Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Paper Story, στο Γυάλινο


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Paper Story 

Το paper story είναι πιπεράτο, αθώο και συνειδητοποιημένο! Μέσα από παιχνίδια φωτός, σκιών και τραγουδιών βρίσκουμε την άκρη του κουβαριού από την αθωότητα στην ενηλικίωση μιας γυναίκας που τολμάει να ρισκάρει, να ζήσει, να πληγωθεί αλλά και να καταφέρει να σηκωθεί. Μιας γυναίκας που ζει και αναπνέει μέσα από διαφορετικούς ρόλους, σε μια μουσική ιστορία πλαισιωμένη από τέσσερις δεξιοτέχνες μουσικούς και ηθοποιούς αφηγητές.

Το χθες δεμένο αισθητικά και ηχητικά με το σήμερα. Από τον Αττίκ, το Μάνο Χατζιδάκι και τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο στον Goran Bregović κι από τη Bessie Griffin στο Σταμάτη Κραουνάκη και τη Βίκυ Μοσχολιού. Μαζί τους, τα πάντα απλώνουν και μαζεύονται στην «Άγρια Θάλασσα» της Κατερίνας Παλαιοθόδωρου τραγούδι από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τίτλο «με ένα μπλε ποδήλατο», καθώς και σε κάποια ανέκδοτα τραγούδια από την νέα της δισκογραφική δουλειά την οποία ήδη έχει ξεκινήσει να ηχογραφεί.

Παίζουν οι μουσικοί:
Ακορντεόν: Αγγέλικα Παπανικολάου
Πιάνο: Γιώργος Κονής
Κιθάρες: Διονύσης Τελιόπουλος
Κρουστά|Φυσαρμόνικες|Φλογέρες: Κωστής Στεφόπουλος

Οι ηθοποιοί:
Μάγια Ανδρέου
Κατερίνα Βούρτση
Μιχάλης Δελαβίνιας 

Κείμενα παράστασης | Επιλογή τραγουδιών | Graphic design: Μιχάλης Δελαβίνιας
Μουσική – σκηνογραφική επιμέλεια: Κατερίνα Παλαιοθόδωρου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Παλαιοθόδωρου-Μιχάλης Δελαβίνιας
Φωτισμός: Βασίλης Τζιβελέκης
Make up artist: Ολέσα Απαρτόγλου 
Τα χτενίσματα της παράστασης επιμελείται η Μέλανυ Σαργκσιάν.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (21)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ

Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι εγώ" 
Επεισόδιο 21ο

Tεταρτη 25/11/2010


Τον τελευταιο καιρο γεμιζω τον χρονο μου “τρεχοντας” αυτο το εκπληκτικο computer game, το “Assassin’s Creed 2”. Κι’ οταν το χαρακτηριζω ως “καταπληκτικο” το εννοω, γιατι δεν ειναι μονο η πλοκη του που μπορει να με κραταει –η οποια σε τελευταια αναλυση ακολουθει τα προτυπα ενος κλασσικου περιπετειωδους ιστορικου μυθιστορηματος του στυλ “To Moναστηρι της Παρμας” ή ακομα, τα αναλογα του Dan Braun- αλλα και λογω του κοσμου που στηνει στην αναγεννησιακη Ιταλια, οπου, εκτος απο την τρισδιαστατη αναπαρασταση πολεων οπως η Φλωρεντια, η Τοσκανη, κλπ, υπαρχει κι’ ενα τεραστιο πληθος ανθρωπων καθε λογης –αντρες και γυναικες, καλογεροι, ευγενεις, πωλητες, αχθροφοροι, κλπ- που κινουνται διαρκως στους δρομους, που αλληλεπιδρουν με διαφορους τροπους με τον κεντρικο ηρωα –τους βλεπεις π.χ να τρομαζουν και να σκουντουφλανε οταν πεφτει πανω τους, να σχολιαζουν τις ενεργειες του, να ξυνονται, να φτερνιζονται, κλπ. Προκειται για μια μορφη artificial intelligence που δυσκολευομαι να καταλαβω πως εχει μπορεσει να προγραμματιστει και να χωρεσει μεσα σε ενα dvd. Η αισθηση της εμπλοκης που μου γεννα αυτο το game ειναι τελειως αναλογη με την αισθηση της ψυχολογικης εμπλοκης που μπορει να σου γεννα ενα βιβλιο, απο το οποιο δεν μπορεις να ξεκολλησεις μεχρι να το τελειωσεις. Προκειται λοιπον για μια μορφη τεχνης, που μονο καταχρηστικα μπορει να χαρακτηριστει ως “παιγνιδι”. Υπ’ αυτη την εννοια αλλωστε μπορει να θεωρηθει ως “game” και μια συμφωνια ή ενα κοντσερτο για πιανο, που μπορουν επισης να σου γεννουν μια αναλογη αισθηση συναισθηματικης και διανοητικης εμπλοκης. 

Ειναι σιγουρο βεβαια πως πισω απ’ αυτη την φαινομενικα ακατανοητη πολυπλοκοτητα κρυβονται συγκεκριμμενοι αλγοριθμοι και κατασκευαστικες τεχνικες, ομως, ενω ειμαι σε θεση να αναγνωριζω και να κατανοω τετοιες τεχνικες, οταν βρισκομαι αντιμετωπος π.χ με ενα ιδιαιτερα πολυπλοκο συμφωνικο εργο –ακομα κι’ οταν δεν ειμαι σε θεση να τις εφαρμοσω εγω- στην περιπτωση ενος τετοιου computer game ομολογω πως εντυπωσιαζομαι, φυσικα λογω της αγνοιας μου. Σε καθε περιπτωση, διαπιστωνω πως με ενα αναλογο τροπο με τον οποιο η μουσικη κατασκευη ανεπτυξε με την παροδο του χρονου ενα ολο και μεγαλυτερο βαθμο δομικης πολυπλοκοτητας, λογω αθροιστικης συσσωρευσης επιμερους ευρηματων και καινοτομιων, ετσι κι’ αυτη η νεα μορφη τεχνης αναπτυσσει με την παροδο του χρονου –ενος επιταχυνομενου χρονου λογω της συγχρονης τεχνολογιας- ολο και μεγαλυτερους βαθμους δομικης πολυπλοκοτητας. Τουτο αποτελει αλλωστε κανονα ως προς τον τροπο αναπτυξης και εμπλουτισμου των συμβολικων κωδικων. Και εαν στην μουσικη οι παραγοντες που οδηγησαν στην καινοτομια σχετιζονται με την αναπτυξη της σημειογραφιας, με την βελτιωση των μουσικων οργανων, με την αυξανομενη συνθετοτητα των συμβολικων και ψυχολογικων της περιεχομενων και με τα ειδικα περιεχομενα που απεκτησε ο κοινωνικος ρολος των συνθετων, στην περιπτωση των λεγομενων computer games τετοιοι παραγοντες σχετιζονται με προοδους στους τομεις του software και του hardware, αλλα ισως και με καποια επισης αυξανομενη συνθετοτητα καποιων συμβολικων και ψυχολογικων περιεχομενων, τα οποια αντανακλουν βεβαια τα πολιτιστικα στερεοτυπα μιας σημερινης κοινωνιας εθισμενης και στις χολλυγουντιανες ταινιες. Αυτα τα στερεοτυπα ειναι πολυ πιο απλοϊκα απο εκεινα που οδηγησαν στην αναπτυξη της εντεχνης μουσικης, γιατι αντανακλουν τους τροπους σκεψης και συμπεριφορας κοινωνιων ενος μαζικου και εμπορευματοποιημενου πολιτισμου. Εαν ομως τα computer games ειχαν ως βασικο τους αποδεκτη -και αγοραστη- μια “καλλιεργημενη” αστικη ταξη, τοτε θα ακολουθουσαν σιγουρα κι’ αυτα μιαν αναλογη, πιο εκλεπτυσμενη πορεια. Ας μην ξεχναμε αλλωστε οτι κι’ η σημερινη μουσικη παραγωγη χαρακτηριζεται απο μια συμβολικη απλοϊκοτητα, που αντανακλα τα ιδια ψυχολογικα και νοηματικα στερεοτυπα αυτου του εμπορευματοποιημενου και μαζικοποιημενου πολιτισμου.

Παντως, μιλωντας γενικα, αυτα τα computer games αποτελουν πλεον μια μοντερνα μορφη τεχνης κι’ οποιος δεν το καταλαβαινει ειναι απλως “κολλημενος”. Εδω συμβαινει κατι αναλογο μ’ αυτο που συνεβηκε με τα synthesizers και με την δυσκολια αποδοχης τους απο τους “κολλημενους” oπαδους, τοσο της εντεχνης μουσικης, οσο και της Jazz. Ωστοσο, κανεις δεν μπορει να ισχυριστει οτι η “Celephais” π.χ, δεν αποτελει εργο εντεχνης μουσικης!

Μιχάλης Γρηγορίου

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Ένα παρορμητικό κείμενο του Γιώργου Τσάμπρα



ENA – ΣΑΦΩΣ – ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» ΚΑΙ ΤΗ «ΔΗΜΟΣΙΑ» ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ

Έχω υπαρξιακό πρόβλημα…

Αλλά από την άλλη …χαίρομαι – έως και κολακεύομαι – που για την ταπεινότητά μου, τουλάχιστον ομονοούν – ή έστω αδιαφορούν, τόσο  η Ελληνική Ραδιοφωνία  – πρώην, νύν και βλέπουμε – όσο και η Δημόσια Ραδιοφωνία.

Μάλλον έκανα πολύ κακές εκπομπές τόσα χρόνια και οι ευγενικοί αυτοί άνθρωποι ντρέπονταν να μού το πουν…

Οι «συνάδελφοί» μου στην ΕΡΤ, μού ζήτησαν να σταματήσω το 2ωρο με το οποίο συμμετείχα στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των εργαζομένων, γιατί  - λέει – τώρα που επέστρεψαν όλοι οι …«μόνιμοι» απολυμένοι, δεν χωράνε οι …απολυμένοι με σύμβαση αορίστου χρόνου…

Ο υπολογιστής που μοριοδοτούσε για λογαριασμό της ΔΡ πάλι, με άφησε απέξω, γιατί η δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια, δεν εμπίπτει – λέει – στα προσόντα που μοριοδοτούνται… Περισσότερα μόρια πήρα ως …πατέρας ανήλικων τέκνων...

Δεν ξέρω τι να πω…
Πόλεμος είναι και ο καθένας πολεμάει με ότι όπλα έχει…
Χρειάζομαι αν όχι την έμπρακτη στήριξη όσων με εκτιμούν και έχουν τη δυνατότητα, τουλάχιστον …τη στοργή σας.

Γιώργος Π. Τσάμπρας
Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

ΥΓ (1): Για λεπτομέρειες, ονόματα και συνθήκες είμαι στη διάθεση οποιουδήποτε. Μετά από 32 χρόνια στο χώρο και 17 στην ΕΡΑ, βαρέθηκα να δείχνω «ανωτερότητα» στην παλιανθρωπιά και στην μικρότητα … Οι επιλογές των «διοικούντων» δεν είναι τόσο «φωτισμένες» - είχαμε πολλές ευκαιρίες να το πούμε αυτούς τους μήνες… Όμως και ο «αγώνας των εργαζομένων» δεν είναι και  τόσο αγνός… Δυστυχώς, οι θεωρίες περί «καθαρότητας της φυλής» και οι προγραφές, δεν περιορίζονται πλέον στα χωράφια της γνωστής οργάνωσης…

ΥΓ (2): Είναι η τέταρτη εκπαραθύρωσή μου από την ΕΡΤ όλα αυτά τα χρόνια… Οι τρείς προηγούμενες – από θερμοκέφαλες, ρουσφετούχες ή απλά …μουσικά ρατσιστικές,  διοικήσεις – έχουν πλέον ιστορικό ενδιαφέρον. Αυτή όμως  είναι η πιο ξεχωριστή, καθώς γίνεται με την πρωτοβουλία ή την ανοχή απολυμένων συναδέλφων.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Ο Θάνος Μικρούτσικος για τον Φίλιππο Συρίγο





"Ξέρω ότι με αγαπούσε πολύ και τον αγαπούσα κι εγώ. Χάνω τα λόγια μου για να μιλήσω για το φίλο μου που έφυγε. Δεν το πιστεύω. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που πέρα από το ότι ήταν απολύτως ακέραιος και πάλευε για τις ιδέες του χωρίς να κάνει πίσω σε τίποτα, ήταν ένας αγαπημένος μου άνθρωπος. Είχαμε μια βαθιά σχέση. Πηγαίνω για να τον ξεπροβοδίσω. Ήταν ένα άνθρωπος υποδειγματικός στο πώς πρέπει να παλεύουμε κάποια άσχημα πράγματα. Μερικοί τον έλεγαν δογματικό, αλλά ήταν δογματικός σε σχέση με τις αρχές του. Παρότι ξέραμε ότι ήταν άρρωστος και το πάλευε, μου ήρθε απότομα η είδηση. Ακόμη και στον περίγυρό του προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στους άλλους για την κατάστασή του. Στο μυαλό του όμως ήταν πάντα να πάρει το μικρόφωνο και να μεταδώσει αγώνες. Ήταν μαχητής μέχρι το τέλος. Ήρθε σε αυτόν τον πλανήτη και δικαίωσε την ύπαρξή του. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιου η ζωή δεν πήγε στράφι, αυτό κάπως κάνει τα πράγματα πιο αντιμετωπίσιμα".

Θάνος Μικρούτσικος

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Συνέντευξη του Ηλία Μπαζίνα στον Σωτήρη Κακίση

Ηλίας Μπαζίνας



ΗΛIΑΣ ΜΠΑΖIΝΑΣ:

«Ο πρωταθλητισμός είναι βαρυτάτη νόσος»…

ΤΟΥ ΣΩΤήΡΗ ΚΑΚίΣΗ


Όλο αυτόν τον καιρό βρέθηκε σε κάθε είδους εκπομπή -ραδιοφωνική ή τηλεοπτική- για να πει κι αυτός σαν ειδικός τη γνώμη του για τα τελευταία με τα αναβολικά γεγονότα. Ο κόσμος ξαφνικά σαν να ξύπνησε και θέλει απαντήσεις: πώς, γιατί, ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ, από το ζενίθ στο ναδίρ της εθνικής περηφάνιας, πώς προχωρήσαμε τόσο βαθειά στα πιο σκοτεινά πελάγη του παγκόσμιου πρωταθλητισμού.
Τι να πρωτοπείς όμως, τι να τους απαντήσεις; Γιατί ο Ηλίας Μπαζίνας, ο επί πολλά χρόνια επίμονος και καθημερινός αθλητικογράφος, ο από τα νιάτα του με τον αθλητισμό σοβαρά και με επίγνωση ασχολούμενος, έχει απόψεις που πολύ πιο πέρα πάνε από τις τρέχουσες επικινδυνότητες. Ενδιαφέρεται να μιλήσει για πράγματα πραγματικά λυτρωτικά του ιδιόρρυθμου ψυχισμού αυτού εδώ του λαού. Για το πώς αλλού θα ήμασταν, αν άλλα, πολύ πιο σημαντικά θέματα, τόσο επιπόλαια, τόσο ανεύθυνα δεν περιφρονούσαμε.



-Βρισκόμαστε ενώπιον ενός …φοβερού λάθους, κύριε Μπαζίνα ;

ΗΛίΑΣ ΜΠΑΖίΝΑΣ: Τι να σας πω, κύριε Κακίση; Απορία ψάλτου, βηξ.

