Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (13)



ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"
Επεισόδιο 13ο
 
Τεταρτη 23/6/2010
Ολοκληρη η ζωη μας, η αισθηση ενοτητας του εγω, η αισθηση συναφειας της πραγματικοτητας, τα παντα βασιζονται στην αναπτυξη και στην εμπεδωση καποιων αυτοματισμων. Η διασφαλιση τους γεννα την αισθηση ενοτητας και συναφειας, η διαταρραχη τους γεννα συναισθηματα διαλυσης, αποσπασματικοτητας και κενου. Η διαδικασια ειναι κοινη για ολους τους ανθρωπους, το μονο που διαφερει καθε φορα ειναι το ιδιαιτερο περιεχομενο των αυτοματισμων κι’ οι ιδιαιτερες συνεπειες απο τη διαταρραχη τους . Τοσο η καθολικοτητα του φαινομενου, οσο κι’ η σχετικοτητα των ιδιαιτερων προσωπικων νοηματων με τα οποια ντυνεται ειναι εκεινη που λειτουργει εξουθενωτικα για την προσωπικοτητα. Γιατι κανενας δεν μπορει να ικανοποιειται με την γνωση πως ειναι ενα προγραμματισμενο ρομποτ.


Κυριακη 11/7/2010

Η προσπαθεια να καταλαβω πως γινεται πριν απο 4 χρονια, τετοια ημερα, να εισαι ακομα ζωντανη και σημερα να μην υπαρχεις πουθενα ειναι αναλογη με την προσπαθεια εκεινων των πιθηκων στην “Οδυσσεια του Διαστηματος” να καταλαβουν το “νοημα” του μαυρου ογκολιθου που εμφανιστηκε ξαφνικα μπροστα τους. Και, στη μεν περιπτωση του ακαταληπτου μαυρου ογκολιθου, η παρουσια του συμβολιζε ποιητικα το εξελικτικο αλμα που μετετρεψε τους πιθηκους σε ανθρωπους, στη δικηα μου περιπτωση ομως το ακαταληπτο της δικηας σου πληρους εξαφανισης δεν νομιζω πως συνεπαγεται καποιο αναλογο εξελικτικο αλμα, που θα οδηγουσε π.χ. αργοτερα στην κατακτηση της αθανασιας. Το μονο που μπορει να μου διδαξει η ευκολια με την οποια, πριν απο 4 χρονια υπηρχες, ενω τωρα δεν υπαρχεις ειναι πως, με την ιδια ευκολια, σημερα υπαρχω, ενω μετα απο 4 χρονια μπορει να εχω γινει κι’ εγω ανυπαρκτος. Αλλα κι’ η Μυρτω, κι’ ο Γρηγορης, κι’ η Αννα, κι’ ο Βαγγελης, κι’ ο οποιοσδηποτε. Αυτη η “γνωση” κι’ η “κατανοηση” ειναι τοσο ταυτολογικη, ωστε καταληγει να ειναι εντελως περιττη.
Οσο κι’ αν ειναι τρομερα κοινοτυπο, η ελλειψη καθε σημασιας που συνοδευει το συγκυριακο γεγονος της υπαρξης μας εικονογραφειται απο την τρομερη ευκολια με την οποια εγω καθαριζω με ενα σφουγγαρι τον παγκο της κουζινας απο κοπαδια μυρμηγκιων απειροελαχιστου μεγεθους που  ξεπηδανε σχεδον απο το πουθενα (μαλλον απο καποιες τρυπες στον τοιχο) καθε φορα που εχουν υπαρξει υπολλειμματα φαγητου, ζαχαρης, κλπ. Με μια τρομακτικη ευκολια οδηγω καθε λιγο και λιγακι στην ανυπαρξια δεκαδες ζωντανους οργανισμους οι οποιοι, εκτος απο το οτι αποτελουν θαυματα της φυσικης νανοτεχνολογιας –φαντασου οτι σε ενα μεγεθος πολυ μικροτερο του χιλιοστου λειτουργουν σερβομηχανισμοι που κατευθυνουν τα ποδια τους, ματια που επιτρεπουν την αντιληψη του περιβαλλοντος, κλπ- δηλωνουν και καποιες τασεις υποκειμενικης αυτοσυντηρησης, γιατι διαπιστωνω πως, καθε φορα που αρχιζω το καθαρισμα, τα πιο κοντινα μυρμηγκια εκδηλωνουν συμπεριφορες που θα μπορουσαν καλλιστα να θεωρηθουν ως συμπεριφορες πανικου. Προσπαθουν να ξεφυγουν, να κρυφτουν, κλπ.

Κατα τα αλλα, καθε λιγο και λιγακι κανω διαφορες σκεψεις που, στην καλλιτερη περιπτωση παραπεμπουν στην “Σχολη της Κοπεγχαγης” και στην χειροτερη παραπεμπουν σε ενα τιποτα, που οφειλεται στην ατελη επιστημονικη μου καταρτιση. Το ερωτημα που δεν παυει να με απασχολει ειναι πως γινεται να υπαρχει καποτε “κατι” και μετα να παυει να υπαρχει. Η δυσκολια να δωσω μια απλοϊκη απαντηση που θα ελεγε π.χ. πως η ανυσματικη φυση του χρονου ειναι μια ψευδαισθηση, η οποια οφειλεται στον δικο μας τροπο αντιληψης της πραγματικοτητας και πως ο χρονος θα μπορουσε καλλιστα να νοηθει ως μια ακινητη “διασταση”, μεσα στην οποια συνυπαρχουν ολα οσα εχουν συμβει κι’ ολα οσα προκειται να συμβουν –σιγουρα εχει διατυπωθει κατι τετοιο- σκονταφτει στο εξης πολυ απλο και δυσοιωνο:  Τα πραγματα θα μπορουσαν να ειναι ετσι, εαν μιλουσαμε για στατικες εικονες “συμβαντων” που δεν εξελισσονται. Σε μια τετοια περιπτωση θα μπορουσαν πραγματι να συνυπαρχουν τα παντα σε μια μορφη “συγχρονικοτητας” διαφορετικης κλιμακας που μας διαφευγει. Ομως, καθε τι που συμβαινει εμπεριεχει μια δυναμικη-ανυσματικη διασταση που το οδηγει σε κατι αλλο. Πως θα μπορουσαν λοιπον να “υπαρχουν τα απειρα παντα”, μαζι με τις επι μερους απειρες συνεπειες τους ;  Ακομα κι’ αν μπορει να διατυπωθει κατι τετοιο με καθαρα μαθηματικους ορους, του τυπου “απειρο εις την απειροστικη δυναμη”, ξεφευγει πλεον εντελως απο καθε δυνατοτητα κατανοησης του, με ορους που μπορει να “ντυθει” το ανθρωπινο μυαλο.

Καταλαβαινεις βεβαια πως κανω τετοιες σκεψεις, σε μια απλοϊκη προσπαθεια να επινοουσα καποια μορφη “μετα θανατον ζωης” που θα σε περιελαμβανε. Το πιο περιεργο επισης ειναι πως, κι’ αν ακομα ειναι οντως ετσι τα πραγματα, αυτο δεν εχει καμμια απολυτως συνεπεια για μας, αφου δεν ειμαστε σε θεση να το γνωριζουμε. Εαν δηλαδη, σε μια απειρια παραλληλων συμπαντων, που συνυπαρχουν σε μια απειρια χρονικων τους δυναμικων εξελιξεων, εσυ κι’ εγω εξακολουθουμε να κανουμε τις προδιαγεγραμμενες ενεργειες μας, π.χ. σε καποια Ερεσσο του 1994  -ενω συγχρονως το ιδιο θα συμβαινει π.χ. και για εναν οπλιτη του Πελοποννησιακου Πολεμου, για μια αντιλοπη που προκειται να σκοτωθει απο ενα κυνηγο, για ενα μυρμηγκι ....και παει λεγοντας- ποιο ειναι το κερδος για μενα που ζω τωρα ; Και πως θα μπορουσα να περασω απο μια “μαυρη τρυπα” και να συναντησω τους παρελθοντες εαυτους μου ; Εαν ηταν δυνατον να συμβει κατι τετοιο –αν υποθεσουμε πως η  φυση θα επετρεπε τετοιου ειδους “διπλοτυπιες” και χρονικα παραδοξα- τοτε ηδη συμβαινει, παλι χωρις να το γνωριζει το τωρινο δικο μου επιμονο εγω.

Αρα, με τα λογια κτιζω ανωγεια και κατωγεια.

Φεστιβάλ αλληλεγγύης στο Λαύριο



ΔΙΗΜΕΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΛΑΥΡΙΟΥ


Οι συλλογικότητες Ομάδα Καλλιτεχνών Πλατείας Συντάγματος, Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δίκτυο Αλληλεγγύης και Ανταλλαγής Λαυρεωτικής, Ανταλλακτικό Παζάρι Βιβλίων κ.ά. Αγαθών Πλατείας Συντάγματος και ο Σύλλογος Σουνίου "H ΠOΣEIΔΩNIA", διοργανώνουν διήμερο φεστιβάλ στις 30/6 & 1/7, στο Φοινικόδασος Λαυρίου, με τίτλο Διήμερο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Ανταλλαγής Λαυρίου.

Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν Εργαστήρια Ενηλίκων (όπως κατασκευές κοσμημάτων, γιόγκα γέλιου, ανταλλακτικό κουρείο κα), Προβολές ντοκιμαντέρ και Παιδικά Εργαστήρια (κατασκευή και εμψύχωση κούκλας, μουσικοθεατρικά παιχνίδια, συλλογικό παραμύθι κα).

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ θα λειτουργούν Εκθέσεις Φωτογραφίας, ανταλλακτικά-χαριστικά παζάρια από τα Δίκτυο Αλληλεγγύης και Ανταλλαγής Λαυρεωτικής, Ανταλλακτικό Παζάρι Βιβλίων κ.ά. Αγαθών Πλατείας Συντάγματος και Χαριστικό-Ανταλλακτικό παζάρι για παιδικά είδη από την Babyfeat. Επίσης, θα υπάρχουν περίπτερα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κερατέα "Χρυσή Τομή", την ΕΜΕΛ - Εταιρία Μελετών Λαυρεωτικής και το Γυναικείο Συνεταιρισμό Κερατέας.

Στις συναυλίες και τα χορευτικά θα λάβουν μέρος οι καλλιτέχνες: Το Σάββατο 30/6 οι Batuca, Γλάρος & Μαργαρίτα, Kuma Cahid Habat, Τρίτη Εποχή, Wild eyes, Ευτύχης Ζαρμπ και το Οξυγόνο, Πάνος Mπίρμπας, Λόλεκ, Kuma Cahid Silan και o Bασίλης Xατζημακρής.

Την Κυριακή 1/7 οι Naked Lemons, Ouzo the Band, Aφγανικό σχήμα του Kέντρου Προσφύγων Λαυρίου, Γλάρος & Μαργαρίτα, Πολιτιστικός Σύλλογος Ποντίων Λαυρίου "Ο Μιθριδάτης", Kuma Azanti, Γιώργος Σαρρής, Άλκης Kωνσταντόπουλος, Magic de Spell, Pήγας & Αντίποινα, Aέρα Πατέρα, Soul Resistance και Bad t’rip.

Τις συναυλίες θα συνοδέψει οπτικά με προβολές ο VJ Nisidis.

Την Κυριακή 1/7, στις 11.00 το πρωί θα διοργανωθεί Αγώνας Ποδοσφαίρου στο 5x5 του Λαυρίου.

Στόχος μας είναι να έρθουμε πιο κοντά με τους διαφορετικούς ανθρώπους και συλλογικότητες που αποτελούν τη Λαυρεωτική κοινωνία, να ανταλλάξουμε εμπειρίες, να στηρίξουμε το Δίκτυο Αλληλεγγύης και Ανταλλαγής Λαυρεωτικής και να κοινοποιήσουμε το πρόβλημα του Κέντρου Προσφύγων Λαυρίου με την ελπίδα της όσο το δυνατό πιο άμεσης επίλυσής του.

Η είσοδος φυσικά είναι ελεύθερη και τα κεράσματα από τις συλλογικές μας κουζίνες (με ελληνική και διεθνή διάθεση) δωρεάν.

Έναρξη από τις 18.00.

Περισσότερες πληροφορίες και αναλυτικό πρόγραμμα στο:

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

και τ' όνειρό σου το παλιό


Στο ημίφως, αγαπητές μου αναγνώστριες, στο ημίφως γίνονται τα πιο σημαντικά πράγματα. Ούτε στο φοβιστερό σκοτάδι, ούτε και στο εκτυφλωτικό φως. Ψάξτε διευθύνσεις και ονόματα στα μικρόφωνα και στο πιάνο. Εγώ πάντως, ήμουνα εκεί, κάποια μέρα του Νοέμβρη, και δεν έχω να πω κουβέντα. ηρ.οικ.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Ο νέος συνδικαλισμός της "Αυτόνομης Πρωτοβουλίας"




Ευτυχώς, τα φαινόμενα υπέρβασης του παλιού, αραχνιασμένου, κομματοσκυλάδικου συνδικαλισμού πληθαίνουν. Μία συλλογικότητα που εκφράζει το νέο συνδικαλισμό της άμεσης δημοκρατίας, της ριζοσπαστικής αλλά μη κομματικής ταυτότητας, της ενωτικής δράσης πάνω από πράσινες, κόκκινες και μπλε ταμπέλες, της έμφασης στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες, είναι και η "Αυτόνομη Πρωτοβουλία". Αύριο και μεθαύριο διεκδικεί την ψήφο των εργαζομένων του Υπουργείου Εργασίας στις εκλογές του Συλλόγου τους. Έχοντας γνωρίσει από κοντά κάποια φωτισμένα μυαλά - μέλη της "Πρωτοβουλίας", τους εύχομαι καλή επιτυχία στον όμορφο αγώνα τους. Εργάζονται στο δημόσιο, αλλά δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχεις συνηθίσει.

Τους διαβάζουμε εδώ:

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Ο Αλέξανδρος Μυράτ για τον Θανάση Μωραΐτη



Ήλθε. Δεν τον γνώριζα. Μιλήσαμε. «Θέλω να ηχογραφήσετε τη μουσική μου», είπε. Ανοίγοντας τις παρτιτούρες, είχα την εντύπωση ότι μου ανέθετε μονάκριβα παιδιά του. Δεν ήταν μπροστά μου ένας άλλος συνθέτης, όπως πάντα έχω την περιέργεια να συναντώ, αλλά λίγο σαν ένας συνθέτης «άλλος».

Με την παραλαβή στα χέρια μου του τυπωμένου με νότες χαρτιού, και πριν το ανοίξω, πέρασε αστραπιαία, ταυτόχρονα, μέσα μου η αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος, με το αγνό και καθαρό βλέμμα του, όπως με κοίταζε, δεν συνθέτει απλά για να περνάει τον χρόνο του. Αυτά, αν τα γράφω τώρα και μου παίρνει κάποιο φυσικό χρόνο για να τα διατυπώσω, είναι τα ακαριαία συναισθήματα που συμβαίνουν σχεδόν πάντα τα πρώτα δευτερόλεπτα μιας νέας γνωριμίας.

Η συνέχεια; Άνοιξα όπως κάνω πάντα, τουλάχιστον τα τριάντα τελευταία χρόνια, την πρώτη σελίδα, μετά την τελευταία, και κατόπιν αυτού μία τυχαία στη μέση. Και όπως συμβαίνει πάντα, τουλάχιστον τα τριάντα τελευταία χρόνια, η πρώτη αυτή εντύπωση που αποκομίζω από τη φαινομενικά επιπόλαια εκτίμηση δεν με διέψευσε.

Ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου δεν συνθέτει για χόμπι, δεν συνθέτει γιατί είναι «επαγγελματίας του επαγγέλματος» –όπως θα έλεγε ο μεγάλος μου «δάσκαλος» Jean-Luc Godard– αλλά από επιτακτική αναγκαιότητα.

Το τυπωμένο χαρτί πρέπει να πάρει ζωή. Θα γίνουν κινήσεις, θα βγουν ήχοι. Θα πρέπει να τους καταΛΑΒΟΥΜΕ, να τους καταΝΟΗΣΟΥΜΕ. Στη διαδικασία αυτή κάνει -ίσως- την εμφάνισή της η αγάπη. Χωρίς την παρουσία της είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε κολλημένοι στην ύλη, τον ήχο στην προκειμένη περίπτωση. Αν όμως τύχει και αγαπήσουμε, έχουμε μία πιθανότητα να φύγουμε από την ύλη και να αγγίξουμε την ουσία της μουσικής. Αυτό συνέβη, όσο με αφορά, ήδη από τη μελέτη στο τραπέζι. Στην επόμενη φάση, όμως, πρέπει να μπορώ να καταφέρω να το μεταδώσω στους μουσικούς μου. Η Καμεράτα, ορχήστρα με ήθος και αρχές, στην πιο άχαρη φάση της εικοσάχρονης ιστορίας της λόγω της βαρβαρότητας του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει και εξελίσσεται όλα αυτά τα χρόνια (εννοώ το περιβόητο L.A.), αγκάλιασε αμέσως τα έργα αυτά και έκανε την υπέρβαση.

Δεν θα μιλήσω για τη Μουσική, διότι δεν είμαι μουσικολόγος. Το άγγιγμα στις ψυχές όλων μας θα ακούγεται, θέλω να ελπίζω, στην ηχογράφηση των έργων σου. Ευχαριστώ εσένα, τον συνθέτη, για την ευκαιρία και πρόκληση που μας έδωσες να κάνουμε ίσως μία υπέρβαση. Σ' ευχαριστώ, Θανάση Μωραΐτη.

Αλέξανδρος Μυράτ
Πηγή: LIFO, τ. 230, 23 Δεκεμβρίου 2010.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου στον λόφο Στρέφη


Συναυλία της Δανάης Παναγιωτοπούλου,
την Κυριακή 1η Ιουλίου, στις 21:00,
στο θέατρο του λόφου Στρέφη.
Είσοδος ελεύθερη.
Θα είμαστε εκεί!

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Πίσω από τα φώτα, πίσω απ' τα βραβεία...

