Είναι το σημαντικό μας τραγούδι. Ένα σύγχρονο ζεϊμπέκικο που ακούγεται σχετικά ευρωπαϊκό, όμως έχει πολλά στοιχεία από την παράδοση των λαϊκών δρόμων. Πιο σύγχρονο από τα σημερινά, αποκαρδιωτικά "σύγχρονα". Δεν είναι δύσκολο να γράψει κανείς σύγχρονο τραγούδι σε λαϊκό δρόμο, χρειάζεται όμως γνώση και έμπνευση. Δηλαδή όχι κοψοχρονιά, όπως οι τωρινοί λαϊκο-ποπ και λαϊκόμορφοι συνθέτες της γενιάς του Cubase.
Δεν είμαι εναντίον της δυτικής μουσικής, απεναντίας αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα, την ιδιαιτερότητα και την πολυμορφία της. Απλά, δεν μου αρέσει όταν περίεργες και αταίριαστες δυτικές συγχορδίες χρησιμοποιούνται σε ένα τραγούδι και η εναλλαγή τους καταργεί τη μελωδία. Η κατάργηση της μελωδίας είναι η καταστροφή του τραγουδιού, αυτό δηλαδή που κάνει η σύγχρονη παρακμάζουσα ελληνική λαϊκή σκηνή. Δεν έχουν τα τραγούδια τους μελωδική γραμμή αλλά ακανόνιστες εκφορτίσεις, ακανόνιστες αιχμές και ουρλιαχτά. Σαν τα τσακάλια.
Πρώτη του Δεκέμβρη σήμερα. Χρόνια μας πολλά.
Δημήτρης Κατσιάνος
1 σχόλιο:
μπράβο βρε Δημήτρη...καλό μήνα
Δημοσίευση σχολίου