-Για το τι γίνεται, για το τι γινότανε όλα αυτά τα χρόνια στον αθλητισμό μας, άλλοι σαν να ξέρουνε, κι άλλοι σαν να μην ξέρανε καθόλου;

Η.Μ.: Πώς να μην ξέρανε καθόλου; Αυτό δεν το χωράει το δικό μου το μυαλό. Υπάρχει άνθρωπος εδώ γύρω που πιστεύει πως μπορεί να υπάρξει πρωταθλητισμός χωρίς υποβοήθηση; Αυτό το πράγμα πρέπει να το βγάλουμε από τη μέση, να τ’ αφήσουμε πίσω μας, για να δούμε τι θα κάνουμε. Ο πρωταθλητισμός είναι βαρυτάτη νόσος. Μείζων νόσος. Μείζων διαταραχή του ανθρώπινου οργανισμού, του ψυχισμού του ανθρώπου. Είναι υπέρβαση των ορίων του ανθρώπου, και μετάλλαξή του σε κάποιον άλλον άνθρωπο, ξένο. Αυτό το πράγμα μπορεί να γίνει χωρίς ωδίνες;

-Φοβάμαι πως όχι.

Η.Μ.: Υπάρχει τοκετός χωρίς ωδίνες; Κι εδώ μιλάμε για ωδίνες οδυνηρότατες, αλλά και με βαρύτατες επιπτώσεις στη συνέχεια. Μάλιστα, και χωρίς τα φάρμακα, ο πρωταθλητισμός συνεπάγεται μεγάλη επιβάρυνση του κάθε οργανισμού.

-Π.χ., μεγαλοκαρδία;

Η.Μ.: Ακριβώς. Και σίγουρα πόνους αμέτρητους στο κορμί, που με το πέρασμα των ετών χειροτερεύουν. Είδατε τι είχαν πάθει οι ποδοσφαιριστές στην Ιταλία, λόγω της πολυφαρμακίας: οι τρομερές καθημερινές τους ανάγκες τους οδηγούσαν σε ένα σωρό –νόμιμα συνήθως- χάπια, είτε παυσίπονα, είτε μυοχαλαρωτικά, είτε ο,τιδήποτε άλλα, που όμως κάνανε ζημιά στον οργανισμό τους απίστευτη.

-Και το ποδόσφαιρο είναι πολύπλοκο σωματικά, δεν φτάνουν, όπως στην άρση βαρών, τα αναβολικά…

Η.Μ.: Ναι. Γιατί το ποδόσφαιρο θέλει και έκρηξη, και δύναμη, και ταχύτητα, αλλά και καθαρό μυαλό.



Ηλίας Μπαζίνας


-Κι η κοκαΐνη σπεύδει τότε να το υποστηρίξει;

Η.Μ.: Ασφαλώς. Χώρια από  αυτό, οι υποχρεώσεις του ποδοσφαίρου είναι αλλεπάλληλες, ενώ της άρσης βαρών περιορίζονται σε τρεις-τέσσερις φορές το χρόνο. Αλλά ένα άλλο πρόβλημα είναι το πώς καταλαβαίνει κανείς ποιος έκανε τι. Είμαστε βέβαιοι π.χ. πως η Τζόινερ πέθανε από τα αναβολικά, αλλά κι αυτό ακόμα μένει αναπόδεικτο. Και δεν είναι και τόσο τυπικό αυτό που της συνέβη.

-Να πεθάνει στον ύπνο της από ανακοπή;

Η.Μ.: Ναι. Τα πιο τυπικά είναι άλλα. Λοιπόν, κι όταν χρεώνουμε κάτι στα αναβολικά, ποιος θα τα χρεωθεί; Τουλάχιστο με τα ναρκωτικά κάποιοι έστω συλλαμβάνονται, και πάνε και φυλακή. Κι υπάρχει και μια εικόνα εν πάσει  περιπτώσει του ανθρώπου που είναι ναρκομανής. Και, μέσα από μια διαδικασία θεραπείας του, υπάρχει κι η ελπίδα.

-Κάποια εικόνα έχουμε πάντως και του …αναβολιζόμενου ατόμου, δεν έχουμε;

Η.Μ.: Έχουμε, αλλά δεν είναι τόσο οπτικά ολέθρια. Κι η ακμή ακόμα είναι στην πλάτη πιο πολύ συνήθως, και την κρύβουν τα ρούχα. Η μεγαλύτερη παραμόρφωση απ’ όλες είναι πως ξαφνικά ο άνθρωπος αυτός σπάει μέσα σ’ ένα μήνα πέντ’-έξι φορές το προσωπικό του ρεκόρ. ‘Αμα δεις κάτι τέτοιο, φτάνει.

