Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

Πέθανε ο Δημήτρης Βάρος, στιχουργός του "Ηλεκτρικού Θησέα"




Η φίλη μου Ειρήνη Φιλιππίδου μού είπε ότι πέθανε ο Δημήτρης Βάρος και με ρώτησε σε αυστηρό τόνο γιατί δεν έγραψα ούτε μια κουβέντα γι' αυτόν. Και πράγματι, η παράλειψη είναι μεγάλη. Εκτός από διακεκριμένος δημοσιογράφος - πολλά χρόνια στο "Έθνος" και το "Έθνος της Κυριακής" - ο Βάρος υπήρξε ποιητής και στιχουργός, και έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα ελληνικά τραγούδια: "Ηλεκτρικός Θησεάς", Γιάννης Μαρκόπουλος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Μαρία Φωτίου, Τολμηρή Επικοινωνία, και τα λοιπά.

Ώρες ατελείωτες έφυγαν λιώνοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, και δεν ήταν μόνο λόγω του Σιδηρόπουλου. Όλο το πακέτο ήταν πολύ προχωρημένο: Η μουσική εμφατικά ροκ, η ενορχήστρωση 100% πρωτοπορία με το σαντούρι του Τάσου Διακογιώργη στην ...πρίζα, και ο στίχος να περνάει από ακτίνες Χ όλη τη νεοελληνική πραγματικότητα, όλη τη σαβούρα της πασοκικής αντεπανάστασης του '80 που φάγαμε σαν σπλάτερ απ' το δημοτικό εμείς οι κακόμοιροι του '78, και όλο τον θρίαμβο του αριστερο-λεβέντικου μικροαστέξ που βιώνουμε ακόμη και σήμερα.

Και είναι κι αυτό το βασανιστικό δίλημμα του τέλους, το εντελώς βαθύ και επίκαιρο, κι αν με ρωτούσε κάποιος πάνω απ' τον τάφο μου για το σοφότερο πράγμα που άκουσα ποτέ στο ελληνικό τραγούδι θα έλεγα τούτο μόνο: "Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου / ή βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς".
ηρ.οικ.







Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ' το πενήντα έχει να φανεί

και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί.

Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γέμισαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας... και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.

Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μεσ' τα "Νέα" ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τους κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά.
Τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Μίκης Θεοδωράκης: "Με τρομάζει η αντικομμουνιστική υστερία"




Με τρομάζει η αντικομμουνιστική υστερία που κατακλύζει την εφημερίδα σας.

Ως νέος κομμουνιστής είχα την τιμή να παλέψω μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Αργότερα, την εποχή της Χούντας, μέσα από το Πατριωτικό Μέτωπο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Ομως για την πάντοτε ενιαία εθνικοφροσύνη και για σας που την εκπροσωπείτε μαζί με τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν έχουν καμιά σημασία οι όποιες πράξεις με αριστερό πρόσημο, ακόμα και οι πιο σημαντικές, όσο και αν αυτές βοηθούν και τιμούν την πατρίδα και το λαό μας. Ακόμα και την αναγνωρισμένη από εχθρούς και φίλους, ντόπιους και ξένους προσφορά μας στην ανάδειξη του νεοελληνικού πολιτισμού, την αγνοείτε επιδεικτικά. Το μόνο που μετράει για σας είναι η ήττα μας στον Εμφύλιο και η ενόχλησή σας γιατί η ιδεολογία της Αριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει, να δρα και να επιδρά ύστερα από τόσους και τόσους διωγμούς.

Εντάξει λοιπόν! Νικηθήκαμε και μπήκαμε στην γωνία! Τι άλλο θέλετε από εμάς εσείς οι νικητές και ξύνετε τις πληγές μας; Με το αίμα το δικό μας που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας τα πήρατε όλα! Κράτος, Κυβέρνηση, Παιδεία, Πολιτισμό, Στρατό, Αστυνομία, Τράπεζες, Τύπο, Τηλεοράσεις. Εμείς μείναμε στην γωνία, ουσιαστικά και πάλι (όπως στον Εμφύλιο) πολίτες β' κατηγορίας.

Και από τον Στάλιν δεν θυμάστε παρά μόνο τα εγκλήματά του... Το μόνο που δεν άκουσα γι' αυτόν είναι ότι με το πρωινό του έτρωγε τηγανητό ανθρώπινο κρέας. Για κείνον τον Στάλιν, τον Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού με τις νίκες στο Στάλινγκραντ, στη Μόσχα, στο Λένινγκραντ και στο Βερολίνο, δεν έχετε τίποτα να πείτε; Αν έλειπε ο Κόκκινος Στρατός και ο Στάλιν, τι θα είχαμε σήμερα; Αραγε το σκεφτήκατε; Ποιος θα εμπόδιζε τον Χίτλερ να γεμίσει την υφήλιο με χιλιάδες Αουσβιτς; Φαντάζεστε την Ελλάδα γεμάτη με στρατόπεδα εξόντωσης; 

Εκεί πάνω στην Ευρώπη και ειδικά στα ρατσιστικά κράτη, ξέρω γιατί πονάνε και τα βάζουνε με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό. Γιατί νίκησε κατά κράτος τον πολυαγαπημένο τους Φύρερ. Τον Αδόλφο Χίτλερ! Ομως εσείς εδώ, τι λόγο έχετε; Εσείς τους κομμουνιστές τους σκοτώνατε σαν μύγες. Με τις συμμορίες τύπου Σούρλα και Βρεττάκου. Με τα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις 16.000, νέων κυρίως κομμουνιστών. Αγοριών και κοριτσιών. Με τα Μακρονήσια όπου μαρτύρησαν 100.000 Ελληνες κομμουνιστές. Με τα σφαγεία της Ασφάλειας, όπου βασανίστηκαν με τις πιο φρικαλέες μεθόδους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες. Τι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, εγκληματίες ή θύματα; Και γιατί παλεύαμε; Δεν αγωνιζόμασταν τάχα για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό; Μήπως μέσα από τις γραμμές μας ξεπήδησαν ο θρόνος, οι παρακρατικές οργανώσεις που σκότωσαν τον Λαμπράκη και η Χούντα; Για να μην αναφερθώ στους συνεργάτες των ξένων κατακτητών που πάνω τους στηρίχτηκε η Αμερικανοκρατία που ζει και βασιλεύει μεταμφιεσμένη σε Μνημόνια και Τρόικες που μας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής.

Πιστεύω ότι εύκολα μπορείτε να κατανοήσετε το θυμό μου, γιατί για μένα όπως και για χιλιάδες άλλους, η στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από την Κόκκινη Σημαία αποτελεί την ιερότερη περίοδο της ζωής μας, που είχε ένα και μόνο στόχο, να κάνει τον Λαό μας ελεύθερο, ανεξάρτητο και ευτυχισμένο.

Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα, 26.8.2017