειδησεογραφία.
2) Η ιστοσελίδα ανανεώνεται εκ βάθρων. Θα παίζει 70 τοις εκατό ελληνικές και 30 ξένες ειδήσεις και θα προσθέσει νέες ενότητες στο περιεχόμενό της της. Παράδειγμα: Ήδη στην εφημερίδα έχουν αρχίσει να... κόβουν και να... ράβουν παλιότερες συνεντεύξεις πολιτικών, ώστε κάποια αποσπάσματα από αυτές, να ακούγονται όταν παίζεται κάποια είδηση του συγκεκριμένου πολιτικού. Πριν από ένα κομμάτι του ΓΑΠ ας πούμε, θα ακούμε τον ίδιο να μιλάει, για 10-15 δευτερόλεπτα.
3) Οι τίτλοι των ειδήσεων θα αναφέρονται κάθε φορά - υποθέτω με κάποιο προ-εγγεγραμμένο μήνυμα.
4) Η ειδησεογραφία θα ξεφεύγει από τα τετριμμένα (σύμφωνα με τους ιθύνοντες της εφημερίδας). Θα ακούμε τη μεγάλη επιτυχία του Ντέμη Ρούσου «Παίξτε μπουζούκια» (“Play bouzouki”) από τον Λουκά Παπαδήμο λόγου χάριν. Από ΓΑΠ θα ακούμε το «Triki triki triki triki triki μάνα μου» αλλά και άλλα, λιγότερο γνωστά κομμάτια. Στην ειδησεογραφία θα διαβάζουμε άρθρα από Άννα Διαμαντοπούλου, Άννα Νταλάρα, Γρηγόρη Ψαριανό, κ.α. Και θα υπάρχουν και πολλά ρεπορτάζ από τη Γαλλία και τη Σεγκολέν Ροαγιάλ. Δεν ξέρω, ωραία μου ακούγονται αυτά, αν πραγματοποιηθούν...
5) Δεν υπάρχει προς το παρόν σκέψη να προσληφθούν δημοσιογράφοι (την άποψή μου τη διαβάσατε και χθες, δεν χρειάζεται να την επαναλάβω). Απλώς, κάποια στιγμή στο μέλλον θα προσλάβουν στην ιστοσελίδα μία καθαρίστρια. Αυτά τα ολίγα επί του παρόντος. Δεν ξέρω πως σας φαίνονται κι εσάς… Ωχ, για τους δημοσιογράφους και τα δεδουλευμένα τους πάλι ξέχασα να ρωτήσω.
ηρ.οικ
-----

ΥΓ (1): Η είδηση είναι βεβαίως μούφα, ψέμα, μην ψαρώνετε. Με κανέναν δεν κουβέντιασα και τίποτε απ’ όσα μόλις διαβάσατε δεν ισχύει. Απλώς, όταν οι πρώην συνάδελφοί μου κι εγώ μαζί τρέχαμε με το κλείσιμο του «Διφώνου», κάποιοι άλλοι «συνάδελφοι» φρόντιζαν να δημοσιεύουν φιλικές κουβεντούλες με τους τότε εργοδότες μας και να υποσκάπτουν εντέχνως με διαρροές τον αγώνα μας, στην πιο κρίσιμη καμπή του. Είπα, λοιπόν, κι εγώ να αντιγράψω τον πρώτο διδάξαντα, συντάκτη ραδιοφωνικών ειδήσεων της "Ε", που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ:
ΥΓ (2): Ήμουν αναγνώστης της Ελευθεροτυπίας από παιδάκι, από τη δεκαετία του ’80 που τη διάβαζα μαζί με τον πατέρα μου. Όταν έφυγε ο Σεραφείμ Φυντανίδης και η εφημερίδα μετατράπηκε σε μία απροκάλυπτα φιλο-ΠΑΣΟΚ κατάσταση, έπαθα την πρώτη κρυάδα. Την παρακολουθούσα όμως ηλεκτρονικά και την αγόραζα όταν είχε τα εξαιρετικά "Ιστορικά". Θα μου λείψουν οι αναλύσεις του Τάκη Φωτόπουλου και του Κώστα Βεργόπουλου, οι συνεντεύξεις του πανεπιστημιακού δασκάλου μου Χρόνη Πολυχρονίου, η στήλη του Στάθη, τα τσαμπουκαλεμένα ρεπορτάζ εναντίον της αστυνομικής βίας, οι μουσικές συνεντεύξεις της Ναταλί Χατζηαντωνίου, η αθλητική αλλά όχι οπαδική ματιά του Φίλιππα Συρίγου, ο Αρκάς, το ένθετο της Le Monde Diplomatique, και τόσα άλλα.