«Πίσω από τα φώτα, πίσω απ' τα βραβεία, απλήρωτοι εργαζόμενοι, φτώχεια κι ανεργία»

Κορυφώνοντας τις κινητοποιήσεις, απλήρωτοι εργαζόμενοι και οι απολυμένοι από τα καταστήματα Metropolis με τη συμπαράσταση σωματείων, συνελεύσεων, συλλογικοτήτων, φορέων και αλληλέγγυων πραγματοποιήσαμε νέα παρέμβαση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 20/6/2012, αυτή τη φορά στη φιέστα του Ανδρέα Κουρή, στα MAD VIDEO AWARDS.

Η ισχυρή παρουσία ιδιωτικής εταιρείας security δεν απέτρεψε την είσοδο μας στον περίβολο της εκδήλωσης. Αλλά και η εκκωφαντική μουσική που έβαλε ο διοργανωτής και αφεντικό των Metropolis, προκειμένου να μην ακουγόμαστε δεν κατάφερε να εξαλείψει την παρουσία μας. Παραμείναμε εκεί και με μεγάφωνα, κείμενα και χιλιάδες τρικάκια ενημερώσαμε τους αμήχανους θεατές της εκκεντρικής εκδήλωσης.


Τη στιγμή που ο Ανδρέας Κουρής διοργανώνει πανάκριβες φιέστες με διάσημους σπόνσορες, προκειμένου να πλουτίσει περισσότερο, οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του παραμένουν απλήρωτοι. Η οργανωμένη παρουσία απλήρωτων εργαζόμενων στο χώρο μιας τόσο glamour εκδήλωσης και η αντίθεση των δύο κόσμων που ανέδειξε ήταν πιο ισχυρή από τα εκατοντάδες decibel που μας βομβάρδισε ο Ανδρέας Κουρής στην προσπάθεια του να μας εξαφανίσει από το χώρο.

Η αντιδραστική και αμετακίνητη στάση που ακολουθεί η εργοδοσία δεν μας αφήνει καμιά επιλογή πέρα από το να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Δεν είμαστε αόρατοι. Η εργοδοσία θα μας βρίσκει συνέχεια μπροστά της μέχρι την ολοκληρωτική μας δικαίωση.

Εμείς οι εργαζόμενοι/ες και οι απολυμένοι/ες στα Metropolis εξακολουθούμε να απαιτούμε:
- Την άμεση καταβολή των καθυστερούμενων μισθών μας
- Τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας
- Την άμεση εξόφληση των αποζημιώσεων των απολυμένων συναδέλφων μας
- Την κατοχύρωση της καταβολής των αποζημιώσεών μας σε περίπτωση πτώχευσης.

Εργαζόμενοι/ες - Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis
-----



Ανοιχτή επιστολή των εργαζόμενων στα καταστήματα Metropolis προς τον ιδιοκτήτη Ανδρέα Κουρή

Ανδρέα Κουρή
Όταν πριν από τρία περίπου χρόνια απέκτησες πλήρως την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis εμείς οι εργαζόμενοι προσπαθήσαμε να πιστέψουμε ότι θα κοίταζες με ενδιαφέρον τη νέα σου επιχείρηση, προκειμένου να εξασφαλίσεις τη βιωσιμότητά της και την ομαλή λειτουργία των 12 καταστημάτων που παρέλαβες στα χέρια σου.

Εντούτοις, εσύ, μόλις 2,5 μήνες μετά, εξαπέλυσες ανεπιτυχώς την πρώτη σου επίθεση εναντίον μας επιδιώκοντας την μετατροπή των εργασιακών μας σχέσεων με την καθιέρωση 4ήμερης εργασίας.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά αποφάσισες να μην ξαναπατήσεις το πόδι σου στα καταστήματα αφήνοντας στη θέση σου τα (προκλητικά) υψηλόμισθα στελέχη που προσέλαβες, απολύοντας παράλληλα τους παλιούς έμπειρους διαχειριστές. Στελέχη - εκκαθαριστές που, εκτός από την ύποπτη φήμη που τους ακολουθούσε στην αγορά από τις προηγούμενες επιχειρήσεις που είχαν θητεύσει, δεν είχαν την παραμικρή ιδέα από το χώρο της δισκογραφίας.

Προχώρησες μεθοδευμένα στη συστηματική καθυστέρηση της καταβολής των δεδουλευμένων μας, επεκτείνοντάς την για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να μας οφείλεις μισθούς 3,5 μηνών.

Προχώρησες σε περισσότερες από 140 απολύσεις σε σύνολο περίπου 220 εργαζομένων και καθυστερείς συστηματικά την καταβολή των δόσεων των αποζημιώσεων στους συναδέλφους μας που έριξες στην ανεργία, μη διστάζοντας να εκβιάσεις κάποιους από αυτούς να λάβουν τη μισή αποζημίωση από αυτή που δικαιούνται υπογράφοντας ότι την πήραν ολόκληρη. Σε ότι αφορά τις τελευταίες απολύσεις περιορίζεσαι μόνο στην παροχή του «χαρτιού» της απόλυσης, μη καταβάλλοντας ούτε ένα ευρώ, προφανώς έχοντας κάτι υπόψη σου που σου δίνει την πεποίθηση ότι θα τις καρπωθείς, αφού προφανώς θεωρείς ότι με κάποιο τρόπο θα τις γλιτώσεις.

Σε όλο αυτό το διάστημα μας ζητούσες να βάλουμε «πλάτη», τρομοκρατώντας μας για περισσότερο από ενάμιση χρόνο με την απειλή της πτώχευσης και παραμυθιάζοντάς μας συνεχώς για δήθεν χρηματοδότες - σωτήρες που θα έρθουν και για δήθεν αναζήτηση χώρων που θα βρισκόταν για να στεγάσουν νέα καταστήματα της επιχείρησης , την ίδια ώρα που δρομολογούσες το κλείσιμο κι άλλων. Τελικά, απ’ ότι φάνηκε, μας δούλευες «ψιλό γαζί» μόνο και μόνο για να κερδίσεις χρόνο.

Και σε αυτό το χρονικό διάστημα ένα ερώτημα που μας γεννήθηκε -και εξακολουθεί έως και σήμερα να μας απασχολεί και να παραμένει αναπάντητο- είναι που (διάολο) πήγαν τα χρήματα των εισπράξεων που γέμιζαν τα ταμεία των Metropolis όταν τα παρέλαβες με γεμάτα τα ράφια, αλλά και που πήγαν τα χρήματα των χαμηλότερων εισπράξεων όταν απαξίωσες την εμπορική δύναμη των καταστημάτων, αφήνοντας τη σαβούρα και τοποθετώντας εμπορεύματα άσχετα με τη δισκογραφία. Πρόκειται για ένα εύλογο ερώτημα αφού τα χρήματα των εισπράξεων δεν τα κατέβαλες ούτε για τη μισθοδοσία μας (εξού και το ότι μας χρωστάς 3,5 μήνες), δεν τα κατέβαλες ούτε για την εξόφληση των αποζημιώσεων των απολυμένων, δεν τα κατέβαλες ούτε για την εξόφληση των προμηθευτών, δεν τα κατέβαλες ούτε για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στο ΙΚΑ και, τέλος, δεν τα κατέβαλλες ούτε για τα ενοίκια και τα έξοδα των καταστημάτων (λόγος για τον οποίο σε όλα τα καταστήματα έβαλες λουκέτο μετά από τις εξώσεις που σου έκαναν οι ιδιοκτήτες τους για τα οφειλόμενα).

Και επειδή, Ανδρέα Κουρή, το ένα ερώτημα γεννάει το άλλο απαιτούμε ξεκάθαρες απαντήσεις. Ισχύει, ή όχι, ότι τα χρήματα των εισπράξεων των Metroplois «μετακόμιζαν» προς τα ταμεία των άλλων σου επιχειρήσεων; Και, κυρίως, ισχύει ότι την ώρα που τα χρέη σου φούσκωναν προς όλες τις κατευθύνσεις εσύ «ξεφορτωνόσουν» από πάνω σου τα περιουσιακά σου στοιχεία μεταβιβάζοντάς τα σε οικεία σου πρόσωπα;

Κι ακόμη, γιατί ενώ πριν από ένα χρόνο αποφάσισες να εντάξεις την επιχείρηση στο «άρθρο 99», με προφανή στόχο να «κουρέψεις» τα χρέη σου προς τους προμηθευτές και το Δημόσιο, άφησες να εκπνεύσει η ημερομηνία κατά την οποία έπρεπε να γίνει το δικαστήριο της κύριας ένταξης στο άρθρο; Μήπως γιατί σου αποδεικνύεται περισσότερο συμφέρον να κηρύξεις την επιχείρηση σε πτώχευση προκειμένου, όπως ευελπιστείς, να γλιτώσεις όλα τα χρέη σου ανεξαιρέτως και προς τους πάντες;

Ανδρέα Κουρή,
το τελευταίο διάστημα σε καλέσαμε δύο φορές στα γραφεία της επιχείρησης προκειμένου να μας εξηγήσεις τα περί «σχεδίων σωτηρίας» της. Επέλεξες να μην εμφανιστείς και να αφήσεις το διευθυντή να επαναλάβει διάφορες αοριστολογίες, δίχως να δίνει καμία δέσμευση για τις συσσωρεμένες σου υποχρεώσεις και εκκρεμότητες απέναντι σε εμάς και προς τους τρίτους. Κατ’ ανάλογο τρόπο, παρέμεινες άφαντος όσες φορές κλήθηκες από την Επιθεώρηση Εργασίας σε συνάντηση μαζί μας επιδεικνύοντας αλαζονικά αυτό που ονομάζεται περιφρόνηση. Βέβαια, απ’ ότι μαθαίνουμε, έχεις αρχίσει να μην πατάς το πόδι σου και στα αστυνομικά τμήματα, αφού εκκρεμούν αγωγές εις βάρος σου από τους απολυμένους συναδέλφους μας, λόγος για τον οποίο τακτοποιείς τα ζητήματα που σου προκύπτουν μέσω των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών.

