Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Το ελληνικό τραγούδι στην …Αμφίπολη


Το ελληνικό τραγούδι στην …Αμφίπολη

Θυμάστε ποιες ήταν οι βασικές συναυλίες του καλοκαιριού που μας πέρασε, έστω στο Ηρώδειο και πέριξ αυτού; Μια στιγμή, να ανοίξω τις σημειώσεις μου:

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη τραγουδά Μελίνα Μερκούρη.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη τραγουδά Βασίλη Τσιτσάνη.
Και ο Δημήτρης Μητσοτάκης τραγουδά Βασίλη Τσιτσάνη.
Ο Vassilikos τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι.
Ο Μανώλης Μητσιάς τραγουδά και Βασίλη Τσιτσάνη και Μάνο Χατζιδάκι.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη «40 χρόνια μετά».
Ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει τραγούδια του από τα τελευταία 50 χρόνια.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος παρουσιάζει τραγούδια του «50 χρόνια μαζί».
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος παρουσιάζει τραγούδια του «που αποτέλεσαν σημείο αναφοράς μιας Ελλάδας που αντέχει στο χρόνο».
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας τραγουδά τον «Αρμαγγεδώνα» 32 χρόνια μετά.
Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά ρεμπέτικο unplugged.
Και πολλοί καλοί τραγουδιστές παρουσιάζουν ένα αφιέρωμα στον Μάριο Τόκα.

Να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: φέτος στο Ηρώδειο το νεότερο τραγούδι που ακούστηκε είχε ηλικία τριάντα ετών και βάλε.

Τι άλλο είναι τούτη η λίστα παρά τρανή απόδειξη μιας αβάστακτης στασιμότητας; Με πόσο Τσιτσάνη και πόσο Χατζιδάκι μπορούμε να πασπαλίσουμε το κενό; Πόση Μερκούρη πρέπει να τραγουδήσει η Ζουγανέλη; Δεν είναι ασύλληπτο μια τέτοια φωνή να χρειάζεται να περάσει στα «Παιδιά του Πειραιά» για να αποκτήσει το πολυπόθητο πανεθνικό επίχρισμα; Ακόμα κι ο Νταλάρας έκανε 10-15 προσωπικούς δίσκους προτού αρχίσει τα αφιερώματα. Σήμερα 1-2 αρκούν. Βλέπω τη συγκλονιστική Μαρία Παπαγεωργίου να παίζεται στα ραδιόφωνα με το «Ξημερώνει» του Θεοδωράκη - αν είναι δυνατόν, μια κοπέλα στην κορυφή της δημιουργικής της ορμής να αναγκάζεται να στραφεί στο «Ραντάρ» του ’81. Απ’ την άλλη, η έκρηξη χαζοχαράς δεν μπορεί ούτε αυτή να αρθρώσει κάτι δικό της, έστω - δώσε λοιπόν Τσιτσάνη κι εκεί, χόρευε swing, δεν τρέχει τίποτα, χαμογέλα στη διαφήμιση με κάτι στίχους που αν άκουγες πραγματικά τι λένε θα έβαζες τα κλάματα.

Με άλλα λόγια, η έγνοια πλέον δεν είναι η δημιουργία. Βρες τι θα επανεκτελέσεις, και είσαι οκ. Αυτή είναι η πραγματική έγνοια: ποιο ήδη υπάρχον μερίδιο του ελληνικού τραγουδιού θα διεκδικήσουμε για να σταθούμε στην αγορά - ή ό,τι έχει μείνει απ' αυτή τέλος πάντων. Κι αν φοβάσαι ότι δεν υπάρχει χώρος για σένα στον Τσιτσάνη, μην ανησυχείς - πλέον άρχισαν και οι επανεκτελέσεις στον ...Δεληβοριά.

Φαίνεται, όμως, ότι σκάβοντας έρχεται η όρεξη. Και όπως οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη, έτσι και το σύστημα του ελληνικού τραγουδιού δύσκολα θα αποχωριστεί το βολικό μνημείο στο οποίο χώθηκε μέσα. Έτσι είναι η ιστορία - όταν δεν φτιάχνεις, καταλήγεις να σκαλίζεις να βρεις - ή απλώς απολαμβάνεις όσα ήδη έβγαλε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη.

ηρ.οικ.

2 σχόλια:

ένας στρατολάτης είπε...

Ηρακλή σκέφτηκες ποτέ τι γίνεται παραέξω; Δεν διαφωνώ σε τίποτα απ' όσα σημειώνεις, τουναντίον εγώ είμαι πιο φανατικός κατά των επανεπανεπανεκτελέσεων. Αναρωτιέμαι όμως, τι τραγούδι έχουν οι ευρωπαϊκοί λαοί σήμερα; Δεν ξέρω, ίσως να έχουν και να το αγνοώ. Ότι όμως πέφτει στην αντίληψή μου είναι καχέκτυπο αμερικανιάς του κερατά. Ταβάνι η Γιουροβίζιον. Εμείς είχαμε την τύχη να μας ανοίξουν τα στραβά μας μια-δυο γενιές μεγάλων συνθετών. Όταν αυτοί στέρεψαν ή εξαντλήθηκαν βιολογικά λογικό δεν ήταν να περιοριστεί η παραγωγή σε ψιλολόγια; Τι διάολο, πόσο περιούσιοι να είμαστε πια;

Μουσικά Προάστια είπε...

Στρατολάτη, αυτό που λες είναι τρομερά σημαντικό και η πρώτη αντίδρασή μου μόλις το διάβασα ήταν "ΑΥΤΟ ΞΑΝΑΠΕΣΤΟ". Δεν έχω τίποτα να απαντήσω και να σχολιάσω, είναι 100% όπως τα λες. Έχεις δίκιο τόσο για το μοντέλο τραγουδιού στο εξωτερικό χονδρικά, όσο και για τη σπανιότητα και το μεγαλείο αυτού που ζήσαμε στην Ελλάδα.

Η αφετηρία των προσεγγίσεών μας είναι λοιπόν κοινή. Από 'κει και πέρα, μπορείς να επιλέξεις να γκρινιάξεις, ή μπορείς και με ηρεμία να δεχτείς την πραγματικότητα. Εσύ καλώς επιλέγεις το 2ο! Κι εγώ το δέχομαι, αλλά ως γκρινιάρης ρέπω φορές-φορές και προς το 1ο!

Να το πω και λίγο πιο αφηρημένα: το να ξέρεις τις αιτίες ενός πράγματος δεν κάνει το πράγμα λιγότερο δυσάρεστο.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Ηρ.