ΥΓ (3): Οι εργαζόμενοι δίνουν τη δική τους μάχη, που μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ: ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com. Η αλληλεγγύη των «Μουσικών Προαστίων» με τους απλήρωτους και απολυμένους εργαζόμενους της «Ε» είναι δεδομένη. Καλό αγώνα!

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Birdy στο Altera Pars

επίκαιρο όσο ποτέ... Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Γουόρτον, ένα από τα καλύτερα και πιο συναρπαστικά της σύγχρονης λογοτεχνίας, θα παρουσιαστεί τη φετινή σαιζόν

στο θέατρο Altera pars, σε θεατρική διασκευή της Ναόμι Γουάλας, μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου.
Στο ίδιο μυθιστόρημα είναι βασισμένη και η ομώνυμη ταινία, σε σκηνοθεσία Alan Parker (1984), με πρωταγωνιστές τους Matthew Modine και Nikolas Cage, η οποία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της κριτικής επιτροπής  στο Φεστιβάλ Καννών το 1985.
Η ιστορία του Birdy είναι μαγευτική, υπνωτική…Μιλάει για τη φιλία και την οικογένεια, την αγάπη και το μίσος, το όνειρο και την επιβίωση, την λογική και την τρέλα… μα πάνω απ’ όλα, ακτινοβολεί από αναμνήσεις της νιότης, από επιθυμίες… από το όνειρο της απελευθέρωσης.
«Ξέρεις τι κάνουν όλοι αυτοί που τους λέμε λογικούς; Πηγαίνουν προς την τρέλα κάθε μέρα, αλλά προτού τρελαθούν τελειώνουν οι μέρες τους.. Και τότε ξαπλώνουν, κλείνουν τα μάτια και λένε ότι είναι πεθαμένοι.»
Σε έναν κόσμο όπου όλα τα δεδομένα ανατρέπονται, όπου οι θεσμοί καταρρέουν, σε έναν κόσμο όπου τα νούμερα καταπίνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όπου ο φόβος και η ανασφάλεια μας βυθίζουν σε ομαδική κατάθλιψη, σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος αναζητά σοκαρισμένος και πανικόβλητος διέξοδο και ταυτότητα, το Birdy”, ένα σύγχρονο παραμύθι απόδρασης, μας δείχνει το δρόμο…το αγόρι που ονειρεύεται να πετάξει μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να κρατήσουμε ζωντανή μέσα μας την ομορφιά, την αθωότητα, την πίστη, το όραμα…

Η ιστορία του Μπέρντυ και του Αλ είναι η ιστορία όλων μας... η ιστορία κάθε ανθρώπου που στη πορεία προς την ενηλικίωσή του, πίστεψε, θέλησε, ονειρεύτηκε… μα, σύρθηκε σε έναν αγώνα με όρους κρυφούς και σκληρούς που ποτέ δεν επέλεξε…οι δυο αχώριστοι παιδικοί φίλοι από τη μακρινή Φιλαδέλφεια μας καλούν να «αποδράσουμε» μαζί τους… να πετάξουμε μακριά από την χρεοκοπία ονείρων του σήμερα. Δεν θα είναι εύκολο για κανένα… «αλλά είναι απλό… και αξίζει η προσπάθεια»