Ανδρέα Κουρή,
έπειτα και από το λουκέτο που έβαλες στο δέκατο κατά σειρά κατάστημα στο Mall το Σάββατο 16/6 και έχοντας αφήσει μόλις δύο, σε καλούμε -έστω αυτή την ύστατη στιγμή- να σταματήσεις να κρύβεσαι. Σε καλούμε να εμφανιστείς και να ανακοινώσεις τα σχέδιά σου τόσο για το μέλλον τις επιχείρησης, όσο και για το πότε και πως θα γίνει η καταβολή των χρωστούμενων μισθών των εργαζομένων, καθώς και των αποζημιώσεων των απολυμένων.

20/06/2012
Εργαζόμενοι/ες - Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis

ΥΓ: Την ώρα που εσύ επιδίδεσαι στο ακριβό σπορ των καταδύσεων, επιδεικνύοντας τις σχετικές φωτογραφίες στην προσωπική σου σελίδα στο facebook, εμείς, εξαιτίας αυτών που μας οφείλεις και είσαι υποχρεωμένος να εξοφλήσεις, αδυνατούμε να πληρώσουμε λογαριασμούς, ενοίκια, τις βασικές ανάγκες των παιδιών μας, ακόμη και τα αναγκαία είδη διατροφής. Σκέψου, ειλικρινά, αν αυτό ονομάζεται πρόκληση…

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Η νέα Οδός Αριστοτέλους





Η γυναίκα-ηχοσύστημα, η απόλυτη ελληνίδα ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου ερμηνεύει την "Οδό Αριστοτέλους" της γενιάς μου. "Εγώ μεγάλωνα για σένα" των Ευαγγελάτου-Καραμουρατίδη, σεμνά και ταπεινά, με σεβασμό για τις μνήμες και τις διαδρομές του συνοδοιπόρου που μας υπέδειξε το συγκεκριμένο ψιθύρισμα. Διαφορετικές οι συσχετίσεις και τα ονόματα, ίδια πάντα η απουσία τους, ίδιο και το πείσμα να κρατηθεί η γραμμή ανοιχτή. ηρ.οικ.

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου στη γιορτή της "Μαργαρίτας"


Το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής "Μαργαρίτα" μας προσκαλεί την Παρασκευή 29 Ιουνίου, στις 20:00, στον κήπο του Μεγάρου Δουκίσσης Πλακεντίας στην Παλαιά Πεντέλη.

Εκεί μας περιμένει έκθεση-bazaar των εργαστηρίων του Κέντρου, θεατρική παράσταση από τους σπουδαστές του, και συναυλία με την ευγενική συμμετοχή της Ελένης Τσαλιγοπούλου.

Τιμή Εισιτηρίου: 10 Ευρώ.

Πληροφορίες: www.eeamargarita.gr

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Συνέντευξη με την Ευσταθία




Ευσταθία:

«Ο ερωτευμένος άνθρωπος δεν φοβάται τις αρλούμπες που του πλασάρει το σύστημα»



τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ)

Την γνωρίσαμε σαν μία από τις πιο δυναμικές και sui generis φιγούρες της ελληνικής ποπ σκηνής. Με το βιβλίο «Τέρμα για σήμερα ο μύθος» (Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2011), μας καλεί όχι μόνο να ακούσουμε αλλά και να διαβάσουμε τους στίχους από τους τέσσερις προσωπικούς δίσκους της, διανθισμένους με έντεκα πρωτότυπα αφηγήματά της περί έρωτος και άλλων δαιμονίων. Η Ευσταθία!
----
«Τέρμα για σήμερα ο μύθος». Πώς θα περιγράφατε εν συντομία το σκεπτικό αυτού του βιβλίου; 

Ο λόγος ύπαρξης του βιβλίου είναι ν’ αφήσουμε τους στίχους λίγο ελεύθερους από τη μουσική, ως σύζυγοι από τις γυναίκες τους που θέλουν να φύγουν και να πάρουν μιαν ανάσα, να πάνε μια εκδρομή και να ξελαμπικάρουνε, να αναμετρήσουν τις δυνάμεις τους. Να σταθούν λίγο στα πόδια τους, δηλαδή, γιατί η μουσική καταδυναστεύει συνήθως το στίχο, έχει μεγαλύτερη απήχηση. Ο στίχος θέλει κάποια επεξεργασία στο αυτί, η μουσική χτυπάει πολύ πιο άμεσα. Ήθελα λοιπόν να τους δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.

Έχετε συναντήσει στην Ελλάδα έναν «ρατσισμό», εντός εισαγωγικών, επειδή παίζετε ποπ; 

Ναι, εντός εισαγωγικών. Έχουν μπει πολλές ταμπέλες στη μουσική, ροκάδες, έντεχνοι, κλπ. Το ποπ σε παραπέμπει στο πολύ «ελαφρό» τραγούδι αυτομάτως και γι’ αυτό έχει παρανοηθεί ο όρος.
Χωρίς να μπούμε σε ατέρμονη ταμπελολογία, εσείς πώς ορίζετε την ποπ;

Εγώ την ορίζω ως  τη δημοφιλή μουσική όπως λέει και η ίδια η λέξη «popular» . Η ποπ επίσης είναι εύπεπτα μουσικώς τραγούδια, με στρογγυλές φόρμες, μελωδικά, ρυθμικά, άμεσα, που δεν αποκλείει όμως και κάποιον σκεπτόμενο στίχο. Το θέμα είναι να μην παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο πολύ στα σοβαρά. Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια για να χαίρομαι πρώτα η ίδια, και μετά να χαίρεται και κάποιος άλλος που θα τ’ ακούσει. 

Έχετε δηλώσει ότι «ο ελληνικός στίχος είναι πολύ δύσκολη υπόθεση» και ότι «ο αγγλικός στίχος επιτρέπει και κάποιες ευκολίες». Γιατί;

Στα αγγλικά υπάρχουν πολλές μονοσύλλαβες λέξεις, και ρολάρουν καλύτερα πάνω στις νότες της ποπ μουσικής, και κάθε άλλης ρυθμικής μουσικής, όπως π.χ. η funky. Δεν γκρουβάρει καλά η ελληνική γλώσσα. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να μην ακουστεί γελοία η ελληνική γλώσσα στην ποπ.
 
Πώς σας φαίνονται οι αγγλόφωνοι συνάδελφοί σας;

Θα απαντήσω με μία φράση: «την ανάγκη μας την κάναμε φιλότιμο»... Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις, πάντως.

Συγγενείς προς την τέχνη σας δημιουργούς αναγνωρίζετε;

Βεβαίως. Είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Ζακ Στεφάνου κ.α. από τους σύγχρονους, και πολλοί από τη δεκαετία του ’80 όταν και ξεκίνησε το είδος. Αρλέτα, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Αφροδίτη Μάνου, Μελίνα Τανάγρη. Θεωρώ στενή συγγενή μου την Αφροδίτη Μάνου.

Αρλέτα, Μάνου, Τανάγρη. Όλες ήταν γυναίκες. Τι έγινε και σήμερα δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες τραγουδοποιοί, σε αντίθεση με το ’80;

Υπάρχει καταρχάς μία εμφανής υποτίμηση του γυναικείου ρόλου στον χώρο. Προφανώς φταίμε κι εμείς, γιατί θέλαμε να δώσουμε άλλο ρόλο στον εαυτό μας. Πάντως, μία γυναίκα στους ανδροκρατούμενους χώρους, για να γίνει αποδεκτή, πρέπει να αποδείξει πολύ περισσότερα πράγματα από τον άνδρα συνάδερφό της. Πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από τέλεια…

Στιχουργικά, που εντοπίζετε τις επιρροές σας;

Με έχουν επηρεάσει η Λένα Πλάτωνος, η Λίνα Νικολακοπούλου, και πάρα πολύ η Μαριανίνα Κριεζή.

Εκτός από τραγουδοποιός, είστε και θεολόγος! Πού συναντά η θεολογία την καλλιτεχνική δημιουργία;

Στην πεποίθηση ότι για να είσαι ακέραιος καλλιτεχνικά και υπαρξιακά πρέπει να πάρεις θέση.  Σήμερα πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Ο Χριστός είχε πει πρώτος ότι «μη νομίσετε ότι ήρθα εδώ για να ποιήσω ειρήνη μεταξύ σας, ήρθα για να σπείρω τη διχόνοια. Δεν μπορείτε να είστε με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί. Πρέπει να διαχωρίσετε τη θέση σας και να αναλάβετε τις ευθύνες σας».

