Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Νενικήκαμεν





Νενικήκαμεν, μέρος 1ο (ΜΕΤΡΟ)

Σήμερα είναι μια μέρα φορτισμένη. Δύο γεγονότα συνέβησαν που με πήγαν πολλά-πολλά χρόνια πίσω και με γέμισαν χαρά και αισιοδοξία. Όχι, δεν είναι που ο Σαμαράς έμεινε με τους 160 στο χέρι για πρώτη δόση - οκ, κι αυτό καλό είναι, δεν λέω.

Είναι που βγήκε ξανά στα περίπτερα το περιοδικό ΜΕΤΡΟ.

Και είναι και που οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα άρουν το εμπάργκο στην Κούβα.

Η λέξη ΜΕΤΡΟ με φέρνει πίσω στα χρόνια που μπουσούλαγα να βγάλω άκρη με την πολιτική και την ιδεολογία, όταν όλοι γύρω πανηγύριζαν για την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την έλευση της παγκόσμιας αγοράς. Μέσα των 1990s, και μια ελληνική κοινωνία έπινε νερό στον Σημίτη και στον Κωστόπουλο, και μια παγκόσμια κοινωνία μεθούσε με το όνειρο του Φουκουγιάμα. Κάπου εκεί μπουσούλαγα, και όχι, δεν ήμουν μόνος - δεν έχει το νόημα ναρκισσιστικής αναπόλησης τούτο το σημείωμα. Ήταν πολλοί μαζί στο μυαλό και στη ζωή μου: Ήταν φίλοι, ήταν συνοδοιπόροι, ήταν ηγέτες, ήταν φιλόσοφοι, ήταν καλλιτέχνες, ήταν δάσκαλοι, και προπαντός ήταν οι ιδέες τους, και κάπου εκεί μέσα μπουσούλαγα κι εγώ. Συζητήσεις επί συζητήσεων, ώρες ατελείωτες, ψάξιμο, σελίδες, κουβέντες, βόλτες, κουβέντες, ταινίες, κουβέντες, χωρίς lifestyle, δίχως ταυτότητα και δίχως την ανάγκη της, ευτυχώς. Δεν είχα ιδέα από ζωή, μηδέν, αλλά διάολε ήταν Λύκειο και είχα πανελλαδικές και τύψεις δεν έχω - ό,τι μπορούσα έκανα.

Στο μπουσούλημα χρειάζεσαι και μπούσουλα, και δεν είναι τυχαίο που στις εθνικές οδούς έχει ταμπέλες στη μέση του δρόμου με κάθετο βελάκι που γράφει «Θεσσαλονίκη», κι ας δείχνει απλά ευθεία, κι ας μην σου λέει να στρίψεις, κι ας μην σου λέει καν πόσα χιλιόμετρα απομένουν - έχει ταμπέλα κι ας μην έχει αυτή λόγο ύπαρξης κανέναν. Ο λόγος είναι η ενθάρρυνση του οδηγού, η καλή του ψυχολογία, το «άιντε, καλά πάμε, Θεσσαλονίκη ερχόμαστε». Κάτι τέτοιο ήταν το ΜΕΤΡΟ για μένα. Μια ταμπέλα που μου επιβεβαίωνε ότι  κουτσά-στραβά πήγαινα καλά, κι ότι στο δικό μου εγώ υπήρχε ένα πολύ μεγαλύτερο εμείς, κι ας μην το έβλεπα πουθενά στην πραγματική ζωή. Μου αρκούσε που αυτό το εμείς υπήρχε στο μυαλό μου. Ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο το ΜΕΤΡΟ, μια αίσθηση ότι όλα είναι εφικτά, ότι η ομορφιά μπορεί να νικήσει. Ήταν ένα αντίδοτο στη βρωμερή υποκουλτούρα, στο σίχαμα του Κλικ και του Μαξ, στη μούργα των …100 πραγμάτων που έπρεπε να κάνει ένας άντρας πριν πεθάνει, και στον βάλτο του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» - αυτής της (σ)κατάμαυρης περιόδου της ελληνικής ιστορίας.

Τα χρόνια πέρασαν. Κάπου στο σπίτι της μητέρας μου υπάρχουν τα CD του ΜΕΤΡΟ (πραγματικό μουσικό GPS της εφηβείας μου) και κάπου θα υπάρχουν και τα φοβερά σκίτσα του Στάθη εμπνευσμένα από ελληνικά τραγούδια. Αυτά κρατούσα κι αυτά έκοβα, μόνο, σαν μανιακός. Για ένα διάστημα κρατούσα και τα περιοδικά, αλλά μετά κατάλαβα ότι κάπου το πράγμα πήγαινε να πουλήσει ταυτότητα και στυλ και εναλλακτικό (η πλέον μισητή μου λέξη) και αγορά και ρομαντική αοριστολογία τύπου Οδυσσέα Ιωάννου (όπως ο Λιακόπουλος με τους Νεφελίμ, είχα κι εγώ από μικρός προαίσθημα για τους Πρόταγκον), κι εκεί το έκοψα το συνήθειο και πέταξα και τα περιοδικά. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί, αλλά φαντάζομαι ότι όλοι πρέπει να σκοτώνουν κάπως τον πατέρα τους, και πιστέψτε με: για το ΜΕΤΡΟ (και για το Δίφωνο, και για το Δίφωνο!), εκεί στα μέσα/τέλη των 1990s, κάποιοι ήμασταν πράγματι παιδιά του!

Σήμερα, αγόρασα το ΜΕΤΡΟ με το που βγήκα έξω απ’ την πόρτα. Ένιωσα πολύ περίεργα καθώς άνοιγα το σελοφάν - και σόρρυ αν γίνομαι μελό, αλλά είναι μπόλικα τα 14-15 χρόνια που είχα να το πιάσω στα χέρια μου. Χάρηκα που είδα την απρόσμενη υπογραφή του - δικού μας! - Σωτήρη Κακίση, που άκουσα και διάβασα Τζίμη Πανούση, που το ταξίδι του περιοδικού (ξανα)ξεκινάει από τις σχολές κι από τις τράπεζες κι από τα 45άρια δισκάκια κι από τη γερμανική Ευρώπη κι από τις φυλακές. Πρόταση δεν βρήκα, δυστυχώς, αλλά απ’ αυτό έχω συνηθίσει πλέον περιδιαβαίνοντας στην αριστερά και στα τριγύρω της. Δεν πειράζει, καλά να είμαστε, υγεία και λεφτά να έχουμε, να αγοράζουμε περιοδικά και τραγούδια, και πού θα πάει, θα έρθει και η πρόταση, και θα πείσει, και θα εμπνεύσει, και θα οργανώσει, και τότε - θα με θυμηθείτε - ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΟΞΥΛΟ.

Για την Κούβα και γιατί έχουμε νικήσει, θα σας τα πω άλλη φορά. Τώρα πάω να συνεχίσω το διάβασμα.

ηρ.οικ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: