Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Μια βραδιά για τον Δημήτρη Λέντζο





Δημήτρης Λέντζος

Παρουσίαση διπλού CD και βιβλίου

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015 και ώρα 20:30

στον Ιανό (Σταδίου 24, τηλ.: 210 3217917)

Οι εκδόσεις Μετρονόμος παρουσιάζουν το διπλό CD του Δημήτρη Λέντζου με τίτλο «Ο γύρος του θριάμβου» και το νέο του βιβλίο «Βάραγκα».

Θα τραγουδήσουν οι: Νίκος Ανδρουλάκης, Ρίτα Αντωνοπούλου, Φωτεινή Βελεσιώτου, Παντελής Θαλασσινός, Βίκυ Καρατζόγλου, Ζαχαρίας Καρούνης, Βασίλης Λέκκας, Πάνος Μπούσαλης, Ζωή Παπαδοπούλου, Σοφία Παπάζογλου, Μίλτος Πασχαλίδης, Φίλιππος Πλακιάς, Ηρώ Σαΐα, Ελένη Τζαγκαράκη, Ιωάννα Φόρτη και Μπέττυ Χαρλαύτη,

σε συνθέσεις των: Μανώλη Ανδρουλιδάκη, Θανάση Γκαϊφύλλια, Στάθη Γκότση, Παντελή Θαλασσινού, Πάνου Μπούσαλη, Μιχάλη Νικολούδη, Νεοκλή Νεοφυτίδη, Αντώνη Παπαγγελή, Μίλτου Πασχαλίδη, Φίλιππου Πλακιάς, Νίκου Πλατύραχου, Γιώργου Σχοινά, Μιχάλη Τερζή και του Χρήστου Λεοντή.

Θα διαβάσουν οι ηθοποιοί, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και Πέτρος Αποστολόπουλος.


Είσοδος ελεύθερη


Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Συναυλία του Δημήτρη Μαραμή τον Ιούνιο στην Αθήνα


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Α Θ Η Ν Α Ϊ Σ
12 Ιουνίου 2015
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ
Μυστικός Έρωτας

Ερμηνευτής:
ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ

Σολίστ:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΤΙΝΗΣ

Συμμετέχουν:
ΑΛΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ και ΠΑΤΗΡ ΔΑΝΙΗΛ


Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής και ο ερμηνευτής Θοδωρής Βουτσικάκης, μετά το sold out ρεσιτάλ Μυστικός Έρωτας που έδωσαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Πολυχώρο Φίλων της Μουσικής) και στη Λωζάνη της Ελβετίας τον περασμένο Μάρτιο, επανεμφανίζονται στη μουσική σκηνή Αθηναϊς. Μαζί τους συμμετέχουν οι ταλαντούχοι ερμηνευτές Αλίκη Ζωγράφου, ο Πατήρ Δανιήλ και ο σολίστ στο τσέλο Αλέξανδρος Μποτίνης.

Ο Μυστικός Έρωτας είναι ένα ρεσιτάλ-σπουδή στη θεματική του έρωτα. Το επίθετο μυστικός, με τη βιβλική σημασία του, υποδηλώνει τη μύηση στον έρωτα μέσα από τη μουσική και τον λόγο.

Στο ανανεωμένο πρόγραμμα του ρεσιτάλ ο συνθέτης επιλέγει να παρουσιάσει τραγούδια από τον παγκόσμιο μουσικό χάρτη σε δική του διασκευή, σε έναν ζωντανό διάλογο με επιλογές και ανέκδοτα τραγούδια από την πλούσια εργογραφία του. Οι συνδετικοί κρίκοι των τραγουδιών αυτών είναι η ίδια η μουσική, ο έρωτας και η νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες.

Τραγούδια του συνθέτη από τους κύκλους τραγουδιών του:

ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ 

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ

ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ 

Η ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΉ ΗΛΙΚΙΑ αποτελεί τον έβδομο προσωπικό δίσκο του συνθέτη και την πρώτη δισκογραφική παρουσία του νέου ερμηνευτή Θοδωρή Βουτσικάκη. Το album χαρακτηρίστηκε ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους του 2014 κι έλαβε διθυραμβικές κριτικές από έγκυρους δημοσιογράφους και μουσικοκριτικούς.

Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ αποτελεί ένα σύγχρονο musical. Ο συνθέτης, αντλώντας στοιχεία από την τζαζ, την μπλουζ αλλά και την παραδοσιακή μουσική, ανασυνθέτει και ξαναζωντανεύει ένα από τα αριστουργήματα του 17ου αιώνα, σε μια καθαρά μουσικοθεατρική φόρμα. Ο συνθέτης ακολουθεί ένα εκρηκτικά ρυθμικό ιδίωμα και παράλληλα δημιουργεί ένα σύγχρονο μουσικό πλαίσιο το οποίο ερμηνεύει και μεταδίδει τον λόγο του Βιτσέντζου Κορνάρου με αμεσότητα και καθαρότητα στο σύγχρονο ακροατή.

Το ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ είναι ένας ιδιαίτερος κύκλος τραγουδιών με θεματική τον οίνο και τον έρωτα μέσα από διαφορετικές εποχές της ελληνικής ποίησης, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μουσείο Οίνου Γεροβασιλείου λαμβάνοντας ενθουσιώδη υποδοχή εξαιτίας της πολυποίκιλης μουσικής του γλώσσας και της συγκινησιακής του δύναμης.

Η μουσική δεν έχει σύνορα και αποτελεί μια παγκόσμια γλώσσα. Η συγκινησιακή της δύναμη, από όποια χώρα κι αν προέρχεται, μπορεί να αγγίξει κάθε άνθρωπο οποιασδήποτε φυλετικής ταυτότητας. Για αυτό και η μουσική έχει την ιδιότητα να ενώνει και να συνδέει τους λαούς αλλά και να αναδεικνύει τις συγγένειες και τις κοινές ρίζες τους.

Η επιλογή των ερμηνευτών έχει γίνει με κριτήριο το πάντρεμα διαφορετικών φωνών. Διαφορετικές μουσικές ιδιοσυγκρασίες συναντιούνται σε ένα πολυεθνικό μουσικό σύμπαν κάτω από την μπαγκέτα του συνθέτη.


ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Συνθέτης-πιανίστας:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ

Ερμηνευτής:
ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ

Σολίστ:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΤΙΝΗΣ

Συμμετέχουν:
ΑΛΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ και ΠΑΤΗΡ ΔΑΝΙΗΛ

Παρασκευή 12 Ιουνίου
Ώρα : 21:30
Τιμή εισιτηρίου : 12 Ευρώ
Μουσική θεατρική σκηνή Αθηναίδας
Καστοριάς 34-36 Βοτανικός
Τηλ. Επικοινωνίας : 210 3480080
Προπώληση εισιτηρίων Viva.gr
Σε συνεργασία με το γραφείο παραγωγής TEXNIS

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Ο νέος δίσκος της Δανάης Παναγιωτοπούλου με την "Αυγή"



Αυτό, μάλιστα, είναι είδηση, και είναι και πραγματική προσφορά αριστερής εφημερίδας. Ο νέος δίσκος της Δανάης Παναγιωτοπούλου "Αντίπυρα" κυκλοφορεί σήμερα με την "Αυγή". Βουρ, λοιπόν, στο περίπτερο.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

"Η νέα παγκόσμια αταξία" - Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της Ουτοπίας


Εδώ και 23 χρόνια, το περιοδικό "Ουτοπία" είναι μια πραγματική όαση στην έρημο της κριτικής σκέψης στην Ελλάδα. Για το τελευταίο τεύχος του περιοδικού είχα την τιμή να επιμεληθώ ένα αφιέρωμα στις διεθνείς σχέσεις της καπιταλιστικής κρίσης, με τον τίτλο "Η Νέα Παγκόσμια Αταξία". Περί τίνος πρόκειται; Μιλάμε για μια μικρή και ταπεινή προσπάθεια ερμηνείας της τρέχουσας συγκυρίας, και της ασύλληπτης βίας και αστάθειας που ολοένα και πυκνώνουν πάνω στον πλανήτη, από την Ουκρανία στη Συρία κι από τη Λιβύη στο Ιράκ. Η όξυνση των ανταγωνισμών ΗΠΑ - Ευρώπης - Ρωσίας, η άνοδος της Κίνας, η εκ νέου έλευση του μιλιταρισμού, και τόσα άλλα φαινόμενα που συνθέτουν την νέα παγκόσμια αταξία δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν πολίτη, όταν πλέον φαίνεται ότι οδεύουμε με ταχύτητα στη βαρβαρότητα.

Έτσι λοιπόν, σε σχεδόν μηδενικό χρόνο και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος λόγω των εξελίξεων, κόψαμε, ράψαμε, μεταφράσαμε, γράψαμε, σβήσαμε, τυπώσαμε. Και εν τέλει βγήκε ένα πολύ δυνατό - ελπίζω - τεύχος που φιλοξενεί επιστημονικά άρθρα, σημειώματα, έως και συνεντεύξεις, με τις υπογραφές (αλφαβητικά) των Alex Callinicos, Noam Chomsky, Pepe Escobar, Stephen Gill, Istvan Meszaros, Leo Panitch, Immanuel Wallerstein, Δημήτρη Καλτσώνη, Νίκου Καραμπέκιου, Κώστα Μελά, Δημήτρη Μπελαντή, Ευτύχη Μπιτσάκη, Δημήτρη Πατέλη, Γιάννη Πλάγγεση, Βασίλη Φούσκα, Τάκη Φωτόπουλου, και της αφεντιάς μου.

Το αγοράζετε - εμπλουτίζοντας τη βιβλιοθήκη σας και στηρίζοντας έτσι και την ιστορική "Ουτοπία" - από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας. Εγώ, π.χ., κάθε τεύχος το αγοράζω παραδοσιακά από την "Πολιτεία" στην Ασκληπιού - εκεί το βρίσκεις σίγουρα. Περισσότερες πληροφορίες από τον εκδότη, εδώ:

ηρ.οικ.

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Συνέντευξη με τον Απόλλωνα Κουσκουμβεκάκη






Απόλλωνας Κουσκουμβεκάκης:

«Ελληνική μουσική δεν είναι μόνο η ‘Ιτιά’ και η ‘Συννεφιασμένη Κυριακή’»



τη συνέντευξη έλαβε ο Ηρακλής Οικονόμου
(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ)


Αναζητώντας τον, ανακάλυψα έναν πολυπράγμονα άνθρωπο της ελληνικής μουσικής, με βαθιά μουσική παιδεία και πολλά «ένσημα» ως κλασικός κιθαριστής, μαέστρος και ενορχηστρωτής. Η δισκογραφική του παρουσία στον χώρο της κλασικής κιθάρας περιλαμβάνει ηχογραφήσεις έργων μπαρόκ, ρομαντικής και λατινοαμερικάνικης μουσικής, αλλά και ελλήνων συνθετών, ενώ σε δική του ενορχήστρωση κυκλοφόρησε πέρυσι ένας διπλός δίσκος με τραγούδια του Μιχάλη Σουγιούλ. Όμως, ο λόγος της δικής μου αναζήτησης ήταν άλλος: το εξαιρετικό δισκογραφικό του ντεμπούτο ως συνθέτης, πέρυσι, με το έργο «Ο Νοέμβρης των ματιών της». Ο Απόλλων Κουσκουμβεκάκης!


Ποια εσωτερική ορμή σας οδήγησε στον «Νοέμβρη των ματιών της»; Ποιοι «δαίμονες», όπως αναφέρετε στο ένθετο;

Από παιδί με συντροφεύει μια μελαγχολία, μια φυσική έλξη για τα πιο σκοτεινά χρώματα της μουσικής. Δύσκολα με συγκινεί μια απόλυτα εξωστρεφής και χαρούμενη μουσική. Αυτοί οι «μελαγχολικοί δαίμονες» θεριεύουν κάθε φθινόπωρο, απολύτως φυσιολογικά, καθώς αυτό εμπεριέχει τη μελαγχολία της μετάβασης από κάτι φωτεινό και ζεστό σε κάτι σκοτεινό και κρύο. Παρ’ όλα αυτά, το συναίσθημα που δημιουργεί - σε μένα τουλάχιστον - «Ο Νοέμβρης των ματιών της» είναι αυτό της χαρμολύπης, αυτής δηλαδή της δημιουργικής μελαγχολίας που δε σε «ρίχνει στα πατώματα», αλλά προκαλεί ανάταση.