Λίγα λόγια για το έργο…
Ο Μπέρντυ, αέρινος και ολίγον… ιδιαίτερος χαρακτήρας, μια μηχανική ιδιοφυία, θαυμάζει τα πουλιά. Προσπαθεί, σαν σύγχρονος Ντα Βίντσι, μελετώντας τα να τα «αντιγράψει»...ονειρεύεται  να «πετάξει» κι αυτός με τα αυτοσχέδια φτερά του.... Ο Αλ, πιο γήινος από το φίλο του, Ιταλός στην καταγωγή, λατρεύει τη μπάλα, τις μηχανές και τα κορίτσια…μέτριος μαθητής, γυμνάζει συστηματικά το σώμα του... νομίζει πως αυτό είναι αρκετό για να θωρακιστεί, να γίνει αυτάρκης και σκληρός … Τα δύο παιδιά, αν και διαφορετικοί χαρακτήρες, είναι αχώριστοι φίλοι...τα ενώνει το πάθος τους για τη ζωή, τα νεανικά τους όνειρα...το κοινό τους όραμα για έναν κόσμο πιο όμορφο...πιο δίκαιο... πιο ελεύθερο. Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου  πολέμου χωρίζει όμως αιφνίδια τους δύο φίλους και τους καλεί να «ανδρωθούν» στο μέτωπο. Συναντώνται ξανά μετά από χρόνια, κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, στο κελί ενός στρατιωτικού νοσοκομείου… εκεί νοσηλεύεται ο Μπέρντυ, σε κατατονική κατάσταση, εξ’ αιτίας ισχυρού σοκ.  Ο  βαριά λαβωμένος λοχίας Αλ είναι η έσχατη ελπίδα σύμφωνα με τον διοικητή-ιατρό Βάις. Μόνο οι αναμνήσεις από το παρελθόν μπορούν πια να «ξυπνήσουν» τον φίλο του.

Σαν κινηματογραφικό φλας μπακ, οι βόλτες στην παγωμένη λίμνη, οι νυχτερινές βουτιές στη θάλασσα, οι κουβέντες τους στη γέφυρα, το κυνήγι των πουλιών, οι κλεμμένες μπάλες, τα πάρτι, τα φλερτ και οι μπελάδες τους, εναλλάσσονται επί σκηνής με τα ανείπωτα μυστικά και τις εξομολογήσεις μιας ζωής. Τα όνειρα και οι επιθυμίες της «ρομαντικής» νιότης έρχονται αντιμέτωπα με την ωμή και σκληρή πραγματικότητα του κυνικού κόσμου των «μεγάλων»...σε ένα αγώνα δίχως αύριο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν….Και εκεί που ο αγώνας μοιάζει οριστικά χαμένος, οι δυο φίλοι καταφέρνουν να θυμηθούν, να σταθούν όρθιοι και να αποδράσουν…να πετάξουν μακριά από τα δεσμά που εγκλωβίζουν το μυαλό και τη ψυχή τους.
Η ιστορία του Μπέρντυ και του Αλ σηματοδοτεί το βίαιο τέλος της αθωότητας…το Τέλος Εποχής για τον καθένα μας… κάπου εκεί όμως, στο τέλος που δεν  αποφασίσαμε εμείς, οι δυο φίλοι μας φωνάζουν: «Το πιο σημαντικό  είναι να κρατήσεις το όνειρο ζωντανό»…
Οι συντελεστές…
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
Σκηνικά: Altera Pars
Φωτισμοί:  Παναγιώτης Μανούσης
Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα
Μουσική/Σύνθεση Ήχων: Νίκος Τσέκος
Επιμέλεια Μουσικής : Πέτρος Νάκος
Βίντεο: Νίκος Τσέκος
Βοηθός Σκηνοθέτη : Σταυρούλα Μάκρα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Λοχίας ΑΛ : Πέτρος Νάκος              
Νεαρός Αλ: Ορέστης Τρίκας
Μπέρντυ : Γεράσιμος Πετικάρης     
Νεαρός Μπέρντυ : Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Ψυχίατρος Βάϊς: Γιώργος Σουξές
Ρενάλντι: Σίμων Κυπαρισσόπουλος
Πληροφορίες/κρατήσεις θέσεων:  210-3410011, fax 210-3410950 
Δ/νση:  Μεγ. Αλεξάνδρου 123-Κεραμεικός (Μετρό Κεραμεικός)