-Κι «η λάμψη του αθλητή τη στιγμή που ξεπερνάει τον εαυτό του», που ύμνησε ο Διονύσης Σαββόπουλος;

Η.Μ.: Ο Σαββόπουλος λέει κι άλλα ρομαντικά πράγματα, έχει κάθε δικαίωμα να είναι ρομαντικός. Ποιητική αδεία όλα αυτά είναι απόλυτα σεβαστά. Αλλά ο μεγάλος θαυμασμός για τις αθλητικές νίκες ανάγεται σε πράγματα μεταφυσικά, κάπως αυτάρεσκα ας πούμε, και αρκετά εκτός τόπου και χρόνου.

-Σας ακούσαμε να λέτε πως φταίνε και τα σημερινά πρότυπα των παιδιών, οι καλογυμνασμένοι Μπραντ Πιτ. Ενώ παλιά ο Γκάρυ Κούπερ είχε τα χάλια του σωματικά.

Η.Μ.: Μα σήμερα όλο και περισσότερα σάιμποργκς προστίθενται στην κοινωνία των κοινών θνητών. Κι αυτά τα σάιμποργκς μπορεί κάποια στιγμή να φτάσουν να επιτρέπουν μια πολύ μακρά επιβίωση, αλλά προσωπικά εκφράζω την ευχή αυτή την εποχή εγώ να μη τη ζήσω, να μη τη δω, να πάει και να πάω στην ευχή χωρίς να συναντηθούμε.

-Δεν ενδιαφέρεστε για τις …ημέρες των ζωντανών νεκρών, λέτε;

Η.Μ.: Σε καμία περίπτωση δεν με απασχολεί η συνέχεια με τέτοιους αφύσικους τρόπους εμένα.

-Σαν Ελλάδα όμως τι κάνουμε; Αναγκαστικά μας απασχολεί τι γίνεται και πώς θα βγούμε σαν χώρα από τις σύγχρονες αυτές στενωπούς.

Η.Μ.: Το ξανάπα: Εξανίσταμαι όταν ακούω ανθρώπους γύρω μου να δηλώνουν, «-Μα μόνο έναν αθλητισμό έχουμε». Είναι δυνατό; Είμαι ‘Ελληνας και νοιώθω πως δεν έχω τίποτ’ άλλο; Ωραία: δεν ξέρεις την ιστορία σου, γιατί στο μάθημα της ιστορίας ήσουνα κουμπούρας και βαριόσουνα. ‘Αλλα πράγματα δεν ξέρεις; Δεν έχεις διαβάσει, δεν έχεις δει, δεν έχεις ακούσει; Δεν ξέρεις πως αυτός εδώ είναι ένας μαγικός τόπος, ο οποίος κάθε τόσο γεννάει σπουδαίους ανθρώπους, που κάνουνε σπουδαία πράγματα; Εσύ ο Έλληνας δηλαδή που λες πως έχεις μόνο τον αθλητισμό, το μόνο που δεν έχεις είναι ο αθλητισμός !






-Δηλαδή;

Η.Μ.: Γιατί ο σημερινός πρωταθλητισμός εξ υποθέσεως είναι ένα πράγμα ανέντιμο, το οποίο στερείται αληθείας και αρετής. Ξαναγράφοντας κάτι αυτές τις μέρες, αναθυμήθηκα το στίχο του Σολωμού: εθνικό είναι κάθε τι το αληθινό. Δεν δικαιούμεθα επί τη ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε και Σολωμό οι Έλληνες; Δεν ήταν η αρετή η πεμπτουσία της ύπαρξης του πολιτισμού εκείνων τους οποίους επιθυμούμε για προγόνους μας; Η αρετή μάλιστα για τους αρχαίους Έλληνες ήταν μια κατάσταση πολύπλοκη: περιείχε ανδρεία, περιείχε εντιμότητα, περιείχε την τάση προς το φως, τη μόρφωση και την αλήθεια, κι όχι προς το ψέμα. Ο Ηρακλής, ο λεγόμενος γενάρχης τους, ήταν άλλωστε υπόδειγμα ευγενούς και καθαρού ανθρώπου, που επεδίωκε τα καλά έργα. Κι η ωραία αυτή λέξη η αρετή και την ίδια ρίζα έχει με τον άνδρα, και τον ανδρισμό εκφράζει πάνω απ’ όλα. Θέλω να πω, πως είτε μιλάμε για άνδρα, είτε μιλάμε για την αρετή μιας γυναίκας, μιλάμε για μία σοβαρή ιδιότητα. Δεν μιλάμε για τη συμπεριφορά καμιάς καλής καλόγριας.

