Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

Σαν Μάρκο Πόλο - Ο ανέκδοτος κύκλος τραγουδιών του Σωτήρη Κακίση


Σωτήρης Κακίσης - ΣΑΝ ΜάΡΚΟ ΠόΛΟ
*Οι στίχοι αυτοί με τον γενικό τίτλο "Σαν Μάρκο Πόλο" είχαν δοθεί στον Στέλιο Βαμβακάρη για μελοποίηση. Δεν έχουν ηχογραφηθεί. Σ.Κ. 

Copyright 1999 Σωτήρης Κακίσης








ΜΕ ΧέΡΙΑ ΟΛόΓΥΡΑ.

Στα χέρια, στα δάχτυλα,
περνάει η ζωή σου.
Κινήσεις που χάνονται,
σταγόνες aβύσσου.

Στα χέρια, στα δάχτυλα,
αισθήματα, πάθη.
Του αέρα νοήματα,
επίμονα λάθη.

Στα χέρια, στα δάχτυλα,
εικόνες και χάδια.
Φιλιά πάντ’ αόρατα,
ψυχές στα σκοτάδια.

R

Σε βλέπω στον ύπνο μου
θεά στην Ινδία.
Με χέρια και δάχτυλα
πολλά, σαν μαγεία.

Σε βλέπω στον ύπνο μου,
αργά πλησιάζεις.
Με χέρια ολόγυρα
σφιχτά μ’ αγκαλιάζεις.



ΤΣΙΓάΡΑ ΑόΡΑΤΑ.

Καπνός, αγάπη μου,
η αγάπη όλη.
Καπνός κι ο έρωτας
σ’ αυτή την πόλη.
Καπνός στα χέρια μου,
που κιτρινίζουν,
που σιγοκαίγονται
όταν σ’ αγγίζουν.

R

Τσιγάρα μοιάζουνε τα δάχτυλά μου,
που αναβοσβήνουνε με την καρδιά μου.
Τσιγάρα σέρτικα, τσιγάρα αρχαία,
όπως στα όνειρα τα πιό σπουδαία.

Τσιγάρα αόρατα, πυγολαμπίδες,
είν’ οι κινήσεις μου, μαύρες αχτίδες.
Τσιγάρα επίμονα, για να σε καίνε,
σκιές οι κάφτρες τους, για να σου λένε.

Τσιγάρα οι σκέψεις μου μες στο μυαλό μου,
ιδέες πού ’σβησαν, γόπες του δρόμου.
Τσιγάρα δύσκολα, για να θυμάμαι,
πώς σ’ ερωτεύτηκα, εκεί που θα ’μαι.



ΚΕΡάΣΙΑ ΚΙ ΑΛΕΠΟύΔΕΣ!
  
Τις κερασιές οι αλεπούδες
τις ξέρουνε καλά:
τις ξέρουν σαν το σπίτι τους,
κεράσι και γωνιά...

Τις κερασιές στο δρόμο μου
τις βλέπω σαν παιδιά:
τις βλέπω σαν να παίζουνε
κρυφτό, ερωτικά...

R

Κεράσια και τα μάτια σου
στην άκρη του Θεού.
Κεράσια και τα νύχια σου,
μικρή μου αλεπού!



ΕΔώ ΕίΝΑΙ ΔύΣΚΟΛΑ.

Εδώ είναι δύσκολα που έχω φτάσει,
εδώ μου φαίνονται όλα σκληρά.
Εδώ είναι δύσκολα, δύσκολη φάση,
αποφασίζουμε οριστικά.

Εδώ είναι δύσκολα, γιατί είναι όλοι,
όσοι με πρόδωσαν είναι εδώ.
Εδώ είναι δύσκολα, σ’ αυτή την πόλη
νοιώθω πως βρίσκομαι χωρίς σκοπό.

Εδώ είναι δύσκολα, κι όποιος δεν ξέρει
δύσκολο είναι να μη χαθεί.
Εδώ είναι δύσκολα, και υποφέρει
όποιος δεν έζησε λίγη ζωή.

R

Τώρα μετράω απ’ τα σαράντα,
και δεν αρχίζω απ’ την αρχή.
Εσύ που γνώρισα πριν τα τριάντα
έλα να είμαστε λίγο μαζί.



Ο ΚόΣΜΟΣ ΜΕ έΡΩΤΑ.

Παράξενες μέρες
σ’ αυτή την Αθήνα.
Αιχμάλωτα πρόσωπα,
παντού, σε βιτρίνα.

Παράξενες μέρες
σ’ αυτό το ταξίδι.
Λιμάνια ακατοίκητα,
κι η νύχτα ένα φίδι.

Παράξενες μέρες
σ’ αυτά πια τα χρόνια.
Κορίτσια πανέμορφα,
μα κρύα σαν χιόνια.