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

"Ο δρόμος είναι ζωή, δεν είναι σινεμά" - Για τον Διονύση Θεοδόση




Ο Διονύσης Θεοδόσης υπήρξε ένα σούπερ νόβα του ελληνικού τραγουδιού που κάηκε πρόωρα, προτού διασκορπιστεί στο σύμπαν. Στην τέχνη, όπως και στην ιστορία, είναι αδύνατον να μιλήσεις με υποθέσεις. Κι όμως, είναι απόλυτα ασφαλές να πούμε ότι ο Θεοδόσης ήταν καταδικασμένος να αναδειχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα τής ελληνικής ερμηνείας, αν δεν μεσολαβούσαν οι πρόωροι τίτλοι τέλους. Μία εξαιρετικά αναγνωρίσιμη φωνή, ένας τεχνικά άρτιος και εκφραστικά πειστικός ερμηνευτής που έφυγε νωρίς.

Σε αυτόν ανήκει η πρώτη ερμηνεία του "Έτσι σ' αγάπησα", του γνωστού, τρυφερού χασάπικου σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Λευτέρη Χαψιάδη. Ωραίος ο Λιδάκης, θεά η Στανίση, αλλά η ερμηνεία του Θεοδόση παραμένει αξεπέραστη:
Στον Θεοδόση ανήκει και η ερμηνεία ολόκληρου του δίσκου "Όσο κρατάει ένας καφές", του πιο παρεξηγημένου και υποτιμημένου δίσκου του Θάνου Μικρούτσικου (υποτιμημένου κι από τον ίδιο τον Μικρούτσικο) σε στίχους Άλκη Αλκαίου (και από ένα τραγούδι σε στίχους του Γιώργου Παυριανού και του Κώστα Τριπολίτη). Ίσως ούτε ο ίδιος ο Μικρούτσικος να μην κατάλαβε πλήρως τι άφησε πίσω του ο συγκεκριμένος δίσκος: μερικά από τα συγκλονιστικότερα, πλήρη συναισθήματος και λυρισμού, μοναδικής εσωτερικής έντασης τραγούδια του συνθέτη. Ίσως ο Θεοδόσης και το εξωτερικό του, soft ερμηνευτικό περίβλημα να παρέσυρε τον συνθέτη σε μία λανθασμένη εκτίμηση του τελικού αποτελέσματος, ίσως πάλι να μην έχουν καμία σημασία όλ' αυτά όταν μιλούν τα ίδια τα τραγούδια.