Και η απόφαση να εκδώσετε CD - εν μέσω μιας ασύλληπτης κρίσης της ελληνικής δισκογραφίας - πώς προέκυψε; Με ποιο σκεπτικό;

Προέκυψε από τη βαθιά μου ανάγκη να κάνω μουσική, με οποιαδήποτε ιδιότητα - αυτή τη φορά ως πρωτογενής δημιουργός, συνθέτης. Η μουσική είναι για μένα λύτρωση, η σωτηρία της ψυχής μου, και εννοώ βέβαια τη μουσική που κατατίθεται και εκτίθεται δισκογραφικά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Η μουσική δεν υπάρχει όταν μένει στο συρτάρι σου. Δεν έχω αυταπάτες, γνωρίζω τις συνθήκες της κρίσης που περιγράφετε. Αν η μουσική μου «μιλήσει» σε 100-200 ανθρώπους και πετύχει το στόχο της άμεσης συγκίνησης, είμαι εντάξει. Και αυτό το έχω ήδη πετύχει.

Οι ιδιότητες του κιθαριστή, του ενορχηστρωτή και του μαέστρου σε ποιο βαθμό στάθηκαν σύμμαχοί σας στην πρώτη συνθετική σας «έξοδο»;

Με βοήθησαν να αποκτήσω ανοικτό μυαλό, μου άνοιξαν πολλά παράθυρα στη μεγάλη αίθουσα της μουσικής. Με δίδαξαν να μην κολλάω ετικέτες στη μουσική και ότι, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής: η καλή και η κακή.

Κλεονίκη Δεμίρη, Ειρήνη Τουμπάκη - διαφορετικές καταβολές, ίδια ερμηνευτική αρτιότητα και εκφραστικότητα. Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τούτες τις φωνές, και τι προσέδωσαν στα τραγούδια σας;

Το κριτήριό μου ήταν η γοητεία του contrast που δημιουργείται από την εναλλαγή δύο τόσο διαφορετικών φωνών· η ομορφιά των αντιθέτων που έλκονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Θα μου επιτρέψετε όμως να σταθώ λίγο στην Ειρήνη Τουμπάκη. Πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο, μια από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της γενιάς της. Αν προσέξει τις επιλογές της, μπορεί σε βάθος χρόνου να αποτελεί όνομα αναφοράς στο ελληνικό τραγούδι, σαν τις κυρίες Αλεξίου και Γαλάνη σήμερα.






Το σημερινό τραγούδι χαρακτηρίζεται από τον κατακερματισμό της μελωδίας. Η μελωδία έχει άτυπα αναχθεί στον «μεγάλο εχθρό». Εσείς γιατί επιμένετε σ’ αυτήν;

Η μουσική που έχει κυριαρχήσει τους τελευταίους αιώνες, το λεγόμενο «τονικό σύστημα», αποτελείται από δύο βασικές παραμέτρους: τη μελωδία και το ρυθμό. Αν δεν υπάρχει η μια από τις δύο η μουσική είναι λειψή. Νομίζω ότι η μελωδία έχει αναχθεί σε «μέγιστο εχθρό» από αυτούς που δεν έχουν την παιδεία να καταλάβουν την ομορφιά της, αλλά και από αυτούς που δε μπορούν να φτιάξουν μια ενδιαφέρουσα μελωδία. Ξέρετε - μιλώντας ως καθηγητής μουσικής -, μπορείς να διδάξεις σε ένα μαθητή τα πάντα, την αρμονία, την αντίστιξη, την ενορχήστρωση. Το μόνο που δεν διδάσκεται είναι πως να φτιάξεις μια μελωδία που να έχει λόγο ύπαρξης, να μην είναι ούτε ελιτίστικη ούτε φτηνή, και να έχει τη δύναμη της άμεσης συγκίνησης χωρίς να χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις.

Πώς έχει εξελιχθεί μέσα στο χρόνο το μέσο επίπεδο του έλληνα ακροατή; Ο Παντελίδης και η Πάολα είναι φυσική κατάληξη κάποιας διαδικασίας που εντοπίσατε από καιρό;

Ο νεοέλληνας ακούει Παντελίδη και Πάολα για τον ίδιο λόγο που βγαίνει μπροστά σου στο φανάρι για να περάσει πρώτος, για τον ίδιο λόγο που αν σε πετύχει να διασχίζεις το δρόμο πεζός κορνάρει και μουτζώνει επειδή τον αναγκάζεις να κόψει ταχύτητα, για τον ίδιο λόγο που πιστεύει ότι για όλα τα δεινά του φταίνε πάντα οι «άλλοι» που τον ζηλεύουν επειδή είναι Έλληνας. Ο λόγος είναι η τρομακτική έλλειψη παιδείας. Προφανώς οι εταιρείες και τα ραδιόφωνα έχουν κάνει ζημιά. Αλλά δε μας φταίει κανείς αν μπερδεύουμε τον έρωτα με την καψούρα, την αστρονομία με την αστρολογία και τον Παπαδιαμάντη με το άρλεκιν. Εμεις δεν περάσαμε Αναγέννηση και Διαφωτισμό· όταν η Δύση ανακάλυπτε τη δύναμη της επιστήμης και του ορθού λόγου, εμείς ζούσαμε Μεσαίωνα.

Ισχύει ότι η είσοδός σας στη μουσική έγινε μέσω της ροκ; Και γιατί αλλάξατε ρότα αργότερα;

Περίπου 9 χρόνων ξεκίνησα κιθάρα στο Ωδείο. Λίγο αργότερα η επανάσταση της εφηβείας μου με οδήγησε - και νιώθω ευτυχής γι’ αυτό - στην ηλεκτρική κιθάρα και το ροκ. Έπαιζα επαγγελματικά με συγκροτήματα σε rock club της εποχής, βιοποριζόμουν απ’ αυτό, πλήρωνα και τα δίδακτρά μου στο Ωδείο. Το ροκ ήταν ένας έρωτας, όπως μετά η κλασική κιθάρα, η μουσική δωματίου, η ενορχήστρωση, η σύνθεση. Και όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες, έσβησε φυσιολογικά και έγινε σεβασμός και αγάπη.

Στην κλασική κιθάρα τι σας τράβηξε; Και από πού - από ποιους συνθέτες - θα συστήνατε σε έναν νέο άνθρωπο που αγαπάει αυτό το όργανο να ξεκινήσει τις ακροάσεις του;

Στην κλασική κιθάρα με τράβηξε αυτή η απίστευτη πολυφωνία από ένα τόσο μικρό όργανο και η ερωτική της σχέση με τον ερμηνευτή. Την κιθάρα την αγκαλιάζεις, την χαϊδεύεις. Θα πρότεινα στους νέους κιθαριστές να ξεκινήσουν με τα έργα που γράφτηκαν για κιθάρα, όχι μεταγραφές. Να γνωρίσουν τον Sor, τον Tarrega, τον Barrios και μετά τους σύγχρονους· γράφονται αξιόλογα έργα για κιθάρα σήμερα. Ταυτόχρονα, όμως, θα τους έλεγα να έχουν ανοικτό μυαλό, καθώς η μουσική είναι πολύ μεγαλύτερη από έξι χορδές...