R

Εγώ σ’ ερωτεύτηκα,
ας είσαι και ψέμα.
Εδώ θα μοιράσουμε
το ίδιο το αίμα.
Εγώ σ’ ερωτεύτηκα,
ας είσαι μια ξένη.
Ο κόσμος με έρωτα
μονάχα ανασαίνει.






ΣΑΝ ΜάΡΚΟ ΠόΛΟ. 

Μεγάλη περιπέτεια ο έρωτας μ’ εσένα.
Χιονίζει όλο και φωτιά δεν άναψες για μένα.

Μεγάλη η απόφαση που πήρα να σ’ αντέξω.
Ψηλά είναι τα κάστρα σου, κι εσύ δεν βγαίνεις έξω.

Μεγάλο μυθιστόρημα, μεγάλη εκστρατεία.
Ατέλειωτη σαν θάλασσα, σαν μαύρη τρικυμία.

R

Μες στην καρδιά σου σαν Μάρκο Πόλο
στην Κίνα μέσα περιπλανιέμαι.
Όλα τα βλέπω, κι όλα τ’ αρνιέμαι!



ΑΛΛΟύ ΣΤΟ ΣύΜΠΑΝ.

Τί κάνω κάτω και τριγυρνάω
μες στο σκοτάδι,
τί κάνω εδώ;
Τί κάνω, πες μου, τί περιμένω
μέσα στον Άδη,
και πώς μπορώ;

R

Είμ’ αστροναύτης και δεν το ξέρω,
δεν εκτοξεύομαι και υποφέρω!

Το πάρε-δώσε με πεθαμένους
στον Κάτω Κόσμο
είναι κακό.

Είναι το φως μου αλλού στο Σύμπαν,
και μ’ ένα χάδι
το βρίσκω εγώ.



ΜΠΟΡώ ΝΑ ΠΕΘάΝΩ.

Λεφτά πια στην τσέπη μου
δεν θέλω, δεν βάζω.
Μου φτάνουν τα σύννεφα
ψηλά, να ρεμβάζω.

Λεφτά πια στα χέρια μου
δεν θέλω, δεν πιάνω.
Μου φτάνει η θάλασσα,
μπορώ να πεθάνω.

Λεφτά πια στο δρόμο μου
δεν θέλω, ας πάνε.
Μου φτάνει ο έρωτας,
καρδιές που ξυπνάνε.

R

Κρατάνε τα σύννεφα νερό σαν χρυσάφι,
και κρύβει η θάλασσα παρθένα εδάφη.
Του κόσμου τα δύσκολα εδώ ξεπληρώνουν
μονάχα όσα πράγματα γλυκά σε πληγώνουν.



ΧΩΡίΣ ΕΜέΝΑ.

Είχα ένα φίλο με βαποράκι,
στη μέση της λίμνης είχε σταθεί.
Πάνω του βγήκε το φεγγαράκι,
και συζητούσαν σαν φίλοι παλιοί.

Είχα ένα φίλο πολύ ωραίο,
που ησυχία δεν είχε στη Γη.
Ανέβαινε πάντα σ’ ένα στηθαίο,
και προσπαθούσε ν’ ανυψωθεί. 

R

Αυτός ο φίλος είναι στ’ αστέρια,
πέταξε κάποτε, με τα πολλά.
Μαθαίνω όμως πως πέρα στ’ αστέρια
χωρίς εμένα δεν πάει καλά.



ΧΡΥΣή ΒΡΟΧή.

Για σένα, αγάπη μου, χρυσή βροχή
να γίνω ήθελα, μαγευτική.
Το κόλπο σκέφτηκα κι εγώ του Δία,
τη μεταμφίεση για γοητεία.

Για σένα, αγάπη μου, κάθε φορά
άλλος θα γίνομαι, μ’ ίδια καρδιά.
Τα πιο υπέροχα στοιχεία της φύσης,
αγρίμια αθάνατα, πουλιά της Δύσης.

Γίνομαι, αγάπη μου, ταύρος θεός,
αρχαίος Έλληνας, ερωτικός.
Κι εσύ πανέμορφη ξανά Ευρώπη,
πάντα στα μάτια μου άγνωστοι τόποι!

R

Για σένα έβαλα φτερά στην πλάτη,
πετάω σαν Πήγασος πάνω απ’ τα κράτη.
Ύστερα, Κένταυρος στην Πιερία,
και ζώο κι άνθρωπος, διπλή ιστορία:
μισός κι ολόκληρος, τραυματισμένος,
θεός κι ημίθεος, μα ερωτευμένος.



1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Ευχαριστούμε, Σωτήρη, για τη λεπτότητα των αισθημάτων που έχουν τα τραγούδια σου.