Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

έτσι είναι πάντα ό,τι αξίζει




Κάτι απ' τα παλιά
Στίχοι-Μουσική: Χρήστος Παναγιώτου
Ερμηνεία: Τα Παιδιά απ' την Πάτρα (1998)

Κάποτε είχα μιαν αγάπη
κάποτε είχα μιαν αγάπη,
μια παρηγοριά.


Τώρα έχουν γίνει αναμνήσεις
τώρα έχουν γίνει αναμνήσεις,
δεν υπάρχουν πια.


Έτσι είναι πάντα ό,τι αξίζει
Φεύγει πάει πίσω δε γυρίζει
Η διαδρομή μονάχα μένει να θυμίζει
κάτι απ’ τα παλιά.

 
Έτσι είναι πάντα ό,τι αξίζει
Φεύγει πάει πίσω δε γυρίζει
Η διαδρομή μονάχα μένει να θυμίζει
κάτι απ’ τα παλιά.

 
Ποιος ξέρει που να είσαι τώρα
ποιος ξέρει που να είσαι τώρα
αγάπη μου παλιά.


Χωρίς εσένανε μου λείπει
χωρίς εσένανε μου λείπει
η ζεστή αγκαλιά.

Έτσι είναι πάντα ό,τι αξίζει
Φεύγει πάει πίσω δε γυρίζει
Η διαδρομή μονάχα μένει να θυμίζει
κάτι απ’ τα παλιά.

 
Έτσι είναι πάντα ό,τι αξίζει
Φεύγει πάει πίσω δε γυρίζει
Η διαδρομή μονάχα μένει να θυμίζει
κάτι απ’ τα παλιά.

Και η πρώτη εκτέλεση σε ερμηνεία Γιώργου Κλακουμάνου (1993):
http://www.youtube.com/watch?v=QGZzn6BbRYs

-----

Κυριακή σε ρυθμό βροχής, κι εγώ ονειρεύομαι τους φίλους μου. Τους βλέπω να χάνονται στο μετρό του Λονδίνου, να σεργιανίζουν στα σοκάκια της Βαρκελώνης, να χαζεύουν τα νερά στο Μεσολόγγι. Βλέπω τους έρωτες να επιστρέφουν στο πλάι τους, βλέπω τη δικαίωση και την κατάφαση και το γυρισμό. Ονειρεύομαι τους φίλους μου, αλλά μαζί τους έρχονται έρωτες περασμένοι και γίνονται όλα ένα, άνθρωποι, πόλεις, διαδρομές, μία αξεχώριστη μάζα αγάπης, όπως το σύμπαν προτού λάβει τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, απολύτως συμπιεσμένο και συμπαγές. Όλοι μαζί, φίλοι κι έρωτες, έρωτες των φίλων και φίλοι των ερώτων, έρχονται απόψε εδώ με αφορμή ένα τραγουδάκι και μαζί φτιάχνουμε άλλες πολιτείες, εγκαθιδρύουμε καθεστώτα σωμάτων εξεγερμένων, στιγμιαία και παντοτινά, προτού χαθούμε στην πραγματικότητα της απώλειας και των αναχωρήσεων.

Δευτέρα εν μέσω νεφών, και είμαι πεπεισμένος ότι τίποτε άλλο δεν φέρει αξία πλην της ειλικρινούς, απόλυτης, άνευ όρων και ορίων ανθρώπινης επαφής. Και τέτοια τραγούδια το υπενθυμίζουν όχι απλώς διανοητικά, αλλά και συναισθηματικά, σαν ένστικτο. Αν πρόκειται η μάχη να κερδηθεί, θα κερδηθεί με όπλο τα πολύ απλά και βασικά, τα απολύτως αναγκαία: την αποδοχή και τη συνάντηση, λίγη μουσική, δυο-τρεις άνθρωποι, ένα πιάτο στο τραπέζι, δυο κουβέντες αληθινές. Τα υπόλοιπα μας τελείωσαν, ευκαιρία να καταναλώσουμε λίγη σιωπή, ένα άγγιγμα ίσως, ένα κοίταγμα που να το εννοούμε και να το αντέχουμε.

Αυτά τα λίγα, γιατί δεν πιστεύω στα σοβαρά ότι υπάρχουν λόγια για να συνοδέψουν ένα τέτοιο τραγούδι. Μπορεί κάποιος να πει κουβέντα για μια τέτοια προσευχή; Πατάμε το repeat, ακολουθούμε πάλι τα βήματα της δικής μας διαδρομής, υποδεχόμαστε την παλιά ή τόσο νέα μας αγάπη, αναμιγνύουμε χώρους, χρόνους, ονόματα και προορισμούς, κι όλα μπερδεύονται γλυκά. Και καλή χρονιά να έχουμε.
ηρ.οικ.

2 σχόλια:

Κατερίνα Μαλακατέ είπε...

Κάποιος μπήκε για τα καλά στο "πνεύμα των ημερών"...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

«Όλοι μαζί, φίλοι κι έρωτες, έρωτες των φίλων και φίλοι των ερώτων…», κι εκείνο το τηλεφώνημα από τον Λόφο του Στρέφη, η σιωπή στην άλλη μεριά της γραμμής, αμέσως μετά μια αγαθή εξομολόγηση με διαβολεμένη ζέστη, αργότερα κι άλλη, και θάρθουν σίγουρα κι άλλες πολλές. Στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη, στο Μεσολόγγι, σίγουρα βρέχει ακόμα. Κι εμένα – αν μου επιτρέπεις – μια τέτοια μέρα βροχερή ο Μαγιακόφσκι μου ψιθυρίζει στο αυτί: «…που ανάμεσα στα δόντια μου κρατάω – πάλι – το μπαγιάτικο ψωμάκι απ’ το χτεσινό σου χάδι». Όμως, γι’ αυτό, θα σου μιλήσω μιαν άλλη φορά…

Καλή Χρονιά να έχουμε