Η επιθυμία να πάρετε θέση, να διαλέξετε πλευρά, είναι σήμερα μεγαλύτερη σε σχέση με την περίοδο που ξεκινούσατε;

Η ανάγκη υπήρχε πάντα η ίδια. Πάντα υπάρχουν λόγοι για να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. Εγώ την κρίση τη βίωσα και πριν από δέκα χρόνια. Τη δεκαετία του ’90 ήταν ακόμα χειρότερο όλο αυτό, η έκρηξη του κιτς και της δήθεν μαγκιάς. Μάγκας είναι αυτός που κλέβει και βγάζει αβασάνιστα λεφτά εις βάρος των άλλων, αυτό μας είχαν διδάξει. Έτσι λοιπόν πάντα επιθυμούσα να πάρω θέση και το έκανα με τον τρόπο μου.

Πάντως, αρκετά τραγούδια σας «τα χώνουν» στο μικροαστισμό, στην αντίληψη ότι η καριέρα, το τζιπ και το καλό παιδί μπορούν να υποκαταστήσουν τον έρωτα. Τι σας φταίνε όσοι τα πιστεύουν αυτά;

Όλα τα γράφω επειδή εμένα κάτι μου λείπει. Θέλω έτσι να κάνω τη δική μου αυτό-θεραπεία. Καταρχήν ξορκίζω το δικό μου μικροαστισμό που τελικά δεν έχει να κάνει με καταγωγή. Είναι κάτι βαθύτερο. Ο μικροαστισμός μας καταστρέφει σιγά σιγά, ροκανίζει τον πολιτισμό, τις συνειδήσεις, τη σκέψη, την ελεύθερη βούληση. Αυτός είναι ο εχθρός μου. Μικροαστισμός είναι το αμερικανάκι που τρώει το φυστικοβούτυρο, πιστεύοντας ότι το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ του, αλλά έχει ψηφίσει εν τω μεταξύ τον τάδε πρόεδρο που βομβαρδίζει σε μία χώρα την ίδια ώρα κάποια παιδιά που δεν έχουν να φάνε φυστικοβούτυρο. Έχει τη συνείδησή του ήσυχη, πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή… Μικροαστισμός είναι τελικά η έλλειψη της βαθύτερης σκέψης, της σκέψης πίσω από τη σκέψη.

Στα τραγούδια, αλλά και στο βιβλίο σας, ο έρωτας εμφανίζεται και ως αντίδοτο στα δεινά του κόσμου. Τον συνδέετε με καθεστώτα, με εξουσίες… Είναι τελικά ο έρωτας πολιτικός;

Ναι, μπορεί να γίνει. Πάντα παίζει ρόλο η ολότητα· όλα είναι ένα. Επανάσταση δεν είναι μόνο να πάρουμε τα όπλα ή να βγούμε έξω και να φωνάζουμε. Κι ο έρωτας είναι μια επανάσταση, όταν βιωθεί στο μέγεθος που πρέπει. Ο ερωτευμένος άνθρωπος δεν μπορεί να φοβηθεί όλες αυτές τις αρλούμπες που το σύστημα του πλασάρει για να τον κρατάει φοβισμένο και κλεισμένο μες στο σπίτι του.










Τι θα απαντούσατε σε κάποιον που θα έλεγε ότι π.χ. «η Ευσταθία την ψώνισε, βγάζει βιβλίο με τους στίχους της έχοντας μόνο τέσσερις δίσκους»;

Δεν θα απαντούσα. Δεν ξέρω αν υπάρχει ελάχιστο όριο στους δίσκους. Η Τζάνις Τζόπλιν έγινε μύθος με δύο δίσκους. Έπρεπε να κάνει δεκαπέντε δίσκους πριν πεθάνει; Αστεία πράγματα. Εξάλλου, μπορεί να ζούμε και το τέλος της δισκογραφίας, μπορεί αυτά που γράφουμε να μην κυκλοφορούν σε δισκάκια. Ίσως να μην ξαναβγάλω δίσκο, ίσως να κυκλοφορώ τα τραγούδια στο διαδίκτυο. Οπότε το βιβλίο το έβγαλα κυρίως για μένα, για την πάρτη μου.

Στο youtube ένας σχολιαστής γράφει ότι «η Ευσταθία μου δίνει λόγο να σηκωθώ το πρωί». Ένας άλλος, ότι «θέλω διακοπές και καλοκαίρι». Πώς καταφέρνετε να βγάζετε αισιοδοξία με μία θεματολογία συχνά μελαγχολική;

Είναι μια άμυνα του οργανισμού μου, να βγαίνω από τη μαυρίλα μου και να βρίσκω θετικά πράγματα. Ναι μεν υπάρχει το πρόβλημα, αλλά το βγάζουμε στο φως, το βλέπουμε, και σίγουρα αυτό αφορά κι άλλους. Γράφοντας το «Θέλει μαγκιά» δεν σημαίνει ότι εγώ έχω περίσσεια μαγκιά, η ίδια είμαι η μεγαλύτερη κότα! Οπότε έμμεσα κάνω και μια κριτική προς τον εαυτό μου. Η διάθεση του άλλου ανεβαίνει επειδή βλέπει ότι έχει το ίδιο πρόβλημα με σένα. Αυτό είναι μια θεραπεία, καλύτερη από το να γράψεις «αγόρι μου, στολίδι μου». Αν κάποιος μοιράζεται το πρόβλημα, αισθάνεται καλύτερα. Φαντάζομαι ότι έτσι λέει και η ψυχολογία.

Από το «Φιλανθρωπικό Γκαλά» ως το «Είναι πολύ καλό παιδί» υπήρξε κάποια στιγμή που νοιώσατε ότι παρεξηγείστε; Να αναφέρω μία περίπτωση… το περίφημο «ζαμπόν» με τα χαμηλά λιπαρά.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ένιωσα αυτό το συναίσθημα της παρεξήγησης, ότι δηλαδή άλλο ήθελα να πω και άλλο έγινε αντιληπτό. Αργότερα σταμάτησα να αισθάνομαι έτσι και το αποδέχτηκα γιατί αυτά συμβαίνουν και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό…

Πώς κρίνετε το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης; Ανήκετε στις λίγες τυχερές για τις οποίες το Φεστιβάλ σήμανε κάτι μεγάλο για την καριέρα τους. 

Το Φεστιβάλ ήταν ένα πολύ ωραίο γεγονός στην ελληνική μουσική, και μακάρι να συνέχιζε. Ήταν ένας τρόπος να προβάλλει κάποιος τη δουλειά του, και να μην μπει στη διαδικασία που βλέπουμε όλοι γύρω μας, τα ριάλιτι, κλπ. Κρίμα που σταμάτησε έτσι άδοξα. Δεν έγινε σωστή διαχείριση; Δεν το αγκάλιασε ο κόσμος; Δεν ξέρω. Πάντως, εγώ είμαι παιδί του Φεστιβάλ· εκεί με έμαθε ο κόσμος. Και φαντάσου ότι την αίτηση την έκανα τελευταία στιγμή… Σκληρή δοκιμασία, αλλά και ωραία εμπειρία.

Στο ραδιοφωνικό τοπίο παρατηρούνται επιχειρήσεις - σκούπα με στόχο τους ανεξάρτητους παραγωγούς. Σας αφορούν αυτές οι εξελίξεις;

Ο ραδιοφωνικός παραγωγός είναι ένα επάγγελμα που τείνει να εξαφανιστεί, όπως οι φαροφύλακες ή οι λούστροι. Παλιά, όταν υπήρχαν και playlist και παραγωγοί, δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα. ΟΚ, χρειάζεται και το playlist για κάποιους σταθμούς, χρειάζεται όμως και η ξεχωριστή εμπειρία του ραδιοφωνικού παραγωγού που σε ταξιδεύει και σου μεταφέρει τις γνώσεις του. Η εξαφάνιση των παραγωγών δεν μας «συμφέρει». Η λίστα είναι αμείλικτη, βάζουν τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά, και τα «καίνε». Το ραδιόφωνο που ξέραμε δεν υπάρχει πια· είναι υποβοηθητικό της δουλειάς και της δουλείας. Το βάζεις σε ένα γραφείο, απλά για να υπάρχει μία υπόκρουση για τους δούλους που τραβάνε κουπί. Παλιά χτυπούσε κάποιος το τύμπανο για να κρατάει το ρυθμό, σήμερα έχουμε το ραδιόφωνο.

Πώς σας φαίνονται η κριτική και οι κριτικοί;

Έχω καιρό να διαβάσω μία κριτική που να λέει τα καλά και τα κακά της, αλλά και να τα τεκμηριώνει. Καλή κριτική είναι αυτή που τεκμηριώνει, όχι αυτή που λέει καλά λόγια. Η τελευταία κριτική που διάβασα για μένα ήταν μία ειρωνεία για το στυλ μου στον τελευταίο δίσκο, ότι «δεν της πάει της Ευσταθίας να είναι φαμ φατάλ». Κατινιά και κακία, χωρίς λόγο. Εκεί σταματούσε η κριτική, επιδερμικά και κακόβουλα. Σαν τα πρωϊνάδικα, που ασχολούνται με το τι φόρεσε η μία και η άλλη.

Θέλω τη γνώμη σας για τρεις καλλιτέχνες με τους οποίους έχετε συνεργαστεί. Καίτη Γαρμπή;

Είχα γράψει τους στίχους δύο τραγουδιών, βοηθώντας τον φίλο μου τον Δημήτρη Ζμπέκο. Η Καίτη Γαρμπή είναι μια πολύ συμπαθής φυσιογνωμία στο χώρο και άξια.
Είναι αυθεντική και γι αυτό χαίρει σεβασμού από καλλιτέχνες που ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους από εκείνη Δεν έχω κριτήριο για να δώσω ένα τραγούδι σε κάποιον, κάνω αυτό που γουστάρω, μου αρέσει, και με διασκεδάζει αν θέλετε. Με την Καίτη δεν βρίσκω λόγο να μη συνεργαστώ, εφόσον μου το ζητήσει. Το βρίσκω πολύ κομπλεξικό να πω όχι.