Ακούγοντας το δίσκο, «έφυγα» προς Ιταλία μεριά, προς Νίνο Ρότα, προς Νικόλα Πιοβάνι… Ποια είναι η σχέση σας με την τεράστια πηγή που λέγεται ιταλική κινηματογραφική μουσική;

Στα δύο ονόματα που αναφέρατε θα προσέθετα τον Έννιο Μορικόνε και τον Χένρυ Μαντσίνι. Λατρεύω τον Ιταλικό κινηματογράφο, του οποίου αναπόσπαστο κομμάτι και μεγάλο μέρος της γοητείας αποτελούν οι μουσικές του.

Ευρύτερα, πού σας έχουν οδηγήσει τα μουσικά ή και πραγματικά σας ταξίδια;

Με οδήγησαν σε κάποια μορφή αισθητικού κοσμοπολιτισμού, στο «σύνδρομο του Οδυσσέα». Στην πεποίθηση δηλαδή ότι ελληνική μουσική δεν είναι μόνο η «Ιτιά» και η «Συννεφιασμένη Κυριακή», αλλά κάθε μουσική που σέβεται οτιδήποτε αληθινό, το αφομοιώνει και το παρουσιάζει με έναν μοναδικά ελληνικό τρόπο.

Ποιες φιγούρες αναγνωρίζετε ως μεγάλους δασκάλους της τέχνης σας; Και τι σας δίδαξαν ο καθένας;

Το ροκ της εφηβείας μου με δίδαξε τον τσαμπουκά, τη δύναμη της χλεύης του κατεστημένου. Ροκιά για μένα είναι να μη φοβάσαι να ορμάς με το κεφάλι στον τοίχο, γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου, αλλά αρνούμενος να εγκαταλείψεις την ελπίδα ότι κάποτε θα σπάσει ο τοίχος... Η κλασική κιθάρα με δίδαξε την ομορφιά του χαμηλόφωνου, τη μεγάλη αλήθεια ότι τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή λέγονται ψιθυριστά. Ο Μάνος Χατζιδάκις με δίδαξε την αφαίρεση, ότι δεν πρέπει να προσθέτεις συνεχώς στοιχεία στη μουσική σου για να την κάνεις καλύτερη, αλλά να αφαιρείς, μέχρι να μείνει μόνο η ουσία. Οι μεγάλοι Ιταλοί του σινεμά με δίδαξαν τη δύναμη της μουσικής που γεννά εικόνες.

Από την προηγούμενη δισκογραφία σας ως κιθαριστής και ενορχηστρωτής, ποιος είναι ο δίσκος - ή οι δίσκοι - για τον οποίο αισθάνεστε πραγματικά υπερήφανος;

Έχω κάνει δέκα δίσκους ως σολίστ κιθάρας και ενορχηστρωτής, τους αγαπώ όλους, είναι όλοι τους παιδιά μου. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξω θα ξεχώριζα ως κιθαριστής το δίσκο που έκανα το 1990 με έργα για κιθάρα του Αμάραντου Αμαραντίδη και ως ενορχηστρωτής το διπλό CD  που έκανα αρχές του 2014, με την Athens Chamber Orchestra και ερμηνεύτρια τη Γλυκερία, με τραγούδια του Μιχάλη Σουγιούλ.















Πιστεύετε ότι συνθέτες σαν τον Σουγιούλ ορθά κατατάσσονται στον χώρο του ελαφρού τραγουδιού; Σας εκφράζει αυτή η ορολογία;

Όχι φυσικά! Ο Αττίκ, ο Γιαννίδης, ο Χαιρόπουλος, ο Σουγιούλ είναι συνθέτες με ταλέντο και βαθιά γνώση της μουσικής· πρόκειται για το ελληνικό αστικό τραγούδι του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Δεν υπάρχει τίποτα ελαφρύ στα περισσότερα τραγούδια τους. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Το «Πόσο λυπάμαι» του Κώστα Γιαννίδη είναι ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά τραγούδια του 20ου αιώνα, μια σπάνια συνύπαρξη όμορφης μελωδίας, αρμονίας και στίχου. Τι ελαφρύ υπάρχει σ’ αυτό το τραγούδι; Είναι πολύ σημαντικότερο από πολλές άριες όπερας με αδιάφορη μουσική και σαχλό λιμπρέτο. Αυτοί οι συνθέτες απαξιώθηκαν, ακόμα και από το μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι, έχουν όμως ήδη πάρει την εκδίκησή τους! Έναν αιώνα μετά τη δημιουργία τους, τα τραγούδια αυτά είναι ζωντανά. Θυμηθείτε πόσες επανεκτελέσεις σε δίσκους και συναυλίες έχουν τα τελευταία χρόνια το «Ζητάτε να σας πω» και το «Ας ερχόσουν για λίγο».

Επανειλημμένα έχετε ορίσει τη μουσική σας ως «νεορομαντική». Πόσο έντονος είναι ο κίνδυνος της ευκολίας, του μελό στο συγκεκριμένο είδος, και ποιο το μυστικό για να το αποφεύγετε;

Ορίζω τη μουσική μου ως «νεορομαντική» για να τη διαχωρίσω από τα «σύγχρονα» μουσικά ιδιώματα, καθώς διέπεται από τους κανόνες του «τονικού μουσικού συστήματος». Ο κίνδυνος δεν είναι το μελό, απέχω πολύ απ’ αυτό. Ο κίνδυνος είναι το ρετρό! Καθώς ο ήχος μου είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν της τρέχουσας δισκογραφίας, μπορεί να θεωρηθεί ως νοσταλγία άλλων εποχών· εγώ όμως δεν το νιώθω έτσι. Στο δίσκο που ετοιμάζω τώρα, με έναν νέο κύκλο τραγουδιών, ενώ κρατάω τις ίδιες αισθητικές παραμέτρους, διαφοροποιούμαι χρησιμοποιώντας πιο γήινο και λιγότερο ποιητικό στίχο, και σε κάποια τραγούδια ζεϊμπέκικο και χασάπικο ρυθμό με λαϊκή ορχήστρα.

