Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

"Και φτάνουμε το σούρουπο μες στο σταθμό Λαρίσης..."




Συναντιούνται οι δύο συντελεστές των Μουσικών Προαστίων ύστερα από καιρό. Ο ένας έχει ταξιδέψει επί τέσσερις ώρες με το τρένο κουβαλώντας και τον υπολογιστή του, για να κάνει μουσική έκπληξη στον άλλον. Είχε περάσει στον υπολογιστή έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους του, κι ήθελε να τον ακούσει μαζί με το φίλο του. Ο άλλος εντωμεταξύ είχε αγοράσει από το "Ελ. Βενιζέλος" ένα CD (από τα πιο αγαπημένα του) για να κάνει έκπληξη στον πρώτο, όταν θα συναντιόνταν στην Ουαλία. Πάει να ανοίξει τον υπολογιστή ο ένας και λέει "κάτσε να ακούσεις τι σου 'φερα". Την ίδια στιγμή παίρνει ο άλλος το CD στα χέρια του και τού το δείχνει: "κάτσε κι εσύ να ακούσεις τι σου 'φερα". Έπεσαν ξεροί και οι δύο, όταν κατάλαβαν ότι αυτό που είχαν φέρει ο ένας στον άλλον ήταν ο ίδιος δίσκος.

Συνέβη χθες το βράδυ. Ο δίσκος; Μα φυσικά "Τα Ωραιότερα Τραγούδια με την Αθηναϊκή Κομπανία". Σκεφθήκαμε λοιπόν να μοιραστούμε μαζί σας την έκπληξη και τη χαρά αυτής της συνάντησης, με το μεγάλο τραγούδι:





ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Στην τσέπη πέντε τάλιρα, και πάω στην Αθήνα
χαράμισα τα νιάτα μου εδώ στην ξένη γη
Στα χρόνια που εδούλευα και προκοπή δεν είδα
αχ, πόσο ενοστάλγησα την κάθε σπιθαμή.

Οι φάμπρικες κι οι μηχανές στη σκέψη μας αμπάρα
μας κλέβουνε τα όνειρα, και μένουμε φτωχοί
Στους ώμους το σακάκι μου, στη τσέπη τα τσιγάρα
στου τραίνου το διάδρομο για την επιστροφή.

Και φτάνουμε το σούρουπο μες στο σταθμό Λαρίσης
Ποτέ δεν το περίμενα πως θα με καρτερείς
Με της χαράς τα κλάματα ελπίδες να γεμίσεις
την μέχρι τώρα αδέσποτη και άδεια μου ζωή.

2 σχόλια:

Cle Petridou είπε...

Παρίσι, 1982-3 χαμένη εγώ τότε στις ξένες, μουσικές συνάντησα στην φοιτητούπολη, μια παρέα παιδιών από την Ελλάδα που, βεβαίως ήταν εφοδιασμένοι με όλες τις ωραίες ελληνικές κασέτες. Συνέπεσε και η αναβίωση του ρεμπέτικου με τις διάφορες κομπανίες (Αθηναϊκή, Οπισθοδρομική κ.α.) και όλο αυτά ακούγανε.
Εκεί άκουσα για πρώτη φορά την Αθηναϊκή Κομπανία. Ενθουσιάστηκα! Είχαν τέτοια δροσιά και μπρίο και δια μέσου τους έμαθα το ρεμπέτικο – το οποίο, να πω ότι άκουγα μικρή 7-71, πριν τον πόλεμο,,στην Κύπρο από μια εκπομπή που είχε ένας κύπριος συνθέτης, ο Γιώργος ο Κοτσώνης, τα μεσημέρια του Σαββάτου, αλλά δεν ήξερα ποιος και πότε. Μόνο σαν ακούσματα και μάλιστα εδώ να πω πως το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου διέθετε μια αξιόλογη σειρά ρεμπέτικων δίσκων- από τα λίγα καλά που μας άφησαν οι Άγγλοι μαζί με το κτηματολόγιο (άσχετο).

Ξαναβρήκα λοιπόν τους ήχους αυτούς τους υπέροχους μέσα από την κασέτα της Αθηναϊκής Κομπανίας –ίσως να ήταν η πρώτη τους δε θυμάμαι ακριβώς- και τα ‘μαθα απέξω και τα παίζαμε στις συνάξεις τις φοιτητικές…

Τι μου θυμίσατε τώρα!

Παιδιά, εσείς που είστε οργανωμένοι και μελετημένοι, μήπως υπάρχει τρόπος να βρούμε κάποιο βίντεο της Αρλέτας για να το ανεβάσουμε στο μαγικό Youtube?
Αν βρείτε κάτι πολύ θα το χαρώ.

Ευχαριστώ και συνεχίστε την παθιασμένη δουλειά!Μ αρέσετε!
Όσο γι αυτό το περιστατικό το…μαγικό της… συμφωνίας χαρακτήρων μέσα από τα μουσικά ακούσματα είναι από τις πιο όμορφες συγγένειες…
Να ‘στε καλά

Ανώνυμος είπε...

Πολύ συγκινητικά και τα τραγούδια και η στιγμή της συνάντησής σας στο σταθμό. Σας χαιρετώ και σας φιλώ τον καθένα ξεχωριστά...τόσο απλά, τόσο ρηχά, τόσο συνηθισμένα...