Όταν μιλά "μια παλιά φωτογραφία", τραγούδι με θλίψη πρωτογενή και ατόφια, που το θύμισε και ο Μητροπάνος "στου αιώνα την παράγκα":
Όταν μιλά το "πλοίο του Φελίνι", ένας ορισμός του τραγουδιού-ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος, με απτές εικόνες και κορυφώσεις, με κινηματογραφική ακρίβεια που δεν περιορίζεται στον τίτλο:
Όταν μιλά το ομότιτλο "όσο κρατάει ένας καφές", μία ερωτική ικεσία που ανατέμνει με χειρουργική ακρίβεια την αίσθηση της απώλειας:
Όταν μιλά η λατινοαμερικανικών επιρροών "μαγική πόλη", μία πόλη που αιωρείται ανάμεσα σε Άνδεις κι Αθήνα, ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα, σε εξόδους μυστικές και κανάλια υπόγεια:
Και βέβαια όταν μιλά η "χίμαιρα", το σάουντρακ των χαμένων ονείρων, η παραδοχή της αυταπάτης. Ένα από τα τραγούδια-στοιχειά, τα καθόλου ευχάριστα, αυτά που σου ανακατεύουν το στομάχι όταν τ' ακούς. Αλλά και ποιος είπε ότι η τέχνη πρέπει να ευχαριστεί;
Ο Θεοδόσης αναδείχθηκε και σε ένα εκ των ιδανικών ερμηνευτών του Γιάννη Σπανού. Οι μεταμορφώσεις του παραπέμπουν στην Τάνια Τσανακλίδου, ενώ συμμετείχε στο δίσκο "Έξοδος κινδύνου" με τέσσερα τραγούδια. Από εκεί ξεκίνησε η δισκογραφία του, από εκεί και το μελαγχολικό "Τι να πεις, τι να πω;"
Από εκεί και ο "Έρωτας της Κυριακής":
Αδύνατον να κατατάξεις κάπου αυτή τη φωνή κι αυτή την ατμόσφαιρα. Για λίγο σου φέρνει σε μελό, όμως την ίδια στιγμή μεταλλάσεται στο αντίθετό του. Ο Θεοδόσης ήταν ένας ροκ κανταδόρος, με μία στρώση πιάνο μπαρ και θεατρικότητας αλλά και με μία άλλη, εξίσου ισχυρή στρώση ερμηνευτικού δυναμισμού και ασυνέχειας. Τόση η ασυνέχεια, ώστε να επιτρέπει την άνετη μετάβαση από τον Σπανό στον Νικολόπουλο και στον Μικρούτσικο, και να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι άλλους απίθανους συνδυασμούς, τι κρυφά μονοπάτια θα δοκίμαζε αυτός ο τραγουδιστής σε βάθος χρόνου. Η περίπτωσή του δείχνει απλά και ξάστερα ότι αν έχεις να πεις και να καταθέσεις κάτι, το κάνεις, ανεξάρτητα από το χώρο, το χρόνο και τις συνθήκες. Μέσα σε 6 μόλις χρόνια - τόσο διήρκεσε η δισκογραφική του πορεία - κατάφερε να αφήσει το αυστηρά προσωπικό του στίγμα που είκοσι χρόνια μετά, παραμένει διαχρονικά αναλλοίωτο.
ηρ.οικ.

ΥΓ (1): Στον ακόλουθο σύνδεσμο, θα βρείτε ένα αξιοζήλευτο αφιέρωμα του "Ορφέα" για τον Θεοδόση. Μία πλήρης καταγραφή της ζωής και του έργου του, συνοδευόμενη από τις μνήμες όσων τον γνώρισαν και από πλούσιο φωτογραφικό υλικό· ένα άρθρο αναφοράς:
ΥΓ (2): "Ο δρόμος είναι ζωή, δεν είναι σινεμά". Τραγούδι τίτλων στην ταινία "Όστρια - Το τέλος του παιχνιδιού" σε σκηνοθεσία Ανδρέα Θωμόπουλου και σενάριο που συνυπογράφει η Κατερίνα Γώγου. Όχι, δεν το ερμηνεύει ο Σιδηρόπουλος το τραγούδι, κι ας μοιάζει η χροιά. Ο Θεοδόσης το ερμηνεύει, σε μία απρόβλεπτη συνάντηση με το ελληνικό αντεργκράουντ. Δείγμα, κι αυτό, της καλλιτεχνικής του πληθωρικότητας και της αδυναμίας ένταξής του σε ταμπέλες και κατηγορίες, της καλλιτεχνικής του αναρχίας δηλαδή.