Στο «Ο Νοέμβρη των ματιών της» είναι αδύνατον να παρακάμψει κανείς τα ορχηστρικά ηχοχρώματα της ηχογράφησης. Ποια είναι η ιστορία της Athens Chamber Orchestra και ποιοι οι βασικοί σολίστ που συμμετείχαν στην ηχογράφηση;

Η Athens Chamber Orchestra είναι μια ορχήστρα δωματίου που έφτιαξα για τις ανάγκες των προγραμμάτων που επιμελούμαι και της οποίας έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση. Βασίζεται στα πιο «βελούδινα» ηχοχρώματα, δηλαδή στα ξύλινα πνευστά, τα νυκτά και τα έγχορδα. Αποτελείται από εξαιρετικούς σολίστ. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν, ως σολίστ, η Ροδούλα Χατζή στο φλάουτο, ο Ξενοφών Συμβουλίδης στο όμποε, ο Μέρκος Καραλής στο κλαρινέτο, η Μαρία Σπυράτου στο πιάνο, ο Παναγιώτης Μεταλληνός στα κρουστά, η Λαρίσα Ζιχάρεβα στο ακορντεόν, ο Alfred Shtuni  στο βιολί, η Λίντα Νίνα στη βιόλα, ο Βαγγέλης Νίνα στο τσέλλο, ο Δημήτρης Ασλανίδης στο κόντραμπάσσο, ο Γιάννης Ράπτης στο ακουστικό μπάσο, ενώ εγώ έπαιξα τις κιθάρες και τα μαντολίνα.

Και τώρα ποιο καλλιτεχνικό απωθημένο σας μένει να εκπληρώσετε;

Δεν έχω απωθημένα, είμαι χορτάτος. Ελπίζω να  συνεχίσω να δουλεύω, να εξελίσομαι, να ερωτεύομαι και να αγαπώ και, αν είμαι τυχερός, η δουλειά μου να σημαίνει κάτι για κάποιους.

Αν υποθέσουμε ότι η μουσική του «Νοέμβρη» ήταν σάουντρακ μιας ταινίας, πώς τελειώνει αυτή; Εκπληρώνεται ο έρωτας των πρωταγωνιστών; Ή τελικά κανένας έρωτας δεν εκπληρώθηκε ποτέ;


Τι όμορφη ερώτηση! Μα ο «Νοέμβρης των ματιών της» είναι σάουντρακ στην ταινία της ζωής μου... Στο τέλος της ταινίας οι πρωταγωνιστές υπόσχονται αιώνιο έρωτα ο ένας στον άλλο και βαθιά μελαγχολούν, γιατί αισθάνονται το ψέμα του «για πάντα».

Εκδήλωση του AnalyzeGreece!




What: 'Eurozone crisis and media coverage – between facts and national stereotypes: reporting from Greece'

Where: Lexikopoleio (Stasinou 13, Pagrati, Athens).

When: Wednesday, 27 May 2015, 19:30

Language: English

Admission: free


Speakers: 

- Eleni Colliopoulou (Greece correspondent for Agence France-Presse)
- Adéa Guillot (Greece correspondent for Le Monde/ARTE/Le Soir)
- Maria Margaronis (London correspondent for The Nation and a contributor to The Guardian and the BBC)
- Marcus Walker (European economics editor for The Wall Street Journal)

Μoderator: Magdalini Varoucha (AnalyzeGreece!)

***

Since 2010, the economic crisis has brought Greece to the forefront of the media across the world.

The media’s role in informing the public on issues pertaining to the Eurozone and to the Greek crisis in particular has often been the subject of much debate over the past five years. International and domestic media have often been accused of poor reporting or of promoting national stereotypes, as well as of adopting generalisations and biased approaches which reproduce the “Greek exceptionalism” narrative, rather than featuring in-depth, accurate and thorough analysis. 

AnalyzeGreece! will be hosting an open event, inviting foreign correspondents who have been reporting from Greece (over the course of the crisis and/or before) to discuss the challenges they have faced. This event aims to contribute to the debate on media coverage targeted at international audiences and to explore the role of the media in framing or challenging national stereotypes, particularly as these issues have evolved during the Greek crisis.

Some of the issues to be discussed:

– Main challenges faced by the international press in the coverage of the Greek crisis (such as reliability of sources, language barriers, economic/technical issues, the predominance of stereotypes in Greece and about Greece, etc) 

– Liberties enjoyed and restrictions faced by foreign correspondents as compared with the working conditions of Greek journalists reporting for Greek media

– Is there such a thing as “Greek exceptionalism”? 

– Best and worst moments in correspondence from Greece before/during the crisis 

***

About AnalyzeGreece! 

AnalyzeGreece! offers an alternative critical view amidst the often confusing and conflicting information about Greece. It is grounded on well-documented analysis, opinions and comments, originally published in Greek, from a left-wing and grassroots movements perspective. We exist to fill a gap; while iterations of crisis and resistance abound in Greece, much is lost in translation. AnalyzeGreece! provides a link between Greek social movements and the people of the world.

www.analyzegreece.gr | FB: AnalyzeGreece |
twitter: @analyzeGreece | email: analyzegr@gmail.com

Stasinou 13 - Plateia Proskopon
Pagrati - 11635 Athènes 
Tel : 2107231201

MakeNoise Fest



MakeNoise Fest
Παρασκευή 29 Μαϊου 2015
Αμαξοστάσιο Ο.ΣΥ
(Πειραιώς και Ερμού)



Ένας χρόνος ToPeriodiko.gr
365 ημέρες Διατάραξη της Κοινής Ησυχίας



Την Παρασκευή στις 29 του Μάη το web magazine ToPeriodiko.gr με τη συμβολή της Unrest Productions και της B Foundation γιορτάζει τον ένα χρόνο λειτουργίας του, με μία θορυβώδη μουσική συνάντηση.

Οι πρώτες 365 μέρες Διατάραξης της Κοινής Ησυχίας θα αποτιμηθούν με τρόπο ανάλογο, στις 29 του Μάη στην Αθήνα, στο πρώτο MakeNoise Fest:

Ένα μουσικό ταξίδι από τους ήχους της Κρήτης που συναντούν ρυθμούς και ηχοχρώματα πολλών ηπείρων, με τον Δημήτρη -Χαΐνη- Αποστολάκη, σε αυτούς της ανατολής, όπως ανέλαβαν να τους πειράξουν οι Dirty Fuse και οι Gadjo Dilo με surf rock και gypsy swing τεχνοτροπία. Και από εκεί, πάλι πίσω στην Αθήνα και το δικό της rock ‘n roll από τους Semen of The Sun που το εκπροσωπούν επάξια.