Υπάρχει και μία αντίστοιχη κουβέντα σχετικά με τη συνεργασία του Μάνου Ελευθερίου με την Πέγκυ Ζήνα…

Ο Μάνος Ελευθερίου δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Είναι ένας άνθρωπος απελευθερωμένος από κόμπλεξ, ένας κύριος. Να είναι καλά και να γράφει ό,τι θέλει και για όποιον γουστάρει!

Φίλιππος Πλιάτσικας;

Ο Φίλιππος, μπορεί και οσμίζεται την επιτυχία ως παραγωγός. Είναι γάτα, καταλαβαίνει τι πάει και τι δεν πάει, είναι καλός επιχειρηματίας. Ελάχιστοι έχουν αυτή την ικανότητα, να ξέρουν να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις.

Σταμάτης Κραουνάκης;

Ξεκίνησα το 1998 στα σεμινάρια έκφρασης και τραγουδιού του Κραουνάκη, πριν τη Σπείρα-Σπείρα. Ο Σταμάτης έκανε μια οντισιόν στο χοροθέατρο «Ροές», εκεί ήταν η βάση του, για να πάρει παιδιά και να τα διδάξει έκφραση. Εγώ πήγα για να μάθω. Κάναμε τρεις μήνες πρόβες, και κάναμε κάποιες πειραματικές παραστάσεις, κάτι σαν αναγνωριστικές πτήσεις. Εκεί έδωσα και το τραγούδι «Δεισδαιμόνα». Μόλις ξεκίνησαν οι υπόλοιπες παραστάσεις, εγώ έφυγα, παίρνοντας ό,τι μπόρεσα καλύτερο. Ήθελα να κάνω κάτι άλλο.

Έχετε μια έντονη θεατρικότητα στην ερμηνεία σας, στο στυλ. Ποια η σχέση σας με το θέατρο;

Ό,τι έκανα με το θέατρο το έκανα με τον Σταμάτη (σ.σ.: Κραουνάκη). Αυτός με βοήθησε πολύ. Μου αρέσει το θέατρο, και μου αρέσει να υπάρχει ένα είδος παράστασης στα live, να είναι σκηνοθετημένα. Και έχω γράψει και το κείμενο για μία παράσταση μαζί με τον συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Κάποια στιγμή ευελπιστούμε να την ανεβάσουμε.

Τα γυαλιά είναι μάλλον το φετίχ σας. Τα φοράτε για να τονίζετε το βλέμμα σας, ή για να το αποκρύπτετε;

Χαχαχα! Τα φοράω για κάτι πιο πεζό από αυτά που προαναφέρατε: για να βλέπω!



Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Μουσική δημιουργία και η επιστράτευση του παρελθόντος


ΕΝΑ ΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΛΟΥΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΒΥΘΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΛΗΘΑΡΓΟ ΜΙΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ ΣΚΕΨΗΣ


Ήμουν στο γραφείο μου αφοσιωμένος στη μελέτη της δημόσιας τοποθέτησης μιας ομάδας πολιτών που αυτοβαφτίστηκαν επιτροπή αγώνα για την αποτροπή κατασκευής μιας σύγχρονης μονάδας βιοαερίου στο νομό Τρικάλων. Διάβαζα με περιέργεια και χωρίς πάθος τις γνωστές αλχημείες σε βάρος της αλήθειας, όσο σχετικής κι’ αν θέλει κάποιος να τη θεωρήσει, και αναλογιζόμουνα τι άλλο θα συμβεί σ’ αυτή τη χώρα για να την κρατήσει δέσμια στο έρεβος του πυθμένα της Αχερουσίας λίμνης. Κουρασμένος από την καθημερινότητα της πάλης ενάντια στις δυνάμεις που καρατομούν κάθε οραματική σύλληψη, ζύγιζα μέσα μου την απόφαση να εγκαταλείψω νοητικά το ρουτινιάρικο περιβάλλον του γραφείου μου και να πετάξω πάνω από τα αιγαιοπελαγίτικα νερά της δημιουργίας του ονείρου. Ξάφνου άκουσα το Γιώργο, συνάδελφος στη δουλειά τα τελευταία οχτώ χρόνια να με φωνάζει ν’ ακούσω τη Δούκισσα να τραγουδάει το «μια στεναχώρια που ζούμε χώρια» λέγοντάς μου ταυτόχρονα πόσο ωραία είναι η φωνή της. Πλησίασα το γραφείο του για να γευτώ πιο καθαρά τη μελωδία και το στίχο του τραγουδιού και στηριγμένος με τον ώμο μου στην πόρτα άφησα τη Δούκισσα να με συνοδέψει στο πέταγμά μου πάνω από τα νερά του Αιγαίου. Ένα σύντομο σχόλιο με το τέλος του τραγουδιού από το Γιώργο, που είναι μόλις τριάντα πέντε χρονών, για τις ωραίες φωνές και τα υπέροχα τραγούδια της εποχής μου έκλεισε τη σύντομη συζήτηση.

Κουβαλώντας εξήντα τρία χρόνια στην πλάτη μου γύρισα νωχελικά στο γραφείο μου και αποφάσισα να πάω να κάνω μια μικρή βόλτα στο κοντινό δασάκι για να αφοσιωθώ στις σκέψεις μου χωρίς τη συντροφιά της ρουτινιάρικης και μίζερης πραγματικότητας, που τη βιώνουμε καθημερινά για την εξασφάλιση του επιούσιου. Έφτασα γρήγορα στο χώρο της απόδρασης και αφέθηκα στη ζεστή αγκαλιά του μεσημεριάτικου Μαγιάτικου ήλιου προκειμένου να βυθιστώ στις σκέψεις μου. Κάτι με τράβαγε μακριά από τις δικές μου αναζητήσεις χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι ήταν ακριβώς. Πέρασε ένα μικρό διάστημα θολών σκέψεων και έμοιαζε σαν να έμπαινα στο στάδιο της εγκεφαλικής νάρκωσης. Προς στιγμήν ένιωσα πως ίσως άδικα πήγα στον τόπο των αποδράσεών μου τις μέρες που με πνίγουν τα αδιέξοδα της άδειας μας ζωής. Γρήγορα όμως άρχισα να καταλαβαίνω πως είχα μπει σε άλλους χώρους από τους δικούς μου, σ’ αυτούς που με κυνηγούν από μικρό παιδί, στους χώρους της τέχνης. Κι’ έγινε η είσοδός μου παρά τη θέλησή μου να είμαι μόνο θεατής. 

Στους μπροστινούς λοβούς του κεφαλιού μου μια σκέψη περίεργη άρχισε να γυρίζει, που όμως γέμιζε όλο το σώμα με τη γαλήνη πριν τη θύελλα. Στ’ αφτιά μου άρχισα να ακούω τη Δούκισσα να τραγουδάει κι’ άξαφνα αναρωτήθηκα σχεδόν φωναχτά γιατί εμείς στη γενιά μου δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τα τραγούδια που προηγήθηκαν. Εκεί, στις αρχές του εξήντα η μουσική δημιουργία πήρε καινούριους δρόμους ξέκοψε βίαια από ότι υπήρχε μέχρι τότε και με πολλούς νέους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές βάδισε στα μονοπάτια της άνοιξης της μουσικής τέχνης. Μισοξαπλωμένος στο ξύλινο παγκάκι του μικρού πάρκου μπροστά στα μάτια μου πέρναγαν τώρα οι φίλοι μου, που είναι στα μισά μου χρόνια και δεν είναι καθόλου λίγοι, κι’ αυτό γιατί είναι επιλογή μου να συνδιαλέγομαι με νέους, τώρα, που ο προχωρημένος αστικός μας πολιτισμός απαγόρευσε με το χειρότερο τρόπο τη συνύπαρξη των ηλικιών, και έφερνα στο νου μου τα γλέντια και τα συμπόσια στο σπίτι μου, που σ’ αυτά όλοι τους δήλωναν πόσο συναρπάζει τον κόσμο της ψυχής τους το τραγούδι της δικής μου εποχής και πόσο αδιάφορους τους αφήνει η σημερινή δημιουργία. 

Οι νέοι σήμερα ξέρουν τα τραγούδια, τους τραγουδιστές, τους συνθέτες ακόμα και τους στιχουργούς της εποχής μου γιατί διασκεδάζουν, ερωτεύονται, κλαίνε, λυπούνται μαζί τους. Εμείς στα νιάτα μας δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε το παρελθόν για να ζήσουμε το παρόν. Κι’ έτσι για τους μεγάλους αριθμούς των νέων του ’60, του ’70 και του ’80 η ελληνική μα και η ξένη μουσική της εποχής  γαλήνεψε τις καρδιές τους κι’ έδωσε νόημα στη ζωή τους. Τα καψουροτράγουδα της μιας χρήσης γέμιζαν και τη δική μου εποχή όπως γεμίζουν και τη σημερινή αλλά αυτά ποτέ δε μένουν στις μνήμες των ανθρώπων και ποτέ δε γεμίζουν τις ψυχές τους με τη ζεστασιά της συλλογικότητας. Οι άνθρωποι τραγουδούν για να έρθουν κοντά, για να νικήσουν τη μοναξιά της ύπαρξης μπροστά στη γέννηση και στο θάνατο. Κι’ όταν η μουσική τους προσφέρει τη μοναξιά, την αποξένωση και θεραπεύει μόνο τον εγωισμό τους δεν μπορεί να τους συγκινήσει, δεν τους κρατάει κοντά της και η αναζήτηση τους σπρώχνει στο παρελθόν.

Έτσι γοητευμένος από αυτή τη σκέψη, που μπορεί να δείχνει πειστικά την ποιοτική διαφορά της πολιτιστικής δημιουργίας των ημερών μας με εκείνη της εποχής μου αλλά και να βεβαιώνει ότι και οι πολλοί το καταλαβαίνουν όσο ασυνείδητη και αν είναι η επιλογή τους, άρχισα να βγαίνω από το λήθαργο της καινούριας και ίσως πρωτότυπης αυτής σκέψης νιώθοντας τη μυρουδιά του ξύλου από το παγκάκι που καθόμουνα. Ένιωσα όμορφα. Μάζεψα το μεσημεριάτικο ήλιο τον έκρυψα βιαστικά στις τσέπες μου και περπάτησα γρήγορα πίσω στο γραφείο μου. Αμέσως σκέφτηκα να σας πω τις σκέψη μου και να μοιραστώ μαζί σας την ετυμηγορία που γρήγορα θα βγει από αυτό το μοίρασμα με τα σχόλιά σας.

Κωνσταντίνος ο Άκτητος

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Κυκλοφόρησε το τεύχος 07 της "Λεύγας"


19.993 λεύγες υπό μια θάλασσα πιο θολή κι από εκείνη των Σαργασσών, χωρίς πολλά αποθέματα οξυγόνου. Οι ερωτήσεις μοιάζουν πιο ψεύτικες απ’ τις απαντήσεις: Να μείνουμε στην εχθρική Ευρώπη ή να γυρίσουμε στα φιλικά χωριά μας; Να ψηφίσουμε για να μας σώσουν ή ν’ αλληλοσκοτωθούμε και όποιος επιπλεύσει; Αλλά και στον αφρό αν βγούμε, πόσο ν’ αντέξουμε παλεύοντας με τα κύματα των μικροαστών; Όσο καιρό αντέχουν και οι απεργοί της Χαλυβουργίας, θα πείτε. Όσο καιρό αντέχουν ν’ ακυρώνουν τον εαυτό τους οι απεργοί καλλιτέχνες, αν προτιμάτε. Ενδιαμέσως, σκεφτόμαστε τις Άλπεις, συνεχίζουμε να καταγράφουμε τα θανάσιμα αμαρτήματά μας, συζητάμε για τη νέα απόκρυψη των σωμάτων στις παραλίες, μαγειρεύουμε ταξικά, περιδιαβαίνουμε οικείους πεζόδρομους. Μετράμε προσεκτικά σπόρους, ζεύγη και βδέλλες, αντικρίζουμε με μάτια ερμητικά ανοιχτά σκοπανθρώπους και λοχίες, πασχίζουμε να ξεριζώσουμε τον μπάτσο μέσα μας κι έξω μας. Το καλοκαίρι, φεύγουμε με διαβολικά τρένα, παρέα με Έλληνες λαθρεπιβάτες που ταξιδεύουν στον χρόνο, από στρατόπεδα συγκέντρωσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κι επιστρέφουμε ξανά το φθινόπωρο. Καλώς ή κακώς εχόντων των πραγμάτων. 

 

Τα περιεχόμενα του πιο πρόσφατου τεύχους (και ολόκληρα προηγούμενα τεύχη) στο levga.gr· η πιο πρόσφατη λεύγα στα βιβλιοπωλεία, στους διακινητές της και στο levgamag@gmail.com, όπου και συμβολές, συμβουλές, συνεργασίες και διαφωνίες.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Αγαπώ Ισλανδία, μέρος 2ο



Σε προηγούμενη ανάρτηση επισημάναμε ότι η Ισλανδία έστειλε στη φετινή Eurovision ένα τιτανοτεράστιο - για το είδος του - τραγούδι. Μόλις κατέφτασε, ζεστό-ζεστό, και το επίσημο βίντεο-κλιπ του τραγουδιού "Never Forget" των Greta Salome και Jonsi, με απίθανες εικόνες από μία χώρα που πολύ θα ήθελα να ανακαλύψω μία μέρα. Enjoy.
ηρ.οικ.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

An interview with Mark Grauwels





"I am a musician; I prefer universal language"
An interview with world-renowned flutist Marc Grauwels


by Iraklis Oikonomou

He was born in Belgium but soon his name surpassed the borders of that lovely European country. Under his command, the flute - a rather marginalized and underrated instrument at the time - became a tool for originality and innovation. Nowadays, he is considered as one of the leading flute soloists in the world, and rightly so! Not many musicians can boast of having a musical work specially composed for them by Astor Piazzolla! The fact that he has recorded for two prominent Greek composers, Thanos Mikroutsikos and Giannis Markopoulos, only adds to our understanding of his status. Recently, he visited Greece, invited by the Belgian Embassy in Athens. Thus, there could have been no better occasion for us here at ‘Musical Suburbs’ to interview him and share his inspiring vision, not only concerning the flute, but also music and art in general. Ladies and gentlemen, Marc Grauwels!


 
My favourite city in Belgium is Ghent. Ever been there yourself?
My first job in the Flanders opera was in Ghent. I lived there for three years and it is my favourite city in Belgium too! I know the city very well. And I have some very good Greek friends here in Belgium. At the moment, I have two Greek students.
In your concert in Athens, you were accompanied by the accordionist Christophe Delporte. How did your collaboration start?
Delporte is a fantastic musician, he is really great. It is quite a funny story how we got to play together. He has a tango group, a very good one. The name of the group is Astoria. They have made three albums and it is quite similar to the Piazolla’s quintet. They made two very good albums, and for the third one he called me and said: “I would like to arrange the ‘History of the Tango’ for flute and the quintet. Originally, this work was for flute and guitar. I did the premiere of the piece in ’85 but I have always missed the bandoneon or the accordion, and this special flavor of the tango. So, for more than twenty years I wanted to have a duo with an accordion player, and told him: “Yes, I agree to make this album, but only if we start a duo together. We did the record, you can find it on the Internet, from the label “Fuga Libera”. Then, one and a half year ago, we made a live CD together. The idea is that, even if you play Bach with accordion, it sounds great; it does not sound cheap. It sounds even better than an orchestra.