-Οπότε;

Η.Μ.: Οπότε, όταν επιδιώκουμε έναν αθλητισμό χωρίς αρετή, επιδιώκουμε έναν αθλητισμό άνανδρο. Κι ένας αθλητισμός άνανδρος είναι αθλητισμός ανύπαρκτος. Που ενεργεί αρνητικά. Που αντί αρετής παράγει κακία. Στα γυμναστήρια αν πάτε σήμερα θα δείτε θλίψη, κατήφεια και πόνο. Γιατί τα παιδιά σήμερα ζούνε με τη συνεχή αγωνία πως κάτι θα τους συμβεί. Πως, αν δεν τους πιάσουνε, αύριο-μεθαύριο η υγεία τους θα τους εγκαταλείψει. Πως κάποτε θα απομυθοποιηθούν οι πάντες, ό,τι κάνανε θα ξεχαστεί, θα επικαλυφθεί από κάποιων επόμενων τα επίσης ύποπτα ρεκόρ.

-Παγκόσμιο όμως το φαινόμενο, είπαμε: η άλλη πήγε στην Ολυμπία μέσα, κέρδισε στη σφαίρα το χρυσό χαπακωμένη, και την πιάσανε την επομένη.

Η.Μ.: Ναι. Και δεν έστελνε και το μετάλλιο πίσω. Της το ‘χε χάσει, λέει, ο αδελφός της. Άλλη μια πολύ μελαγχολική, πικρή ιστορία κι αυτή. Οι σύγχρονοι ‘Ελληνες θα μπορούσαμε στον αθλητισμό να έχουμε αφήσει το σημάδι μας με άλλο τρόπο.

-Όπως;
  
Η.Μ.: Ως θεματοφύλακες π.χ. μιας παγκόσμιας αθλητικής κάθαρσης. Αφού, ιστορικά και ιδεολογικά, ο αθλητισμός είναι αναμφισβήτητα παιδί των αρχαίων Ελλήνων, έχουμε κι εμείς πάνω από κάθε άλλον υποχρέωση να κινηθούμε προς την κάθαρση. Μιλάμε για σπουδαίο έργο, βέβαια, για άθλο πράγματι ηράκλειο.

-Να μη μείνουμε δηλαδή μ’ αυτή την εξωτερική και πολύπαθη πια φλόγα, να βρεθούμε με μια τελείως άσβηστη μέσα μας φλόγα.

Η.Μ.: Ο αθλητισμός, ο οποίος περνάει την αντίληψη ενός εθνικού σφρίγους επειδή κάποιος από τις χιλιάδες των εδώ γύρω ανθρώπων κατάφερε να πάρει ένα μετάλλιο, αφήνοντας στη σκιά όλους τους άλλους που δεν πήρανε κι οι οποίοι καθόλου λιγότερο ωραίοι δεν είναι, καθόλου λιγότερο σωστοί άνθρωποι, αυτός ο αθλητισμός, του ενός πόντου διαφορά στα ρεκόρ ή του ενός εκατοστού του δευτερολέπτου, αθλητισμός ουσιαστικός δεν είναι. Το να έχεις όμως πολλούς ανθρώπους ενσυνείδητα αθλούμενους, μακριά από όλ’ αυτά που λέμε, τότε κάτι κάνεις. Τότε προς μια σωστή επιτέλους κατεύθυνση ξαναγύρισες, ξαναπάς.



ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, «Κ», ΚΥΡΙΑΚΗ (20.4.2008).



Σωτήρης Κακίσης, Χρόνης Μπερτόλης, Ηλίας Μπαζίνας, Ηλίας Γιαννακάκης (φωτο: Γιώργος Μαυρωτάς)