Τη σκυτάλη θα πάρουν dj sets με grooves, breakbeats και μερικούς από τους πιο ζωηρούς Έλληνες μουσικούς παραγωγούς: Οι Cayetano, Blend Mishkin και οι Billa Quase + J Melik (Pad Trio) θα κλείσουν τη βραδιά σε ένα πάρτι μέχρι πολύ αργά, κάνοντας θόρυβο και "υποχρεώνοντάς" μας να χορέψουμε σε dub/ latin/ funk/ jazz/ jungle και drum'n'bass ρυθμούς.

Κάπου ανάμεσα στους μουσικούς που θα ανέβουν στη σκηνή του MakeNoise, αισθητή την παρουσία τους θα κάνουν κάποια από τα κακά παιδιά του stand - up comedy της Αθήνας, ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος και ο Αριστοτέλης Ρήγας. Ενώ στο χώρο θα λειτουργήσει επίσης έκθεση φωτογραφίας και εικαστικών δημιουργιών και άλλες εκπλήξεις που θα ανακοινωθούν σύντομα...

Σας περιμένουμε όλους και όλες εκεί! Μέχρι τότε μείνετε συντονισμένοι και ...ανήσυχοι.

Χώρος: Αμαξοστάσιο Ο.ΣΥ
(Πειραιώς και Ερμού)
Είσοδος: 5 ευρώ
Επικοινωνία:
info@toperiodiko.gr

6948823162

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Σεξ & Σπορ: Ο τόπος των Μότζι

ΣΕΞ & ΣΠΟΡ!
-του Σωτήρη Κακίση.


Ο τόπος των Μότζι…


«Τον Μάιο του 2006 η ιταλική αστυνομία διενεργούσε έρευνες στη Νάπολη, σχετικά με τις δραστηριότητες του ιταλικού γραφείου μάνατζερ ποδοσφαίρου GEA World. Οι εφημερίδες δημοσίευσαν τηλεφωνικές συνομιλίες σύμφωνα με τις οποίες ο γενικός διευθυντής της Γιουβέντους Λουτσιάνο Μότζι (Luciano Moggi) είχε επικοινωνία με διάφορους ανθρώπους του ιταλικού ποδοσφαίρου με σκοπό τον επηρεασμό των αποτελεσμάτων σε κάποιους αγώνες. Εκτός από την Γιουβέντους, στο σκάνδαλο που ονομάστηκε «Καλτσιόπολι» εμπλέκονταν και η Μίλαν, η Φιορεντίνα, η Λάτσιο και η Ρετζίνα. Ο Μότζι και άλλα δύο μέλη του διοικητικού συμβουλίου υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους στις 13 Μαΐου, ενώ ξεκίνησε δίκη για το θέμα. Η πρωτόδικη ποινή εξεδόθη στις 4 Ιουλίου 2006. Η Γιουβέντους υποβιβαζόταν στην τρίτη κατηγορία, ενώ η Φιορεντίνα και η Λάτσιο στη δεύτερη. Επίσης από την ομάδα έπρεπε να αφαιρεθούν 30 πόντοι από το επόμενο πρωτάθλημα ενώ αφαιρούνταν (λιγότεροι) βαθμοί και από τις άλλες 4 ομάδες. Της αφαιρέθηκαν επίσης τα πρωταθλήματα του 2005 και 2006, τα οποία δόθηκαν στην Ίντερ, αποκλείστηκε από το Champions League της επόμενης περιόδου, υποχρεώθηκε να δώσει 3 αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, ενώ τις επιβλήθηκε και πρόστιμο £31.000.000. Διάφορες παρόμοιες ποινές υπήρξαν και για τις άλλες ομάδες. Μετά την εκδίκαση των εφέσεων, η Γιουβέντους ήταν η ομάδα όμως που υποχρεώθηκε να πέσει και κατηγορία»…


Μπήκα προ ημερών σ’ ένα ταξί. Ένα παιδί ο οδηγός του, σε πρώτη όψη βαριεστημένος και απόμακρος, και που, αν κι είχε μαλλιά, φαινότανε, στο κεφάλι του, ήταν και ξυρισμένος γουλί, σαν με την αισθητική πια του γνωστού πολιτικού μας παρα-χώρου. Πιάσαμε συζήτηση για την Ελλάδα εννοείται, για τ’ αθλητικά, για το ποδόσφαιρο. Του είπα πως δεν είμαι Ολυμπιακός, μου είπε πως είναι, και πολύ μάλιστα…


Θυμήθηκα τη δική μου θητεία στους νέους του πόλο του Ολυμπιακού, τις άλλες εποχές, τους αγνούς, κατ’ εμέ, τότε φανατικούς τους, τον Παραλία, τον Γιόχαν, το σχεδόν προσωπικό μου όσο έμεινα τότε οπαδό, φίλαθλο. Θυμήθηκα που καθόμασταν όλοι μαζί και στα γήπεδα του ποδοσφαίρου μια φορά κι έναν καιρό, λίγη πλάκα κάνοντας κατά περίπτωση οι μεν στους δε, ανάλογα με την εκάστοτε εξέλιξη του ματς, του κάθε ντέρμπι.


Πιάσαμε από ’κει περίπου το νήμα, να τα λέμε ωραία και καλά. Φτάσαμε και στα σημερινά όμως. Στα δύσκολα. Που μεγαλύτερη πια ομάδα κι από τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα έχει καταντήσει να ’ναι ο αντι-Ολυμπιακός. Γι’ αυτό, και γι’ αυτό. Του είπα πως καθόλου καλά δεν είναι έτσι, το ’χω ξαναγράψει μάλιστα, να κόβεις το δέντρο που κι εσύ ο ίδιος πάνω του κάθεσαι, καθόσουνα. Πάνω-πάνω μάλιστα, κι η τούμπα η δικιά σου πιο μεγάλη απ’ όλων έτσι να γίνεται. Γιατί να και τα εκτός Champions’ League πάλι, να και η Ουκρανία, να και τα της Λεωφόρου, να και τα των προκριματικών όλων των ελληνικών ομάδων από το 2016 στην Ευρώπη. Να, και να, και να…


Ως εδώ φτάσαμε. Θόλωσε. Το κορυφαίο του επιχείρημα, το θολό και θολωμένο, άρχισε να ’ναι και να ξανά ’ναι ένα και το αυτό: -Όποιος δεν είναι κόκκινος, αυτά λέει! Μας μισείτε όλοι, γιατί δεν μπορείτε να μας φτάσετε. Κι όταν έρθει και κάνας άλλος στα πράγματα, αν έρθει, τα ίδια θα κάνει, και καλά θα κάνει!


-Βρε καλέ μου, βρε κακέ μου, να του λέω εγώ. Τίποτα. Μέχρι που στο τέλος θέλησε και να μ’ εξευτελίσει με το φτωχό του το μυαλό, ζητώντας μου κι ένα εικοσάλεπτο πίσω από το κόμιστρο, που …εν τη μεγαλοθυμία του ως τότε είχε σκεφτεί να μου χαρίσει. Πού να του είχα πει και για τον Μότζι. Για Γιουβέντους και Βήτα Εθνική. Πού να του είχε πει κι εγώ για πιο σκληρά, για βεβαιωμένα πια πιο σκληρά πράγματα…


Γιατί της Ελλάδας όλης ολόγυρα, όχι μόνο της κόκκινης, αυτό έχει υπάρξει ως τώρα το πιο φοβερό –και μοναδικό συχνά, είπαμε- επιχείρημα: -Καλά κάνει! Όποιος είναι στην εξουσία, καλά κάνει ό,τι κάνει για την ομάδα μας, και βαράει και δέρνει, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούνε! Τι, δηλαδή; Ούτε εδώ γύρω να μην είμαστε, από μια ζωή κατώτεροι, στα μυαλά και στις κακοφορμισμένες ψυχές μας μέσα, ανώτεροι, άδικοι όσο θέλουμε, τρελοί κι αδέσποτοι, αποτρελαμένοι; -Revenge, που λένε, revenge! Τι, αμερικάνικο μπάσκετ είμαστε; NBA σοφτ είμαστε, μόνο defence να φωνάζουμε, να φτιαχνόμαστε έτσι όλοι μαζί, μεγάλοι και μικροί, προσέχοντας ο ένας τον άλλον ως εαυτόν, μην κακοπάθει, μη διαλυθεί ακόμα κι η πιο μικρή ομάδα, μην ξηλωθεί το πουλόβερ του πρωταθλήματός μας και πάμε όλοι μαζί στο γκρεμό έτσι, αργά ή γρήγορα;


-Revenge!, λοιπόν. Κι όλοι εδώ πάντα εναντίον όλων, με τον ένα και καλό, ένα και κακό πάντα, τα ’παμε. Κι ας αδειάζουν τα γήπεδά μας με Κοντονήδες ή κι από μόνα τους, γαία πυρί μειχθήτω! Γιατί εντός μας, μέσα μας, είναι, τελικά, το πρόβλημα, το μεγάλο, το πολύ μεγάλο πρόβλημα. Γιατί, όπως το ’πε κι ο Τσεμπερόπουλος ο σκηνοθέτης ο άριστος στον «Εχθρό» του, ο εαυτός μας είναι ο εχθρός ο μεγαλύτερός μας. Η αδυναμία μας να καταλάβουμε, να σκεφτούμε, να πάει το μυαλό μας λίγο πιο πέρα, λίγο πιο μακριά. 


Ο Μότζι εμείς είμαστε, τελικά, ο διάχυτος σε τόσον πολύ κόσμο στον τόπο αυτόν, φευ. Ο στην Ιταλία με τη μία κι αυθημερόν σχεδόν αποκαλυφθείς κι αποκαθηλωμένος, ο σε άλλα μέρη προς τιμήν και σωτηρία τους κάποια στιγμή αποσυνάγωγος, ο όπως πρέπει κι απέξω κι από μέσα τους παρελθόν, τερματισμένος…



(Περιοδικό «Μετρό», τ. 5, Απρίλιος 2015. Αναδημοσίευση με την άδεια του Σωτήρη Κακίση).

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Ω! Τι τραγούδι μπαμπά!




Στα 12 τραγούδια με κινούν τα 10 = 10/12 = 83,3%. Η στατιστική ανάλυση μίλησε. Το "Ω τι κόσμος μπαμπά" του Βασίλη Δημητρίου είναι ένας από τους απρόσμενα "πυκνότατους" δίσκος του νεότερου ελληνικού τραγουδιού - υποκειμενικά και ξάστερα. Τα γυρίσματά του με τρελαίνουν, η λαϊκή του ευθύτητα και ειλικρίνεια, πλάι στις εικόνες του Άκου Δασκαλόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου. Κι ένα καλό σαββατοκύριακο που περνάει καλύτερα ακούγοντάς τον.
ηρ.οικ.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Φοβού τους Lifestyleάρχες και μπάφους φέροντας

Διάβασα τούτο ΕΔΩ

Σωστά γενικά όσα λέει για τους χρήστες που αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες και για τις μαφίες και τη θεραπευτική χρήση, και πρέπει επιτέλους να φτιαχτεί ένα πιο λογικό νομικό καθεστώς που να τα λαμβάνει υπόψη του όλα αυτά και να μη σούρνει στις φυλακές παιδάκια με μερικά γραμμάρια στην τσέπη.

Αλλά όχι και "φτου ξελευθερία" και μάλιστα στη στήλη "ευδαιμονία" του περιοδικού. Να την χέσω τέτοια ξελευθερία. Διότι κι αυτό ναρκωτικό είναι, ό,τι και να λέτε, και προκαλεί εξάρτηση, και έχει και τις αρνητικές του μακροπρόθεσμες συνέπειες, και η ωραιοποίηση δεν ωφελεί κανέναν, και προπαντός τους φορείς της.

Όσο για το φεστιβάλ; Εγώ παραδοσιακά προτιμώ τον Βασίλη!
ηρ.οικ.






Όχι σε όλα που μου δένουν κόμπο την αλήθεια
τα 'χω γραμμένα τα παλιά και νέα παραμύθια
Όχι σε όλα που με ζωγραφίζουν παύλα-τελεία
τα 'χω γραμμένα, τα υπόθετα για την αϋπνία

Όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά μου
τα 'χω γραμμένα κι έχω φτιάξει τον κρυφό έρωτά μου

Όχι σε όλα που τις φλέβες του μυαλού μου τρυπάνε
τα 'χω γραμμένα τα ηρεμιστικά που με προσπερνάνε
Όχι σε όλα που σκορπάνε χίλιες και μια νύχτες
τα 'χω γραμμένα τα χαπάκια σας που σπάνε τους δείχτες

Όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά μου
τα 'χω γραμμένα κι έχω φτιάξει τον κρυφό έρωτά μου

Όχι σε όλα που με στήνουν πάλι στη γωνία
τα 'χω γραμμένα των επίσημων τα θεωρεία
Όχι σε όλα που μου δίνουν βήμα ένα-δύο
τα 'χω γραμμένα τα κατάγματα με το βραβείο

Όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά μου
τα 'χω γραμμένα κι έχω φτιάξει τον κρυφό έρωτά μου

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Νέο τεύχος του Μετρονόμου με αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη



Περιοδικό Μετρονόμος, τεύχος 55

Βασίλης Τσιτσάνης
100 χρόνια από τη γέννησή του

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη (18 Ιανουαρίου 1915), του κατά γενική ομολογία μεγαλύτερου Έλληνα συνθέτη της λαϊκής μας μουσικής που με το έργο του σφράγισε την πολιτιστική ζωή της Ελλάδας στον 20ό αιώνα. Ιστορική έχει μείνει η φράση του Γιάννη Τσαρούχη, πως ο Τσιτσάνης είναι η μόνη απόδειξη ότι έχουμε πολιτισμό.
Από το 1936, που ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι, έως το 1984, που έφυγε απ’ τη ζωή, βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Έχουν γραφεί αναρίθμητα άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει εκδοθεί πλήθος βιβλίων για την προσωπικότητα και το έργο του καταξιωμένου δημιουργού. Η διαχρονικότητα των τραγουδιών του Τρικαλινού συνθέτη επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τις αμείωτες και συνεχείς επανεκτελέσεις, αλλά και από το ότι αποτελούν αντικείμενο έρευνας ως τις μέρες μας.

Περιεχόμενα

Αλέξης Βάκης: Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Ο Βασίλης Τσιτσάνης από τον 20ό στον 21ο αιώνα

Μίκης Θεοδωράκης: «Σε αναγνωρίζουμε για δάσκαλό μας»

Ο Μάνος Χατζιδάκις για τον Βασίλη Τσιτσάνη

Δημήτρης Χριστοδούλου: «Τον Τσιτσάνη τον αγαπάμε και για το γεγονός ότι καθώς ακούμε το τραγούδι του επιβιώνουμε και εμείς πέρα από το τελικό μας όριο…»

Γιάννης Μωραΐτης: «Τον Τσιτσάνη τον σεβόμουν και τον αγαπούσα πολύ»

Λάκης Καρνέζης: «Πάντα έβγαινε κάτι καινούργιο από τον Τσιτσάνη

Καίτη Γκρέυ: «Τα Ξένα χέρια γράφτηκαν για τη ζωή μου»

Μωυσής Ασέρ: Βασίλης Τσιτσάνης - Σταμάτης Κόκοτας

Σώτος Αλεξίου: «Το Χάραμα του Τσιτσάνη»

Βιβλιογραφία Βασίλη Τσιτσάνη, επιμ.: Θανάσης Συλιβός

***

Ο Γιώργος Νταλάρας κουβεντιάζει με την Ευαγγελία Μαργαρώνη (ανέκδοτη συνέντευξη)

Αχιλλέας Χαλκιάς - Το βιολί της Ηπείρου, του Σωτήρη Μπέκα

Μπάμπης Γκολές - Μας έμαθε το αυθεντικό «Ρεμπέτικο», του Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη

Ιστορίες τραγουδιών, επιμ.: Βασίλης Τραπέτσας

Απόλλων Κουσκουμβεκάκης, του Ηρακλή Οικονόμου

Αίλουροι τεχνοκράτες ή απλές αλήθειες; του Δημήτρη Πεπελάση

Σούλης Λιάκος, του Δημήτρη Μπατζιάκα

Ηχητικοί ψαλμοί αψηφούν την κρίση, του Κωνσταντίνου Τσικλέα

Έλλη Τενεκίδου-Περιβόλα - Η ηρωίδα  του ομώνυμου σμυρναίικου τραγουδιού «Έλλη», του Αριστομένη Καλυβιώτη

Μουσικά λαϊκά κέντρα στο Μενίδι (δεύτερο μέρος), του Θανάση Κατάρα


Οι πόλεις και τα τραγούδια τους. Μέρος πέμπτο: Στερεά Ελλάδα, του Θόδωρου Βαλσαμίδη

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

"Θα λογαριάζω τέρμινα που θα 'ναι τελειωμένα"

Δυο λόγια μόνο για τον Βασίλη Δημητρίου, μαζί με μερικές κουβέντες δικές του, φωτισμένες,
Μισώ τον φετιχισμό του θανατικού, όπου το πλήθος ξαφνικά σκίζουμε ρούχα πάνω από διαδικτυακούς τάφους και απώλειες, και ποντάρουμε στο καζίνο της ευαισθησίας και στη διασύνδεση με τη δόξα του νεκρού. Απ' την άλλη, είναι κάποιες φιγούρες στο ελληνικό τραγούδι που έτυχε να γράψουν μεγάλα τραγούδια, και έτυχε να τα ακούσεις και να τα τραγουδήσεις κι εσύ, και έτυχε να τα αγαπήσεις και τούτα κι εκείνους που τα έγραψαν, κι έτυχε πάλι κι ο Δημητρίου να είναι ένας απ' αυτούς.
Το "Δόξα και Θάνατος" το άκουσα αντιγραμμένο σε κασέτα στο Λύκειο, και σ' αυτό χρωστάω λίγη απ' τη φαντασίωση της Λατινικής Αμερικής κι άλλη τόση απέχθεια για τους Μίστερ Τρούμαν τούτης της γης. Αλλά τώρα άλλο τραγούδι μου 'ρχεται στο μυαλό, ενδεικτικό κι αυτό του τι κατάλαβε ο Δημητρίου ως τραγούδι, και τι καταλάβαμε από κάτω κι εμείς.
ηρ.οικ.





ΤΑ ΤΕΡΜΙΝΑ
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς

Στ’ Ανάπλι μια Παρασκευή
και στ’ Άργος Κυριακή πρωί
μιλούσαμε για σένα
πως τέλειωσαν τα τέρμινα
στον Πόρο και την Αίγινα
που σου `χα μετρημένα.

Κι αν πάρεις πίσω το Βοριά
να τονε στείλεις Μπαρμπαριά
και σε λιμάνια ξένα
γιατί εδώ που έμεινα
θα λογαριάζω τέρμινα
που θα `ναι τελειωμένα.

Απ `το δικό μου το μπαξέ
κόψε ένα φύλλο μενεξέ
και πίσω μη γυρίσεις
γιατί θα δεις τα χρόνια μου
στο σκοτεινό αιώνα μου
και θα με λησμονήσεις.

Κι αν πάρεις πίσω τον βοριά
να τονε στείλεις Μπαρμπαριά
και σε λιμάνια ξένα
γιατί εδώ που έμεινα
θα λογαριάζω τέρμινα
που θα `ναι τελειωμένα.