What is your own impression of Greece?
I love Greece; it is a very special country for me. I must tell you that I have a Belgian name, I was born in Belgium but I am not very much Belgian. My origin is Jewish-Polish. My father was adopted by the Belgian family Grauwels during the war. I always like to travel, probably because I do not feel very much of a nationalist, even though I like Belgium very much. Brussels is very international and does not have a nationalistic feeling. I am a musician; I prefer universal language.
You collaborated extensively with Greek composer Thanos Mikroutsikos. How did you get to meet each other?
In fact, I came to Greece for the first time because of Thanos Mikroutsikos. It is a very funny story. Thanos was working with stage director Henrie Ronse, who lived in Brussels. At that time, I was probably playing at the Radio Symphonic Orchestra. It must have been at the beginning of the 1980s, I don’t remember. They asked me to go to the National Theatre with 10-15 other musicians, to record music at the studio. The Belgians are very good side-readers, because they have a good music education, like the French do. We read music very quickly, as if it were a newspaper. We arrived at the studio and I saw Thanos. I did not know who he was, just saw this man who conducted the session. There were a lot of typical Greek or Byzantine rhythms, 5/8, not regular stuff. Musicians in western countries are not very good at it. Especially for the strings players, it is not easy for them. And I saw that this was not easy for Thanos either. At one time, I felt sorry for him, and tried to encourage him.
After the recording session, he told me: “I will need you for another session”. That’s how we got to become friends. At that time, I had a trio with violin, harpsichord and flute. We called it “Trio Baroque” but we played one part with Baroque music and the second part with 20th century music and music composed for us. This is part of my personality, playing different genres and different eras. So, he invited us to Greece and we went to Athens and to Thessaloniki. It was probably in mid-1980s. I also went to Patras a few times, when Thanos was in charge of the International Festival there. Then, he wrote the “Opera for One” for flute, a crazy piece which we recorded together. I haven’t seen Thanos for a while. I hope that he is well.
How did you originally meet with Giannis Markopoulos, another popular Greek composer with whom you recorded together?
Thanos Mikroutsikos had a composer who made arrangements for him. His name is Thanasis Nikopoulos. I haven’t seen him for years. Many times, I was in Greece because of Alkis Baltas, a very good conductor and a very good friend of mine. When he was in Thessaloniki, I went there every year to play with Baltas. In one of my visits, Nikopoulos called me and said: “I am at a recording session for Markopoulos. We have a very big problem with the flutist who recorded, he is out of tune. I know you are in Greece. Are you free tomorrow?” So, I stayed the whole day in the studio, side-reading and recording for the “Liturgy of Orpheus” by Markopoulos. Then, Markopoulos saw that I was quick in reading music and got excited. So, he started to re-write the music at the studio, more and more difficult! And this is how we got to become friends. We did many things together, not only in Greece. We played together in Belgium as well, in Flanders. And I also played his Concerto for Flute, which was part of the opening music at the Olympics.
As a top soloist, how do you assess the music of the leading Greek composers?
All these composers - Theodorakis, Mikroutsikos, Markopoulos, even Hatzidakis who is of course the best - they wrote popular music and then they tried to write serious music. I think they are better when they write popular music. There, they are great. I think that their serious music is a little heavy, the orchestration and the rest.
Your most prominent collaboration has been with Astor Piazzolla. He even wrote a piece especially for you, didn’t he?
Piazzolla was a good friend of Maurice Bejart. Hatzidakis also wrote ballet music for Bejart. This was the time I played in the Belgian Opera Orchestra. I heard his music and got crazy about it. Piazzolla was not known at the time. It was a ballet for Bejart and the name was “Our Faust”. The music consisted of the B Flat Mass, one of the best pieces by J. S. Bach, and the music of Piazzolla, mixed. It was great. He didn’t play at the ballet, it was with recorded music. There was a big festival in Liege, and Piazzolla came every year to play there. I had one concert with a guitarist the same evening. Piazzolla listened to it and got the idea to write the “History of the Tango” for flute and guitar, because he remembered that the tango was born in the brothels of Buenos Aires, played by such instruments. He wrote this piece and we premiered it in ’85, one year later. If you are really interested, things sometimes just happen.
What about Ennio Morricone? Is it true that he also dedicated a work to you?
Ennio Morricone was invited at the same big festival in Belgium, as Piazolla was before, and the organizers wanted him to write a Cantata for Europe. The work was not so successful. The text was compiled by texts authored by the various founders of Europe. Morricone wanted a soprano solo, choir, and guitar and flute soloists. I played at the premiere, but Morricone did not really dedicate the work to me.
Your concerts are characterized by a combination of classical and more modern material. Do you do this mixing on purpose?
You are right. In my concerts, I like to play classical things, but also at least one piece written for me. If you play too much classical music, people will not come to the concert. It is very exciting to have a new piece for an ensemble. If the music is good, then it is perfect. However, if it is bad, it is awful, because you will only play it once and then the composer will complain that you don’t play it enough. When I started playing music out of my job in the orchestra, I thought that at the time the public for classical music were only these old ladies with the green hair. I was a young guy going out and having fun. So, I asked myself: “why can I not play music for people like me?”. It was the time when Philip Glass and Wim Mertens were very popular. I play the flute on maybe ten albums of Mertens. With him, music was not the main reason for playing. I wanted to play for younger people and have other experiences.
How did you get involved with the world of music in the first place?
I started learning music at the age of 7. My father is a medical doctor and he listens to good music, real music. I always heard this music, and we always attended concerts in Oostende. I liked music as a boy, and they sent me to the music school. I was lucky because there I had a young teacher who became very quickly a friend of mine. He thought I had talent, and I became kind of a member of his family. In fact, my passion at the time was architecture and I wanted to become an architect. But when I finished my high school and my musical studies before the conservatory, I thought music would be more fun than architecture. I also felt very comfortable with the flute as an instrument.




When you began you career, was flute a kind of an ‘underdog’? Did you consciously attempt to ‘legitimize’ the instrument?
There are many flutists who tried to “legitimize” the flute. If you go to Asia, in China, in Japan, in South Korea, the flute is a very important instrument. In the traditional music of these countries, flute is very essential, so they are interested in it. In Europe, it is the opposite. Here, the flute was very popular in the Baroque and classical music. When romanticism came, the harpsichord became piano forte and piano, and all romantic composers like Chopin and Brahms and Beethoven had space only for violin and the piano. All other instruments were put aside, considered not important. Probably, the flute as an instrument was also not very good technically, at the time. It is only in 1850 that the flute becomes an instrument with big, clear sound and homogeneous intonation. After 1850, the flute becomes more sophisticated and all French composers, such as Ravel and Debussy, start to write music for the flute. We flutists do not have Brahms, we do not have Rachmaninoff or Beethoven. We ask composers to write and make the instrument more popular.
You began as a member of an orchestra, and then moved on to pursue a solo career. What are the pros and cons of each option?
For a flutist to become a soloist, he has to play at least for ten years at the symphony orchestra. Your musical education is not only at school. You learn to be a good musician when you play music. And when you are part of a good orchestra, you work with many different conductors who have different ideas, while different soloists join you every week. Also, in the orchestra the intonation is very important. You have very strict rules, you have freedom and not freedom. You really learn what music is. And then you have to get out of it in order to acquire a strong personality. This was part of my evolution. I wanted to do both, but at some moment I had to choose. So, I abandoned the orchestra in ’87 because I had too much work out of the orchestra. I miss the big powerful sound of the orchestra, but you cannot have everything. I am more of an independent person, prefer to do the business myself and not be part of something where someone tells me what to do. Teaching is a good alternative, having a fixed job while also being a soloist.
What is your approach to teaching? What are the key characteristics that you want your students to acquire?
In my lessons, I play a lot, because in music there is a lot of mimetism. It is a balance between being strict and being free. On the one hand, I teach them to have style, and on the other hand I teach them to have their own sound. Sound is the most important feature of a soloist. Sometimes, friends listen to me on the radio, and recognize me even if they don’t know who is playing. Nowadays, the level is incredibly high in music, but it is too standard. There is not enough personality today. This is what I try to convey to my students.
Is there a price to be paid for reaching the top? Isn’t it, for example, exhausting to have around a hundred concerts abroad every year?
I have many friends in different countries and this is very exciting. I travel maybe for half of the year, and stay at home for the other half. It is a nice balance. I come to Greece with an accordionist with whom we breathe together. Then, I go to Spain with my chamber orchestra. I travel with people that I want to travel. I cannot work with people with whom we do not click.
In which country of the dozen ones you have toured did you find the best audience?
People listen differently. The question is not the country, but the place you play, in terms of the hall. The places where people listen to you most carefully are Japan and South Korea. They analyse everything and they know everything very well; they are very sensitive to music. The most spectacular questions I have had after my concerts were always in Asia. They are such hard workers, they really try to understand. It is in their nature.
How do you approach a composer’s work? Do you obey to the original music, or do you somehow “recreate” it?
This is a very good question. First of all, that’s why I oblige myself to play a lot of Mozart or Bach, in order to have some discipline. In Mozart, everything is so fantastic that everything you do too much is cheap. Everything is in very refined details, in the quality of sound, it is not in adding things. For me, to play works written for me, it is to recreate them and somehow to rewrite them together with the composer. Most of the time, it is a big exchange with the composer. You have to suggest a lot of things, because it is contemporary, it happens today.




You played in the recording of the soundtrack for the immensely popular film ‘Amadeus’. This must have been a pretty exciting experience.
I recorded all the music of Mozart for flute. There was one piece, KV 617, for glass harmonica, flute, oboe, viola, and cello. This is one of the last pieces of Mozart, a wonderful piece, but nobody played the glass harmonica. And I did three CDs with all flute music of Mozart, the youth sonatas, the quartets, and the flute concertos, and this piece was often recorded with the piano or the harpsichord instead of glass harmonica. I didn’t like this, so I started to look everywhere for someone who played the instrument. I found a great guy in France who played the glass harmonica, and that’s how we recorded it, and that’s how the story started. In ’91, we had a program with the Mozart quartet and toured during the whole year. It was fantastic.
Have you managed to achieve what you wanted to in the first place? Have you fulfilled your own idea of success?
When I decided to be professional, I wanted to find a job. It is a hard world, you know! I got my first orchestral job when I was 19. When you do music, you have to earn your life from it. I was very motivated, got into my first orchestra but did not like the atmosphere there. So, I said I am not going to do this for my entire life. I loved the job but did not like some people because they were very functionary. Things went naturally. When you are young, you have energy to move mountains. Money has not been important. The important thing is to be myself and do what I like.
What music do you enjoy listening to, other than the one you play?
I listen more to classical music. If you were to put me on an island, let’s say, I would take the G minor string quartet KV 515 from Mozart. This is my number 1. The Letzte Lieder from Strauss and the Goldberg Variations from Gould are great. I also like listening to Fado, to Piazolla, to Miles Davis…
Who are the composers who you feel really took music for flute a step further?
The first one is Bach, because he wrote a lot for flute. And then Mozart. People say that Mozart did not like the flute; this is not true. He once wrote to his father that “I didn’t like this flute” but he meant he did not like the flutist who played for him. The flutist was an amateur and could not play the music written for him. The slow movement of the D major 285 flute quartet is probably one of the most beautiful things ever written for flute. And then, of course, all the French music by Debussy and the others. They didn’t write for the flute only because of virtuosity, they wrote music because of the quality and the colours in the sound.
Are you concerned that the crisis may affect your art?
There is less money for art and, yes, we are concerned. In art, a lot of money is public. They cut down orchestras, which means less opportunities for composers to have their music played. It is a chain reaction.
By the way, other countries will have the same problems that Greece is having now. It is a shame how Germany behaves. The reason of the crisis is not what happened with the banks. The real reason goes much further. The capitalist system has gone too far. People do not want to share. The people who are so rich could share a bit, but they do not want to. I have seen this coming for a long time.